Dagur - 18.12.1980, Page 10

Jólaefni
barnanna
Umsjón:
Heiðdís
Norðfjörð
JÓLIN
Einu sinni endur fyrir löngu átti
lítil stúlka, sem hét Kata, heima í
borg einni í Kanada. Uppáhalds-
tími ársins hjá Kötu voru jólin.
En í ár hlakkaði hún óvenjuiega
mikið til þeirra.
Þessi jól yrðu alveg sérstök, því
að nú var hún í fyrsta skipti nógu
gömul til þess, að taka þátt í
helgileiknum í kirkjunni.
Á hverju ári komu allir nánustu
ættingjar hennar í heimsókn, til
að vera um jólin. Hver, hafði sitt
hlutverk á heimilinu.
Amma ætti annríkt við bakst-
urinn og eins við að undirbúa
steikina. Afi myndi ná í kalkún-
inn, sem hann hafði verið að fita
allt árið. Pabbi hennar og bræður
hans færu út í skóg, til þess að
höggva stærsta tréð sem þeir gætu
fundið. Það yrði sko ekki amalegt
jólatré. En Kata, ásamt frændum
og frænkum, myndi búa til
poppkorn og svo myndu þau gera
skreytingar til þess að hengja á
jólatréð. Mamma hennar og
móðursystur myndu skreyta allt
Jólin
Ennþá brosa blessuð jól,
búin hvítum vetrarkjól,
flytja sátt og frið í heim,
fagnar allt og heilsar þeim.
Ennþá logar ljósaröð,
litlu börnin syngja glöð,
hafa yndi öll af því,
alltaf verða jólin ný.
Verum alltaf glöð og góð,
gagn og sómi okkar þjóð,
vinhir allra alls staðar,
eins og jólabarnið var.
Sig. Júl. Jóhannesson.
Það er talið að fyrstu jólatrén hafi verið
skreytt með eplum og öðrum ávaxtum, og í
þá daga trúðu menn því, að öll tré hefðu
blómgast og borið ávöxt á jólanóttina.
Marteinn Lúther er talinn fyrstur manna
hafa fundið það upp, að setja ljós á jólatré.
Áttu Ijósin að tákna stjörnur himinsins.
Gamall siður, sem er enn við líði víða í
Austur-Evrópu, er að láta logandi kerti vera
í gluggum alla jólanóttina. Á þetta að tákna
það, að jólabarnið væri úti í myrkrinu og
þyrfti á leiðsögn ljóss að halda. Talið er að
siður þessi muni eiga rætur sínar að rekja til
írlands.
Það er gömul trú víða um heim, að þegar
klukkan er eitt á jólanótt, snúi allar kýr sér í
austurátt og leggist niður á framfætur sínar
til að vegsama frelsarann. Þá á haninn enn-
fremur að gala venju fremur ha jóladags-
morguninnm
Heilagur Frans frá Assisi er talinn vera
upphafsmaður að sang jólasálma. Hann
kenndi mönnum einföld og/alleg lög, sem
sungin voru tíð frelsarans, og hafa verið
sungin á jólunum æ síðan.
(Úr Æskunni)
HENNAR KÖTU
húsið með Kristsþyrni og Misttil-
teinsgreinum.
Allir kæmust í reglulegt jóla-
skap. Og svona varð þetta. Kata
var svo himinlifandi glöð. Hún
fór að hugsa um Santi Kláus.
Santi Kláus, var jólasveinn allra
bamanna í Kanada. Hann flaug
um stjörnubjartan himininn á
jólanótt og lét gjafir handa börn-
unum, í sokka, sem þau höfðu
hengt upp, við arininn.
En einmitt nú í ár, kom dálítið
hræðilegt fyrir.
Á aðfangadag, bilaði kirkju-
klukkan. Hún gat ekki hringt. En
kirkjuklukkan, gegndi miklu
hlutverki á jólanótt. Það var sið-
venja í borginni hennar Kötu, að
hringja kirkjuklukkunni um mið-
nætti á jólanóttina, til þess að
segja Santi Kláusi, að öll börn
borgarinnar væru háttuð og
sofnuð, og einnig, að þau hefðu
verið þæg og góð. En ef klukkan
hringdi nú ekki, myndi Santi
Kláus halda, að börnin væru
óþæg og væru ekki sofnuð enn.
Kata hafði mjög miklar áhyggjur
af þessu með kirkjuklukkuna, en
enginn i borginni, virtist vita hvað
að væri.
Kata sagði við pabba sinn og
mömmu: — Ef Santi Kláus heyrir
ekki í kirkjuklukkunni, kemur
hann ekki og það er ranglátt, því
að öll börnin hafa verið svo
dæmalaust þæg og góð, allt ár-
ið. —
Mamma Kötu sagði: — Elsku
Kata mín hafðu ekki svona mikl-
ar áhyggjur, þetta hlýtur að lag-
ast. Farðu nú bara að hátta og
sofa eins og öll hin börnin. —
Kata gekk hægt upp stigann.
Hún var að hugsa um, hvað hún
gæti gert. Og þegar hún hengdi
upp sokkinn sinn, viðarininn, svo
að Santi Kláus gæti sett í hann
gjafirnar, fór hún með dálitla
bæn, til viðbótar við þær venju-
legu.
— Góði Guð, ég veit að þú
heyrir til mín. Þú veist, að allir
krakkarnir hafa verið þægir og
góðir í ár. Viltu nú ekki láta
kirkjuklukkuna hringja, svo að
Santi Kláus heyri, þá fer hann
ekki framhjá borginni okkar, og
bömin verða ekki fyrir vonbrigð-
um á sjálfan jóladaginn. —
Kata sat við gluggann, og
horfði út. Nóttin var mjög fögur.
Stjömurnar glitruðu hátt uppi á
himninum, og yfir jörðinni lá ný-
fallin mjöllin, eins og skínandi
ábreiða. Landið leit út, eins og
mynd á jólakorti.
Kötu fannst tíminn standa í
stað. Það var komið miðnætti. En
rétt í sama bili og Kata fór upp í
rúmið sitt, heyrði hún klukkna-
hljóm. Þetta var kirkjuklukkan,
sem hringdi. Og eins og í fjar-
lægð, heyrðist í sleðabjöllum, og
hljómfagra röddin hans Santi
Kláusar óskaði öllum börnum
gleðilegra jóla. Litla stúlkan
sofnaði, með sælubros á vörum.
Nú vissi hún að allt yrði eins og
það átti að vera á jóladagsmorgni.
En hvað það var, sem kom
klukkunni til að hringja, yrði víst
alltaf leyndarmál.
Á spjöldum þeim, sem þessi
skötuhjú halda á, eru falin
tvö nöfn á islenskum kaup-
stöðum. Getið þið fundið
nöfn þeirra?
Hér sjáið þið lítinn músajóla-
svein. Langbesta sælgæti sem
hann fær er hunang. Hún
músa-grýla, mamma hans, lof-
aði að gefa honum heila
krukku af hunangi, bara ef
hann gæti náð henni sjálfur.
En það er nú dálítið erfitt fyrir
hann. Getið þið hjálpað hon-
um?
Teikningar:
Sigurlaug Halla Júlíusdóttir

ip,cmm*