Dagblaðið Vísir - DV - 09.02.1991, Blaðsíða 22

22
LAUGARDAGUR 9. FEBRÚAR 1991.
Annað áfallið á stuttum tíma:
Missti handlegg í sumar,
nú milljóna óveóurstjón
- ógæfan eltir Ragnar Jóhannsson og Guðfinnu Jóhannsdóttur á Kvemá í Gmndarfirði
Ragnar og Guðfinna á Kverná með tvíburana Þorstein og Steinar. Eldri börnin voru að heiman, Jóhann Kristinn 6 ára í skólanum og Hallfríður Guðný 4ra ára
í leikskólanum.
Ragnar situr þar sem áður stóð reisulegur braggi sem notaður var sem
hiaða. DV-myndirBrynjarGauti
„Ég bíð núna eftir matsmönnum
en við vorum með foktryggingu og
eigum því von á einhverjum bætum.
Hversu miklar þær bætur verða vit-
um við ekki en það er ljóst að tjónið
er mikiö og verður talið í milljón-
um,“ sagði Ragnar Jóhannsson
bóndi á Kverná í Grundarfirði er
helgarblaðið heimsótti hann í vik-
unni.
Segja má að ógæfan hafi dunið yflr
bæinn Kvemá. Auk milljóna tjóns í
óveðrinu sl. sunnudag þá varð Ragn-
ar fyrir því óláni sl. sumar að missa
handlegg þegar hann var við vinnu
sína. DV sagði frá slysinu á sínum
tíma en þá- var fjársöfnun í gangi
fyrir Ragnar, eiginkonu hans, Guð-
finnu Jóhannsdóttur og fjögur ung
börn þeirra. „Handleggurinn fór í
drifskaft á heyvinnutæki og var í
raun heppni að ekki fór verr,“ segir
Ragnar.
Það er því ekki nema von að þeim
hjónum hafi dottið í hug hvaða áfall
kæmi næst en Ragnar viðurkenndi
að vissulega hefði gamla hjátrúin
komið í hugann: Allt þegar þrennt
er. „Það verður þó vonandi ekkert í
líkingu við þetta,“ segir hann.
Hjólhýsi fauk á haf út
„Það hefur líklegast verið um tvö-
leytið sem lætin byrjuðu. Við vorum
nýbúin að gefa skepnunum þegar við
fundum að hvassviðrið var að magn-
ast. Upp úr því herti enn vind aö
vestan og eftir stundarkorn var mjög
slæmt veður hér. Bíllinn okkar sem
stóð á hlaðinu fór af stað og Guðfinna
hljóp út og iærði hann í skjól. Nokkr-
ar lakkskemmdir urðu á bílnum en
ekkert tilfinnanlegt tjón,“ segir
Ragnar ennfremur.
„Áfram hélt veðrið að versna og
við fórum út til að reyna að styrkja
glugga sem snúa beint í vestur. Okk-
ur tókst það en þá sáum við að hlaö-
an var farin að fjúka svo við forðuð-
um okkur inn og fórum í skjól í hús-
inu með bömin. Það skipti engum
togum að eftir tvær, þrjár mínútur
fengum við nánast hlöðuna hér yfir
húsið þegar hún tókst á loft. Núna
stendur ekkert eftir af henni. Þar
inni vorum viö með allan okkar hey-
feng og hann var að miklu leyti laus
því ég hef enn ekki tekið í notkun
plastbaggana," segir Ragnar.
Tilfinnanlegur
heymissir
„Við misstum mikið hey og það var
mikill skaði. Til marks um veðrið þá
fór hjólhýsi, sem stóð hér úti, á loft
og við sáum á eftir því á haf út í
heilu lagi. Fjárhúsið sem stóð hér
reisulegt uppi á túni fór allt saman
og stendur ekki tangur né tetur eftir
af því. Við notuðum fjárhúsið að
hluta til sem hesthús en hrossin
flúðu öll til fialla þegar óveðrið byrj-
aði og þau sakaði ekki. Við vorum
einnig með hluta af fénu þarna inni
og gátum bjargað því. Það sem eftir
var af fénu var í öðru fiárhúsi sem
slapp,“ heldur Ragnar áfram.
„Hlaða sem stóð við efri fiárhúsin
fór einnig en þar standa tóftirnar ein-
ar eftir. Ibúðarhúsið slapp að mestu
leyti nema rúða fór úr í stofunni og
glerið skemmdi lítillega húsgögnin
þar.“
Um fiörutíu manns komu Ragnari
tii hjálpar og tókst að bjarga hluta
heysins í hús en bóndinn á næsta bæ
hefur einnig komið til hjálpar. Hann
geymir nú um 30 ær fyrir Ragnar.
Vildi Ragnar koma að þakklæti til
þess fólks sem lagði þeim til hjálpar-
hönd en björgunarsveitin kom fljót-
lega á vettvang.
Hjónin Guöfinna og Ragnar á
Kverná eru með um tvö hundruð
skepnur, hesta og kindur. Þau lögðu
niður mjólkurbúskap fyrir nokkrum
árum en tóku í þess stað upp ferða-
þjónustu og eru með sumarhús á
landinu og hestaleigu. Hafa þau farið
í tveggja til þriggja daga feröir með
ferðamönnum. Eftir slysið hélt Guð-
finna hestaleigunni gangandi með
hjálp góðra ættingja. Ragnar hefur
lítið riöiö út eftir slysiö en hefur hug
á að halda því áfram.
Aldrei séó neitt
þessu líkt
Ragnar er fæddur og uppalinn á
Kverná og tók við búi þar eftir for-
eldra sína. Hann er einn af sjö systk-
inum en einn bróðir hans hefur íbúö
öðrum megin í húsinu en hann vinn-
ur á vetuma í Reykjavík. Ragnar
segist aldrei muna eftir slíku ofsa-
veðri á þessum stað fyrr. „Ég man
vel eftir veðrinu áriö 1981 en þessar
hviður vora miklu meiri en þá. Við
urðum ekki fyrir neinum teljandi
skemmdum 1981, einungis nokkrar
þakplötur sem fuku.“
Ragnar og Guðfinna eiga fiögur
böm, sex og fiögurra ára og níu mán-
aða tvíbura. Þó undanfarnir mánuöir
hafi verið erfiðir þar sem húsbónd-
inn hefur verið að læra að vinna
bústörfin á nýjan hátt segjast þau
einungis láta hverjum degi nægja
sínar þjáningar. „Það þýðir lítið að
kvarta," segja þau.
Handleggurinn
tættist af
Þegar Ragnar var við störf í júlí sl.
fór hann með handlegg í drifskaftið,
sem var óvarið, og missti hann við
olnboga en hann var tekin um miðj-
an handlegg er hann kom suöur á
sjúkrahús. „Ég var að vinna við blás-
aranri þegar þetta átti sér staö. Mér
er þetta mjög í fersku minni. Ég ætl-
aði að stoppa band í botninum á hey-
hleðsluvagninum en þegar ég beygði
mig fram fór höndin í drifskaftið og
ég festist við. Ég náði mér í festu með
hægri hendi í heyhleðsluvagninn og
hélt mér en þá rifnaði peysan mín
og ég varð laus. Þá flýtti ég mér inn
í hús og bað um hjálp. Höndin var
þá farin af og eina sem ég hugsaði
um var að komast til læknis,“ segir
Ragnar. Guðfinna bætir við að hún
hafi fengiö áfáll þegar Ragnar kom
inn en sem betur fer kom læknirinn
áður en tíu mínútur vora liðnar.
Þyrla landhelgisgæslunnar kom
strax að sækja Ragnar en svo óheppi-
lega vildi til að lendingarmerki fór í
spaða hennar og varð því að kalla til
þyrlu varnarliðsins.
„Það sem mér þótti hvað verst við
þetta allt var að ættingjar okkar og
vinir fengu að heyra um slysið í
kvöldfréttum útvarps en þyrlan var
rétt að leggja af stað frá bænum þeg-
ar sagt var frá slysinu í fréttum,"
segir Ragnar. „Þetta þótti mér tillits-
laust."
Byrjað upp á nýtt
Handleggur Ragnars var svo illa
farinn að ekki reyndist unnt aö
bjarga honum með ágræðslu. „Ég
gerði mér strax ljóst hvað var að
gerast og reyndi að vera jákvæður.
Ég dvaldi þrjár vikur á Borgarspítal-
anum en kom þá heim og þurfti að
byrja aö lifa lífinu upp á nýtt. Ég var
örvhentur svo það fyrsta sem ég
þurfti að gera var að byija að læra
að nota hægri höndina sem ég hafði
aldrei gert. Ef ég hefði verið rétthent-
ur hefði ég sennilega misst hægri
höndina því þá hefði ég verið að nota
hana.
Þetta hefur allt gengið vel. Ég hef
komið því þannig fyrir að ég get
hugsað um kindurnar og auðvitað fæ
ég góða hjálp frá Guðfinnu. Einnig
voru allir með hjálparhönd á lofti og
bræður mínir aðstoðuðu mig mjög
mikið. Það þurfti að endurskipu-
leggja alla hluti og hugsa allt upp á
nýtt. Þetta hefur tekið á en ég hef
reynt að líta á björtu hliðarnar-og
sagt sjálfum mér að hlutina sé hægt
að gera með annarri hendi. Ég hef
komist að raun um að flesta hluti er
hægt að leysa einhentur þó margt sé
útilokað eins og öll finni vinna,“ seg-
ir Ragnar.
Endalausar hrakfarir
Móðir Ragnars hefur verið hjálp-
söm og einnig systkini þeirra beggja.