Alþýðublaðið - 26.07.1968, Blaðsíða 16

mmm
i*@.
.......... ]jað ríkir of mikill
sljóleiki og sinnule'ysi, svo að
of margir hafa sig ekki fram
um neitt framtak umfram það,
sem nauðsynlegt er • . . .
Vísir.
Nýja tizkan kvað vera merki
leg. Það er í fyrsta skipti í
mörg ár sem hún er nýtízku
leg. .
Rússarnir í Tékkóslóvakíu
vilja ekki fara heim. Og það
er kannski lieldur ekk; von.
Það er ekki heiðarlegt að
svíkja undan skatti. Og þó
gera margir heiðarlegar til-
raunir til þess.
Við skulum eHki tala illa
um einræðið. Þrátt fyrir allt
er það bara örlítill minni hluti
sem kúgar alla hina.
daglegi ItAILstur
„Bunulækur blár og tær"
Skáldin yrkja sleitulaust, þrátt fyrir allt og allt og þrátt
fyrir Háskóla íslands.
Hver sá, sem heldur að sá dómur prófessora að enginn
réttlátur finnist í skáldasveit íslenzkri á þwí herrans ári
1968, sé dauðadómur óáfrýjanlegur, er heldur betur úti á
(þaiki. Skáldin ortu í banni biskupa, stjórnarherra, ráða og
nefnda og láta ekki á sig fá, þó að úthlutunarmefnd listamanna
iauna telji Iþau ekki svaraverð. Jafnvel ekki laust við að
islíkt tómlaeti frá þeirri ágætu nefnd, sé orðið eftirsóknar
verður stimpill á skáldgáfuna!
En maðurinn sem orti um „bunulækinn bláan og tæran“ á
svei mér hönk upp í bakið á oss. Hvernig hefði fréttamaður
Hljóðvarpsdeildar Ríkisútvarpsins farið að, hefði hann ekki
getað vitnað óbeint í „Bunulækur blár og tær ....“?
Sjaldan, eða aldrei, ef laprílgöbb eru undanskilin, hefur
ffréttaauki orðið slíkur ánægjuauki öllum landslýð, eins og
sá er Hljóðvarpsdeild Ríkiáútvarpsins, flutti í tilefni af opnun
vatnsleiðslunnar til Vestmaiinaeyja.
Öll lýsing fréttamannsins á þeim atburði dró hálft í
hvoru dám af knattspyrnulýsingum Sigga Sig og hálft í
hvoru af barmslegri hrifningu og undrun. Fréttamaðurinn
hefur kannski þetta, sem ég myndi ætla að á fræðimáli sé
nefnt „opin sál“. (Að sál mannsins sé eins og „opin blæðandi
kvika“, er of sterkt að orði komizt' eigi hin fínlegri blæbrigði
(núansar) málsins að njóta sín til fulls).
Fyrst var lýst og skilmerkilega hvernig kaþal-skip-
ið fór að því að leggjast að bryggju í Vestmannaeyjum.
(smbr. frá heimsókn' stórmanna: Hann gengur settlega og var
færnislega niður itröppumar úr flugvélini, eilítið hokinn í
haki með barðastóran hatt á höfði og klæddur í vatnshelda
regnkápu og úlpu utanyfir. Á fótunum hefur hann skinn-
skó langt upp á leggi og selskinnsbrækur girtar ofaní, eins og
hann ætli að hjóla sjálfur til Þingvalla. Hann heilsar mót-
tökunefndinni með handabandi, hverjum og einum útaf fyrir
sig og hneigir sig lítillega, þó svo að varla verður merkt og
gengur síðan að flugstöðvarbyggingunni lí fylgd stórmenna,
hrosir við hlaðfreyjunni og segir eitthvað við hana á sínu
máli og hún roðnar og lítur fyrsit í 'austur, svo í vestur,
þá á suður og norður og loks beint niðurfyrir sig.
Fréttamenn og ljósmyndarar flykkjast að herra X í for-
dyri fLugstöðvarbyggingarinnar, en hann brosir breitt og
iglaðlega meðan blossamir blossa, en vill ekkert láta hafa eftir
sér að svo stöddu. Honum er fylgt að fráteknu hornborði í
innri borðsal og borið fyrir hann londonlamb og nú tékur
hann upp gaffalinn, gefur hnífmum honnauga, mundar gaff-
lalinn grípur hmífinn í vinstri. hendi, virðir hann fyrir sér,
hampar ihonum, virðir hann fyrir sér, Lítur á londonlambið,
•lítur á hnífimj, leggur frá sér hnífinn, ypptir öxlum, leggur
ti'l londonlambsins með gafflinum, gaffallinn hrekkur af lond-
onlambinu eins og loftbyssukúla af fíil og hann leggur gaff-
alinn frá sér, hann ypptir öxlum og grípur Londonlambið báð-
um 'hönduum og leggur ti'l (þess með tönnunum og verður á
svipinn eins og maður, sem bítur í n'agladekk, leggur London
lambið frá sér, ypptir öxLum, stendur upp og fer í fylgd
hinna, siem verður táðlitið aftur til borðsins með saknaðar-
dropa á nefbroddinum).
Þegar kapalskipið er lagzt að heilu og höldnu, skrúfar
bæjarstjórinn í Vestmannaeyjum frá krana og fréttamaður
Hljóðvarpsdeildar ríkisútvarpsins tekur viðbragð og hrópar
svo enginn skuli fara þessa merkisatburðar á mis:
„Ekki ber á öðru. Fallega bunar!” — Gaddur.