Dagur - 19.11.1988, Blaðsíða 11

10 - DAGUR - 19. nóvember 1988
Stefán Valgeirsson, alþingismaður,
segir að ekki hafi farið saman seta í ríkisstjórn og undirbúningur kosninga:
STERKARIAÐSTAÐA EN SETA
IFJARSVELTU RAÐUNEYTI
Aldursforseti starfandi þingmanna er Stefán Valgeirsson, þingmaður Samtaka jafnrétt-
is og félagshyggju. Hann er Hörgdælingur, fæddur í Auðbrekku fyrir réttum sjötíu
árum, nánar tiltekið 20. nóvember 1918. Hann heldur því upp á sjötugsafmælið á
morgun, sunnudag. Stefáni hefur gjarnan verið lýst sem fyrirgreiðslupólitíkus sem þoki
málum áfram í kerfinu vegna sinna lykiláhrifa innan stórra peningastofnana. Stefán
hefur og verið sagður í meira lagi fastur fyrir og á tíðum óhagganlegur í málum sem
hann hefur tekið upp á sína arma. Hann hefur setið samfleytt á löggjafarsamkundu
þjóðarinnar síðan á árinu 1967 og að hans sögn hyggst hann bjóða sig fram í næstu
kosningum svo fremi að eftir því verði leitað og heilsa leyfi. Stefán Valgeirsson er á
helgarbeini Dags að þessu sinni.
Stefán segist hafa snemma haft áhuga á pólitík og
pólitískri umræðu. Fyrstu skrefin voru stigin á
þessari grýttu braut strax á 12. aldursári. Haldinn
var fundur í ungmennafélaginu í Hörgárdal og þar
mætti pattinn frá Auðbrekku ásamt öðrum ungmennum
sveitarinnar. Bindindismál voru á dagskrá, málefni sem
Stefáni var og er enn kært. Hann bað um orðið og notaði
tækifærið til að skamma oddvita sveitarinnar vegna áforma
um að afnema bindindisheitið úr bindindishreyfingunni.
„Petta var mín fyrsta ræða,“ segir Stefán brosandi, þegar
hann rifjar þetta upp.
A þessum árum var mikil pólitísk vakning meðal ung-
menna í borg og byggð. Framsóknarflokkurinn naut fylgis
ungra sem gamalla, einkum til svéita. Og hjarta Stefáns sló
vitanlega í takt við atorku Hriflu-Jónasar. „Ég var alinn
upp í Gefjunarfötum og með Iðunnarskó á fótum. Faðir
minn var mikill framsóknar- og samvinnumaður. Þeir sem
mundu eftir aldamótabaráttunni og ekki síður kreppuárun-
um gátu ekki fundið sér annan flokk en Framsóknarflokk-
inn. Hann var fyrst og síðast merkisberi samvinnu- og ung-
mennafélagshugsjónar. “
Stefán segist hafa starfað mikið með ungum framsókn-
armönnum í kjördæminu og þeir hafi haft það á sinm
stefnuskrá að styðja vel við bakið á þeim mönnum sem
voru þá í eldlínunni fyrir flokkinn. Hann segist síður en svo
hafa haft áhuga á að helga sig pólitísku starfi og til marks
um það fór hann í Hólaskóla og lauk þaðan búfræðiprófi
árið 1942. Stefán snéri þó ekki strax aftur í Hörgárdalinn
heldur hélt suður til Reykjavíkur og stundaði þar ýmis
störf í nokkur ár, m.a. var hann verkstjóri hjá borginni.
Frá árinu 1948 hóf hann félagsbúskap í Auðbrekku með
Þóri bróður sínum og vann á vetrum við ýmis störf á Suður-
nesjum allt til ársins 1962. f>á hélt hann norður yfir heiðar
og hafði í hyggju að helga sig búskap í Auðbrekku. „Ég
ætlaði að einbeita mér að búskap og hætta þar með öllum
afskiptum af félagsmálum. Ég ásetti mér að fara ekki einu
sinni á hreppsfundi til þess að lenda ekki í hreppsnefnd.
Árið 1965 fór ég þó á Mjólkursamlagsfund KEA, ekki til
þess að tala heldur til þess að hlusta. Þá var til umræðu
mjög viðkvæmt mál, innvigtunargjald á mjólk. Ætlunin var
að leggja 50 aura á hvern innlagðan mjólkurlítra. Þetta var
auðvitað ekkert annað en skerðing á kaupi bóndans og
undraðist ég litla andstöðu bænda við gjaldinu. Ég bað því
um orðið, eiginlega án þess að átta mig á því, og hélt ræðu
um málið. Að loknum flutningi hennar tóku fleiri til máls
og í ljós kom að afstaða manna var sú sama og mín. Sam-
þykkt var tillaga um að kjósa fjögurra manna nefnd sem
skyldi reyna að ná samstöðu með öðrum sýslum um að
hrinda gjaldinu. Síðar var haldinn stór fundur um málið á
Hótel Sögu og var ég meðal annarra valinn til þess að
fylgja málinu eftir fyrir hönd Eyfirðinga. Niðurstaðan var
sú að hætt var við innvigtunargjaldið. Hvort þetta mál
hafði áhrif á að ég var síðar fenginn til þess að fara í fram-
boð skal ósagt látið. Það er ákaflega erfitt að dæma um
hver er orsök eða afleiðing af hinu eða þessu.“
Blessaður láttu ekki svona Stefán!
Á haustdögum árið 1966 var efnt til fundar í Framsóknar-
félagi Eyjafjarðar. Sérstök framboðsnefnd hafði lagt til að
efnt yrði til skoðanakönnunar á þessum fundi, um hverja
menn vildu fá í framboð í kosningunum 1967. Fyrir fund-
inum lá bréf frá Hirti E. Þórarinssyni á Tjörn í Svarfaðar-
dal, sem skipaði fjórða sæti á lista Framsóknar í kosning-
unum 1963, um að hann gæfi ekki kost á sér við komandi
kosningar. Þá lá það og í loftinu að þáverandi þingmaður
flokksins, Karl Kristjánsson, myndi láta af þingmennsku.
Þannig þótti sýnt að þriðja sætið á framboðslistanum losn-
aði, en í samræmi við þágildandi reglur fluttust kandídatar
úr öðru og þriðja sæti, þeir Gísli Guðmundsson og Ingvar
Gíslason, upp um eitt sæti og vermdu því tvö efstu sæti
listans. „Ég var ekki ginnkeyptur fyrir skoðanakönnun á
þessum fundi en féllst á að menn skrifuðu einhver nöfn á
lista sem síðan yrði afhentur framboðsnefnd. í þessari
nefnd voru þeir Jón Jónsson á Böggvisstöðum, Kristinn á
Arnarhóli og Ármann Þórðarson í Olafsfirði. Þeir komu til
mín eftir talninguna og tjáðu mér að ég og Jón í Villingadal
hefðum hlotið flest atkvæði. Þeir höfðu eftir Jóni að hann
myndi styðja mig til framboðs ef ég gæfi kost á mér. Ég
sagði þremenningunum að ég væri fráhverfur þingsetu og
ef þeir fyndu einhvern eyfirskan bónda til þess að fara í
framboð myndi ég styðja hann. Ef þeir hins vegar fyndu
hann ekki vildi ég fá að hugsa mig um í hálfan mánuð eða
svo. Á þessum vikum hvöttu mig ýmsir til þess að láta
undan. Meðal annars man ég það að Jakob Frímannsson,
kaupfélagsstjóri, sagði við mig: Blessaður láttu ekki svona
Stefán. Þú veist að við fáum ekki neinn annan eyfirskan
bónda til þess að gefa kost á sér.
Segja má að eitt af því sem ég setti fyrir mig með fram-
boð hafi verið sú staðreynd að ég hafði ekki notið mikillar
skólagöngu. Mér fannst því að ég hlyti að standa illa að vígi
innan um lögfræðingastóðið á Alþingi. Ég hef hins vegar
komist að allt annarri niðurstöðu, reynslan hefur kennt
mér allt annað. Skóli lífsins er ennþá nauðsynlegri en lang-
skólanám. Til þess að sitja á Alþingi þurfa menn að þekkja
slagæðar þjóðfélagsins. Hins vegar hefur það vissulega háð
mér að ég er ekki tungumálamaður. En það verður ekki á
allt kosið.“
Fjöbniðlar rugla fóik í ríminu
Eftir miklar bollaleggingar ákvað Stefán að taka sæti á lista
Framsóknar í kosningunum 1967. Og inn á Alþingi fór
hann sem þriðji þingmaður flokksins á Norðurlandi eystra
og náði í skottið á viðreisnartímabilinu, því fræga tíma-
skeiði í stjórnmálasögunni sem kennt er við völd krata og
Sjálfstæðisflokks. Þá var hart deilt á þinginu, ekki síður en
nú. Stefán minnist margra pólitískra höfðingja þeirra* ára.
„Alþingismenn þessara ára voru menn sem stóðu mun nær
atvinnulífinu en nú. Þar má t.d. nefna Ingólf landbúnaðar-
ráðherra á Hellu, Magnús á Mel, Sigurð í Vigur og Gísla
Guðmundsson. Ég minnist þess að fyrsta kjörtímabilið
mitt skaut ég mikið á Ingólf og Gylfa Þ. Gíslason. Þetta
gekk svo langt að Ingólfur kveinkaði sér og gekk jafnvel úr
þingsalnum þegar ég bað um orðið. Hann hvorki talaði við
mig eða tók undir kveðjur mínar eftir hörðustu rimmurnar.
Gylfi tók þessu hins vegar öðruvísi. Hann kom hlæjandi til
mín eftir slíkar orrahríðir. Um þetta gerði ég vísu sem ég
fór með í þingveislu: Ingólfur á Hellu hefur/hátt og þykist
öllu ráða./Undan honum Gylfi grefur/gröf sem nægir fyrir
báða.“
Stefán sat á þingi fyrir Framsóknarflokkinn samfleytt til
loka kjörtímabils árið 1987. Auk kosninganna árið 1967
háði hann fimm sinnum kosningabaráttu undir merki þess
flokks, árið 1971, 1974,1978, 1979 og 1983. Stefán segir að
baráttuaðferðir Framsóknarflokksins hafi breyst mikið á
þessum árum í takt við breyttan bakgrunn forystusveitar
hans. Gott dæmi um þessar breyttu áherslur segir hann
mismunandi „gleraugu" formanna flokksins í gegnum árin.
Þannig hafi Hermann Jónasson horft á landið frá
Ströndum, Eysteinn Jónsson frá Austurlandi, Ólafur
Jóhannesson úr Skagafirðinum og Steingrímur Her-
mannsson frá Vestfjörðum í fyrstu en síðar frá Arnarnes-
inu. Stefán segir flokksforystu Framsóknarflokksins stefna
að því að höggva á gömul tengsl við strjálbýlli byggðir
landsins. Hann segist telja þetta misráðið hjá flokknum og
bætir síðan við: „Þeir menn sem ekki hafa tilfinningu fyrir
óréttlætinu í þjóðfélaginu eiga ekki heima á Alþingi.
Pólitík er barátta um leiðir, barátta um að jafna aðstöðu-
muninn í þjóðfélaginu, barátta fyrir því að ekki sé troðið á
einstaka hópum í þjóðfélaginu. Það er umhugsunarvert að
meirihluti tekur slíku með tómlæti. Kannski eru það fjöl-
miðlarnir sem rugla fólkið svo í ríminu að það hugsi ekki
sjálft lengur. Því miður hef ég á tilfinningunni að málum sé
nú svo komið. Ríkisfjölmiðlarnir eiga að vera hlutlausir en
eru það ékki, langt frá því. Það er ekki frétt ef menn segja
eitthvað jákvætt. Það er einungis frétt ef menn misstíga sig
á einhvern hátt. Það er beinlínis leitað eftir því. Sumir
fréttamenn ríkisfjölmiðla leggja marga menn, þ.á m. mig,
í einelti. Þessu hefur fólk tekið eftir að undanförnu.
Útvarpsráði berst fjöldi kæra. Það bendir allt til þess að þar
ráði pólitík ferðinni en ekki hlutleysi.“
„Aftökufundurinn“ á Húsavík
Húsavíkurfundurinn frægi, þar sem Stefán hélt aftöku-
ræðuna eftirminnilegu, markaði tímamót á pólitískum ferli
hans. Hann segir forystusveit Framsóknarflokksins hafa
borið stærsta ábyrgð á því hvernig mál þróuðust, þ.e. að
hann sagði skilið við flokkinn og bauð fram undir nafni
Samtaka jafnréttis og félagshyggju. „Ég ber engan kala til
þeirra manna sem að þessu stóðu. Ég taldi þá og tel enn að
þeir hafi verið skammsýnir. Leiðir skildu vegna þess að ég
hafði aðrar skoðanir en þeir,“ segir Stefán. Hann segir
áðurnefnda ræðu á Húsavíkurfundinum hafa verið undir-
búna, það hafi vart farið framhjá neinum. „En ég var þá
ekki farinn að undirbúa framboð Samtaka jafnréttis og
félagshyggju. Það voru aðrir sem sögðu mér að til þess gæti
komið. I kosningunum árið 1983 urðu sumir varir við svip-
aða andstrauma í minn garð. Þá orðuðu nokkrir minna
stuðningsmanna sérframboð. Ég svaraði þeim þannig að til
þess kæmi ekki, við skyldum bara hafa hægt um okkur.“
Stefán telur að stærsta skýringin á því að flokksforysta
Framsóknarflokksins hafi unnið á móti sér, eins og hann
orðar það, sé sú að hann hafi alltaf reynst henni erfiður.
„Ég hef mínar skoðanir og fylgi þeim eftir. Kannski sýndi
ég forystunni of mikla tillitssemi. Ég hefði kannski átt að
vera miklu harðari," segir hann og heldur síðan áfram:
„Það hefur mikið verið reynt að fá mig aftur til liðs við
Framsóknarflokkinn. Þetta hefur verið orðað við mig í
fullri alvöru. Það er hins vegar þýðingarlaust."
Stefán segir það ásetning sinn og sinna stuðningsmanna
að bjóða fram í næstu kosningum. Vilji sé fyrir því að stilla
upp framboðslista í öllum kjördæmum landsins. Hann seg-
19. nóvember 1988 - DAGUR - 11
Texti: Óskar Þór Halldórsson
Mynd: Jóhann Ólafur Halldórsson
„Málið er það að ríkisstjórn Þorsteins Pálssonar komst
aldrei á laggirnar. Það voru stjórnarmyndunarviðræður í
gangi allan þann tíma sem hún sat. Hún náði aldrei tökum
á málum, endu snéru flest markmið hennar öfugt. Málefn-
um þjóðarinnar var þannig komið, að við blasti lokun fjöl-
margra fyrirtækja. Ég vildi ekki bera ábyrgð á því. Ég vildi
fá ríkisstjórn sem tæki strax á bráðum efnahagsvanda og
láta síðan reyna á hvort hún tæki á öðrum málum. En til
þess að við getum áfram stutt þessa ríkisstjórn verður hún
að sýna réttlæti. Svona samsett ríkisstjórn og með jafnlít-
inn meirihluta og raun ber vitni kemur ekki fram málum
nema hún sýni réttlæti. Ef hún sýnir það þarf hún engu að
kvíða.“
Með puttana á sjóðakerfinu
Þingmaðurinn frá Auðbrekku er oft sagður fremstur meðal
fyrirgreiðslupólitíkusa á Alþingi. Bent er á að hann geti
komið sínu fram vegna lykilaðstöðu í stjórnum hinna og
þessara lánastofnana og sjóða. Og víst er Stefán í mörgum
áhrifastöðunum í kerfinu. Nægir þar að nefna formennsku
í bankaráði Búnaðarbankans, sæti í stjórn Byggðastofnun-
ar og formennsku í stjórn Stofnlánadeildar landbúnaðar-
ins. Þá má ekki gleyma hinum nýja Atvinnutryggingasjóði
útflutningsgreina, en formennska í stjórn hans kom í hlut
Samtaka jafnréttis og félagshyggju. Gunnar Hilmarsson,
einn af dyggum stuðningsmönnum Stefáns, gegnir for-
mennsku í stjórn sjóðsins auk þess að vera eini starfsmaður
hans. Gárungarnir voru fljótir að upphugsa nýtt nafn á
Atvinnutryggingasjóð. Þeir kalla hann einfaldlega Auð-
brekku. Skýringar ættu að vera óþarfar. Að sama skapi
hefur Stefán verið uppnefndur yfirmaður Spilverks sjóð-
anna.
Stefán fer ekki dult með það að hann hafi leitast við að
komast í þá aðstöðu í kerfinu að hjálpa einstaklingum og
fyrirtækjum sem kostur er. „Eins og þjóðfélagið er þarf að
ráðleggja einstaklingum og atvinnurekstri vegna þess mis-
réttis sem er í þjóðfélaginu. Sagt er að ég sé með puttana
á sjóðakerfinu og hafi lykilaðstöðu. Hvað er lykilaðstaða?
Ég fylgist með en ræð ekki. Ég hef aðstöðu til þess að fylgj-
ast með því hvort menn sitji ekki við sama borð og reyni að
koma í veg fyrir að troðið sé á fólki. Ég er í stjórnmálum
fyrst og fremst til þess að hafa áhrif á að þjóðféíagið þróist
til betri vegar. Ef ég hef ekki aðstöðu til þess hef ég ekkert
að gera í pólitík. Ef fólk er að missa íbúðir sínar eða
atvinnurekstur þess að stöðvast, þá reyni ég að liðsinna því
eins og kostur er. Því miður get ég það ekki nema í ein-
staka tilfellum. Margir tala um að ég hafi góða aðstöðu.
Hvernig stendur á því? Ég sagði við Borgaraflokkinn,
Kvennalistann og Alþýðubandalagið að ég skyldi kjósa
með þeim í nefndir ef ég fengi setu í stjórn Byggðastofnun-
ar. Það var orðið við þessu. Þetta var ekki ósk mín, þetta
var ósk minna stuðningsmanna.“
Eins og áður hefur komið fram gerir Stefán ráð fyrir
framboði hans manna í næstu kosningum í öllum kjördæm-
um landsins. Þeirri spurningu er þó ósvarað hvort hann
hyggst sjálfur fara í framboð? Stefán hugsar sig eilítið um
þegar þessi spurning er borin upp en segir síðan: „Það hef-
ur verið lögð mikil áhersla á það af hálfu einstaklinga úr
öllum kjördæmum, sem vilja stuðla að framboði í næstu
kosningum, að ég haldi áfram. Þeir telja að framboðið
standi og falli með því. Margt af þessu fólki telur sig ekki
hafa reynslu á sviði stjómmálanna, hvorki í vinnubrögðum
eða málafylgju. Þó hafa nokkrir reynslu af sveitarstjórnar-
málum en þjóðmálaumræðan er þeim að nokkru leyti ný.
Ég gerði ráð fyrir því fyrir ári að ég færi ekki fram í
næstu kosningum en ég er búinn að segja það að ef fólk tel-
ur að okkar málstað sé betur komið á framfæri með því að
ég fylgi honum eftir, og ef heilsa mín leyfir, þá mun aldur
minn ekki hamla því. Ef það fólk sem leitað hefur eftir
mínu framboði verður sama sinnis þegar þar að kemur, þá
held ég að sé enginn vafi að ég verði við óskum þess.“ óþh
ir það ekki endilega sjálfgefið að framboðið verði undir
merki Samtaka jafnréttis og félagshyggju, málefnasamn-
ingur og markmið séu aðalatriðin, ekki merkið. Stefán seg-
ir fréttir um viðræður milli hans samtaka, Þjóðarflokks og
Borgaraflokks um sameiginlegt framboð í næstu kosning-
um vera rangar. „Ég hef aldrei staðfest að Borgaraflokkur-
inn sé aðili að viðræðunum. Við höfum verið að ræða við
menn úr öllum flokkum, þ.á m. fjölda framsóknar- og
alþýðubandalagsmanna. Ég skal ekki segja um til hvers
þessar viðræður leiða en það má slá því föstu að boðið
verði fram í næstu kosningum á svipuðum nótum og Sam-
tökin buðu fram á Norðurlandi eystra í síðustu kosningum.
Við leggjum áherslu á landsbyggðarmál og þá sem standa
höllum fæti í þessu þjóðfélagskerfi. Ég get sagt með vissu
að Reykjavík verður ekki síðasta kjördæmið þar sem við
bjóðum fram. Mér er nær að halda að það verði þriðja eða
fjórða í röðinni. í Reykjavík er stór kjarni sem fylgir okkur
að málum, alls konar fólk. Ég get nefnt að Tómas Gunnars-
son, hæstaréttarlögmaður, var allan tímann með okkar
samtökum í ríkisstjórnarmynduninni." Stefán segist ekki
geta gert sér grein fyrir því hvar á landinu hann og málstað-
ur samtaka hans njóti mesta stuðnings kjósenda. „Ég átta
mig ekki á því hvort Norðurland eystra verður áfram
höfuðvígið. Mér er tjáð að ef vel tækist til með framboð á
Vestfjörðum værum við nær því að ná þar inn tveimur
mönnum en einum. Þá er mér kunnugt um miklar hreyfing-
ar á Austurlandi. Til hvers þær leiða skal ég ekki segja um
en þar eru menn úr öllum flokkum að ræða málin, m.a.s.
menn úr forystusveitum hinna flokkanna."
Sterkari án ráðuneytis
Óneitanlega vekur athygli hversu ríka áherslu Stefán og
hans stuðningsmenn leggja á komandi kosningar. Skýring-
in er einföld, að hans sögn. „Mér hefur ekki dottið í hug að
þessi ríkisstjóm lifi út þetta kjörtímabil," segir hann.
„Hefði ég álitið það geri ég ráð fyrir að ég hefði ekki fengið
stuðning minna umbjóðenda fyrir þeirri ákvörðun að taka
ekki ráðuneyti samgöngumála í núverandi ríkisstjórn. Því
er ekki að neita að margir voru ósáttir við þessa ákvörðun
en rökin fyrir henni eru þau að það er erfitt að að vera í
ráðherrastól á sama tíma og verið er að undirbúa kosning-
ar. Auðvitað var mikil andstaða hjá mörgum þingmönnum
Framsóknar- og Alþýðuflokks við að ég settist í stól sam-
gönguráðherra. En þeir reiknuðu málið skakkt. Auðvitað
er ég sterkari í þessari aðstöðu en að vera með eitthvert
ráðuneyti, svelt af fjármagni."
Stefán segir allt benda til þess að ríkisstjórnin sitji ein-
ungis fram á vor eða þangað til að verðstöðvunartímabilinu
lýkur. Hann segist óttast að „þá verði komið svo mikið í
pípurnar“ að verðbólgan fari aftur af stað með nokkrum
hraða. Þá bendir Stefán á að rikisstjórnin hafi nauman
meirihluta á þingi og því verði erfitt að koma málum fram.
Og þá má að hans sögn ekki gleyma blikum á lofti um sam-
starfið í ríkisstjóminni. Þar vísar Stefán til breyttrar
afstöðu utanríkisráðherra til atkvæðagreiðslu hjá Samein-
uðu þjóðunum svo og hugmynda hans um varaflugvöll
NATÓ í Aðaldal. „Þetta er auðvitað sprengja og kemst
aldrei fram í þessari ríkisstjórn," segir hann.
Vegna þess hve ríkisstjórnin hefur nauman meirihluta á
þingi er hvert atkvæði stjórnarliða bráðnauðsynlegt.
Indriði G. Tímaritstjóri hefur orðað það svo að ríkisstjórn-
in samanstandi af þremur flokkum og einum Stefáni. Það
má kannski til sanns vegar færa. Stefán er fjórða hjólið
undir ríkisstjómardrossíunni og hefur þannig mikil völd,
eða hvað? „Ég gæti haft þau, en hins vegar hefur mér aldrei
dottið í hug að misnota aðstöðu mína. En hins vegar er það
ekkert launungarmál að við viljum fá einhver viðbrögð í þá
átt að jafna aðstöðumuninn og kjörin í landinu. Það er
ljóst að það verða ekki stór spor stigin en við viljum þó fá
einhver viðbrögð ríkisstjórnarinnar. Hvað sem ég segi og
geri stendur ríkisstjómin og fellur með því hvort hún kem-
ur fjármagnskostnaðinum niður. Því neðar sem við komum
honum því minna þarf að fella gengið. Ef gengið verður
fellt um 10-15% sjáum við að ríkisstjómin hefur ekki tök á
málum. Ef stuðningsmenn þessarar ríkisstjórnar hafa ekki
skilning á þessu verður að kjósa f vor. Það verður sennilega
gert hvort sem er.“
Af þessum orðum Stefáns sýnist mega ráða að í huga
hans sé mikill efi um ríkisstjórnarsamstarf undir forsæti
Steingríms Hermannssonar. Sú spurning vaknar því af
hverju hann og stuðningsmenn hans í Samtökum jafnréttis
og félagshyggju hafi ákveðið að styðja þessa ríkisstjórn?