Dagblaðið Vísir - DV - 05.11.1988, Page 25

LAUGARDAGUR 5. NÓVEMBER 1988.
Sælnú!... R.E.M.flokkurinn
vinsæli, sem átti eina albestu
plötu siðasta árs, er nú með
nýja plötu i burðariiðnum.
Gripurinn kemur út eftir helg-
ina og ber nafnið Green, og
er nafnið tilkomið vegna þess
að á plötunni erfjallað um
vöxt og heilsu undir kjörorð-
inu: allt er vænt sem vel er
grænt. Aðstandendur hljóm-
sveitarinnar segja að þessi
plata sé sú besta sem sveitin
hefursentfrá sér... Jim Cap-
aldi, sem barði húðir i Traffic
i eina tíð, sendir frá sér sóló-
plötu á næstunni og þar taka
þátt ekki ómerkari menn en
Eric Clapton, George Harrison
og fyrrum Traffic-félagi Cap-
aldis, Steve Winwood...
Popparar eru sifellt að safna
peningum til styrktar ein-
hverjum góðum málstað. llm
daginn komu nokkrir nafntog-
aðir saman og héldu tónleika
til styrktar sjóði sem hefur
það að markmiði að bjarga
regnskógum heimsins. Meðal
þessara umhyggjusömu popp-
ara voru Debbie Harry, Grace
Jones, Brian Eno og Justin
Hayward... Annie Lertnox og
gamli soul-söngvarinn Al
Green stilla sarnan raddbönd
sín i lagí sem verður að finna
í kvikmyndinni Scrooged
sem verður frumsýnd síðar á
þessu ári... Chris Blackwell
sem undanfamar vikur hefur
verið á hijómleikaferð með
Robert Plant, varð á dögun-
um að leggja frá sér kjuðana
þvi hann varð fyrir því
óhappi að úlnliðsbrotna og
i slíku ástandi tromma menn
ekki mikið... Næstkomandi
vor verður frumsýnd athygl-
isverð kvikmynd, nokkurs
konar söngleikur sem ber
nafnið Rocula. Er þetta nýt-
iskuleg uppfærsla á gömlu
sögunni um greifann blóð-
þyrsta, Dracula. Ekki er Ijóst
hver fer með aðalhlutverkið
en meðal leikenda eru Thom-
as Dolby, Toni Basil og Bo
Diddley... Hljómsveitin sér-
kennilega, Art of Noise,
bryddar alltaf uppá einhverju
skemmtilegu. Nú hefur hún
fengið hetjutenórinn og kola-
karlinn Tom Jones til að
syngja með sér lagið Kiss
eftir Prince!... Söngkonan
Rickie Lee Jones er að vinna
að nýrri plötu og sér til full-
tingis hefur hún Walter Bec-
ker sem áður fyrr var önnur
aðaldriff jöður Steely Dan...
bless...
-SþS-
pv___________________________________________________Nýjar plötur
______________Þriðja Straxplatan - Eftir pólskiptin_____________
Tímarnir breytast
og tónlistin með
Upphaflega var Strax útflutnings-
deild Stuðmannaveldisins. Stuö-
mannaáhrifln eru þó sem óðast að
hverfa. Jakob Magnússon og Ragn-
hiidur Gísladóttir eru að vísu í for-
grunni. Egill Ólafsson nokkru aftar
og einhvers staðar ghttir enn í Val-
geir Guðjónsson og Þórð Árnason.
Hinir hafa helst úr lestinni. í biU að
minnsta kosti.
Tónlistin er líka að breytast. Nýja
platan, Eftir pólskiptin, er allólík
Face the Facts sem kom út fyrir ári.
Strax á núna meira skylt með Talk-
ing Heads og öðrum sem fást við.
framandi ryþma en sjálfri sér. Það
er gott eitt um það að segja aö hljóma
öðruvísi en aðrir á innanlandsmark-
aðinum. Vonandi bara að neytendur
meðtaki það.
Það er eiginlega stóri gallinn við
Eftir pólskiptin að hún er ansi sein-
tekin. Sama mátti einnig segja um
Face the Facts. Hún var fyrst aö síast
í gegn með vorinu. Það gefur þá að
minnsta kosti vonir um að þungmelt-
asti hlutinn skili sér þó seint verði.
Textar á Eftir pólskiptin eru úr
ýmsum áttum. Þeir eru áUka torræð-
ir á köflum og tónlistin. Skáldið Sjón
lætur gamminn geisa í tveimur,
ýmist í rígbundnu máli eða frjálsu
formi. Sjón er það ungskáld okkar
sem hefur getið sér gott orð að und-
anfornu og því sniðugt að leita til
hans með texta.
Ekki þarf aö fara mörgum orðum
um hljóðfæraleik. Þar er allt eins og
best verður á kosið. Söngur Ragn-
hUdar er sérkennilegur. Hún kreistir
röddina, togar og teygir og geldur
aöallega fyrir það að hafa hljómað
svona og hinsegin i þessari og hinni
sjónvarpsauglýsingunni. Það er ár
og dagur síðan maður hefur heyrt
Ragnhildi syngja með sinni eðlilegu
rödd.
Já, tónlist Strax breytist með
hverri plötu. Nú eru tölvur á undan-
haldi hjá Jakob og félögum. Enn eru
þær til staðar hér og þar en handspil-
uð hljóðfæri skipa stærri sess hjá
Strax nú en í fyrra. Það er gott.
-ÁT-
Ragnhildur Gísladóttir, Jakob Magnússon og dr. Freyr Þórarinsson við kynn ingarstörf þar sem nýjasta plata Strax
og pólskiptin voru til umfjöllunar. DV-mynd Brynjar Gauti
Patti Smith - Dream of Iife
Hefur mýkst með árunum
Ferill bandarísku söngkonunnar,
laga- og ljóðasmiðsins Patti Smith
hefur verið æði skrykkjóttur í gegn-
um tíðina. Hún kom fyrst fram á
sjónarsviðið upp úr 1970 og þá fyrst
og fremst sem texta- eða öliu heldur
ljóðasmiður.
Síðan stofnaði hún eigin hljómsveit
og hefur því verið haldið fram að
Patti Smith sé í raun réttri fyrsti
pönkarinn, ef ekki í heiminum þá að
minnsta kosti í Bandaríkjunum.
Tónhst Patti þróaðist smám saman
yfir í hefðbundið rokk i hrárri kant-
inum og víst er að ekki hefur hún
verið tíður gestur á vinsældalistum.
Skömmu fyrir 1980 hvarf Patti
Smith úr sviðsljósinu og hefur ekki
til hennar heyrst á plötu þar til nú
er hún sendir frá sér plötuna Dream
ofLife.
Og það má segja að Patti og eigin-
maður hennar Fred Sonuc Smith
taki nú upp þráðinn þar sem frá var
horfið; það er helst að tónlistin hafi
mýkst eitthvað með árunum.
Á þessari plötu eru átta lög, öll eft-
ir þau Smith-hjónin, sem og textar,
og er lögunum nokkuð jafnt skipt
milli mýkri og harðari laga. Hröðu
lögin virka ekki ýkja spennandi á
mig, þau skortir einhvern neista sem
grípur. Reyndar er á þessu undan-
tekning í laginu Looking For You
sem er hressilegt og lipurt lag.
Hins vegar verö ég að segja að þeim
hjónum hefur tekist bærilega upp í
rólegri lögunum, þau hafa þessa
grípandi laglínu sem vantar í hraðari
lögin.
Þess má svo geta í lokin að eitt lag-
anna á plötunni, lagið People Have
the Power, var notað sem einhvers
konar einkennislag fyrir heims-
hlaupið sem fram fór um daginn og
heyrðist leikið víða um það leyti.
-SþS-
Matt Bianco - Indigo
Djassaðir suðrænir tónar
Matt Bianco: Mark Reilly og Mark Fisher.
Dúettinn Matt Bianco, sem sam-
anstendur af söngvaranum Mark
Reilly og hljómborðsleikaranum
Mark Fisher, hefur haft nokkra sér-
stöðu á Bretlandseyjum á undan-
fórnum árum. Þeir hafa kryddaö
danstónlist sína sterkum
djassrythma sem oft á tíðum hefur
gefið lögunum skemmtilegt yfir-
bragð.
Útsetningar hafa verið frísklegar
en of mikill skammtur í einu getur
verið þreytandi. Sérstaklega kom
þetta í ljós á síðustu plötu dúettsins
sem einfaldlega bar nafnið Matt
Bianco. Þar var einhæfingin í það
mesta - diskóáhrifin of sterk.
Á nýju plötunni hefur dúettinn tek-
ið aðra stefnu. Nú eru suðrænir takt-
ar með djassívafi það sem lögð er
áhersla á og skal enga undra.
Eins og allir vita eru sölsur og
sömbur hálfgert tískufyrirbrigði í
dag. Þaö er skemmst frá að segja aö
blanda þessi frá Matt Bianco tekst
nokkuö vel. Þau lög, sem eru undir
suðrænum áhrifum, skera sig nokk-
uð úr öðrum vegna ferskleika. Sem
betur fer eru suöræn lög í meiri-
hluta. Má þar nefna lög eins Don’t
Blame It on the Girl, SMde, Jack of
Clubs og Indigo.
Indigo er nokkuð skemmtileg í
heild sinni. Aðeins eitt lag átti ég
bágt með að þola, Wap, Bam Boogie,
sem er ótrúlega leiðinleg blanda af
rappi og djassi, tónhstarform sem
enga samleiö eiga.
Mark Reilly og Mark Fisher eiga
skilið hrós fyrir Indigo þótt það sé
ekki nema fyrir það að vera öðru-
vísi. Þeir nota nokkuð blásturshljóð-
færi og er þar valinn maður í hverju
rúmi meö barítonleikarann Ronnie
Ross fremstan í flokki.
-HK