Dagur - 17.12.1993, Side 30

30 B - DAGUR - Föstudagur 17. desember 1993
A4J^4A4A4A4A4A4A
Ósfcum starfsfóifú, 4
$ viðskiptamönnum £
oi7 landsmönnum öllum 4
fllcðUcflrn íóln j
og farsœldar á nýju ári.
4
á
4
Í4á4á4á4á4á4á4á
lUAXÍi
á4á4á4á4á4á4á4á
4
á
4
4
4
4
W
^ Ósfcum viðskiptavinum oíifmr
* fllcðílcflrn íóln
^ og farsœLdar á fomandi ári.
^ Þöffum viðskiptin.
4 ■ BH IB
*
4
Í4á4á4á4á4á4á4á
á4á4á4á4á4á4á4á
Tryggvabraut 18-20
Sími22500
4
4
4
*
£ Jafnfwnt (jví að ósfa viðsfiptavinum offar Q
fllcðílcflrn )óln
ogfarsœldar á nýju ári fjöffum við sfiívísi
og gott samstarf á árinu.
Jk
4
*
4
4
dk JLWÆM Starfsfólk
4 mWwi Hita- og Vatnsveitu Akureyrar
efc4A4A4A4A4A4A4£
A4A4A4A4A4A4A4A
4 4
í ONtöiica iói :•. :
4 og farsœlt fomandi ár SajðT ' ^ 4
á. Þöffum viðsfiptin á árinu. á:
* PtHÍ Kœliverk hf. *
$ Frostagötu 3b - Akureyri - Sími 24036 4
*4A44í4*4±4*4*4*.
*4*4*4*4*4*4*4*
4 c^. 4
j Cf 3cnín íólO’ ofl j
* ír' nflnroUocðíur 1
4 tiL viðsfiptavina, starfsmanna og annarra 4
Jk Lanásmanna með þöff jyrir árið sem er að líða. £
4 0/0 4
* FLUGLEIDIR^W *
4 Innanlandsflug W. 4
á4á4á4á4á4á4á4á
Kvenfélag Húsavíkur á þjóðlegu nótunum:
Lummukaffi á
aðventu
Kvenfélag Húsavíkur var
stofnað í febrúar 1895 og
hefur starfað sleitulaust
síðan. Elstu núlifandi Hús-
víkingar, og síðan allir sem
þar hafa alist upp, eiga jóla-
minningar tengdar Kvenfé-
laginu. Áratugum saman
hafa kvenfélagskonur boð-
ið öllum börnum bæjarins
á barnaball um jólin. Fyrir
nokkrum áratugum var
barnaballinu tvískipt, yngri
börn um daginn og eldri
börn um kvöldið.
au yngri fá sælgætis-
poka en þeim eldri er
boóið í veglega veislu,
þar sem súkkulaði,
kökur og tertur eru á
borðum. Jólasveinarnir
koma í heimsókn og
þaö er sungið og dans-
að kringum fagurlega skreytt jólatré.
Foreldrar og aórir aðstandendur eru
hjartanlega velkomnir og aðgangur er
seldur vægu verði, auk þess sem full-
orónir geta keypt sér kaffi af veislu-
borðinu. Bamabailið er fastur punktur
í tilveru Húsvíkinga og vonandi tekst
að halda þeim sió um ókomin ár.
Aó þessu sinni efndu kvenfélags-
konur til nýrrar þjóðlegrar samkomu á
aðventunni. Aratugum saman hafa
konumar gert laufabrauð og selt til
fjáröflunar. Að þessu sinni fór laufa-
brauðssalan fram í Safnahúsinu. Þar
var sett upp sýning á gömlu jóla-
skrauti og áratugagömlum jólakortum.
Leðuriðjan Tera sýndi framleiósluvör-
ur sínar, fatnað, veski, hatta og fleira.
Svala Hermannsdóttir, formaður,
athugar hvort lummurnar scu hoð-
legar.
Þaö voru m.a. kvenfélagskonurnar
sem tóku aó sér hlutverk sýningar-
stúlkna. Kaffi var selt gegn vægu
gjaldi og lummur. Lummumar voru
steiktar á staðnum og lagði tólgarlykt-
ina um ganga hússins, sem sjaldan
hefur getað státað af jafn þjóólegri
ilman. Tvö gengi stóðu vió lummu-
baksturinn: annars vegar systur ættað-
ar frá Vestfjörðum, og sögðust þær
steikja vestfirska klatta og voru
klæddar aö fornum lummusteikingar-
kvennasið, hins vegar vom þingeyskar
rúsínulummur á pönnunum.
Gaman að bjóða börnunum
Núverandi formaður Kvenfélagsins er
Svala Hermannsdóttir. Hún var m.a.
spurð um undirbúning bamaballsins
að þessu sinni: „Það er svo gaman að
halda þessum sið og gaman að bjóða
bömunum. A kvöldböllin koma þaó
mörg böm án forráðamanna, að við
Sólvcig Þórðardóttir og Rannveig Aðalbjörg Jónsdóttir afgreiddu kaffið og
luinmurnar.
Alfkonan í Asgarðsstapa
í Hvammssveit í Dalasýslu er
bær sá, er Ásgarður heitir.
Stendur hann skammt frá sjó
undir íjallshlíð cinni fagurri.
Með sjónum liggur grund ein,
slétt og fögur. Fyrir ofan
grundina er flói mikill, og ligg-
ur hann upp undir bæinn í
Ásgarðí. Upp úr miðjum flóan-
unt stendur stapi milíill, og er
hann kallaður Ásgarðsstapi.
Pað var gamalla manna mál,
að þar byggi álfafólk, enda
þóttust menn oft verða varir
við það.
Einhverntíma bjó í Ásgarði
bóndi nokkur, ungur að aldri og
atgervismaður hinn mesti. Hann
átti unga konu; var hún kven-
skörungur mikill og fríð sýnum.
Á aðfangadagskveld jóla var hún
eitt sinn einsaman frammi í búri
og skar niður hangiket, sem hún
ætlaði að skammta heimilisfólk-
inu, sem enn er títt í sveitum um
það leyti ársins. Meðan hún var
að þessu, kom til hennar ókunn-
ugur ntaður, tekur í hönd hennar
og leiðir hana út og alla leið ofan
að Ásgarðsstapa. Stapinn var
opinn og gengu'þau þar inn.
Kona lá þar á gólfi og var þungt
haldin.
Hinn ókunni maður leiðir kon-
una að rúmi hennar og mælti:
„Þetta er konan mín, og liggur
hún í barnsnauð; láttu sjá og
reyndu til að hjálpa henni.“
Konan fer um hana höndum og
innan stundar verður hún léttari.
Þegar barnið var fætt, laugar
konan það, og reifar síðan. Fær
. huldukonan henni þá stein, svart-
an að lit, og býður henni að
strjúka honum um augu barnsins.
Hún gerir svo, en bregður honum
um leið á annað auga sitt, svo
ekki bar á. Henni þykir þá undar-
lega við bregða, því nú sér hún
með því auganu alla hluti í jörð
og á, og ekki síður anda en
menn.
Að því búnu tekur álfamaður-
inn í hönd henni og leiðir hana
upp undir Ásgarðstún. Að skiln-
aði þakkar hann henni liðsinni
sitt með mörgum fögrum orðum
og biður hana, að hann megi vitja
hennar oftar, ef sér liggi á, og
segir henni, að hún skuli fara
snemma á fætur morguninn eftir,
og muni hún þá finna kistil á
bæjarkampinum, - í honum muni
vera kvenbúningur, sem hún
skuli eiga og vera í á jóladag eða
nýjársdag, hvorn daginn sem
messað verði í Ásgarði. Að svo
mæltu skilja þau.
Konan kemur nú heim og lætur
ekki á neinu bera. Rís hún úr
rekkju um morguninn, áður en
nokkur vaknar. Var þá kistill á
bæjarkampinum og í honum
kvenfatnaður, skrautlegur mjög,
svo að hún hafði engan slíkan
séð. Um daginn var messað í
Ásgarði og varð öllum starsýnt á
skrúða þann hinn fagra, sem hún
var í.
í samfleytt tíu ár eftir þetta
hvarf hún á hverju ári, hér um bil
hálft dægur, og stundum heilt, og
vissi enginn, hvað af henni varð.
Bóndi gekk oft á hana og bað
hana að segja sér, hvert hún færi;
en þess var ekki kostur, - hún
sagðist engum segja það. Svo bar
til eina nótt, að húskarl bónda í
Ásgarði gat ekki sofið. Hann
heyrir þá, að komið er á glugga
þann, sem var yfir hjónarúminu,
kallað til konunnar og hún beðin
að koma skjótt, því nú sé konan
sín lögzt á gólf og segi sér þungt
hugur um. Konan bregður við
skjótt, klæðist hljóðlega, og fer
svo fram úr baðstofunni. Bóndi
saknar hennar um morguninn og
verður hverft við. Allir klæðast
skjótt, en þegar þeir koma út, sjá
þeir, hvar hún kemur gangandi
neðan úr flóa. Þegar hún kemur
heim, er hún grátin mjög. Hún
segir þá upp alla söguna frá því
fyrst, að hún hafi á hverju ári ver-
ið sótt til konunnar í stapanum,
en nú hafi hún dáið af barnsför-
um.
Svo bar til nokkrum árum
síðar, að kona þessi var stödd
vestur í Stykkishólmi; var þar þá
kaupstefna fjölmenn. Hún þekk-
ir þar álfamanninn úr Ásgarðs-
stapa. Verður hún þá of bráð á
sér og segir: „Þú ert þá hérna.“
Hann gengur þegjandi að
henni og rekur fingur sinn í auga
hennar hið skyggna, er hún sá allt
með,.og frá þeirri stundu varð
hún blind á því og iðraði mjög
síðan ógætni sinnar. En auðnu-
kona hin mesta var hún alla ævi.
Páll Jónsson.
I