Dagur - 09.02.1991, Blaðsíða 11

Laugardagur 9. febrúar 1991 - DAGUR - 11
„Eg er ekki
glcrtaði sonurinn“
— segir Carlos Alberto Mendez frá Kolumbíu
henni. Þegar til Akraness kom
klippti ég algjörlega á enskuna,
nú skyldi íslenska lærð og töluð.
Fjölskyldan og raunar flestir voru
lirtér hjálplegir, en skolli var þetta
erfitt. Eg hóf trésmíðanámið
margumrædda í Fjölbrautaskól-
anum, en fljótt kom í ljós að
hæfileikarnir lágu ekki á því
sviði. Trúlega er ég ekki nægilega
þolinmóður til að dunda við tré-
smíðar. Öll mín orka fór í að
skilja og tala íslensku. Orðaforð-
inn jókst smátt og smátt og eftir
tæpa þrjá mánuði gat ég bjargaö
mér allvel. Skólakrakkarnir voru
feimin við mig í fyrstu, enda var
ég nokkru eldri en þau, en þegar
ísinn var brotinn og við fórum að
ræða saman þá fleygði mér hratt
áfram í íslenskunáminu. Ekki
sakaði að ég eignaðist kærustu og
þannig small ég inn í munstur
bæjarins."
Að vera í Reykjjavík er
að vera ekki á Islandi
„Ég vann alltaf með náminu í
Fjölbrautaskólanum. Ég þurfti
þess með. Vasapeningarnir frá
AUS voru litlir og því fékk ég
vinnu hjá Akraprjóni til að byrja
með og síðan í Skipasmíðastöð
Þorgeirs og Ellerts. Þar lærði ég
að sjóða og brenna og vann í
Skipasmíðastöðinni allt til vors
þar til ég fór aftur til Reykjavík-
ur. Er til Reykjavíkur var komið
þá fékk ég vinnu við gerð tog-
hlera hjá Jósafati Hinrikssyni. Eg
kunni betur við járnið en
timbrið. í raun langaði mig alltaf
í matreiðslunám. Fljótlega eftir
að ég kom til Reykjavíkur kynnt-
ist ég strák frá Kólumbíu, sem
var kokkur á Horninu. Af okkar
kynnum þróuðust mál þannig að
ég réði mig á Sælkerann sem
pizzugerðarmaður og í júnímán-
uði hafði ég flutt mig yfir á Duus-
hús og bakaði þar. Kærastan frá
Akranesi var löngu gleymd og nú
átti ég aðra í Reykjavík, sem var
dóttir eigandans í Duushúsi.
Ég er alinn upp í katólskri trú,
þar sem allt er njörfað niður af
kennisetningum og orð prestanna
eru lög. Hér er allt svo frjálslegt.
Ég hreifst með og naut daganna í
Reykjavík. Nú fór að líða að
brottför minni frá íslandi. Dvöl
minni sem skiptinema var að
ljúka og ég hafði ekki atvinnu-
leyfi. Þó svo að ég vildi vera um
kyrrt, þá var það ekki hægt. Ég
fór til Bogota ásamt íslensku
kærustunni. Við dvöldum í Kól-
umbíu hjá fjölskyldu minni í
mánuð, en þá hafði ég fengið
atvinnuleyfi á íslandi. Við flug-
um til baka og ég kvaddi Kól-
umbíu. ísland var mitt land.
Næstu misserin vann ég í Duushúsi,
sem pizzugerðarmaður, á barnum
og jafnvel sem dyravörður. Er
leið að áramótum höfðu mál
þróast á þann veg að við vinirnir
frá Kólumbíu ásamt íslenskri
fjölskyldu ákváðum að fara norð-
ur til Akureyrar til að hefja rekst-
ur nýs veitingastaðar. Reykja-
víkurkærastan stakk af eftir að við
komum frá Bogota og einnig var
mjög erfitt að fá húsnæði leigt á
sanngjörnu og viðráðanlegu
verði, þannig að ekkert hélt í
mig. í byrjun ársins 1988 érum
við komnir norður til Akureyrar
með stór plön í kollinum. Ég
kunni strax vel við mig á Akur-
eyri. Mér varð strax ljóst að vera
í Reykjavík er að vera ekki á ís-
landi. Allt líf er svo uppspennt og
fólk lifir svo hratt. Þar er ekki sál
þjóðarinnar heldur prjálið sem
ég hef aldrei þolað. Því miður
verður að segjast sem er, að þessi
veitingastaður Hlóðir sem ég átti
hlut í gekk ekki. Margt kom til
sem ég ætla ekki að tíunda hér.
Þó verð ég að segja að óheiðar-
leiki hinna íslensku félaga minna
kom þar við sögu ásamt trúgirni
minni og blindu fyrir vissum göll-
um manna. Ég tapaði miklum pen-
ingum, sem enn íþyngir mér.“
íslenskur ríkisborgararéttur
„Ég var dottinn út úr veitinga-
rekstri með sárt ennið en ekki
dugði að leggja árar í bát. Ég fór
að vinna hjá Útgerðarfélagi
Akureyringa hf. í fiskaðgerð.
Einnig fór ég sem kokkur einn
túr með Ólafi Bekk frá Ólafs-
firði. Ég kunni vel við mig á
sjónum, þrátt fyrir að ég væri
sjóveikur fyrstu þrjá dagana. Til
stóð að ég héldi áfram sjó-
mennsku, en þá kom Þráinn Lár-
usson, veitingamaður á Uppan-
um, til mín og bauð mér ágæta
vinnu. Ég er rekstrarstjóri Upp-
ans og sé að mestu um daglegan
rekstur. Mjög gott er að vinna
hjá Þráni og hann er heiðarlegur
gagnvart sínu starfsfólki. í dag er
ég fjölskyldumaður norður við
heimskautsbaug. Það er langur
vegur frá Bogota til Akureyrar
og ég er hamingjusamur og
reynslunni ríkari. Margt hefur
borið við á stuttri ævi og stökkin
hafa oft á tíðum verið stór. Ég
var ákveðinn í að verða íslend-
ingur og á þessu ári fæ ég íslensk-
an ríkisborgararétt. Vissulega
sakna ég fólksins míns í Bogota,
en nú þegar ég á konu og barn á
íslandi horfa málin öðruvísi við.
Móðir mín hefur heimsótt okkur
hingað. Ég sendi henni farmiða. í
dag er öllum ættingjum í Kól-
umbíu rórra. Ég er ekki glataði
sonurinn." ój
I