Dagur - 06.02.1993, Síða 8

8 - DAGUR - Laugardagur 6. febrúar 1993
Líklega hefur stór hluti landsmanna einhverntíma áð í Staðarskála
í Hrútafírði á leið sinni um hringveginn. Sumir eiga þar fasta
stoppistöð árið um kring og þangað kemur líka fjöldi erlendra
ferðamanna að sumrinu. Það eru bræðurnir Magnús og Eiríkur
Gíslasynir og kona Magnúsar, Bára Guðmundsdóttir, sem eiga og
reka Staðarskála. Ég kom við þar á dögunum, ekki til að fá mér
hamborgara eins og oftast, heldur til að spjalla við Báru um daginn
og veginn.
Eigendur Staðarskála hafa smám saman
verið að stækka við sig. Sá hluti hússins sem
nú hýsir veitingasal og sælgætissölu er upp-
haflega byggingin frá 1960. Síðan hefur ver-
ið byggt við, m.a. eru 4 herbergi þar sem
hægt er að fá gistingu. Og nú er enn verið að
stækka, en eigendur Staðarskála hafa fest
kaup á íbúðarhúsi og svínahúsi á næsta bæ
við Stað, Staðarflöt. í svínahúsinu, sem
auðvitað mun þá hvergi bera merki uppruna
síns, verða 18 herbergi og veitingasalur.
Petta húsnæði verður þó ekki tilbúið strax.
Ýmsar fleiri hugmyndir og nýjungar eru í
bígerð á Stað, en frá því verður ekki sagt
hér og nú.
Bára Guðmundsdóttir er hressileg kona á
besta aldri, þótt hún láti að því liggja að hún
sé enginn unglingur lengur. Það hefur verið
í nógu að snúast hjá Báru, bæði á heimilinu
og utan þess og hún hefur komið sjö börn-
um á legg. Bára er að vestan, úr Ófeigsfirði
á Ströndum frá samnefndum bæ. Þar býr
„Já, við bjuggum í hluta af því fyrst.
Tengdamóðir mín var þar og föðursystir
hans Magnúsar. Við byggðum hitt 1965 og
fluttum þá í það.“
Héðan væri hægt að hafa
útgangspunkt
- Er ekki mikið um að útlendingar leiti til
ykkar?
„Það er gríðarlega mikið spurt hérna.
Hér er upplýsingaþjónusta fyrir ferðamenn.
Það hefur verið stúlka í þessu nú tvö síðustu
sumur. Ferðamálafélagið í sýslunni greiðir
kostnað, stúlkan starfar hér að einum
þriðja. Annars höfum við verið með vísi að
þessu í nokkur ár. Við vorum með stúlkur í
þessu, ég man ekki hvaða ár það var fyrst,
en það eru nokkuð mörg ár síðan.“
- Eftir hvaða upplýsingum eru ferða-
menn helst að leita?
„Ég hugsa að fóik sé yfirleitt búið að fá
Reykjum. Svo er hægt að hafa útgangs-
punkt héðan á marga staði. Þú getur farið
dagsferð á Vestfirði, eða vestur á Snæfells-
nes og farið í Eyjaferðir og komið aftur að
kvöldi, það er ekkert mál. Þú getur farið
norður á Strandir og á Vatnsnes, upp Mið-
fjörðinn og fram að Arnarvatni ef þú ert á
svoleiðis bíl. Svo er hægt að fara í göngu-
ferðir. Það er t.d. mjög skemmtilegur stað-
ur hérna frammi í heiðinni, að okkur finnst.
Það er hverasvæði og þar er hægt að baða
sig í heitu vatni. Við komum þangað þegar
við fórum að fara á sleðum. Þetta er svolítið
langt. Við fórum á bíl eins langt og við kom-
umst og löbbuðum svo. Við vorum fimm
tíma fram og til baka.“
- Hér eru þá engar skipulagðar ferðir?
„Nei, það er ekkert. Við höfum ekkert
farið út í það að vera með slíkt og höfum
heldur ekki tíma til þess. Það þurfa ein-
hverjir aðrir að geta gert þetta.“
- Heldurðu að það sé engin þörf fyrir
slíkt?
„Ja kannski alveg eins og það að maður
hélt að það væri ekki þörf fyrir þennan
skála. Það getur alveg eins orðið þörf fyrir
gönguferðir eða einhverjar aðrar ferðir. Á
sumrin er nóg að gera, en það er þessi tími
að vetrinum, ef hægt væri að gera eitthvað
fyrir hann.“
Bára segir mér að til standi að færa þjóð-
veg 1 þannig að hann verði rétt neðan við
Staðarskála. Hún segir það þó litlu breyta
fyrir þau, annað en að það þurfi að laga
aðkomuna. Þau eru ekki að hugsa um að
hætta rekstrinum neitt alveg á næstunni.
„Við gátum ekki verið viss um það fyrir
þrjátíu árum síðan að vegurinn yrði ennþá á
sama stað eftir þrjátíu ár. Það hafa orðið
gífurlegar breytingar í allri vegauppbygg-
ingu þessi þrjátíu ár sem við höfum verið
hérna. En staðsetning vegarins hefur ekkert
breyst.“
íslenskur matur á norsku
jólahlaðborði
Ég sagði Báru að ég hefði heyrt að hún væri
fjölhæf í matargerð. Hún skellihló og kvaðst
nú ekki vita til þess. En ástæða þess að ég
spyr er sú að ég frétti að Bára væri nýkomin úr
Noregsferð, sem hún fór í boði norsks
hótels. Þar kynnti hún íslenskan mat, ásamt
Kristínu Einarsdóttur. Þær fóru út í lok
nóvember og voru í viku.
- Hvernig kom þessi Noregsferð til?
„Það var í gegnum mann sem vann hérna
í bókhaldinu hjá okkur. Hann var úti í
Noregi í nokkur ár og kynntist manni sem er
að vinna á þessu hóteli. Við höfum verið
með jólahlaðborð allt frá ’86 og í tengslum
við það var farið að spekúlera í þessu. Hann
talaði við þennan mann og þá kom það til að
okkur var boðið að koma. Þetta hótel,
Hótel Leonkollen, er í Asker rétt hjá Oslo.
Það var mjög gaman að þessari ferð.“
Enn meira að gera eftir
að börnin fóru að heiman
enginn lengur, nema að sumrinu. Foreldrar
Báru fluttu til Bolungarvíkur árið 1965 og
síðar suður til Kópavogs. Hún segist ekki
hafa verið nein sveitakona í sér og yfirgaf
heimasveitina til að vinna á símstöðinni á
Brú. Þar vann hún í tvö ár, en fluttist svo að
Stað árið 1960.
Kvíarnar færðar út
Við Bára tylltum okkur með kaffibollana
við eitt borðið í veitingasalnum. Það var
rólegt, Norðurleið rétt farin og ekki margir
á ferðinni. Magnús færir okkur konfekt með
kaffinu, „til að halda línunum í lagi“ og ég
hefst handa við að svala forvitni minni.
- Hvað hafið þið starfrækt skálann hérna
lengi?
„Við opnuðum hann í júní 1960. Áður
var hérna bensínafgreiðsla og lítill skúr sem
var búinn að vera hérna nokkurn tíma. Við
byggðum svo við húsið 1972.“
- Var ekki nóg að gera hjá ykkur strax
frá byrjun?
„Jú, það var það fljótlega.“
- Þið eruð að fara að færa út kvíarnar,
ekki satt?
„Jú, við erum að fara að innrétta þetta
hús þarna, sem er svínahús. Við ætlum að
hafa þar gistingu, 18 herbergi með snyrti-
aðstöðu. Svo kemur þarna lítið eldhús og
veitingasalur. Það verður borðstofa og hægt
að taka fólk í mat. Við getum þá tekið
hópa, sem við höfum ekki aðstöðu til að
taka hérna. Það er auðvitað æskilegt að geta
það. Við vorum einu sinni alltaf með tvo til
þrjá hópa á viku, en svo urðum við að hætta
því vegna þess að við höfðum orðið ekki
pláss til þess.“
- Tilheyrir sá bær Stað?
„Nei, hann heitir Staðarflöt. Það er okkar
hús sem heitir Staður og gamli bærinn þar
sem kirkjan er. Við höfum notað gamla hús-
ið fyrir starfsfólk.“
- Bjugguð þið í gamla húsinu til að byrja
með?
Bára og Kristín ásamt
starfsfólki hótelsins.
Þær eru á þjóðlegu
nótunum, á íslenskum
búningum. Á innfelldu
myndinni er íslenska
góðgætið á norska
matseðlinum.
upplýsingar um þetta svæði og sé þá að fá
upplýsingar um aðra staði, lengra burtu. Þá
helst um gististaði og tjaldsvæði.“
- Hvernig nýtist gistingin hjá ykkur?
„Hún nýtist ágætlega á sumrin, en á vet-
urna er þetta takmarkað. Þetta eru ein-
göngu íslendingar. Útlendingar ferðast mikið
í hópum og það eru skipulagðar gistingar.“
Bára segir að ferðamenn stoppi ekki í
Hrútafirði, þeir sé bara á leið í gegn. Ég
spyr hana hvort ekki sé eitthvað að skoða
hér.
„Það er nú t.d. byggðasafnið hérna á
-viðtal við
Báru Guðmunds-
dóttur á Stað í
Hrútafirði