Dagur - 18.08.1992, Page 14

14 - DAGUR - Þriðjudagur 18. ágúst 1992
MlNNING
Ý Helga Alice Jóhanns
Fædd 26. september 1955 - Dáin 12. ágúst 1992
Enn og aftur á skömmum tíma
erum við kennarar við Glerár-
skóla kallaðir saman til að kveðja
í hinsta sinn samkennara okkar í
gegnum átta ár Helgu Alice
Jóhanns.
Helga Alice eða Alice eins og
hún var kölluð daglega var fædd
26. september 1955. Hún ólst
upp hér á Akureyri hjá afa sínum
og ömmu, Jóhanni Angantýssyni
og Hildi Pálsdóttur, og hér var
starfsvettvangur hennar.
Hún tók stúdentspróf frá
Kennaraháskóla íslands vorið
1976 og árið eftir hóf hún störf
við Glerárskóla þar sem hún sjálf
hafði áður verið nemandi. Við
skólann starfaði hún í átta ár.
Samhliða kennslunni stofnaði
hún Dansstúdio Alicar og hóf þar
brautryðjendastarf í kennslu í
erobikk hér í bæ. í Glerárskóla
starfaði hún til vorsins 1985.
Alice var mjög umhugað um
alla heilsurækt og hvatti hún alla
til dáða á sinn ljúfa en viljasterka
hátt til að hugsa um heilsu sína,
hreyfa sig og borða hollan mat.
Henni var einstaklega lagið að
laða fram í hverjum og einum
jákvætt hugarfar og styrkja
persónuleika meðbræðra og
systra sinna.
Áhugamál Alicar var hreyfi-
þroski yngri barna og eftir að hún
hóf nám í Kennaraháskóla
íslands að nýju árið 1988 til að ná
sér í tilskilinn réttindi sem kenn-
ari, kom fram í verkefnum henn-
ar staðgóð þekking og reynsla á
því sviði. ÖIl verkefni hennar
voru mjög góð og kom vel fram í
þeim hversu mikil nákvæmnis-
manneskja Alice var.
Alice var mikill leiðtogi og
kom það glöggt fram í því hversu
vel henni fórst úr hendi stjórnun
bekkja og stórra hópa. Hún gerði
kröfur til nemenda sinna en var
ekki ósanngjörn. Til sjálfrar sín
gerði hún miklar kröfur því hún
taldi að sá sem leiðbeindi börn-
um þyrfti að sýna góða fyrir-
mynd.
Fyrir 9 árum kynntist Alice
lífsförunauti sínum, Haraldi
Pálssyni, og árið 1989 eignuðust
þau svo dótturina Katrínu Mist.
Haraldur hefur staðið eins og
klettur við hlið hennar í strangri
og erfiðri baráttu við hinn ill-
kynja sjúkdóm sem sigraði að
lokum. í þessari baráttu kom
viljastyrkur Alicar best í ljós því
hún gafst aldrei upp og hélt reisn
sinni fram á síðasta dag.
Nú þegar við kveðjum Alice
biðjum við Guð að styrkja
Hadda og Katrínu í þeirra miklu
sorg.
Fyrrum samstarfsfólk og
félagar í Glerárskóla.
Nú hugur vor sleginn er harmi
er horfin þú ert á braut.
Pví lengi við bárum í barmi
þá bið sem á endanum þraut.
Pá bón að þú burtu ei færír
og brosandi hjá okkur værir
en lífið ei lengur við naut.
Viðkynni þakka þér viljum
og vináttu huga í senn.
Sköpunarverkið ei skiljum
og skaparans verkefni enn.
Nóttin þig næri og hlífi
í nýju og framandi lífi.
Pig gleðji þar göfugir menn.
Þegar við lítum til baka er svo
ótrúlega stutt síðan við lékum
okkur saman í sveitinni og hjá
ömmu og afa í Stórholtinu.
Helga Alice ólst upp hjá þeim frá
fjögura ára aldri, en þar vorum
við tíðir gestir. Við undum okkur
við leiki, inni með dúkkur og
barbí, og úti í parís, snú snú og
boltaleikjum. Ofáar voru ferðir
Helgu með ömmu og afa í sveit-
ina og var þá jafnan gist eina nótt
því ferðir voru ekki eins tíðar og
nú er. Gjarnan gisti Helga fleiri
nætur því lífið og störfin í sveit-
inni voru henni hugleikin, hvort
sem var í fjósi, fjárhúsi eða við
önnur verkefni sem við krakk-
arnir höfðum.
Um fermingu áttum við með
henni tvö heil sumur í sveitinni
við leiki og störf. íþróttir og tón-
list voru hennar helstu áhugamál
á þessum árum og voru gítarinn
og íþróttataskan fastir ferða-
félagar. Helga hafði góða söng-
rödd og söng um tíma með dans-
hljómsveitum hér í bæ og víðar.
Seinna átti kennsla hug hennar
allan. Það undirstrikar árangur
hennar í öllu sem hún tók sér fyr-
ir hendur hversu áræðin, sam-
viskusöm og dugleg hún var. Lét
sér í léttu rúmi liggja álit annarra,
fór sínar eigin leiðir, skipulagði
hlutina vel og þoldi illa hálfkák.
Helga var vinur vina sinna, en lét
álit sitt í ljós ef henni mislíkaði
eitthvað.
Samhliða kennaranámi í kenn-
araskólanum sótti hún tíma í
Jassdansskóla Báru og flutti
einnig með sér þá þekkingu hing-
að til Akureyrar, og má þar með
segja að hún hafi markað spor
frumkvöðuis. Með kennslu í
Glerárskóla hélt Helga námskeið
í jassdansi, þangað til að hún
hætti kennslunni og gaf sig alla í
dansinn og byggði upp sitt eigið
fyrirtæki með dyggri aðstoð
manns síns. Síðustu misserin
lagði hún stund á réttindanám við
Kennaraháskólann.
Um leið og við þökkum Helgu
Alice fyrir árin, sem urðu alltof
fá, viljum við votta Hadda,
manni hennar, og Katrínu Mist
litlu dóttur þeirra dýpstu samúð-
ar og biðjum góðan guð að
geyma þau um ókomin ár.
Hjörtur, Hildur, Hannes,
Kristín, Laufey, Guðrún,
Sólveig og Snjólaug.
„Hún Alice okkar er dáin.“ Þessi
tilkynning skólasystur okkar og
vinkonu nísti mig í hjartastað og
við grétum báðar. - Það er erfitt
að sætta sig við að ung kona í
blóma lífsins skuli vera hrifin
burt frá ungu barni sínu og eigin-
manni. Hún hafði svo mikið að
lifa fyrir og hlutverki hennar því
ekki lokið hér á jörð. Við skiljum
ekki tilganginn en drúpum höfði í
sorg.
Kynni okkar Alice hófust í
Kennaraskóla íslands, árið 1988.
Þar var saman kominn hópur
leiðbeinenda, er átti það sameig-
inlegt að hafa kennt 6 ár eða
lengur og vera nú sestur á skóla-
bekk í KHÍ í réttindanám grunn-
skólakennara. Við vorum víðs
vegar að af landinu, öll fullorðið
fólk af ýmsum stærðum og
gerðum. Við erum misjafnlega af
guði gerði. Alice fékk í vöggu-
gjöf gott útlit og gáfur góðar.
Hún var einstaklega glæsileg
kona með óvenju falleg augu og
litarraft. Hún hafði fallegan lík-
ama, sem hún hugsaði vel um.
Hún stundaði íþróttir og líkams-
rækt og kenndi m.a. dans. En
hún miklaðist ekki af útlitu sínu,
eins og ein skólasystir okkar úr
Kennó sagði: „Það var svo gott
að sitja við hliðina á henni, þótt
maður væri nú ekki með súper
útlit.“
Alice var gáfuð og skynsöm
kona og bera verkefni hennar úr
Kennó þess glögg merki. Hún var
afar listhneigð og hafði alveg ein-
staklega fallega rithönd. Margs
er að minnast á kveðjustund. Við
minnumst þess þegar Alice, þessi
hljóðláta og gefandi kona, fékk
„strákana“ til að dansa can can á
fyrsta skemmtikvöldinu, sem
þessi misliti hópur hélt í KHÍ til
að kynnast og blanda geði
saman. Búningana galdraði Alice
frá Akureyri og „strákarnir“
klæddust þeim að sjálfsögðu.
Einn af prestunum okkar sagði
að þeir væru nú „vanir að ganga í
kjól“. Alice hafði ekki hátt um
hlutina en framkvæmdi þá. Hún
var góður leiðbeinandi. Eftir
þetta var Alice sjálfkjörin, þegar
eitthvað var um að vera í félags-
lífinu. Hún var hugmyndarík,
hafði kjark til að framkvæma og
hreif aðra með sér. Hún var for-
dómalaus. Hún reykti ekki sjálf
en sat oft í reykstofu KHÍ til að
njóta samvista og taka þátt í
umræðum er þar fóru fram. Við
vorum ekki aðeins skólasystur og
vinir. Hún var líka nemandi minn
á námskeiðum í leikrænni tján-
ingu bæði í KHÍ og Kramhúsinu.
Hún kenndi sjálf börnum leik-
ræna tjáningu á Akureyri, heima-
bæ sínum. Grannholda og veik-
burða kom hún á kennaranám-
skeið í Kramhúsinu í fyrravor.
Líkamlegir kraftar voru ekki
miklir en baráttuviljinn, þraut-
seigjan og bjartsýnin var til stað-
ar í ríkum mæli. Ég lærði mikið
af henni sem skólasystur en enn
þá meira sem nemanda.
Eftir 6 ára sambúð fæddist
Alice og Haraldi Pálssyni þ. 5/3
1989 dóttir, er hlaut nafnið
Katrín Mist. Hún var óskabarn
og augasteinn þeirra. Alice hélt
ótrauð áfram kennaranáminu og
hafði oft Katrínu litlu Mist með
sér í tímum. Við kölluðum hana
„barnið okkar“. Þegar Sigurður
Konráðsson var að fræða okkur
um máltöku barna hjalaði Katrín
Mist hástöfum. Hennar innlegg
átti vel við og gæddi kennsluna
meira lífi. f bréfi með verkefni þ.
12/11 1990 segir Alice orðrétt:
„Litli gimsteinninn minn stækkar
og dafnar vel. Hún er alltaf að
Danda (dansa) og gera ævi
(æfingar).“ Þetta segir okkur
hvað Alice hefur haft litlu stúlk-
una sína mikið með sér; 20 mán-
aða gömul er hún farin að dansa
og æfa eins og mamma en Alice
rak dansstudio á Akureyri.
Alice gat ekki lokið kennara-
náminu vegna veikindanna, er nú
hafa lagt hana að velli. Lokarit-
gerðin var ofarlega í huga hennar
og löngunin að ljúka henni var
sterk. Bækur og aðrar heimildir
lét hún fylgja sér á þrautagöngu
krabbameinsins af þeirri bjart-
sýni, sem henni var svo eiginleg
og í þeirri von að hún fyndi stund
milli stríða til að ljúka lokarit-
gerðinni og ná markinu, námslok
og grunnskólakennari. En barátt-
an fyrir lífinu leyfði ekki slíkt.
Alice var góður kennari og
næm fyrir mikilvægi mannlegra
samskipta. Við skólafélagarnir í
KHÍ kveðjum hana með virðingu
og þökkum henni góða samfylgd.
Við minnumst konu er var góð-
um kostum gædd og vildi öllum
gott gera. Okkur leið vel í návist
hennar og lærðum margt af
henni.
Haraldi Pálssyni, manni
hennar, og litlu dótturinni Katrínu
Mist sendum við okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
Sigríður Eyþórsdóttir.
„Pað eru til mörg þúsund fjöll á íslandi
og sum þeirra eru svo há svo há
að vonin er alltaf að stíga.
Pað eru til mörgþúsund vötn á íslandi
og sum þeirra eru svo djúp svo djúp
að vonin er alltaf að hníga. “
(Jóh. úr Kötlum: Landslag)
Engu er líkara en váleg tíðindi
eigi greiðari leið til okkar en
margt það sem okkur kæmi betur
að fregna. Á milli vonar og ótta
fylgdumst við úr fjarlægð með
erfiðri og langvinnri baráttu
Helgu Alice við skæðan sjúkdóm
þar sem hún virtist framan af ætla
að hafa betur og „vonin var alltaf
að stíga“. En slíkt er ranglæti
heimsins að Helga Alice, sem í
augum okkar var ímynd heil-
brigðis og hreysti, skyldi falla frá
af völdum þess háttar sjúkdóms,
sem enn er læknavísindunum
ofviða.
í þeim glaðværa 40 manna hópi
er útskrifaðist úr aðfararnámi
Kennaraháskóla íslands vorið
góða 1976 var Helga Alice eng-
inn eftirbátur annarra. Hún var
jafn glaðlynd og aðrir og jafnan
var stutt í brosið en samt var hún
nokkuð dul, sagði lítt af sjálfri
sér. Hún var iðin, reglusöm og
viljasterk með afbrigðum og
áhugi hennar og hæfileikar á sviði
íþrótta fór ekki fram hjá neinum
en fáum árum eftir að hún lauk
stúdentsprófi settist hún að í
heimabæ sínum, Akureyri, og
vann þar merkilegt brautryðjenda-
starf á sviði nútíma heilsuræktar
þar sem börnin voru ekki síst
höfð í fyrirrúmi.
Nú, þegar leiðir skilja alltof
fljótt, minnumst við Helgu Alice
með þakklæti fyrir margt. Eftir-
lifandi eiginmanni hennar, ungri
dóttur og öðrum aðstandendum
sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Skólasystkini.
Það sannast núna, einu sinni enn,
að Guð kallar til sín þá sem búa
yfir mætti honum til dýrðar.
Hann vitjar með kalli sínu, ekki
bara þeirra sem markvisst, með-
vitað eða ei „misbjóða“ heilsu
sinni heldur og líka þeim sem
markvisst vilja bæta og viðhalda
henni, dag eftir dag og ár eftir ár.
Alice var eftir því sem ég best
fékk séð, brautryðjandi til efling-
ar heilbrigðum lifnaðarháttum á
Akureyri. Hún þorði að koma
með nýjungar í leikfimi og dansi
og mátti oft glíma við keppi-
nauta, sem viðhalda fornum
hugsunarhætti og íhaldssemi, en
hún lét aldrei bugast. Hún var í
einu orði sagt góð manneskja.
Alltaf gaf hún öðrum tíma og það
lýsir henni vel að hún lagði á sig
ferð til mín í Svíþjóð til þess að
kynna sér það nýjasta á sviði lík-
amsræktar. Hún var fastur gestur
á öllum leiðbeinandanámskeið-
unum sem haldin voru í Reykja-
vík.
Við hittumst fyrst á einu slíku í
Kennaraháskólanum. Við
dönsuðum saman og hlógum, og
með okkur tókst sterk vinátta þó
samverustundirnar væru ekki
margar. Það var/er svo auðvelt
að elska Alice, svo auðvelt að
umgangast hana. Við töluðum
um börnin okkar, líkamsrækt og
megrun, um samkeppni drengi-
lega og ódrengilega, um nýjungar
í eróbikk og alltaf var Alice
jákvæð, svo jákvæð, þroskuð og
heiðarleg að mér fannst stundum
að hún yrði að bíta meira frá sér.
En auðvitað vitum við hvernig
fólk sparkar í hundana sína.
Dansstúdíó Alice hefur ávallt
verið feti framar öðrum á Akur-
eyri og þó svo að á móti hafi blás-
ið þá var það ekki vegna skorts á
dugnaði eða þekkingu, heldur
frekar röð óhappa. Akureyringar
mega vera stoltir af þeim hjónum
og hve dugleg þau voru og trú
sannfæringu sinni að jafnvel á
Akureyri geti þrifist einkarekstur
þar sem áræðni eigendanna er
metin meira en ættir séra Jóns.
Við kveðjum ekki Alice, aldrei,
hún mun lifa og vera áfram hjá
okkur, en mest mun hún fylgja
óskasteininum sínum elsku litlu
dóttur sinni og svo stoðinni sem
eins og klettur á villtum sjó stóð
við hlið hennar. Haddi minn,
Guð blessi þig elsku vinur minn.
Vonandi höfum við sem við hlið
þér göngum og eftir lifum styrk
til þess að „líta inn“, kyssa tárin,
halda í þreyttar hendur og biðja
með þér, að stjarna Alicar þinnar
haldi áfram að skína skært.
Þegar við svo á ný njótum
nærgætni hennar, getum við öll
dansað saman, hlegið og trúað
áfram á jákvæðnina.
Jónína Benediktsdóttir.
Hugleiðing
Ég þjáist afþungum harmi
og þrautum, í huga mér
sem brotsjór í mínum barmi,
í biðstöðu, lífið er.
Tárin falla með trega
taumlaus er gráturinn.
Lausnin er von allra vega
veittu mér styrkinn þinn.
Pú lausnari, yfir lífi
mér leyfist að kalla á þig.
Um stund þú styrki og hlífi
og stöðugt verndi mig.
Lát mig ei líða kvalir
leiðumst á nýja braut.
Pví dagarnir eru dalir
og dögunin ómæld þraut.
En vonin kemur með vori
en vernd þína enginn sér.
Hvatning í hverju spori
er hvíslað í eyra mér.
Því draumarnir eru dagar
með dýrðlegum ilmi og söng.
Og kvaki á kvikum lagar
um kvöldin hljóðlát og löng.
í austrí morgunsins eldur
upp rennur dagur nýr.
Suðandi sjávarins feldur
og sunnan vindurinn hlýr.
Vakna af vetrarins dvala
vængina breiða mót sól.
Því lífið er lindin svala
sem lausnarinn fæddi og ól.
Kristín Haraldsdóttir.