Dagur - 24.12.1949, Blaðsíða 2

2
JÓLABL Affít D A G S
Gunnar varð að
vísu skammlííur,
en þótti ágætur
drengur og varð
þvi miirgum
harmdauði. —
Tryggvi var einn
af kunnustu at-
hafnamönnum
landsins um sína
daga, svo serri
mörgum er enri í
fersk'u minni. En
af Eggert hefur
gengið minrii
saga en é'frii
standa til. Verður
, hún rallin hér að
Frú Jóhanna Gunnlaugsdóttir. noy,ru
Eggert Olafur Gunnarsson var heddur að I.aufási
við Eyjafjtirð 23. júlí 1840. Mun hann líafa heitið í
höluð Eggert Ólafi Briem sýslumanni, móðurbróður
sínum. Föður sinn missti Eggert 24. júlí 1853, en flutt-
ist ári síðar með'móður sinni að Hálsi í Fnjóskadal, er
hún giftist í annað sinn, 29. sept. 1854, Þorsteini Páls-
syni prcsti þar. Hafði hann misst konu sína árið áður
og varð það að ráði, að þau bættu hvort öðru missinn
á þennan hátt. Fór ráðahagur þeirra hið be/.ta, enda
voru bæði valmenni.
Þorsteinn préstur háfði átt margt barna trieð fýrri
konu sinni, sém fíést voru nokkuð upþ konrin, er hér
var komjð sögu', óg ólust riú livoru tveggja systkinin
úpp'á Halsþsem eirin maður, og nutu jafnmikils ást-
ríkis fra stjújtforeldrum sem fofeldrurri. Svo hal'a sagt
rriér garrihr ménn úr Fnjóskadal, að þáo lrafi vérið
mannvænlegur íiójrur, þegar börn ög stjúþbörn 'sr.
Þóísteins líafi verið <">ll sainan koniin í kirkjunni á
Hálsi 0<i hafi þau mjög þótt bbra af; öðnim urit væn-
leik og atgervi. Giftust tverin þessi fóstursystkini satn-
an síðar, þannig að Tryggvi Gunnarsson kvæntist Hall-
dóru Þorsteinsdóttur, en Gunnar jnófastur Valgefði.
Séra Þorsteinn Pádsson var liinn mesti ágætismaður,
drjúgvitur, starfslundaður með afbrigðum og fullpr af
margvíslegum lramfara- og umbóta-málum. Eftir að
liann tók við Hálsi 1846, hafði hann cndurbyggt hvert
hús á staðnum frá grunni ásamt kirkjunni. Vörzlu-
garða mikla hafði hann látið hlaða um tún, leitt sam-
an vatn til innibrynninga, komið upp vindmyllu til
kornrriölrinar, ryktað kartöflugarð og gert margvís-
legar smærri umbætur.
Þá stóð liann og að ve’r/.lunafsámtökum mcðal siikn-
Séra Þorsteimi Pdlssön'.
arbarna sinria og fylgd-
ist af lifandi áhuga með
landsmálum. Var hann
aila ævi sína sívinnandi
tð einhvcrjum nyL-
semdarmálum og slapp
aldrei verk úr lfendi.
Nærri. má geta, að
slík atorka og framfara-
hugur, er ríkti á.heim-
ili fóstiifföðu
haft-rík áhrif
mikinn og
ungling, sem
Gunnarsson var,
mat hann ávallt
sinn mikils, og vortt
ineð þeint kærleikar.
Svo er að sjá, scm Eggert hafi um limmtán ára ald-
urinn verið sendur eitthvað burt til að læra undir
skóla, en ckki hcfir mér teki/.t að finna hjá hverjum
En úr skólanáminu hefir ekki orðið og hefir F.ggert
verið viðurloða á Hálsi f'rafn undir tvítugsaldur og
unnið öll algeng sveitastörfj en jafnframt vafalaust
notið einhverrar menntunar, því að séra Þorsteinn
bæði kenndi sjálfur og lét kerina börnrim sínum og
fóstuvbörnum allt, sem þau gátu nttmið heima þar.
Má sjá það.af bréfutn Valgerðar Þorsteinsdóttur til
Eggerts, að'mikil fagriáðarbót þótti ávallt að honum,
mcðan hann dvaldi liéimá, og unnu honum jalnt syst-
kini hans og fóstursystkini.
Bar svo við á þessurri árum, að Eggert gckkst fyrir
almennum samskotum í Fnjóskadal til handa fátækum
manni, sem misst haf'ði k'ú sína. Ciekk hann skörulega
fram í málinu og fékk maðurinn bæt.tan skaðánn. Sýn-
it þetta bæði hjartalag Eggerts og röggsemi, meðan
hann var .enn á ungum aldri.
Hjá Pétri Hafstein amtmanni.
Pétur amtmaður hafði fengið Kristjönu Gunna'rs-
dóttur. Húp var væn kona og drengur góður. Áður
hafði amtmáður tvær konur áttar, og dó hin fyrri
eltii' l'jögurra ára sambúð, en með hinni síðari bjó
hann skamma hríð, áður en hann skilaði ltenni aftur
til frænda hennar og kvað hana með öllu jafngóða og
þegar hann hefði tckið við henni.
Pétur Hafstein var maður f'ríður sýnum, skarpvitur
og hið röggsamasta yfirvald. Tilfinningamaður var
hann mikill og innilega trúhneigður, en mjög sótti á
hann þuriglyndi með köflum, svo að naumast var hon-
mn sjálfrátt, og gerðist hann þá torlryggur og hugði,