Dagur - 18.12.1980, Side 21

dDsktm lanöömönnum
KJARTAN ÓLAFSSON:
#leöilegra Jfóla
og farsæls
Hl|^ feomanöi árö
ÍWnaðarbanki
ÍSLANDS
'Akureyri •
EHHEBBHHaSBSEEESHEBHHSEHHEEHSSHBEEEHEEESE®
E E
E H
E
H
E
E
B
H
H
B
E
H
B
E
H
H
E
H
E
B
H
H
H
H
E
E
E
B
B
B
E
H
H
B
E
E
H
E
E
E
E
E
H
H
E
E
H
E
E
B
E
Útvegsbanki
Islands
ÚTIBÚIÐ Á AKUREYRI
þakkar viðskiptin á liðnu ári
og óskar öllum

GLEÐILEGRA
JÓLA
E
H
E
H
H
H
H
E
E
H
H
H
H
B
E
H
H
H
H
E
H
H
E
H
E
H
H
E
E
E
E
H
E
E
E
E
E
E
B
H
H
E
H
E
E
H
H
E
H
HHHHHHHHBHHHHHHEHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHEHHHHH
Óskilafé í Öxnadalshreppi
haustið 1980
Hvítt kollótt gimbrarlamb. Mark: Sneiðrifað framan
hægra, stýft hálft af framan vinstra.
Réttur eigandi gefi sig fram við undirritaðan, sem
veitir nánari upplýsingar.
Steinn Snorrason, Syðri-Bægisá.
Frá Vistheimilinu Sólborg
Eftirtaldar stöður eru lausar til umsóknar:
1. Staða bílstjóra.
2. Staða aðstoðarmanns á vinnustofum.
Báðar þessar stöður veitast frá 1. jan. n.k. Fastur
vinnutími frá kl. 8.00-17.00 mánudaga - föstudaga.
Upplýsingar um stöður þessar verða veittar á
skrifstofu Sólborgar milli kl. 10.00-12.00 f.h. n.k.
föstudag 19. des. og mánudag 22. des. Fyrir-
spurnum ekki svarað í síma.
Forstöðumaður
Frá Vistheimilinu Sólborg
Þeir viðskiptaaðilar stofnunarinnar sem eiga eftir
að framvísa reikningum sínum vegna viðskipta á
árinu 1980 eru vinsamlegast beðnir að gera það
mánudaginn 22. des. og þriðjudaginn 23. des. n.k.
Reikningarnir verða síðan greiddir á skrifstofu
heimilisins milli kl. 13.00 og 15.00 mánudaginn 29.
des. og þriðjudaginn 30. des. n.k.
Reikningar, sem ekki berast fyrir þennan tíma, fást
ekki greiddir fyrr en eftir 10. jan. 1980.
Forstöðumaður
Endurminning
frá stríðsárunum
Það var á því herrans ári að ég man
best 1940; að ég komst í tæri við
breska heimsveldið og hef senni-
lega skotið því skelk í bringu.
En þetta atvikaðist þannig, að
vinur minn einn sem ég heimsótti
annað slagið og hafði verið í
Þýskalandi nokkru fyrir seinni
heimsstyrjöldina og orðið mjög
hrifinn af þýsku þjóðinni; af dugn-
aði hennar og einnig af aðgerðum
líðandi stundar.
Og er ég heimsötti hann þá
hlustuðum við oft mikið á útvarp
frá Þýskalandi, því þaðan var alltaf
hægt að heyra góða hljómlist frá
einhverri útvarpsstöðinni, alþekkt
öndvegisverk, og svo var þjóðinni
haldið í ættjarðarlögunum, en sum
laganna voru þekkt hér við okkar
ættjarðarkvæði.
Enski herinn var þá þegar orðinn
allfjölmennur hér á Akureyri, og í
nærsveitunum voru komnar þó
nokkuð margar herbúðir með
ýmsum deildum innan hersins, svo
sem flugmenn og svo æfingabúðir
fyrir almenna hermenn sem voru
æfðir í vopnaburði, látnir grafa
skotgrafir og hlaða allskonar byrgi,
reisa iveruhús, bragga og koma upp
loftvarnarbyssum, til varnar ef á þá
yrði ráðist úr lofti og fleira og fleira,
og enn ein deildin var svo leyni-
þjónustan sem ég komst lítillega í
kast við.
Skal ég nú greina frá því hvernig
það atvikaðist. Það hagaði svo til
þegar ég kom út frá fyrrnefndum
vini mínum, að þá kom ég út í
breiðan gang yfirbyggðan, svolítið
port, sem við kölluðum svona í
gamni — The Golden Gate —
Gullna hliðið. Að vísu var annar
útgangur en hann kölluðum við
Pólska hliðið. Það var vitanlega
miklu fínna að fara út um Gullna
hliðið, enda var þar komið út á
götuna. Nú þegar ég fer að hugsa
um það, þá er ég ekki grunlaus um
að á þessum árum hafi menn snúið
mörgu upp á enska tungu, sem sagt,
orðið fyrir áhrifum frá enskunni,
og slegið um sig með þejrri ensku-
kunnáttu sem fyrir hendi vár, en
aldrei fannst mér nein ástæða til að
óttast að þjóðinni förlaðist í sínu
móðurmáli eins og sumir speking-
arnir virtust vera hálfhræddir um,
að mér fannst.
Unglingarnir sem kynntust her-
mönnunum lærðu af þeih ensku,
sumir talsvert og það furðu fljótt,
en ekki var það nema til góðs fyrir
þá.
Já — en svo er það nú áfram-
haldið — það var svo eitt sinn er ég
kom út úr Gullna hliðinu, það var
komið eitthvað fram á haustið, ég
man að það var blíðskaparveður,
farið að skyggja, enda dimmt upp-
yfir, að þegar ég kom út á götuna,
þá heyrði ég að tvö mótorhjól voru
sett í gang í hinum enda götunnar.
Það var orðið áliðið, umferðin
hljóðnuð svo hávaðinn drundi og
bergmálaði milli húsanna í kpöld-
kyrrðinni.
Ég veit ekki hvernig það var en
mér fannst þetta eitthvað undarlegt
og dokaði við, því í þann tíma áttu
hér fáir mótorhjól, en aftur á móti
voru ensku hermennirnir talsvert á
mótorhjólum. Ætlaði ég að lofa
þeim að fara fram hjá mér hverjir
svo sem þeir væru áður en ég legði
af stað. Nei, þeir hreifðu sig ekki
svo ég nennti ekki að bíða og gekk
af stað, en ég var ekki búinn að
ganga nema nokkurn spöl þá
drunuðu mótorhjólamennirnir líka
af stað. Mér fannst nú enn undar-
legra framferði þeirra, engu Hkara
en þeir væru eitthvað að hugsa um
mig, og þepar þeir fóru fram hjá
mér, sá ég tð þetta voru tveir her-
menn. Ég gekk nú mina leið inn
Hafnarstræti og alltaf voru mótor-
hjólagarparnir einhversstaðar i
námd við mig.
Til þess að komast heim þurfti ég
að fara upp á brekkuna, og fór þá
vanalega inn allt Hafnarstrætið og
upp á brekkuna að sunnan, upp
Spítalaveginn, en nú kom upp í
mér strákurinn, ef mótorhjóla-
garparnir mógráir á að lrta væru nú
eitthvað að hugsa um mig, væri nú
best að gera þeim svolítinn grikk.
Svo einu sinni, þegar þeir náðu
mér, hægði ég á göngunni og þegar
þeir voru komnir strætið, nærri á
enda, þá skaust ég þvert upp
brekkuna, upp sýslumanns-
hvamminn sem við kölluðum svo,
og var fljótur að hverfa þeim ensku
sjónum, og þegar ég var nærri
kominn upp á brekkubrúnina þá
heyrði ég hvar mótorhjólagarparn-
ir komu sunnan Hafnarstrætið og
fóru þeir nú þeysireið, það drundi í
vélum hjólanna í þessum átökum,
en ég komst óséður heim og sofnaði
fljótt og vært, sem sagt slapp frá
þeim ensku, hafi þeir eitthvað verið
að hugsa um mig.
En svo bar það við að ég heim-
sótti þennan sama vin minn
nokkrum kvöldum seinna, og var
orðið áliðið kvölds, þegar ég hélt
heim á leið, en nú skeði það und-
arlega að þegar ég kom út úr
Gullna hliðinu"og gekk út á gang-
stéttina þá fóru tvö mótorhjól í
gang útí enda götunnar alveg eins
og hið fyrra skiptið. Ég var nú nærri
viss um að þeir hugsuðu meir en
lítið um mig, ég dokaði við eins og
áður, en það var það sama. Þeir
mótorhjólamenn hreyfðu sig ekki
fyrr en ég hafði gengið þó nokkurn
spöl.
Og eins og í fyrra skiptið fylgdu
þeir mér inn Hafnarstrætið, og
bamalegt fannst mér nú atferli
þeirra, þeir voru ýmist talsvert, á
undan mér eða á eftir. Eitt sinn er
þeir mættu mér, sa ég að þetta voru
einkar góðlegir drengir á að líta og
ekki fannst mér til mikilla stórræða
í átökunum sem voru byrjuð í
heiminum. En hvað um það, svo
einu sinni þegar mótorhjóladreng-
imir voru komnir nógu langt suður
í strætið, en ég fór nú svolítið lengra
en í fyrra skiptið, þá sá ég mér færi
að sleppa, og eins og áður hentist ég
upp hvamminn og ætlaði mér að
komast óséður heim, en þá komu
þeirensku á þeysireið innan strætið
en snéru við hjá Samkomuhúsinu,
sem er svona í miðju strætinu, inn-
eftir aftur á enn meiri ferð, engu
líkara en að þeir væru í hörku
kappakstri. Mér var nú ekki farið
að lítast á blikuna, auðvitað væru
þeir vopnaðir og orðnir argir i sinni
svo ég flýtti mér sem rnest ég mátti
upp brekkuna orðinn móður og
másandi, og var að komast upp á
brekkubrúnina þegar ég heyrði í
mótorhjólunum rétt fyrir sunnan
mig. Þeir höfðu þá farið inn strætið
og upp á brekkuna að sunnan og
komu þarna beint í fangið á mér, ég
fölnaði upp en var til allrar ham-
ingju ekki kominn alveg upp á
brekkubrúnina svo ég henti mér
niður í grasið og lá þar meðan þeir
garpar drunuðu áfrafn norður veg-
inn og hurfu út hjá Menntaskólan-
unt. Og þegar ég heyrði að þeir
héldu norður af brekkunni, beið ég
ekki boðanna, hentist heim og
slapp inn án þess að þeir sæju mig,
og eins og áður sofnaði ég saklaus í
anda og gerðum gagnvart breska
heimsveldinu.
Ég var nú orðinn nokkurn veg-
inn viss um að þeir hugsuðu meir
en lítið um mig, og svo fór ég að
athuga málið og komast að þeirri
niðurstöðu að ekki væri ráðlegt að
erta enska ljónið meira, hver veit
nema ég yrði tekinn fastur og settur
í varðhald á eynni Mön í Irlands-
hafi sem njósnari, eða svo fannst
mér að minnsta kosti, að þeir héldu
að ég væri.
En sagan endurtók sig, ég heim-
sótti vin minn eitt góðviðriskvöld
og dvaldist eitthvað hjá honum.
Eins og vant var leið tíminn fljótt
við spjall og músik, og að hlusta á
stríðsfréttir frá báðum aðilum.
Svo kvaddi ég, og eins og vana-
lega fór ég út um Gullna hliðið, en
þegar ég kom út á götuna lét ég sem
ekkert væri. nú gekk ég rakleitt af
stað eins og ég væri einn í heimin-
um, en eins og hin fyrri skiptin þá
fóru tvö mótorhjól í gang og mér
fannst að nú væru garparnir ekki
aðeins með skammbyssur við belt-
in heldur væru þeir komnir með
hríðskotabyssur að auki.
En sem sagt nú gekk ég eins og
friðsamasti borgari þessa bæjar
rólega og ákveðið inn Hafnarstræti
og upp Spítalaveginn og beina leið
heim, en mótorhjólagarparnir
fylgdust með mér ýmist á undan
eða eftir eins og áður og þegar ég
gekk heim að húsinu og var að fara
inn þá fóru garparnir áðmnefndu
einmitt framhjá og sáu því hvar ég
átti heima,-
En eftir þetta heyrði ég aldrei til
mótorhjólamannanna að kvöldi til.
Ég get að vísu upplýst það áð ég
hafði nokkur sambönd við út-
varpsstöðvar út um heim og þar á
meðal frá Austur-Evrópu og fékk
þaðan bæklinga um útvarpssend-
ingar og áróðursrit og einn góðan
veðurdag fékk ég óumbeðið mán-
aðarlega bækling frá London með
mínu númeri og nokkru seinna frá
Stokkhólmi líka óumbeðið með
sama númeri og í sama anda. Þetta
hafa þeir ensku líklega vitað og sett
mig á svarta listann hjá sér, en sem
betur fór slapp ég útúr þessu án
þess að fá skrámu á mitt skinn.
Þessi vinur minn sem ég hef áður
unt getið kynntist yfirmanni leyni-
þjónustunnar hér á Akureyri. Þeir
urðu góðir kunningjar, og ég var
með þeim stöku sinnum, svo þetta
endaði eins og best var á kosið.
Ég kynntist þrem enskum her-
mönnum sem allir voru sunnan af
Comwallskaga, einn frá borginni
Truru en hinir frá Trouay. Allir
voru þetta hæglátir menn og virtust
njóta þess að koma í annað um-
hverfi sem minnti þá ekki á þetta
brjálæði sem kontið var á stað. Ég
sagði þeim frá þessum skiptum
mínum við leyniþjónustuna og
höfðu þeir allir gaman af.
Ég man að þeir komu heim um
jólin og drukkum við þá kaffi við
kertaljós. Það fannst þeim dásam-
legt og minntust á það síðar hvað
þeir hefðu notið þeirrar stundar.
En svo fóru þeir í hildarleikinn
og ég heyrði aldrei frá þeim framar.
Jólatónleikar
Blásarasveit Tónlistarskólans á
Akureyri ásamt blokkflautusveituni
og einleikurum halda jólatónleika í
Akureyrarkirkju sunnudaginn 28.
desember kl. 17.
Efnisskráin verður hin fjöl-
breyttasta, m.a. útsetningar á inn-
lendum og erlendum jólalögum
eftir stjórnanda blásarasveitar
skólans Roar Kvam, en hann hefur
nýverið gefið út hefti með jólalög-
um.
DAGUR ;21