Dagur - 14.12.1990, Blaðsíða 11

10 B - DAGUR - Föstudagur 14. desember 1990
Föstudagur 14. desember 1990 - DAGUR - B 11
Þórey, Kristján og Kristín Hildur í útsýnisferð í Madison.
Tvíburasysturnar. Los Angeles í baksýn.
Þórey, Kristján og dætur um borð í 36 feta seglskútu á leið í Kyrrahafssiglingu.
Fjölskyldan í Pasadena, „skiptineminn“ þriðji frá vinstri.
Námsdvöl í Madison — þakkargjörð í IA— vetrarkuldi í Chicago
memiingai’hei mi li í Detroit — jól í Columbus — áramót á Orlando
Hvernig gerast ævintýri? Sumir sækjast eftir þeim,
leggja á sig erflði og allskyns fyrirhöfn til að ganga á vit
þeirra. Aðrir verða á vegi þcirra án þess að neitt sér-
stakt sé hafst að til að kalla fram óvænt og ánægjuleg
atvik eða lífsrcynslu sem síðan býr með fólki og það get-
ur gripið til og nærst af síðar á lífsleiðinni. Pórey
Eyþórsdóttir og Rristján Baldursson lögðu upp í ferð
vestur um haf ásamt fjóruin dætrum sínum á aldrinum
tíu til flmmtán ára í ágúst í fyrrasumar. Ferðinni var
heitið til Madison í Wisconsin. Heimilisfaðirinn hafði
áimnið sér þriggja mánaða orlof eftir störf hjá ríkinu í
tilteldnn tírna. Pau hugðust bæta sumarfríinu við og
dvefja vestanhafs þar til í desember. Pegar þau stigu
upp í flugvélina á Kefla\ íkurflugy'clli óraði þau ekki fyr-
ir því livað átti eftir að bíða þeirra en er fyrsti sunnu-
dagur nú í desember var liðinn að ltvöldi var ljóst að
fjölskyldan í Bakkahlíð 18 hafði endurnærst við að lifa
upp þá atburði er gerst höfðu fyrir ári. Pað sem átti að
verða nokkurra mánaða námsdvöl í hásltólabæ varð að
ferðalögum og óvæntri lífsreynslu.
- Hvað kom til að þið ákváðuð
að verja þessum tíma í Banda-
ríkjunum?
„Við bjuggum í Ósló á árunum
1982 til 1984. í lok þeirrar dvalar
tókum við ákvörðun um að
leggja lykkju á leið okkar heim
og dvelja fjórar vikur í Banda-
ríkjunum. Dæturnar fóru beint
heim til íslands og við vorum
aðeins tvö þennan tíma í Amer-
íku. Okkur líkaði þessi ferð mjög
vel og eftir það dreymdi okkur
alltaf um að geta dvalið nokkurn
tíma vestra ásamt allri fjölskyld-
unni. Ekkert varð þó úr því fyrr
en um vorið 1989 að við fórum að
huga að hvernig við ættum að
verja þriggja mánaða orlofstím-
anum. Eftir því sem við hugsuð-
um meira um þetta komumst við
að þeirri niðurstöðu að þarna
væri ef til vill komið tækifærið til
Ameríkudvalar, sem okkur hafði
alltaf dreyint um.
Við fórum að kanna málin.
Leita eftir upplýsingum um
háskóla. Hvar auðveldast væri að
komast á einhverja kúrsa.“
Kristján var með ákveðið verk-
efni í huga sem tengdist starfi
hans sem byggingatæknifræðing-
ur. Þórey hafði einnig áhuga á að
kynnast nýjungum í sinni grein,
talmeinafræðinni, auk þess að
taka upp tuttugu og fjögurra ára
gamlan þráð, er hún útskrifaðist
úr Myndiista- og handíðaskólan-
um, og stunda eitthvert nám í
listrænni sköpun.
„Næsta skref eftir að hafa aflað
sér upplýsinga var að fá skólavist.
Þótt margt sé í boði er ekki að
sama skapi auðvelt að fá inni í
bandarískum háskólum. Við
leituðum fyrir okkur á nokkrum
stöðum. Haraldur Bessason,
rektor Háskólans á Akurey.ri,
reyndist okkur hjálplcgur og á
endanum varð háskólinn í Madi-
son í Wisconsin fyrir valinu.“
Heppin með húsnæði
- Hvernig gekk að fá húsnæði?
„Þegar við fórum að heiman
höfðum við ekkert loforð um
húsnæði. Við höfðum haft sam-
band við íslendinga sem eru
búsettir þar áður en við fórum og
okkur var tjáð að húsnæðismálin
myndu örugglega leysast innan
tíðar. Og þar má segja að fyrsta
ævintýrið hafi átt sér stað. Tveim
dögum eftir komuna vestur
bauðst okkur stærðar einbýlishús
með fallegum garði og tómatarn-
ir voru að þroskast fram í nóvem-
ber. Madison er um 170 þúsund
manna bær, á stærð við höfuð-
borgarsvæðið, og byggist að
mestu upp utan um skólastarf því
af þessum 170 þúsund manns eru
um 45 þúsund háskólanemar. Öll
borgin er sérlega snyrtileg og vel
búið að fólki. Húsið sem við
fengum var í sjálfu háskólahverf-
inu þannig að við bjuggum í
innsta hring ef svo má að orði
komast. Annað ævintýri birtist
okkur síðan næstum því við hús-
dyrnar. Skömmu eftir að við
komum urðum við vör við að í
kringum okkur bjuggu margir
Norðurlandabúar. Við kynnt-
umst þvf fljótlega ýmsu fólki,
einkum frá Norðurlöndunum.
Mikil umhyggja borin
fyrir börnum
Við höfum búið alls í áratug í
Noregi. Fyrst átta ár í Bergen og
síðar tvö ár í Ósló. Það má vera
að fólk frá Norðurlöndunum og
þá sérstaklega Norðmennirnir
hafi litið á okkur sem einskonar
landa sína af þeim sökum. Við
höfum trúlega kynnst fleiri
Norðurlandabúum vegna þessara
tengsla við Noreg. En að sjálf-
sögðu bjó fólk frá öllum heims-
hornum þarna. Göturnar voru
fullar af ungu, fallegu og lífs-
glöðu fólki. Nokkuð bar á fólki
frá Austur-Asíu og var dugnaður
einkennandi fyrir þaö. Margir af
Austur-Asíubúunum voru í dokt-
orsnámi.“
- Gengu dæturnar í skóla
þarna úti?
„Já, skólarnir í háskólahverfinu
þar sem við bjuggum voru mjög
góðir. Elsta dóttirin gekk í High
School sem var um 2000 manna
skóli. Mjög vel var búið að þess-
um skólum og ekkert virtist til
sparað til að nemendum liði vel.
Einnig var áberandi hvað mikil
umhyggja var borin fyrir börnun-
um og fylgst með þeim öllum
stundum. Eftirlaunaþegar sáu
um vörslu og leiðbeindu þeim við
gatnamót. Öllum verkefnum var
svarað strax og kennarar settu sig
fljótt í samband við foreldrana.
Dæturnar hafa allar lært nokkuð
á hljóðfæri og sú elsta þeirra spil-
að á klarinett í blásarasveit hér
heima. Hún komst strax að í
skólahljómsveitinni.“
„Eins og einhver hefði
undirbúið hvert smáatriði“
- Þannig að þetta hefur allt verið
eins og best var á kosið.
„Já, og við spurðum okkur
stundum hvert við værum eiginlega
komin. Hlutirnir voru um niargt
svo óraunverulegir. Aðdragandinn
að þessari ferð hafði verið nokk-
uð langur. Við höfðum liaft mik-
ið að gera heima og erfitt sumar
var að baki. Lífið þarna var allt
svo ólíkt. Allt hafði gengið að
óskum. Eins og einhver hefði
undirbúið hvert smáatriði. Við
bjuggumst við að verða einangr-
uð í margmenninu en vorum svo
heppin að kynnast fólki sem bjó á
háskólasvæðinu. Við upplifðum
það næstum eins og hitta gamla
vini. Okkur kom mjög mikið á
óvart hvað þetta fólk var viljugt
að bjóða heim til sín. Við fórum
í nokkur matarboð til fjölskyldna
þarna. En trúlega hefur okkur
þótt þetta allt svo stórkostlegt því
við gengum ekki út frá neinu
vísu. Bjuggumst alveg eins við að
vandamál kæmu upp sem þyrfti
að takast á við. Þótt við færum til
að vinna líktist þetta einna helst
löngu fríi.
Við vorum með skiptinema um
sumarið áður en við fórum. Við
höfðum áður tekið nenia til
sumardvalar en í þetta skipti sótt-
um við meðal annars um að hafa
skiptinema til að leyfa stelpunum
að kynnast erlendri stúlku og æfa
sig dálítið í ensku áður en þær
færu í amerískan skóla. Skipti-
neminn okkar var indæl stúlka
frá Pasadena í Kaliforníu. Hún
var fremur dul og talaði lítið um
forcldra sína og heimili. Við viss-
um því lítið annað um þetta fólk
en aö hún ætti tvær yngri systur
og fjölskyldan væri með einhvern
atvinnurekstur. Við höföum
fengið á tilfinninguna að þau
væru vel stæð meðal annars af því
hvað þau virtust fara oft til Evr-
ópu. En stúlkan bar engin merki
um lífsstíl ríkidæmis. Ekki á
nokkurn hátt. Hún varð sam-
ferða okkur til Nevv York. Við
kvöddum hana á Kennedyflug-
velli og hún bað um við létum
heyra frá okkur þegar við værum
búin að fá heimilisfang og síma.“
Ákváðu að heimsækja
skiptinemann
- Kynni ykkar af stúlkunni voru
sem sagt elcki á enda.
„Nei, og þótt okkur hafi fundist
lífið í Madison vera ævintýri þá
leiddu kynni okkar af þessari stúlku
til öllu mciri ævintýra. Hún skrifaði
okkur og hringdi og fór fljótlega
að ámálga við okkur að við kæm-
um í hcimsókn til Pasadena með-
an á Amcríkudvölinni stæði.
Leiðin frá Wisconsin til Los
Angeles er hins vegar löng, álíka
og frá íslandi til Mílanó á ftalíu.
Fjögurra tíma flug. Slík ferð stóð
því nokkuð lengi í okkur. Ekki
hafði verið gert ráð fyrir henni
þegar fjárhagsáætlun var gerð
fyrir þessa mánuði. Stúlkan hélt
áfram að ítreka að við kæmum og
síðan tóku foreldrar hennar að
þrýsta á okkur. Þau lögðu ekki
síður áherslu á þessa ferð. Við
mættum ekki sleppa þessu tæki-
færi. Þau gerðu orðið fastlega ráð
fyrir okkur helgina sem Banda-
ríkjamenn lialda þakkargerðar-
hátíðina. Hún er eins konar
uppskeruhátíð sem á rætur í
landnámi Bandaríkjanna og taka
flestir landsmenn þátt í henni.
Hátíðin er ekki síður mikil á
bandarískan mælikvarða en sjálf
jólin, sem aðeins standa í einn
dag, og auk þess taka margir
Bandaríkjamenn ekki þátt í jóla-
haldi. Þar er um margs konar
trúarhópa að ræða sem hafa allt
aðrar trúaráherslur og siði en
kristnir menn. Eftir þennan
þrýsting ákváðum við að slá til og
boðuðum komu okkar á þakkar-
gerðarhátíðina í Pasadena."
Fengu stærðar einbýlishús
með garði og sundlaug
til afnota
- Hvernig voru móttökurnar?
„Við flugum með breiðþotu til
vesturstrandarinnar og stelpurn-
ar höfðu mjög gaman af því. Þeg-
ar við vorum lent í Los Angeles
beið fjölskyldan eftir okkur. Og
eins og við bjuggumst við virtist
um venjulegt en þó elskulegt fólk
að ræða. Þegar við komum út úr
flugstöðvarbyggingunni biðu
tveir bílar eftir okkur. Stór Buick
skutbíll og leðurklæddur Jagúar.
Þau voru greinilega vel stæð. En
þetta var aðeins byrjunin. Þau
óku með okkur upp á hæð inn í
Pasadena. Á hæðinni var stærðar
einbýlishús með víðlendum
garði. Við urðum ekki lítið hissa
þegar okkur var sagt að hér ætt-
um við að búa meðan á heim-
sókninni stæði. Úr húsinu var
útsýni yfir alla borgina. Inni voru
sex svefnherbergi með baði,
hvert á stærð við stofu, auk stórra
stofa og garðstofu. I garðinum
sem reyndist vera fimm til sex
hektarar að stærð voru meðal
annars dádýr og villihundar sem
ráku upp ámátleg gól á nóttunni.
Fyrir utan húsið var 16 metra
sundlaug með flóðlýsingu. ís-
skáparnir voru eins og forðabúr
og ekki sýnilegur skortur á
nokkrum hlut.“
- Hvernig varð ykkur við?
„í fáum orðum sagt þá datt and-
litið af okkur. I Ijós kom að hjón-
in voru ekki aðeins vel stæð. Þau
voru auðkýfingar á bandarískan
mælikvarða. Húsið höfðu þau
keypt af Japana fyrir sex mánuð-
um og ætluðu það fyrir viðskipta-
vini fyrirtækisins sem maðurinn
rak. Nú kom einnig í Ijós hvers
konar atvinnurekstur hann
stundaði. Hann rak álver af svip-
aðri stærðargráðu en nú er rætt
um að byggja á Keilisnesi og
muni setja allt Island á annan
endann. Hann hafði keypt fyrir-
tækið á erfiðum tímum og tekist
að vinna það upp. Þrátt fyrir
þessa stöðu í atvinnulífinu virk-
uðu foreldrar skiptinemans okk-
ar mjög alþýðleg. Hefðu alveg
eins geta verið Islendingar. En
þarna lifðum við eins og kvik-
myndastjörnur í sjö daga.“
„Þau höfðu undirbúið
dagskrá fyrir hvern dag“
- Eitthvað hljótið þiö að hafa
gert ykkur til dægrastyttingar
þessa daga.
„Þau voru öll af vilja gerð að
gera okkur þessa daga algerlega
ógleymanlega. Þau höfðu undir-
búið dagskrá fyrir hvern dag.
Einn daginn var siglt á 36 feta
seglskútu húsbóndans um Kyrra-
hafið. Næsta dag fóru þau með
okkur í kyikmyndaver Úniversal
fyrirtækisins. Þá var Hollywood
skoðuð og síðan Chinatown, sem
er algjörlega byggð Kínverjum
og aö lokum var farið í Disney-
land. Þakkargerðarhátíðin fór
svo fram með veislu á heimili
þerra sjálfra 23. nóvember. Tví-
burarnir okkar áttu afmæli dag-
inn áður og héldum við upp á það
í „ævintýralandinu" þar sem
einnig var sólbaðsveður þessa
nóvemberdaga. En öll ævintýri
eru úti eins og segir í húsgangin-
um gamla. Og einnig þetta með
álauðkýfingunum í LA. Við flug-
um til baka til Wisconsin og á
þessum sjö dögum hafði orðið
heldur betur breyting á veðurfar-
inu. Veturinn hafði lagst yfir
Norðurríkin síðast í nóvember.
Ákveðið að seinka heim-
förinni fram yfir áramót
í nóvemberlokin var farið að
styttast í dvölinni. Við fórum að
huga að hvenær réttast væri að
)----------------------------
halda heim á leið. Fljótlega kom
okkur saman um að við myndum
lenda beint í jólahaldinu á íslandi
en ekki hafa neinn tíma til að
undirbúa það. Því gældum við
meir og meir við þá hugsun að
dvelja vestra yfir hátíðarnar og
halda heim í byrjun nýs árs. Eftir
því sem við hugsuðum lengur um
þetta urðum við ákveðnari og í
desemberbyrjun var það afráðið.
Við eigum nokkuð af skyldfólki,
bæði í Detroit og Columbus í
Ohio, og 15. desember var 11
ferðatöskum og sex manna ljöl-
skyldu komið fyrir í gömlum
Chevrolet sem við höfðum keypt
og haldið í suður áleiðis til
Chicago. Nú var kominn hörku-
vetur vestan vatnanna miklu,
ólíkt sumarblíðunni í Kaliforníu.
Gainli Chevroletinn
með kenjar
Við komum síðdegis til Chicago
og lögðum bílnum á þriðju hæð í
bílageymsluhúsi skammt frá
Marshall Field. Þótt frostið væri
um 30 gráður var farið í búðarráp
og síðan ætluðum við að gista á
hóteli um nóttina. Þegar við
komum úr verslunarleiðangrin-
um vildi bíllinn ekki fara í gang.
Startarinn bærði ekki á sér.
Frostið óx og við héldum heim á
hótel. Við höfðum gcrst félagar í
samtökum sem skammstafast
AAA, einskonar FÍB í Ameríku
og áttum rétt á vissri þjónustu af
þeirra hálfu. Við hringdum til
þeirra um kvöldið en þeir sögðust
að sjálfsögðu ekkert geta gert
nema við værum sjálf á staðnum.
Okkur leist ekki á að fara til bíla-
geymsluhússins undir Chicago-
nóttina í þrjátíu stiga frosti svo
bíllinn var látinn bíða til
morguns. Ekki vorum við nú
alveg örugg þar sem allur farang-
urinn var í bílnum. Gamall
Chevrolet með ellefu ferðatöskur
innanborðs yfirgefinn í drauga-
legu bílageymsluhúsi í amerískri
stórborg um vetrarnótt.
Morguninn eftir hringdum við
aftur í AAA og húsbóndinn og
elsta dóttirin héldu til bíla-
geytnsluhússins við Marshall
Field. Þar biðu þau í eina þrjá
eða fjóra klukkutíma í kuldan-
um. Héldu á sér hita með því að
hlaupa um bílastæðin og kveiktu
á kertum inni í bílnum í bardag-
anum við frostið. Aö lokum birt-
ist tröllaukinn svartur náungi á
kranabíl. Sá svarti hoppaði í
kringum bílinn og sagði á tungu
sem bar merki þess umhverfis
er hann kom frá að hann mætti
bara draga, bara draga. Hann
reyndi síðan að koma kranabíln-
um inn í bílageymsluhúsið en
kraninn reyndist of hár. Hann
komst ekki inn. Svertinginn
hoppaði aftur í kringum bt'linn,
barði sér til hita, hristi höfuðið og
„sorry, sorry.“ AAA-menn mcga
ekki reyna að fást við viðgerðir
enda hafa þeir enga kunnáttu til
þess. Þctta eru algjörlega ófag-
lærðir strákar sem eru hafðir á
þcssum dráttartrukkum og eiga
að þjóna fólki sem lendir í erfið-
leikum á ferðalögum. Sverting-
inn settist því aftur upp í trukk-
inn og hvarf á braut. Við stóðum
eftir, enn í sömu sporum, en vor-
um hálfvegis fegin að vera laus
við kauða. Nú voru góð ráð dýr.
Líklega kæmumst við ekki lengra
á bílnum. Einhvern tímann höfð-
um við hcyrt að gott væri að
berja í startara sem stæði á sér. í
nístingskulda og örvæntingu var
næsta ráð því að skríða undir bíl-
inn með felgulykilinn og berja í
eitthvað sem líktist startara í
hálfrökkrinu á bílaplaninu.
Höggiö reið og það glumdi í
málminum utan á vélinni. Og viti
menn. Hið ólíklegasta gerðist.
Bíllinn startaði og rauk í gang í
frostinu. Það var fegið fólk sem
kom heim á hótel eftir þessa
nærri sex tíma ævintýralegu ferö í
bílageymsluhúsið."
„Annað eins menningar-
heimili höfðum við
aldrei séð“
- Voru einhver frekari vandræði
með startarann?
„Það reyndi ekki á það strax.
Við þoröum ekki að drepa á bíln-
um og héldum strax álciðis til
Detroit. Á leiðinni urðum viö
hins vegar að taka bensín og
bensínafgreiðslumaðurinn sagð-
ist ekki mega dæla á hann ef hann
væri í gangi. Sekúndurnar liðu,
droparnir runnu í tankinn og sex
hjörtu böröust af ákafa inni í
bílnum. Skyldi hann starta? Aft-
ur gerðist kraftaverk í þessum
ónýta startara og átta strokka
vélin malaði þægilega það sem
eftir var til næsta áfangastaðar.
Húsbóndinn á frænku í Detroit
sem við höfðum ákveðið að
dvelja hjá í nokkra daga. Segja
má að þarna hafi feröalangar
komið inn úr kuldanum því viö
vorum ekki komin nema hálfa
leið inn úr dyrunum þegar næsta
ævintýri beið okkar. Annað eins
menningarheimili höfðum viö
aldrei séð. Bókasafn hjónanna
var á borð við hiö besta almenn-
ingsbókasafn. Stórt hús var vegg-
fóðrað með bókum í orðsins
fyllstu merkingu. Þarna virtist að
finna fróðleik um flest milli him-
ins og jarðar. í cldhússkápunum
og jafnvel á baðinu voru veglegir
staflar af bókmenntum. Undir
húsinu var stór kjallari og þar
hafði kvikmyndasögunni verið
raðað snyrtilega í hillur. Margar
af helstu kvikmyndum liðinna ára
voru þar á myndböndum. Viö
dvöldum í viku hjá þessum heið-
urshjónum og nutum vissulega
lystisemdanna scm þetta einka-
safn hafði upp á að bjóða.
Viö kynntumst tveim heimum í
Detroit. Heimi menningar og
fágunar á heimili gestgjafa
okkar. Heimi fáfræði og örbirgð-
ar þegar við ókum um borgina.
Detroit byggist að miklu leyti á
bílaframleiðslu og um 80% íbú-
anna eru svört. Borgin liggur á
landamærum Bandaríkjanna og
Kanada. Við landamærin er turn-
bygging þar sem efsta hæðin
snýst í hringi. Einhver hluti
hennar virðist því yfir Kanada á
hverju sekúndubroti þegar upp
er komið þótt hún standi á
árbakka Bandaríkjamegin. Því
má segja að viö höfum farið
nokkrum sinnum yfir til Kanada
meðan við snæddum á veitinga-
staðnum, sem er þarna uppi þótt
viðdvölin hafi ekki verið löng í
hvert skipti. En útsýnið var stór-
kostlegt til beggja landanna.“
Á útsölu á annan í jólum
- Og hvert lá leiðin næst?
„Næst lá leiðin frá Illinois til
Columbus í Ohio. Þar var fyrir-
hugað að eyða sjálfum jólutium
með frænku húsmóðurinnar.
Bandaríkjamenn halda ekki
aðfangadagskvöld hátíðlegt. Þótt
þeir séu frægir fyrir mikið tilstand
og skreytingar um jólin er hin
eiginlega jólahátíð aðeins einn
dagur, 25. desember, og síðan
tekur hversdagsleikinn við.
Stórmarkaðir eru opnir og útsöl-
ur voru byrjaðar á annan í jólum.
Á aðfangadag voru umræður á
heimilinu um livort breyta ætti út
af venjunni okkar vegna og taka
pakkana upp um kvöldið. Að
síðustu voru pakkarnir teknir
upp bæði um kvöldiö og morgun-
inn. Við fórum í kirkju á jóladag
og á leiöinni heim var komiö viö
í verslun. Ekki cru allir sem
halda jól og eigendur þessarar
verslunar voru múslimar. í kirkj-
unni veittum við því athygli hvaö
söfnuðurinn tók mikinn þátt í
messugjörðinni. Sérstaklega
börnin. Þetta var allt öðru vísi en
hér heima og hlutverk prestsins
aðeins brot af því sem við eigum
að venjast."
Úr 30 stiga frosti
í 30 stiga hita
- Þetta er orðið rnikið ferðalag.
Var ekki farið að líða að heim-
ferð?
„Jú. síðasti viökomustaður okkar
í Ameríku var Flórída. Við ókum
yfir hálendið í gegnum Austur-
og Vestur-Virginíu, síðan Norð-
ur- og Suður-Karólínu, suður til
Georgíu, framhjá Jacksonville á
leiðinni til Orlando. Við höfðum
fengið hús á leigu hjá Önnu
Bjárnason og Atla Stcinarssvni
og dvöldum við þar í góðu vfir-
læti um áramótin. Á Flórída vor-
um við kornin í baðstrandarveður
á nýjan leik. Við fórum því úr 30
stiga frosti í 30 stiga hita á nokkr-
um dögum og hcldum jólin í leið-
inni. Stelpurnar gátu vcrið á bað-
strönd á daginn og á gamlárs-
kvöld skáluðum við í óáfengu
kampavíni með Önnu og Atla.
Chevroletinn hafði fengið nýjan
startara í Detroit og alltaf hresst
eftir þvt' sem sunnar dró. Þegar
ferðatöskurnar voru teknar í síð-
asta sinn úr lestinni lyftum við
mottunni upp og þá blasti gatan
við fyrir meðan. Málmurinn var
eitthvað farinn að þynnast. Við
höfðum ætlað að skilja bílinn
eftir. Bjuggumst ekki við að
finna kaupanda að honum þarna
þegar Atli spuröi hvort við vild-
um ekki selja sér hann þegar við
færum. Hann sagðist hafa not
fyrir hann við gestamóttökuna
sem hann rekur. En ævintýrið var
úti. Ameríkudvölin á enda og á
45. afmælisdegi húsbóndans sát-
um við í Flugleiðaþotu yfir Atl-
antshafinu og nálguðumst nýjan
dag í austri." f>l
— í ævlntýraferð með Þóreyju Byþórsdóttur, Krisþáni Baldtussyni og dætnun um Bandaríkin xun síðustu jól