Dagur - 30.09.1995, Blaðsíða 13

I
Laugardagur 30. september 1995 - DAGUR - 13
POPP
MAGNÚS CEIR 6UÐMUNDSSON
Þegar breska blúsbylgjan svo-
nefnda, sem skilaði af sér mörgum
fremstu tónlistarmönnum rokks-
ins fyrr og síðar, (Eric Clapton er
bara eitt Htið dæmi þar um, en
segir flest sem segja þarf) var í al-
gleymingi um og eftir 1970, var
það ekki hvað síst hljómsveitin
Fleetwood Mac, sem athygli vakti
og vinsældum náði. Á þessu fyrsta
skeiði í hinni margbrotnu sögu
Fleetwood Mac (sem kölluð hefur
verið af ýmsum mesta „sápu-
ópera" rokksins) frá 1967 til 1970,
var það gítaroðið Peter Green, sem
allt snerist meira og minna um.
Með sínum einstaklega næmna
gítarleik og einnig góðum söng, í
túlkunum á verkum blökku-blús-
meistaranna sem og eigin lögum,
skapaði Green sér nafn sem í litlu
sem engu var minna virt en nöfn
Claptons, Jeff Beck, Jimmy Page
eða Mick Taylor, svo nokkrar hetj-
Gary Moore vottar þakklæti sitt og annarra til Peter Green (t.h.) með plötunni Blues For Greeny.
Hetja þakkar hetju
ur blúsgítarsins breska séu nefnd-
ar. En vegna andúðar sem hann
fékk á frægðinni og öllu sem henni
fylgdi, vímugjafamisnotkun og
síðar geðheilsuvandamála, sem
hrjáð hafa hann til þessa dags,
varð ferill Green sorglega stuttur
og hann því þ.a.l. ekki jafn nafn-
togaður og virtur og vera mætti.
Otvíræður áhrifavaldur
Þrátt fyrir þessi fáu ár með Fleet-
wood Mac og þar áður stuttur en
merkilegur tími með John Matall's
Bluesbreakers, þar sem hann leysti
Eric Clapton af hólmi, var áhrifa-
máttur Petur Green ótvírætt gríð-
arlega mikill og hefur náð allt
fram á þennan dag.
Önnur gítarhetja, sem hátt reis í
rokkinu, sérstaklega á árunum
milli 1980 og 1990, en hafði reynd-
ar áður skapað sér nafn innan
hljómsveita á borð við Thin Lizzy
og Colosseum II m.a., Gary
Moore, varð fyrir mikilli upplifun
þegar hann sá Green fyrst með
Bluesbreakers og síðan aftur með
Fleetwood Mac, hálfu ári síðar, í
heimaborg sinni Belfast aðeins 14
ára gamall, 1967.
Tveimur árum síðar þegar
Moore hafði flust til Dublin og var
kominn með sína fyrstu hljóm-
sveit, gafst honum svo tækifæri til
að hitta Green í fyrsta skipti, er
sveitin Skid Row hitaði upp fyrir
Fleetwood Mac. Urðu þeir þá
ágætir vinir, sem síðan leiddi til
þess að Green lét Moore fá Les
Paul gítarinn sinn fyrir lítið árið
1950. Þá var heldur farið að síga á
ógæfuhliðina hjá Green.
Gary Moore hefur hins vegar
aldrei gleymt Green og ávallt
nefnt hann einn sinn helsta áhrifa-
vald. Sem þakklætisvott, „Tank
you" (ekki tileinkun eða Tribute,
eins og allir hinir gera) til handa
Peter Green, sendi Moore frá sér
fyrr í sumar stóra plötu, þar sem
hann túlkar 11 af lögum Greens
með Fleetwood Mac og hefur að
sjálfsögðu Gibson Les Paul gítar-
inn að „vopni". Blues For Greeny,
eins og platan nefnist, er afskap-
lega smekklega og vel unnin hjá
Moore og sýnir vel að hann hefur
ýmislegt lært af „meistara" sínum.
Hljóma sumar túlkanirnar vissu-
lega líkt fyrirmyndunum, en telj-
ast alls ekki eftirapanir. Dæmi um
frábæra útkomu eru Driftin, I Lo-
ved Another Woman, If You Be
My Baby og Love That Burns, en
fleiri væri hæglega hægt að nefna.
Bætir Moore þarna enn einni
skrautfjöður í hatt sinn um leið og
hann bregður á ný birtu á nafn
einnar helstu hetju hvíta blúskyn-
stofnsins, með veglegum hætti.
Punktar
Ekki er öll vitleysan eins
og þá sérstaklega í henni
Ameríku. Þar í landi má alls
kyns ósómi viðgangast, t.d.
ótakmarkað ofbeldi í bíó-
myndum. En ef tveir þekktir
hljómsveitarmenn leyfa sér
að „taka lífinu létt" framan á
fagtímariti, þá verður allt
vitlaust. Á framhlið blaðsins
Guitar Magazine fyrir
skömmu birtist nefnilega
mynd af þeim Dave Navarro
og Flea úr Red Hot Chili
Peppers í tengslum við spjall
við þá í blaðinu, þar sem
þeir kyssast innilega. Þetta
vakti svo hörð viðbrögð, að
bannað var að stilla blaðinu
út í búðum.
Eins og sagt var frá hér á
síðunni fyrir stuttu, tóku
margir af helstu poppurum
Breta sig til og settu saman
plötu, Help, til styrktar
stríðshrjáðum í Bosníu. Hef-
ur sú plata líka selst vonum
framar, en breskir popparar
láta sér það ekki eitt nægja,
því meðlimir úr Blur, Primal
Scream, Pulp og Gene, tóku
sig til um síðustu helgi og
spiluðu fótbolta til styrktar
heimilislausum samlöndum
sínum. Eru þetta greinilega
allt gæðablóð, breskir popp-
arar, þó fregnir af ýmsu
öðru miður góðu berist um
þá annað slagið.
Pottþétt númer 1
Fyrr á þessu ári stóðu Spor og Jap-
is sameiginlega að útgáfu
Reifplötunnar Reif í runnann og
áður hafði Spor gefið út aðra slíka,
Reif í staurinn, í samvinnu við
emmess ís. Nú hefur svo Spor í
þriðja sinn á skömmum tíma gefið
út nýja safnplötu í samstarfi við
aðra, í þetta skiptið með hinni
stóru útgáfunni, Skífunni. Er þar
um að ræða tvöfalda plötu með
samtals 35 lögum, sem eru samtals
um 140 mínútur að lengd. Pottþétt
númer 1 nefnist þessi veglega út-
gáfa og segir nafnið okkur að ef
vel tekst til verði frekari „Pottþétt-
ar" safnplötur gefnar út. Skiptast
plöturnar nokkurn veginn þannig,
að á þeirri fyrri er rokk og nýpopp
í fyrirrúmi og það yfirgnæfandi af
breskum uppruna, en á þeirri
seinni, danspopp af ýmsu tagi og
á alþjóðlegum grunni, breskt,
norskt og sænskt m.a. Þarna eru
flest ef ekki öll „heitustu" nöfnin á
þessum vettvangi, smellir með
Blur, Country House, Supergrass,
Alright, Oasis, Roll With It,
Edwyn Collins, A Girl Like You,
Morrissey, Dagenham Dave og
Suggs (söngvari með Madness),
I'm Only Sleeping (gamli Bítla-
slagarinn) á fyrri plötunni, en á
þeirri seinni eru t.d. dansstirni á
borð við M People, Search For The
Hero, Whigfield, Big Time, Cor-
ona, Try Me Out og Hardaway
með Catch A Fire. Er þetta eitt útaf
fyrir sig nokkuð veglegt, en það
sem gerir Pottþétt 1 þó enn meira
virði, er að á fyrri plötunni eru 4
ný íslenskt lög, sem standa vel fyr-
ir sínu. Eru þetta lögin I Know
með Jet Black Joe, Bleeding Like a
Star með Cigarette, Mér er svo kalt
með SSSóI, Deceived með In
Bloom og Fallegur dagur með
Orra Harðarsyni. Lofa þessi lög
góðu um framhald, en flestir þess-
ara listamanna eru á leiðinni með
nýjar plötur. Meira urn það síðar.
Kurt Cobain. Enn svífur sjálfsvíg hans ógnandi yfir vötnum.
Supergrass, á eitt lag á íslensku safnplötunni Pottþétt 1.
Hið válega sjálfsvíg rokkhetjunnar
Kurts Cobain, sem átti sér stað fyr-
ir um einu og hálfu ári síðan, virð-
ist seint ætla að komast úr sviðs-
Ijósinu og heyra sögunni til, því
alltaf er eitthvað nýtt að koma upp
í beinum eða óbeinum tengslum
við það. Hingað til, eða þar til í
upphafi þessa mánaðar, hafði þó
eitt ekki orðið að veruleika sem
margir óttuðust að myndi gerast
og það jafnvel í stórurn stíl í kjölfar
sjálfsvígsins, að aðdáendur hans
myndu leika voðaleikinn eftir,
eins og stundum hefur gerst við
viðlíka aðstæður. Það gerðist hins
vegar því miður nú í byrjun sept-
ember, eins og fyrr sagði og á eins
hrikalegan hátt og hugsast gat.
Shane Thomas, 15 ára skóladreng-
ur frá S-Wales, sem dáði og dýrk-
aði Cobain, lék á gítar með hljóm-
sveit oglíkti m.a. eftir útliti og
klæðaburði Nirvanaleiðtogans, tók
líf sitt ásama hátt með haglabyssu
föður síns. Hafa reyndar áður bor-
ist fregnir af sjálfsmorðum, sem
tengjast hafa átt Kurt Cobain, en
þetta er í fyrsta skiptið sem menn
hafa orðið vitni að nákvæmri eftir-
líkingu á hans eigin sjálfsvígi.
Það fylgir líka sögunni, sem rétt er
að fylgi hér með, að einhverslags
þunglyndi hafði þjáð unglinginn
Thomas, sem ekki er óalgengt með
þann aldurshóp. Það er því hvorki
heppilegt né skynsamlegt að
álykta sem svo að sjálfsvíg
Cobains eigi sökina á voðaverkinu
nú, þótt e.t.v. hafi það haft einhver
áhrif.