Dagur - 20.12.1986, Blaðsíða 13

20. desember 1986 - DAGUR - 13
pp, er víkingasafnið í Jórvík.
að dæmigerð gata hafi litið út.
unum, konur að spinna, vefa og
elda mat á hlóðum, mann á náð-
húsi - sem var hola í jörðina með
smá girðingu umhverfis. Einnig
er farið niður að höfninni og þar
er verið að vinna við uppskipun
úr skipi, sem er nýkomið frá Nor-
egi með skinn, síldartunnur og
vínámur sem komnar eru alla
leið frá Rínarlöndum. Þarna er
verið að gera við segl, gera að
fiski og í nægu að snúast. Ungur
piltur fylgist dolfallinn með vinnu
og sögum sjómannanna.
Tveir sægarpar ræða málin og stráklingur hlustar andaktugur á.
Þegar komið er út úr þessu
tilbúna umhverfi, sem er
ótrúlega áhrifaríkt, fara
tímavagnarnir inn á svæði þar
sem fornleifauppgröfturinn blasir
við. Þar getur að líta leifar af
timburveggjum í upprunalegu
horfi, nema hvað fornleifa-
fræðingar eru búnir að beita sín-
um aðferðum til að þeir varðveit-
ist. Þarna hafa líka verið gerðar
styttur af vinnandi vís-
indamönnum. Þar bogra þeir við
uppgröft, kíkja í mælitæki og
fleira í þeim dúr. Þegar komið er
út úr þessum hluta safnsins taka
við sýningarskápar, fullir af alls
kyns munum sem fundust við
uppgröftinn.
Það er ákaflega skemmtileg
reynsla að sjá þetta safn. Tilfinn-
ingin fyrir því að maður sé á
ferðalagi í tímanum er mjög
sterk. Þá kemur glöggt fram að
víkingarnir voru ekki bara óald-
armenn, heldur settust þeir að og
lögðu til ómetanlega reynslu,
höfðu mikil áhrif til framfara á
þeim svæðum þar sem þeir tóku
sér búsetu. Þeir voru farmenn og
kaupmenn og undirstaða þess
voru hin frábærlega hönnuðu
skip þeirra, sem gerðu þeim
kleift að fara í langsiglingar. HS
Tekið í stagið.
drasl sem við notum í dag, verði
fornleifar á morgun. Mikið af
munum hefur varðveist sem segja
mikla sögu.
I bakgörðum var úrgangurinn. Þar var drasli safnað, þar voru svínastíur og þar var vatnsbólið - ásamt með salerninu
sem sést neðst til vinstri. Salernisscta, býsna nútímaleg, sést neðst til hægri og afurð slíkra staða er meðal þess sem
sýnt er í víkingasafninu og sést hér á minnstu myndinni. Hún bendir til þess að fæðan hafi verið rík af trefjum, en
einnig af sníkjudýrum, sem varla hafa gefið gott í magann.
víkinganna. Gestir safnsins eru
komnir til Jórvíkur og ártalið er
Fólk er þar við störf og leik.
Hávaði berst frá vinnandi fólki,
barnsgrátur heyrist og hundgá -
meira að segja lyktin er eins og
menn ímynda sér að hún hafi ver-
ið í þröngri götu víkingabæjarins
- einhvers konar hamp- og tjöru-
lykt er ríkjandi. Innan um timb-
urhúsin með stráþökunum, sem
reist hafa verið á rústum þess sem
fornleifafræðingarnir rannsök-
uðu, er fólkið - myndastyttur úr
leir klæddar fötum sem tíðkuðust
fyrir þúsund árum. Þarna eru
einnig dýr, hundar og alifugl-
ár.Tíminn heíur stöðvast, sagan
er frosin föst.
Þarna.getur að líta myntsláttu-
menn og skartgripasala, hag-
leiksmann sem smíðar úr beini,
trésmiði, leðurverkstæði, kopar-
smiði, húsmæður að gefa alifugl-
Skartgripasali falbýður vörur sínar.
Víkingasafnið í Jórvík er
ákaflega skemmtilega
upp sett. Byrjað er á því
að ganga niður tröppur og strax
er sköpuð sú tilfinning að menn
séu að fara aftur á bak í tíman-
um. Fígúrur sem minna á eldri
tíð birtast hver af annarri. Stigið
er upp í rafknúna vagna sem skila
gestum safnsins aftur á bak inn í
fortíðina. Aldirnar blasa við.
Magnús Magnússon, hinn kunni
sjónvarpsmaður, les texta sem
fram kemur í hátölurum og
margvísleg hljóð heyrast. Tíma-
vagnarnir silast hægt inn í fortíð-
ina. Áhrifin af þessu eru með ein-
dæmum furðuleg.
Skyndilega eru safngestir
komnir aftur til víkingatímans.
Við blasir þetta norræna fólk sem
settist að á herteknum svæðum