Dagblaðið Vísir - DV - 16.08.1986, Page 21

LAUGARDAGUR 16. ÁGÚST 1986.
' 21
leitt, þessir hermenn, og þeir bor-
guðu alltaf vel fyrir sig.
Ég man til dæmis að maður fór
stundum með þeim að taka möl í of-
aníburð eða eitthvað álíka. Þeir létu
meta það og greiddu svo uppsett fyr-
ir, annars held ég að það hafi ekki
verið gert fram að þeim tíma.
Verandi beinn þátttakandi í þessu
er erfitt annað en segja að allt hafi
verið eins og guð almáttugur óskaði
þess að þetta yrði, en auðvitað var
eitt og annað miður. Það fylgdi þessu
auðvitað að menn urðu að syngja
með þeim mönnum sem þeir voru að
vinna með.“
Bæjarhluti fjarlægður á einni
helgi
Meðal afreka Gunnars, sem lengi
var í minnum haft, var verk sem
hann vann fyrir herinn út af flugvell-
inum í Vatnsmýrinni. Þá rifu
Gunnar og vinnuflokkur hans niður
öll húsin í Vatnsmýrinni á einni
helgi og reistu þau aftur í Laugarnes-
inu þar sem þau standa enn. Gunnar
hlær dátt þegar hann er spurður út
i þetta mál.
„Byrjunin á því var þannig að ég
hitti einu sinni sem oftar byggingar-
eftirlitsmanninn, sem var góður
vinur minn, og hann segir við mig:
„Heyrðu, það á að fjarlægja þama
einn bæjarhlutann hjá ykkur. Hefðir
þú ekki intressu fyrir að gera tilboð
i það?“„Vitanlega“, segi ég. Og hann
segir að þetta verði. einhvern tímann
bráðlega. Svo var ekki meira um það
rætt.
Svo var það viku eða hálfum mán-
uði seinna að það var barið að dyrum
heima. Þetta var á föstudegi og við
vorum að borða kvöldmat. Það voru
þá eftirlitsmaðurinn, vinur minn, og
einhver annar háttsettur með honum
og vildu tala við mig. Málið var það
að sjálfur generállinn hafði keyrt
þarna framhjá þar sem átti að vera
endinn á flugbrautinni og hann blót-
ar rosalega og spyr af hverju sé ekki
búið að taka þessi hús. Segir síðan
að þau verði að fara og ef þau ekki
verði farin á mánudagsmorguninn
verði sett sprengja í allt draslið.
Og þeir stóðu þarna skjálfandi í
dyrunum hjá mér og vildu semja. Ég
átti að taka húsin niður og byggja
þau upp aftur inni í Laugamesi. Og
það var meginatriði að húsin yrðu
farin á mánudagsmorgun. Ég hafði
alveg frjálsar hendur um firam-
kvæmdina, þeir myndu borga reikn-
inginn. Nú, ég féllst á þetta.
Síðan lét ég ganga út boð á meðal
trésmiða að allir trésmiðir og fúskar-
ar gætu fengið vinnu þessa helgi. Það
kom fjöldinn allur af fólki, sumir með
verkfærin sín, og allt var rifið niður.
Þetta var búið löngu fyrir tímann,
ég sagði mönnum meira að segja að
hægja aðeins ferðina svo að við
kæmum eftirlitsmanninum, vini mín-
um, ekki í vandræði með því að vera
búnir alltof snemma. Svo var þetta
allt saman byggt upp aftur og þau
standa enn, þessi hús, inni í Laugar-
nesi. Og það voru allir happy."
Reykjavík besti staðurinn
Það er margs að minnast á langri
ævi en hér var látið staðar numið.
Nokkrum árum eftir stríð fékk
Gunnar kennarastöðu við Vélskól-
ann og eftir nokkurra ára kennslu
varð hann skólastjóri. Og Vélskólinn
á Gunnari mikið að þakka. Hann
segir líka sjálfur að skólastarfið hafi
átt ákafiega vel við sig. Þar hafi
hann notið sín. í Vélskólanum var
Gunnar fram til ársins 1977 er hann
lét af störfum fyrir aldurs sakir.
En þó Gunnar sé hættur að vinna
situr hann ekki auðum höndum.
Hann hefur alla tíð ferðast mikið og
áttatíu og tveggja ára gamall byrjaði
hann að dunda sér við að mála og
tekst það vel. Gunnar býr nú hjá
dóttur sinni í Mosfellssveit en hann
er ennþá mikil Reykvíkingur í sér.
„Ég hef aldrei verið neinn hreppa-
pólitíkurmaður en ég get aldrei
skafið það af mér að ég er bara Reyk-
víkingur og ekkert annað. Og ég
sakna þess að vera ekki í Reykjavík.
Já, það er minn staður. Það eina er
að mér finnst hún breiðast fullhratt
út. Það er ekkert við því að gera.
Fólk sækir hingað af þv. þetta er
besti staður á landinu,“ sagði Gunn-
ar Bjarnason.
-VAJ
Bernskuheimili Gunnars á horninu á Suöurgötu og Vonarstræti þar sem álitið er að bær Ingólfs hafi staðið.
En áður en honum auðnaðist að
ljúka því námi veiktist hann illa af
bæði brjósthimnubólgu og lífhimnu-
bólgu. Hann átti í þessum veikindum
í ár og var um tíma vart hugað líf.
„Síðan hef ég eiginlega talað um
þennan tíma sem fyrstu banaleg-
una,“ segir hann og hlær. „Þetta var
alveg hryllilegur tími. Það var álitið
að ég ætti ekki nokkurn sjans. Ég
man eftir að mamma hún fór út til
að vera við andlát mitt og útförina.
En svo fór mér að batna og ég fór
heim um vorið, próflaus og þreklaus,
eins og hundur með skottið á milli
lappanna.
En það var alltaf verið að hvetja
mig til að fara og ná mér í einhverja
pappíra. Ég man að Bjami heitinn
Þorsteinsson í Héðni, hann sagði við
mig að það væri ekki annað til í
dæminu en að fara út og ná sér í
einhverja pappíra, maður væri alltaf
strand ef maður hefði ekki einhver
próf. Svo ég dreif mig haustið 1929
til Þýskalands, innritaðist á tækni-
skóla þar og lauk þaðan prófi.“
Með byssurnar í bíó
Gunnar Bjarnason hefur fengist
við eitt og annað. Á stríðsárunum
var hann meðal annars þekktur sem
stórverktaki hjá hernum. Hann
snúðaði til dæmis fjöldann allan af
kömpum, sem kallaðir voru, og var
einn slíkur reyndar nefndur eftir
honum, Bjarnason camp. Og enn
þann dag í dag er hann að hitta
menn sem heilsa honum og segja:
„Sæll Gunnar, manstu ekki eftir
mér, ég var með þér í Bretavinn-
unni?“
- En breyttist bæjarlífið ekki mikið
við tilkomu setuliðsins?
„Jú, blessuð vertu. Þetta var alveg
hryllilegt fyrst, þá voru þeir tramp-
andi hreint um allt. Þeir fóru mikið
í bíó til dæmis og þá voru þeir með
byssurnar. Svo var það nú eiginlega
tekið af og það breytti ansi miklu.
Annars var mest áberandi sú breyt-
ing að það spruttu upp kaffistofur,
kallaðar Fish and chips, út Um allan
bæ. Ég kom nú aldrei inn á þessa
staði en þetta var hreint um allt. En
þeir voru afskaplega kurteisir yfir-
„Ég og Tómas Guðmundsson vorum
miklir vinir og spjölluðum margt.“
DV-myndir Páll Kjartansson
duglegur. Mig minnir að hann hafi
kostað fimm aura fyrst þegar hann
kom út og maður fékk tvo aura fyrir
að selja.
Ég man líka vel eftir því þegar
Morgunblaðið kom í fyrsta skiptið á
götuna. Það voru Vilhjálmur Finsen,
ritsímamaður og blaðamaður, og Ól-
afur Björnsson, sonur Björns í
ísafold og bróðir Sveins Björnssonar
forseta, sem byrjuðu með Moggann.
Það var 1913.
Mér var einu sinni sagt það, þó
ekki þori ég að ábyrgjast það, að
upprunalega hafi blaðið átt að heita
Dagblaðið.
Um það leyti sem blaðið kom fyrst
á göturnar heyrði ég menn tala um
það að þetta hefði farið öðruvísi en
ætlað var. Meiningin hefði verið að
kalla þetta Dagblaðið en þá höfðu
einhverjir aðrir látið bóka það nafn
hjá sér. Og þá var ákveðið að kalla
blaðið Morgunblaðið. Ég sel þetta
ekki dýrar en ég keypti það en vel
má vera að þetta hafi orðið þeim til
happs. Það þrýsti á það að vera nógu
snemma með blaðið.
Alltaf ef eitthvað markvert gerðist
voru settar skrifaðar fréttir í glugga
Morgunblaðshússins. Það var eng-
inn sími kominn þá og það var oft
alveg svart af fólki þama.
Ég man óljóst eftir fyrsta bílnum.
Það var bíll sem Ditlev Thomsen,
kaupmaður sem átti Thomsens
magasín, kom með löngu áður en
bílaeign fór að breiðast úr. Hann
keyrði um bæinn héma og það kost-
aði tuttugu og fimm aura salibunan
um bæinn. Thomsens magasín var
ein af stærstu verslunum bæjarins,
stóð þar sem Zimsen er með járn-
vöruverslun núna.“
Vinur Reykjavíkurskáldsins
Gunnar gekk í Miðbæjarskólann
og að því loknu í Menntaskólann í
Reykjavík. „Þetta voru merkismenn
margir sem kenndu manni. Það var
Bjami Samúelsson, hann kenndi
okkur náttúrufræði, alveg ljómandi
hreint skemmtilegur maður. Svo var
einn sem hét Jóhannes Sigfússon, ég
held hann hafi verið guðfræðingur,
ákaflega einkennilegur maður. Svo
var séra Bjarni Hjaltested, hann
kenndi dönsku. Þetta var mjög
ánægjulegt tímabil, þessi skólaár.
Tómas Guðmundsson var mikill
vinur minn. Við vorum sambekking-
ar, drukkum saman og eyddum
tímanum í vitleysu. Ég hef aldrei
verið neitt skáld, hef aldrei getað
sett saman vísu og þykir ekkert gam-
an að lesa ljóð. Því miður, ég hef
alltaf kennt því um að ég væri af svo
miklu dönsku kyni, væri bara ekki
nógu góður íslendingur úr því að ég
kunni ekki að yrkja og hef ekkert
gaman af ljóðum. En við Tommi vor-
um miklir mátar alveg þar til hann
lést og áttum mörg áhugamál saman.
Tómas var allt öðruvísi maður sjálfur
heldur en ljóðin hans. Við vorum svo
sem engir hvítþvegnir englar, við
skemmtum okkur mikið saman og
spjölluðum margt, hann var mikill
ágætis maður, Tommi.“
Eftir menntaskólann hélt Gunnar
til Danmerkur að nema verkfræði.