Alþýðublaðið - 20.03.1968, Blaðsíða 4

Bitstjórar: Kristján Bersi Ólafsson (áb.) og BenediKt Gröndal. Símar: 14900 —
14903. — Auglýsingasími: 14906. — Aðsetur: Alþýðuhúsið við Hverfisgötu,
Reykjavík. — Prentsmiðja Alþýðublaðsins. Sími 14905. — Áskriftargjald kr.
120,00. — f lausasölu kr. 7,00 eintakið---Útgefandi: Nýja útgáfufélagið hf.
STÆRSTA MÁLIÐ
Fagnaðarefni er, að ríkisstjórn-
in efnir til samvinnu við launþega
og atvinnurekendur um skipu-
lagða baráttu gegn atvinnuleysi
því, sem gætt hefur í ýmsum
starfsgreinum undanfarið og er
öllum landsmönnum. mikið á-
hyggjuefni. Er hér ivafalaust um
að ræða stærsta mál samtíðarinn
ar fyrir okkur Íslendinga.
Hugmyndin um samvinnu þessa
kom til sögu í sambandi við lausn
verkfallsins og afstöðu ríkisstjórn
arinnar til 'hennar. Mun ríkis-
stjórnin skipa sérstaka atvinnu-
málanefnd með fulltrúum sínum,
Alþýðusambands íslands og
Vinnuveitendasambandi íslands,
er starfi á því tímabili, sem nýju
kjarasamningarnir ná til. Segir
svo um megimverkefni atvinnu-
málanefndarinnar í tilkynningu
ríkisstjórnarinnar:
„Hlutverk nefndarinnar skal
vera að fylgjast sem bezt með
þróun vinnumarkaðarins og horf
um í atvinnumálum, gera tillög-
ur um þær úrbætur, sem nauðsyn
legar reynast, og leggja á ráð um
framkvæmdir þeirra tillagna.”
Síðan eru greind einstök verk-
efni, sem nefndinni skulu falin,
og áherzla lögð á byggingu ný-
tízku togara og nýsmíði fiskibáta,
sem henti til þorskveiða hér vjð
land á öllum árstímum.
Alþýðublaðið fagnar því, að'
ríkisvaldið stofnar til samstarfs
þessa við launþega og atvinnurek
endur til að reyna að bægja böli
atvinnuleysisins frá dyrum þjóð-
arinnar -og einstaklinganna. Sá
vandi mun aðeins leysast með
samvinnu, skipulagi og framsýni,
ef vel á að takast. Og hér kenn-
ist það, að samstaða íslendinga í
baráttunni við erfiðleikana vek-
ur helzt vonir. Þess ivegna mun
samkomulaginu um atvinnumála
nefndina fagnað af gervallri þjóð-
inni. Alþýðublaðið ætlar, að
reynslan af þessari viðleitni til
raunhæfra úrbóta kunni að verða
lærdómsrík og öllum aðilum til
heilla.
Hitt er annað mál, að ekki
ætti að þurfa verkföll til þess að
minna á nauðsyn slíkrar stefnu
eins og högum háttar á íslandi.
’í
Fyi’ir skömmu varð Félag
Veggfróðrarameistara í Rvík
fjörutíu ára. Það var 4. marz
1928 sem veggfóðrarmeistarar í
Reykjavík komu saman í Bað-
stofu iðnaðarmanna, til að ræða
hagsmunamál sín og stofnuðu
þeir Veggfórarfélag Reykjavík
ur. Var mikill framfarahugur í
þessum brautryðjendum stéttar-
innar og má m.a. nefna, að þeg
ar 24. sama mánaðar gáfu þeir
út sinn íyrsta uppmælingartaxta
og munu veggfórarar vera
fyrstu iðnaðarmenn landsins sem
tóku upp það launagreiðslukerfi
og hafa þeir unnið eflir því síð-
an.
Meistarasambandi bygginga-
manna,
Árið 1964 réðst félagið í að
byggja hús yfir starfsemi sína
ósamt fjórum öðrum meistarafé-
lögum í byggingariðnaði, að
Skipholti 70 og hefur félagið
opna skrifstofu þar fyrir með-
limi sína og aðra þá er til fé-
lagsins þurfa að leita. Mikil þró
un er í iðninni og stendur fé-
lagsstarfsemi í miklum blóma.
Núverandi stjórn félagsins
skipa: Stefán Jónsson formað-
ur, Valur Einarsson varaformaö
ur, Tómas Waage ritari, Garðar
Jensson gjaldkeri og Kristján
Steinar Kristjánsson meðstjórn
andi.
Stofnendur félagsins voru 11
talsins og fyrstu stjórn þess skip
uðu: Viktor Kr. Helgason for-
maður, Sigurður Ingimundarson
ritari, og Björn Björnsson fé-
hirðir.
í júní 1932 var nafni félagsins
; breytt í „Meistarafélag veggfóðr
ara“ og ári síðar var „Sveinafé-
lag veggfóðrara“ stofnað. í febrú
ar 1945 voru svo þessi tvö fé-
lög sameinuð í ,,Félag veggfóðr-
ara í Reykjavík“ og hélzt það
samstarf fram til ársins 1957 er
„Félag veggfórarameistara í
Reykjavík“ var stofnað.
Frá upphafi hafa veggfóðrarar
tekið virkan þátt í félagssam-
tökum iðnaðarmanna svo sem
Eandssambandi iðnaðarmanna og
4 20. marz 1968 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ
ÍSLENDINGAR eru mikil
bókaþjóð, . árlega eru gefnir
út fle'iri bókatitlar liérlendis en
í flestum löndum öðrum, - mið
að viS höfðatölu. Þessar bækur
eru af öllum stærðum, gerðum -
og efnum - eins og vera ber,
og góðar eða vondar eftir at-
vikum. En í þessum stríða
straumi nýrra bóka virðist þýð-
ingarm'ikill þáttur bókmenningar
næstum gleymast: semsé endur-
prentun og endurútgáfa ófáan-
legra „góðra“ bóka. Þetta síðasta
er sagt með fyrirvara um örfá
undantekningartilfelli, svo fá,
að nærri má telja á fíngrum
annarrar liandar sé Iitið til bóka
flóðs síðustu ára,
— O —
Ég nefni dæmi máli mínu til
styrktar: tvö meðal fremstu
verka góðskáldsins Guðmundar
G. Ilagalíns, „Saga Eldeyjar-
Hjalta’’ og „Sturla í Vogum”
hafa ekki sézt á íslenzkum
bókamarkaði svo árum - mér
liggur við að segja áratugum -
skiptir; snilldar verk Theódórs
lieitins Friðr'ikssonar „í verum”
hefur sömuleiðis ekki sézt hér
falt um árabil; sama er að segja
um bækur eins og „Ævisögu
séra Árna Þórarínssonar" eftir
Þórberg, ýmsar eldri skáldsög.
ur Kristmanns Guðmundsson-
ar, bók Nordals um Snorra,
Reisubók Jóns Indíafara, ljóð-
Stefáns í Vallanesi, Veraldar-
sögu Sveins frá Mælifellsá, ævi
sögur ýmissa eldri merkis
manna íslandssögunnar, o. s.
frv. o. s. frv.
— O —
Það ber þó að játa, að nú
upp á síðkastið liefur þó örlað
á aukinni viðleitni í þessa átt, -
þó að hún sé auðvitað kaffærð
í annarri og ómerkilegri út-
gáfustarfsemi, bókum, sem
meira virðist liggja á að ota
að íslenzkum bóklesendum. Af
virðingarverðum dæmum má
nefna Píslarsögu séra Jóns þum
lungs, Kristrúnu í Hamravík
Hagalíns og Áfanga Nordals,
allar í skemmtilegum frágangl
AB; af eldri endurútgáfum má
einnig benda á Ofvita Þórbergs
í búningi MM - og svo auðvitað
Helgafellsútgáfur Laxness, Þetta
lofsverða framtak ætti að verða
enn fleirum vandlátum bókaút
gefurum hvöt til svipaðra stór
ræða, - til þess að láta eldri en
sígildar íslenzkar bókmenntir
ekki lengur ófáanlegar og þar-
með ólesnar af lestrarfúsri al-
þýðu. GA,