Dagblaðið Vísir - DV - 20.02.1993, Blaðsíða 22

22
LAUGARDAGUR 20. FEBRÚAR .1993.
Sérstæð sakamál
Tímabundið morð
Aöfaranótt tíunda ágúst fyrir
tveimur og hálfu ári varð örlaga-
ríkt fyrir Angeliku Esser sem var
þá fjörutíu og tveggja ára. Þá lenti
hún í rifrildi viö mann sem hún
hafði verið með og því lauk með
því að hann stakk hana tvívegis í
hjartastað.
Angelika var í raun dáin þegar
hún komst í hcndur lækna á
sjúkrahúsi og það leiddi til þess að
maðurinn, sem stakk hana,
Gunther Moldenhauer, var hand-
tekinn og ákærður fyrir morð.
Málið átti eftir að vekja mikla at-
hygli í Þýskalandi og reyndar víða,
því það er líklega einstætt í saka-
málasögunni.
Var lífguð við
Eins og fyrr segir var Angelika
Esser úrskurðuö látin efúr skoöun
þegar komið var með hana á
sjúkrahúsið. Hjarta hennar var
hætt að slá og í hálftíma sló það
aUs ekki. En læknamir gáfust ekki
upp og áður en þessi hálftími var
hðinn höíðu þeir hafið á henni aö-
gerð. Hjartaö fór aftur að slá en
alls tók skurðaðgerðin flórar
stundir. Þá þótti ljóst að konan,
sem úrskurðuð hafði verið látin
þegar komið var með hana, væri
ekki aðeins komin til lífsins heldur
myndi hún lifa.
Það varð lækmmum til mikiliar
hjálpar að blóðstorka myndaðist
þar sem hnífsblaðið hafði gengið
inn í hjartavöðvann og lokaði sár-
unum að mestu leyti. Og mánuði
eftir aðgerðina var Angelika út-
skrifuð, en það er þó langt því frá
að hún hafi náö sér eftir þessa
óhugnanlegu lífsreynslu.
Fötluð til æviloka
Angelika, sem hafði haft fram-
færi af því að veita fólki aöstoð í
heimahúsum, fer nú flestra ferða
sinna en verður þó að gæta sín svo
hún ofreyni sig ekki. Hjartsláttur
hennar er óreglulegur og hjarta-
starfsemin aö ýmsu öðru leyti ekki
sú sem hún var áður. Þannig þjáist
hún oft af andarteppu og hefur orð-
ið að sætta sig við að geta aldrei
unnið framar. Þá ber hún ýmis
merki þeirrar andlegu og líkam-
legu reynslu sem hún hefur orðið
fyrir. Það kom meðal annars vel í
þós þegar hún bar vitni gegn
Gúnther Moldenhauer í réttinum
þegar mál hans var tekið fyrir. Föl
og fá skýrði hún þá frá atburðum
ágústnæturinnar þegar haim stakk
hana meö hnífnum.
Dómursem
vakti athygli
Flestir þeirra sem voru í réttar-
salnum urðu fyrir sterkum áhrif-
um af þeirri lýsingu sem þar kom
fram, bæði á því þegar Gunther
stakk Angeliku og þegar hún
gekkst undir aðgeröina. Dómurinn
yfir manninum, sem fékk í upphafi
ákæru fyrir morð, vakti mikla at-
hygli. Hann fékk tveggja og hálfs
árs fangelsisdóm fyrir tilraun til
manndráps. Og það byggöist á því
að árás hans með hnífi á fyrrum
vinkonu hans leiddi ekki til dauða
hennar.
„Ég er orðlaus,“ sagði Angelika
þegar dómurinn hafði verið kveð-
inn upp. „Er þaö í raun svo að
mannslífiö sé ekki meira viröi en
hér kemur fram? Er hægt aö sleppa
með svo milda refsingu eftir aö
hafa reynt aö myröa og hafa valdiö
fómardýrinu varanlegu heilsu-
tjóni?“
Viöbrögö Gunthers voru and-
stæð. „Það er furðulegt aö ég skuli
þurfa aö fara í fangelsi," sagði
hann. „Dómurinn er allt of strang-
ur þegar litið er til þess sem ég
geröi."
Angelika Esser.
Deila og
tilrauntil sátta
Það sem gerðist umrædda nótt
var lokaþáttur í kynnum þeirra
Angeliku og Gunthers, en þá höfðu
þau ætlað sér að gera tilraun til að
semja frið eftir missætti sem komið
hafði upp milli þeirra.
Nokkru áður höfðu þau rifist
heiftarlega. Þau ákváöu engu að
síður að hittast eftir um vikutíma
til að kanna hvort þau gætu sæst.
Þegar vikan var liðin og rúmlega
það kom Giinther að dyrum húss-
ins sem Angelika bjó í. Þá var kom-
ið fram yfir miðnætti. Reyndar
vantaði klukkuna fimm mínútur í
eitt. Má segja að ef til vill sé þetta
ekki æskilegasti tími sólarhrings-
ins til að halda sáttafund af þessu
tagi.
Reyndar hafa ýmsir orðið til þess
að bera brigður á að Gtinther hafi
komið á þennan fund með það eitt
í huga að sættast. Og því verður
vart í móti mælt að þótt það kunni
að hafa verið megintilgangur hans
aö taka aftur upp fyrra samband
við Angeliku hafi hann gert aðra
áætlun sem hann hafi ætlað sér að
hrinda í framkvæmd tækjust ekki
sættir.
„Eine kleine
Nachtmusik"
Með sér tók Gúnther snældu með
„Eine kleine Nachtmusik" eftir
Mozart, en hann vissi aö lagið var
1 miklu metum hjá Angeliku. Er
Ijóst að hann hefur ætlaö aö leika
það til að mýkja skap hennar.
En Gtinther hefur Uka veriö ljóst
að jafnvel Ijúfir tónar verks Moz-
arts kynnu ekki að duga til að koma
á sáttum. Þess vegna tók hann meö
sér alls óskyldan hlut, hníf með
fimmtán sentímetra löngu blaöi og
honum kom hann fyrir í kúreka-
stigvéli sínu.
Þau Angelika og Gtinther höföu
þekkst nokkuö á annaö ár en til-
finningamar höföu kólnaö veru-
lega síðustu vikumar. Þau rifust
þá oft og stundum varö minnsta
mál að tilefni rifrildis. Þannig
gleymdi Gúnther afmælisdegi
hennar, hann neitaöi aö kaupa og
sefja upp jólatré fyrir jólin árið á
undan og í næstliönum marsmán-
uöi haföi hann ekki einu sinni
kysst hana þótt þá væri liðiö ná-
kvæmlega ár frá þvi þau hittust
fyrst.
Misheppnuð
sáttatilraun
Þessa örlagaríku nótt byijaði
Gtinther á því að lofa bót og betr-
un. En Mozart-snældan, sáttagjöf-
in, hafði ekki tilætluð áhrif. Ange-
lika leit á hana og yppti bara öxl-
um.
„Eigðu þína „Nachtmusik“,“
sagði hún. „Við erum hætt að vera
saman. Ég þoli ekki þessa fram-
komu þína. Komdu þér út úr mínu
húsi.“
í nokkur augnablik stóð Gtinther
og horfði á Angeliku. Það var eins
og hann gæti ekki almennilega gert
sér grein fyrir því sem hún var að
segja. Svo var eins og hann skildi
hana til fulls. Og allt í einu komu
viðbrögðin. Hann seildist niður að
stígvélinu, dró fram hnífinn sem
hann hafði falið þar, hleypti fram
fimmtán sentímetra löngu og
hvössu blaðinu, stökk að Angeliku
og stakk hana tvisvar í hjartastað.
Hún stóð við sófaborð þegar þetta
gerðist. Gúnther dró hnífinn úr
bijósti hennar eftir að hafa stungið
hana í síðara sinnið og féll hún þá
fram á borðið með þungum dynk.
Rann blóð fram borðið.
Gtinther virti hana fyrir sér í
nokkur augnablik en gekk síðan
hratt til dyra og hvarf út í nóttina.
Sjúkrabíll
og handtaka
Nágranni Angeliku hafði heyrt
hávaða í íbúð hennar en svo óp,
dynk og þögn. Honum brá og taldi
að ekki væri allt með felldu. Hann
hringdi þegar í stað á sjúkrabíl og
lögreglu. Sjúkrabíllinn kom nokkr-
um mínútum síðar og lögreglan
rétt á eftir. Um leið og ljóst varð
hvað gerst hafði féll grunur á
Gtinther Moldenhauer, en til hans
sást þegar hann kom að húsinu um
nóttina.
Meðan Angelika var flutt á
sjúkrahús til aðgerðar var hafin
leit að Gtinther og fannst hann í
hverfinu skömmu síðar og var
handtekinn. Hann var færður á
lögreglustöð til yfirheyrslu og þar
játaði hann að vera sá sem verkn-
aðinn framdi.
„Ég hef víst stungið dálítið of
fijúpt," sagði hann svo. Og það
reyndust orð að sönnu. Tvívegis
hafði hnífsblaðið farið í gegnum
bjartavegginn og er Ijóst að það er
ekki Gtinther að þakka að Angelika
hélt lifi. Blóðstorka við sárin dró
ipjögúr blóðmissi, eins og fyrr seg-
ir, en það réö svo úrshtum að hún
komst í hendur sérfræöinga sem
gátu komið henni aftur til lífs eftir
að hjarta hennar hafði ekki slegið
í hálftíma.
Eftirmálinn
Þegar Angelika var kominn til
meðvitundar eftir aðgerðina og
búin að ná sér það vel að hún gaí
rætt um atburðina sem höföu nær
kostað hana lífiö sögðu læknamir
henni hve tæpt heföi staðið. Þaö
mun hafa orðiö henni mikið um-
hugsunarefni eins og viö er að bú-
ast og sjálf hefur hún sagt: „Ég var
í rauninni dáin í hálftíma."
Angelika fer nú flestra sinna
feröa, en allt til æviloka ber hún
þess merki sem geröist. Hún getur
aldrei unniö framar. Og hver dagur
færir henni heim sanninn um aö
hún er ekki við fulla heilsu.
Gtinther Moldenhauer fær hins
vegar frelsið innan tíöar, eftir aö
hafa setiö inni í það sem ýmsum
þykir heldur skammur tími þegar
tekiö er tillit til verknaðarins og
afleiöinganna fyrir Angeliku.
Þegar allt lék í lyndi.
í þessu húsi geröist atburðurinn örlagariki.
GUnther um borö f ferju þegar þau Angelika fóru til Helgolands.