Dagur - 24.12.1949, Síða 4

4
á brott nieð sér. Átti hún að háfa svarað Iíkt os: Berg-
þóra: „Eg var ung gefin Njáli, og hefi eg því heitið
lionum, að eitt skyldi ganga yfir okkur bæði.“ Mun
eitthvað hæft í þessu, því að sr. Gunnar minnist tvisvar
á þetta mál í bréfum til Eggerts. Segir svo í bréfi, dags.
25. marz 1868: „Heyrt hefi eg af ferðalagi ykkar bræðra
að Friðriksgáfu í vetur. Þið gerðuð rétt, að láta vilja
Kristjönu okkar ráða mestu. Það mun verða hollast í
bráð og lengd." En 16. apr. sama ár skrifar hann: „Mik-
ið hefi eg heyrt af mömmu og Tr. bróður um atgerðir
ykkar bræðra fyrir Kristjönu systur. Guði sé lof, að
hann ldessar þær ltenni til stórra hagsbóta sem stend-
ur.“
Ekki hafa þeir bræður farið flast með þessi mál, því
að hvergi sést að neitt hallist á um vináttu með þeim
Eggert um þessar mundir. í bréli, sem amtmaður
skrifar F.ggert 6. febr. 1868, þakkar hann honum
„innilega fyrir hérkomuna síðast,“ og mun þetta ein-
mitt vera hin sama för og mest var umtöluð. Hefði
jafnviðkvæmur maður og Pétur Hafstein áreiðanlega
tekið öðruvísi til orða, ef eigi liefði samizt vel um þessi
mál. F.nda má það á öllu sjá, að hann elskaði konu
sína innilega, þó að lundin væri honum erfið stund-
um.
Amtmanni var veitt lausn frá embætti 15. sept. 1870.
Fékk hann snert af heilablóðfalli þá nm veturinn, en
lifði fimm ár eftir það. Andaðist í Skjaldarvík 24.
júní 1875.
Hinn 5. marz 1871 fitar harin F.ggert og er bréfið
eigi með haris hendi, nema undirskriftin:
„Elskulegi Eggert minn. Iíjartanlega þakka eg þér
fyrir bérveruna síðast, svo og fyrir tilskrifið. Lítill
varð árangurinn af sendiferðinni til Reykjavíkur, sem
nrig grunaði. Þeir góðu vinir mínir þar vilja belzt
komast bjá afskiptum af mér, eins og vinirnir hér, sem
von er, helzt vilja korría mér eitthváð í burtu. Þetta
vona eg nú verði fyrir 'guðs náð, áður en vorið kemur,
án þess mannanna tilstillí þurfi að koma til.
Eg hefi nýlega frétt að þú hafir verið séttur Brierns
vegna í stað Gunriláugs í ýmisleg sakamál vestra, svo
varla þarf eg að búast við því, að hafa nokkra lniggun
af þér, mínum margreynda vin, á þessum mínum síð-
asta vetri. Þú hefðir kannske dvalið hjá mér dálítið
lengur, hefði eg haldið áfram amtmannsstiirfum, en
það hefir undarleg breyting komið á allra hugi við
mig síðan þetta skriðufall fór yfir mig í haust. F.g þakka
þér fyrir það, sem áður er komið, og sem fáir hefðu
gert eins. — Nú er dauðinn einkavinur minn á jörðu.
Hann vitjaði mfn fyrir nokkrum dögum ÓSlagtiIfælde)
og var ógnarlega mjúkur viðkomu, svo að eg fann ekk-
ert til, en hætti þó við í svipinn, en ætlar að koma
, i ('!
JOLABLAÐ DAGS
* ; ! J í
bráðum aftur, sendur af Guði, sem ekki fær gleymt
sínum í hryggð. ..."
Eggert reisir bú og kvænist.
Eggert hafði áhuga mikinn fyrir landbúnaði og fór
nú að hugsa sér fyrir staðfestu. Vorið 1866 losnaði
Espihóll, þar sem Eggert Briem lrændi hans hafði bú-
ið, meðan hann var sýslumaður í Eyjafjarðarsýslu, ein
hin bez.ta bújörð í Eyjafirði, og fékk Eggert byggingu
fyrir henni og setti saman stórbú þá um vorið. Varð
hann að fá til þess allmikil lán og keypti búpening
víða að. Einnig átti hann hlut í skipi. Segir Tryggvi
Gunnarsson í bréfi til Geirs bróður síns, að rfienn segi
nú um Eggert út í frá, að allt liggi sem laust fyrir hon-
um um þessar mundir: hákarlinn, fiskurinn, sáuðfén-
aðurfnn, bújörðin og vinnufólkið, umboðin og það
sem mest sé: peningar og pantlán. Réði hann til sín
fjölda vinnufólks, um tuttugu manns, og hafði meðal
annara: einn járnsmið, tvo trésmiði og einn söðlasmið.
Sýnist það hafa verið ætlun hans að reka iðnað jafn-
framt búskapnum. Enn fremur hafði liann 2 hákarla-
menn, svo að mörg járn hafði hann í eldinunr eins og
jafnan. Flugu sögur af þessum stórbúskap landshorna
á milli, eri yfirleitt hafði Eggert almenningstraust og
álit um þessar mundir, og hugðu menn honum alla
vegi færa. ,
Þetta lyrsta ár bjó Eggert nreð ráðskonu, en fór nú
lyrir alvöru að lrugsa unr að staðlesta ráð sitt og bar
Jráu mál undir fóstra sinn, séra Þorstein.
Eggert Gunnarsson var marrna fríðastur sýnum, enn-
ið lrátt og hvelft, augun skær og fögur. Hann bar&tutt-
klippt alskegg og var hinn lröfðinglegasti yfirlitrim.
Ekki var lrann hár maður vexti en Jrrekvaxinn og fitn-
aði nreð aldrinum. Glaðvær var lrann og manna skraf-
hreyfnastur við hvern sem var, lrinn skjótasti til allra
framkvæmda, en örlyndur nokkuð og skapbráður, ef
honunr þótti sér á nróti gert. \7ar það stundum á þess-
um árum, að hann vildi sækja menn til saka fyrir
meiðyrði, en fóstri lrans bar ávallt klæði á vopnin, og
kvað lrann í engu mundu verða farsælli, þó að hann
kænri fjárútlátum á menn, „Jrví að Jrað er fyrirgefning-
in, sem Jrað gerir. Oft e^r jrað, að æskuákafi tilfinning-
anna sér eigi nógu vel, að friðurinn er fyrir öllu.“
Lýsa bréf séra Þorsteins frábærlega göfugnrannlegu
innræti, enda virti Eggert hann nrikils og bar ávallt
öll ráð undir hann, meðan hans naut við.
Konur litu Eggert lrýru auga, en svo er að sjá, að
lrann liafi lítt gelið sér tínra til að hugsa unr þær, fyrr
en liann Jrurfti á þeim að halda. Þó liafði hann, þegar
hér var konrið, helzt hug á einni konu, og bað sjúp-
föður sinn að styðja sig til Jress ráðahags, og biðja kon-