Dagblaðið Vísir - DV - 09.06.1990, Blaðsíða 26

26
LAUGARDAGUR 9. JÚNÍ 1990.
Stöndum fjárhagsl
r
somu spom
- segja Magnús Magnússon og Dóra Jónsdóttir sem seldu húsið og fóru í

Marguesa*yjar
KYRRAHAF
Panamaakurburinn .
Galapagoa _ NORÐUR-
-----— ■■ ■ • Margarita ^ Reykjavik
Tll Margueaa-ayla Grenada\ Vaatmannaeyjar 1
Franska t\TlANTSHAF ''*»"* \
CuYana 1 ES9Xn
Villamora ar
i uia ./ Madeira -
Sao Lu,s Kenarieyjar P
GrænhölbaeyjarV c»u,a.
Joao Pessoa
Recit Fernando súesskuröurinn
de Noronha
SUDUR-
ATLANTSHAF
KYRRAHAF Tahitl,
Samoaeyjar mj0ngs
Oarwln.
í Raledonls j
Túnls *
mitSm
Kákoaeyjar
INDLANDSHAF
Hnattsigting islensku skútunnar Dóru hófst í Reykjavfk i nóvember árið 1984 og lauk henni á sama stað fyrir réttri
viku síöan. Leiðin lá í stórum dráttum til Grænhöfðaeyja við vesturstönd Afríku, Brasilíu, um Kyrrahaf, Ástralíu,
Indlands-, Rauða- og Miðjarðarhaf og aftur til ísiands.
„Við sáum þetta fyrst í hillingum,
að geta selt húsið, siglt í burtu og lif-
að af ávöxtun eignanna. En á tímum
verðbólgunnar var ekki hægt að
renta sitt pund. Maður tapaði bara á
að leggja fyrir. Síðan komu aðrir
tímar og flestar dyr opnuðust í róleg-
heitum. Árið 1984 seldum við húsið
okkar, höfðum keypt skútuna árið
áður fyrir gott bílverð og settum and-
virði hússins í ávöxtun. Á vöxtunum
höfum við svo lifað í siglingunum
síðastliðin fimm og hálft ár. Fjár-
haldsmaður sá um peningamálin á
íslandi og sú hlið gekk prýðilega. Við
eigum höfuðstólinn ennþá eftir og
stöndum þvi fjárhagslega í sömu
sporum. Við höfum lifað spart. En
svona ferð fer enginn í nema að geta
bjargað sér sjálfur þegar eitthvað
kemur upp, eins og veikindi, bilanir
og margt annað sem enginn sér fyrir
- þetta er heilmikil vinna,“ sögðu
Magnús Magnússon og Dóra Jóns-
dóttir í viðtali við DV um borð í segl-
skútu þeirra.
Hjónin eru nýkomin úr hnattsigl-
ingu á hinum 10 metra langa far-
kosti sínum, Dóru. Þau lögöu upp frá
Reykjavík í nóvember árið 1984 og
komu aftur til íslands fyrir réttri
viku. Þá höfðu þau lagt að baki tæp-
lega flörutíu þúsund sjómílur og
höfðu lagst að bryggju eða varpað
akkeri við hundruð hafna og stranda
víöa um heim.
Heimilið er skútan
„Kostnaðurinn við allan rekstur
skútunnar og okkur sjálf er senni-
lega tæpiu- þriðjungur á við að búa
hér heirna," segja Magnús og Dóra.
„Á sjónum kemur enginn glugga-
póstur. Viö gátum veitt fisk í öllum
höfunum nema í Miðjarðarhafinu og
gjaman verkuðum við harðfisk -
hann var oröinn góður eftir að hafa
hangið í vikutíma. Innkaup fóru
fram þar sem verölag var hagstætt.
Við birgðum okkur ávallt vel upp af
geymsluvöru, til dæmis af dósamat,
prófuöum margar tegundir í eitt
skipti og völdum svo þaö besta. í
suörænum löndum fer líka lítill pen-
ingur í fatakaup."
Hjónin segja aö vissa heppni þurfi
fyrir ferð sem tekur fimm og hálft
ár. Þau urðu aldrei fyrir neinum
stórvægilegum áfóllum, hvorki til
sjós né lands. Til að mynda var engu
stolið af þeim. „Gúmbáturinn okkar
var þó tekinn frá okkur í Túnis. Við
létum vita og lögreglan kom með
hann nokkrum klukkutímum síðar."
Magnús og Dóra hafa nær ein-
göngu búið í skútunni í allri hnatt-
siglingunni. Endrum og sinnum
sváfu þau annars staðar, í löngum
skoðunarferðum í landi eða aö þeim
var boöin gisting hjá fólki sem þau
kynntust í ferðinni.
Þau dvöldust lengst á skútunni við
land í Brasilíu, Ástralíu og á eyjun-
um Kýpur og Möltu, nokkra mánuði
í senn. „Okkur datt aldrei í hug aö
ráöa okkur í vinnu á viðkomustöð-
unum enda tókst aö lifa spart af því
sem haft var undir höndunum
hveiju sinni,“ segja hjónin.
Aldrei í lífsháska
Magnús var vélamaöur og vörubíl-
stjóri áöur en hann fór 1 hnattferö-
ina. Á árum áður var hann sjómaöur
á bátum og togurum. Hann hafði því
tekiö til hendinni tii sjós og vissi vel
aö hveiju hann var aö ganga hvað
siglingarnar snerti. Dóra vann hins
vegar sem sjúkraliði á Borgarspítal-
anum. Magnús áréttar að nauðsyn-
legt hafi verið strax í byijun að skipta
með sér verkum á skútunni: „Þetta
voru oft langar vaktir hjá okkur á
siglingu.“ Dóra segist ávallt hafa lagt
skútunni - nöfnu sinni - aö bryggju.
„Ég var svo úti og skammaðist - leið-
beindi hvemig ætti aö leggja að -
mitt hlutverk var að binda bátinn,"
segir Magnús og glottir.
Aöspurð hvort þau heföu lent í lífs-
háska kváðu þau svo ekki vera:
„Hins vegar getur sjólag á heims-
höfunum auðvitaö verið misjafnlega
aðlaöandi," segir Magnús. „Aöalat-
riðið í svona siglingum er aö vera á
réttum árstíma á réttri sighngaleið
og bera ábyrgð á því sem maður er
að gera. Það kemur enginn og hjálpar
þér ef eitthvað kemur fyrir.“
Siglingafræði hafa bæði hjónin
lært. Lóran höfðu þau ekki í feröinni
enda er ekki hægt að nota slíkt nærri
alls staðar í heiminum. Þau höfðu
þó gervihnattamóttakara og gamli
sextantinn var stundum notaður
þegar stefnan var reiknuö út á höf-
unum - áhald sem stýrimenn, fag-
menn, kunna vart aö nota lengur.
Nákvæm sjókort eru dýr fyrir hnatt-
reisu og skiptu þau gjarna á slíku
við annað siglingaáhugafólk í ferð-
inni. „Annars hefðum við farið á
hausinn," segir Magnús. Auk þess
er víða hægt að fá Ijósrit af kortum.
Ætluðum bara
til Kanaríeyja
Hjónin segja að í upphafi hafi æti-
unin aldrei verið að fara í hnattsigl-
ingu. Þau ætluðu þó að láta siglinga-
drauminn rætast með því að sigla til
Kanaríeyja, síðan inn í Miðjarðarhaf
og láta það duga. Þegar leiö á ferðina
sáu þau svo að aðstæður geröu þeim
kleift að ferðast lengra. Siglingin til
Kanaríeyja tókst vel, þau voru farin
að aðlagast skútusjómennskunni og
kynnast öðru siglingafólki sem miðl-
aði til þeirra ýmsum fróðleik og upp-
lýsingum. Siglingaáhugamennhjálp-
ast alls staðar að, sama hvar er í
heiminum, segja Magnús og Dóra.
„Við vesturströnd Afríku vorum
við farin að sjá að dæmið gæti geng-
ið upp fjárhagslega. Að mörgu leyti
kom það manni á óvart. En hvers
vegna þá ekki að sigla eitthvað
lengra," segir Magnús.
Hin langa ferö hjónanna hófst í
Reykjavík í nóvember 1984 og héldu
þau fyrst til Vestmannaeyja. Vetrár-
mánuðirnir eru ekki árennilegir til
siglinga á skútum yfir Atlantshafið
en Magnús og Dóra voru heppin:
„Einn daginn í Eyjum fengum við
fjögurra daga spá hjá Veðurstofunni.
Það spáði góðu. Það var því ekki eft-
ir neinu að bíða.“
Haldið frá íslandi
„Viö sigldum yfir Atlantshafiö til
írlands. Þar hrepptum við fyrsta
óveðriö út af norðurströndinni og
fengum kaöal í skrúfuna. Skútunni
urðum við því að leggja upp að
bryggju í Portrush með seglin uppi -
slíkt gerist nú ekki oft. Við komum
við á vesturströnd Englands og héld-
um svo áleiðis að noröurströnd
Spánar og fengum sæmilegt veður á
Biscayaflóa þó að vetur væri. Áfram
var siglt meðfram strönd Portúgals
og suður til Villamora.
Á gönguferð þar kom ég auga á
skútu sem mér fannst ég kannast
við. Hún líktist skútu nýsjálenskra
hjóna sem við höfðum hitt í Englandi
og skilið við þar. Og það stóð heima.
Þarna voru þau komin líka. Hjónin
héldu jafnvel að eitthvað hefði komið
fyrir okkur, rétt eins og við höfðum
haldið að eitthvað hefði komið fyrir
þau - þetta var um hávetur. Allir
urðu því fegnir að hittast.
Þama héldum við upp á fyrstu ára-
mótin og sigldum svo bráðlega af stað.
til Madeira þar sem við vorum í góðu
yfirlæti í tíu daga.“
Næst lá leiðin til Kanaríeyja. „Þar
hittum við Kríufólkið en þau áttum
við eftir að hitta þrisvar sinnum aft-
ur. Við þekktum þau ekkert áður en
þau voru eina íslenska skútufólkið
sem við kynntumst í hnattferðinni.
Frá Kanaríeyjum sigldum við suður
til Grænhöfðaeyja við vesturstönd
Afríku.“
Á Tenerife höfðu Magnús og Dóra
kynnst dönskum hjónum sem voru
að leggja af stað til Suður-Ameríku -
þau voru ákveðin í að sigla í kringum
jörðina. „í sannleika sagt hafði ég
aldrei hugsað suöur fyrir miðbaug,"
sagði Magnús. „En viö höfðum tím-
ann fyrir okkur og allt gekk vel.
Hvers vegna þá ekki að fara líka til
Suður-Ameríku? Viö slógum til og
fórum á eftir dönsku hjónunum yfir
Atlantshafið. Okkur fannst þetta
bráðsniðugt. Vindurinn blés meira
aö segja með okkur yfir hafið til
Brasilíu.“
Slappað af í Brasilíu
„í Suður-Ameríku komum við fyrst
að Fernando de Noronha, lítilli eyju
Dóra i mannætupotti fyrir utan þjóðm
ið mátulega volgtl
út af norðausturströnd Brasilíu, og
höfðum þá ekki séö land í 19 daga.
Þaö var geysilegur munur að koma
þangað í gróöursældina frá hijóstr-
ugu eyðimerkurlandslaginu við vest-
urströnd Afríku þar sem staðvind-
amir blása.
Síöan héldum viö í suðvestur eftir
strönd Brasilíu. Staövindurinn var
hagstæöur og siglingin gekk vel. Viö
ætluöum til Rio de Janeiro en í sigl-
ingaklúbbi í Recife, sem er sjö gráö-
um fyrir sunnan miðbaug, lá bréf til
okkar frá dönsku hjónunum. Þau
Magnús tekur vlð siglingaverðlaunum úr hendi forseta Vanuatueyja í Kyrra-
hafi eftir skemmtikeppni.