Dagur - 19.01.1996, Blaðsíða 14

14 - DAGUR - Föstudagur 19. janúar 1996
MINNI NC
Jónína Guðrún Jónsdóttir
ij Fædd 14. október 1908 - Dáin 9. janúar 1996
Að kvöldi þann 9. janúar 1996
lést að dvalarheimilinu Hlíð á Ak-
ureyri Jónína Guðrún Jónsdóttir.
Hún var fædd á Akureyri 14.
október 1908. Foreldrar hennar
voru Jón Kristjánsson, fram-
kvæmdastjóri, f. 16. nóvember
1890, d. 22. nóvember 1962 og
Helga Sigríður Helgadóttir, f. 14.
mars 1876, d. 23. október 1958.
Árið 1927 giftist Jónína Þorkeli
Valdimar Ottesen, prentara, f. 8.
janúar 1905, d. 19. febrúar 1962.
Eignuðust þau þrjú börn: Ástu, f.
25. febrúar 1928, d. 16. júní 1980.
Svavar, f. 21. september 1932 og
Grétu f. 2. nóvember 1933. Þau
skildu. Árið 1934 hóf Jónína sam-
búð með Oddi Pálma Sigmunds-
syni og fluttist á Gamla spítalann
(Aðalstræti 14, Akureyri) og bjó
hún þar samfellt í 50 ár. Þegar
Jónína var rúmlega áttræð flutti
hún í sambýli fyrir aldraða að
Bakkahlíð 39, Akureyri. Þann 25.
júlí 1995 fluttist hún á Dvalar-
heimilið Hlíð.
Utför Jónínu fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju í dag klukkan
13.30.
Jónína eða Ninna amma eins og
við kölluð hana oftast ólst upp í
Búðargilinu hjá mömmu sinni og
stjúpa, Þorkeli Þorkelssyni. Mjög
ung að aldri hóf Ninna amma að
vinna fyrir sér en hún lauk aðeins
bamaskólaprófi. Hún var á sínum
yngri árum í svo kallaðri vist
þ.e.a.s. vinnukona og vann hún hjá
ýmsum góðborgurum á Akureyri og
má þar nefna Jón Sveinsson bæjar-
stjóra og Fanneyju konu hans.
Ninna amma giftist Þorkeli Valdi-
mar Ottesen prentara árið 1927 og
eignuðust þau þrjú börn Ástu, Svav-
ar og Grétu. Ninna og Þorkell skildu
og þróuðust mál þannig að Ásta ólst
upp hjá Ninnu ömmu, Svavar ólst
upp hjá Helgu ömmu sinni í Búðar-
gilinu en Gréta var gefin þeim hjón-
um Sigurði Helgasyni og Guðrúnu
konu hans og var ættleidd af þeim.
Árið 1934 hóf Ninna amma sam-
búð með Oddi Pálma Sigmunds-
syni, skipstjóra, og fluttist á Gamla
spítalann (Áðalstræti 14, Akureyri)
og var Ásta með henni og ólst þar
upp. Fyrir á Gamla spítalanum voru
foreldrar Pálma og svo Eiður Bald-
vinsson bróðursonur Pálma, sem var
alinn upp hjá ömmu sinni og afa
o.fl. fólk. Örlögin höguðu því svo
að Ninna amma ílendist á Gamla
spítalanum og bjó hún þar samfellt í
50 ár. Pálmi varð bráðkvaddur árið
1961 og var þá á besta aldri. Ninna
amma og Eiður héldu heimili eftir
það á Gamla spítalanum í um 30 ár
og reyndist Eiður Ninnu ömmu sem
besti sonur alla tíð. Þegar Ninna
amma var rúmlega áttræð tlutti hún
í sambýli fyrir aldraða Bakkahlíð
39, Akureyri og dvaldi þar í mjög
góðu yfirlæti. 25. júlí 1995 flutti
hún á Dvalarheimili aldraðra Hlíð
enda heilsa hennar orðin mjög léleg.
Ninna amma vann alltaf utan
heimilisins og til að drýgja tekjumar
fór hún oft á sumrin til Siglufjarðar
að vinna í sfld ásamt fleiri konum úr
Innbænum, þar á meðal var Salóme
Hóseasdóttir (Salla), en þær vom
alla tíð miklar vinkonur og unnu
mikið saman oftast mikla erfiðis-
vinnu. Ekki komu þær alltaf með
fullar hendur fjár úr sfldinni t.d
sagði Ninna amma okkur að eitt
sinn er hún kom úr síldinni á Sigló
eftir sumarið átti hún aðeins 10
krónur í veski sínu. Vildi þá til það
óhapp að hún datt í tröppunum á
Gamla spítalanum er hún kom heim
og eyðilagði einu nælonsokkana
sína og þar með fór sumarkaupið.
Þegar Ú.A. (Útgerðarfélag Akureyr-
inga) var stofnað gerðust nokkrar
verkakonur úr Innbænum stofnfé-
lagar með 500 króna framlagi og
fengu síðan vinnu þar þegar starf-
semin hófst. Þá fóru konumar úr
Innbænum á fætur milli 5 og 6 á
morgnana og gengu út á Oddeyri og
svo heim aftur að loknum erfiðum
vinnudegi. Talaði Ninna amma oft
um að ekki hefði verið mulið undir
verkafólkið í þá daga. Síðar vann
Ninna amma um tíma hjá bræðrum
sínum í niðursuðuverksmiðju K.
Jónssonar og Co. Þá lá leið hennar
út á verksmiðjur S.Í.S. á Gleráreyr-
um, þar sem hún vann við sauma-
skap og lauk hún þar sínum starfs-
ferli. Ninna amma var sjálfmenntuð
saumakona og þær voru ekki ófáar
flíkurnar sem hún saumaði fyrir sína
fjölskyldu og aðra, aðallega fólk úr
Innbænum. Oft var það svo, að hún
þurfti að leggja nótt við dag til að
ljúka verkinu á þeim tíma sem hún
hafði lofað. Eitt er víst að ekki tók
Ninna amma háa greiðslu fyrir
þessa vinnu.
Ninna amma og Salla ráku
bamaheimili nokkur sumur fyrir
stúkumar og verkalýðsfélagið Ein-
ingu. Nutum við bamabörnin góðs
af því og fengum við alltaf að vera
með Ninnu ömmu og Söllu til skipt-
is á sumrin. Voru oft á sumrin milli
70 og 80 böm hjá þeim og þvoðu
þær ásamt aðstoðarstúlkum allan
þvott í höndum og var vinnudagur-
inn oft á tíðum ansi langur. Þriðju
hverja helgi átti Ninna amma frí og
fór þá oft drjúgur tími af hennar fríi
í að gera við föt af börnunum því
hún sagði að ekki væri hægt að
börnin færu heim með fötin rifin og
tætt. Eftir sumarið voru allir krakk-
amir famir að kalla Ninnu ömmu
ötnmu sína og þótti okkur systkin-
unum það vera ansi mikill yfirgang-
ur þegar við vomm spurð í skóla um
veturinn og jafnvel annars staðar:
Hvernig hefur Ninna amma það?
Ætlar hún ekki að vera með barna-
heimili næsta sumar? Ninna amma
passaði það vel að við systkinin nyt-
um ekki neinna forréttinda á sumrin
á bamaheimilinu og eitt er víst að
ekki voru allir sáttir við það, sér-
staklega ekki við bræður.
Á sínum yngri árum var Ninna
amma mikil félagsmálakona og
studdi hún af alefli verkalýðshreyf-
inguna alla tíð. Hún var um tíma
varaformaður Verkakvennafélagsins
Einingar á Akureyri og tók mikinn
þátt í störfum þess félags.
Ninna amma var afar sátt við sitt
hlutskipti í lífinu, þótt líf hennar
hafi ekki verið neinn dans á rósum.
Hún var alltaf glöð og góð og
minnti Gamli spítalinn oft á tíðum á
athvarf fyrir fólk sem minna mátti
sín og gerði hún ekki greinarmun á
fólki. Allir voru jafnir í hennar aug-
um, jafnt ríkir sem fátækir, heil-
brigðir sem óheilbrigðir. Minnumst
við þess nú að fáar voru helgarnar
sem ekkert af okkur systkinunum
vorum ekki hjá Ninnu ömmu og
Eið. Minnistæðust eru þó jólaboðin
hjá Ninnu ömmu og Eið sem alltaf
var beðið eftir og voru fastur punkt-
ur til tjölda ára.
Að lokum, elsku Ninna amma,
þökkum við þér fyrir allar yndislegu
samverustundimar heima og heim-
an, alla gleðina og góðvildina sem
þú sýndir okkur og reyndir að kenna
okkur að lifa eftir, og við vitum að
Ásta dóttir þín, sem þú saknaðir svo
mikið, tók vel á móti þér.
Guð blessi þig elsku Ninna
amma.
Ásta, Gulla, Þórhallur, Villi og
fjölskyldur.
I minning mrri immt þú lifa,
við munum þína blíðu lund.
Nú lítum landanuerin yfir
og Ijúft við söknum þín um stund,
en fyrr en varir fmnumst við
áfriðarstundu við lífsins hlið.
(Bergþóra Pálsdóttir)
Hún elsku Ninna amma er dáin.
Hún var vænst og best.
Ég var ekki mjög gömul þegar
ég fór að labba ein til hennar ömmu
á Gamla spítalann og alltaf var mér
tekið opnum örmum og alltaf var
amma svo glöð að sjá mig, og ég
sótti það fast að fá að vera hjá
ömmu um helgar. Það var svo rólegt
og gott að vera hjá henni. Á laugar-
dagsmorgnum hlustuðum við saman
á óskalög sjúklinga í útvarpinu, hún
yfirleitt að sauma eða strauja og ég
kúrandi uppi í rúminu hennar. Oft
sagði hún eftir þáttinn: „Oskaplega
er nú sorglegt, Kristín mín, hvað
margir eru veikir." Og einmitt svona
var amma, hún mátti hvergi aumt
sjá án þess að reyna að rétta fram
hjálparhendi og ef hún gai það ekki
þá hugsaði hún hlýtt og fallega til
þeirra sem voru veikir eða eitthvað
bjátaði á hjá og aldrei talaði hún illa
um nokkra einustu manneskju, hún
sá eitthvað gott í öllum.
í öllum þeim erfiðleikum sem
mín fjölskylda gekk í gegnum þegar
ég var bam og unglingur, þá var
Ninna amma alltaf til staðar og sú
stoð og stytta sem hægt var að leita
til, sem ég gerði óspart. Og ég hef
oft hugsað um það, eftir að ég varð
fullorðin, hvemig amma gat alltaf
verið með þessi böm urn helgar,
hún sem var í fullri vinnu. Við vor-
um stundum tvö, stundum þrjú og
stundum fleiri hjá henni og aldrei
fundum við á henni að þetta væri
nokkuð mál. Við vorum alltaf hjart-
anlega velkomin.
Lífið hjá henni Ninnu ömmu var
langt frá því að vera neinn dans á
rósum og innst inni bar hún djúp sár
sem gréru aldrei. En hún bar sig
eins og hetja. Það var henni á móti
skapi að tala um sinn sársauka og
þær raunir sem hún sjálf hafði geng-
ið í gegnum nema að það þjónaði
einhverjum tilgangi og gæti gert
eitthvað gagn svo að ég ætla ekki að
tíunda það frekar hér.
Elsku amma, ég gæti skrifað
heila bók um þig og þinn stórkost-
lega persónuleika, en ég læt hér
staðar numið því þú vildir enga lof-
ræðu um þig látna, og lagðir mikla
áherslu á að við lofuðum fólk á
meðan það væri á lífi en ekki látið.
Elsku arnma, takk fyrir allt og
allt.
Tíminn lieknar. Tíminn grœðir.
Tár í kyrrþey mýkir lund.
Lífsins innstu leyniþrceðir
leiða liuggim á þinn fund.
(Brynjólfur Ingvarsson)
Kristín Ottesen.
Aðfaranótt miðvikudagsins 10.
janúar 1996 andaðist móðuramma
mín, Jónína Jónsdóttir, að Dvalar-
heimilinu Hlíð á Akureyri.
Mig langar að minnast þessarar
merku konu í nokkrum orðum og
þakka um leið fyrir samfylgdina þau
45 ár sem ég hefi lifað.
Það byrjaði strax við fæðingu að
Ninna amma fór að skipta sér af
mér og mínu lífi. Hún kom að vísu
einum degi of seint með fæðingar-
pakkann sem hún hafði sjálf útbúið
fullan af tandurhreinum, nýstraujuð-
um dulum, en hann kom að góðum
notum því annað stúlkubam fæddist
þann dag á Ásgarðsveginum og var
Bjöm Jósep, læknir okkar Húsvík-
inga, feginn að grípa til pakkans.
Æska mín einkenndist af tilhlökkun
- nú fæ ég að fara og heimsækja
Ninnu ömmu, Pálma afa og Eið á
Gamla spítalanum. Á Akureyri í
Innbænum voru líka allir góðu vin-
irnir; Salla, Bússa, Svala og Sigga
Simba og fleiri og fleiri sem vöndu
komur sínar á Gamla spítalann. Já,
þvflík „stoppistöð Hótel Jarðar“. Þar
voru málin rædd af mikilli innlifun
þannig að Diddu litlu þótti oft nóg
um. Én hún var stolt af Ninnu
ömmu sinni sem hafði yfirleitt hæst
og einnig síðasta orðið.
Svo komu rólegu tímamir þegar
Ninna amma las fyrir okkur upp úr
dönsku blöðunum. Við fengum að
heyra um heimsfræga leikara og
hvað konungsfjölskyldumar höfðu
fyrir stafni. Davíð Stefánsson var
uppáhaldsskáldið hennar ömmu og
þuldi hún okkur langa ljóðabálka
eftir hann, einnig ýmiss konar vísur
og bænir sem urðu okkur hin besta
hjálp við að koma yngri systkinum
og síðan eigin börnum í svefn. Og
svo var það allur saumaskapurinn.
Hversu oft heyrðum við ekki
saumavélina suða langt fram á næt-
ur. Það var samt alltaf pláss fyrir sí-
fellt fleiri ömmubörn - manni fannst
maður alltaf vera velkominn. Maður
fékk kannski að heyra það að maður
gæti ekki þetta eða hitt en undir
niðri fann maður stolt þessarar konu
yfir sjálfri sér og sínum niðjum. Eft-
ir að ég stofnaði sjálf heimili, kom
Ninna amma á hverju sumri til okk-
ar Magnúsar. Hún byrjaði yfirleitt á
því að kaupa kjötskrokk, því ekki
ætlaði hún að láta blessuð bömin
halda sér uppi. Síðan byrjuðu við-
gerðir; saumsprettur, göt, bellar, allt
var lagað. Lagað var til í öllum
skápum og hver hlutur hafður á sín-
um stað. Ég tel það vera mikil for-
réttindi fyrir bömin mín að hafa haft
aðgang að langömmu í svona mörg
ár.
Ellin kom að vísu til Ninnu
ömmu og þá breyttist hún mikið, en
hún fékk sitt síðasta sumar í Bakka-
hlíðinni hjá Helgu, Sigrúnu og öll-
um hinum góðu konum sem starfað
hafa þar. Þar eignaðist hún vini á
nýju heimili og stundum sungin
heilu „Ævintýrin á Gönguför".
Nú er Ninna amma sofnuð svefn-
inum langa. Hún kenndi okkur
barnabömunum sínum að trúa á
Guð og alla englana sem vaka yfir
okkur dag og nótt. Hún kenndi okk-
ur að trúa því að við fæmm upp til
Guðs eftir dauðann. Þar dvelur hún
nú hjá Ástu mömmu, Bússu, Söllu
og öllum þeim mörgu vinum sínum
sem kvatt hafa þennan heim.
Hvfl í friði, amma mín.
Hólmfríður S. Benediktsdóttir.
Elsku Ninna mín.
Mig langar með nokkmm fátæk-
legum orðum að þakka þér fyrir alla
þá góðvild og kærleika sem þú hef-
ur alla tíð sýnt mér. Við höfum
gengið í gegnum margt saman um
tíðina og minnist ég þess að aldrei
skiptir þú skapi, varst alltaf sama in-
dæla og góða Ninna. Til þín var
hægt að leita á nóttu sem degi og
ekki taldir þú eftir þér sporin. Þú
lýstir upp tilvem þeirra sem þig
þekktu og gerðir gott úr öllum hlut-
um. Ég vil þakka þér fyrir allt sem
þú hefur gefið mér og vitum við
báðar að sú gjöf er ómetanleg. Megi
guð geyma þig, Ninna mín, og takk
fyrir samfylgdina.
Þeir Œtla að syngja þér söngva
og segja þér, livað þú ert góð
og eigir sál mína alla
og allt mitt lijarta blóð.
(Davíð Stefánsson)
Ég man þig enn og mun þér aldrei gleyma.
Minning þín opnargamla töfraheima.
Blessað sé nafn þitt bxði á liimni og jörðu.
(Davíð Stefánsson)
Anna María Þórhallsdóttir.
Inga Ólöf Ingimundardóttir

Fædd 31. október 1950 - Dáin 12. janúar 1995
Inga Ólöf Ingimundardóttir fædd-
ist á Akureyri 31.10.1950. Hún
lést á Borgarspítalanum 12. þessa
mánaðar. Foreldrar hennar, sem
bæði eru látin, voru Ingimundur
Þorsteinsson frá Bakka í Öxnadal
og Guðmunda Kristjánsdóttir,
vestfirskrar ættar. Bræður Ingu
Ólafar eru: Kristján Pétur og Þor-
steinn. Hálfsystkini hennar sam-
mæðra eru: Bjöm, Edda og Sjöfn.
Inga Ólöf eignaðist dóttur, Önnu
Jónu Baldursdóttur.
Inga Ólöf ólst upp hjá foreldr-
um sínum, sem búsett voru hér
fyrir norðan. Ég kynntist þeim
hjónum fyrst í Öxnadalnum þar
sem Ingimundur var við kennslu á
Þverá og síðar voru þau hjón í
vinnu hjá okkur í Engimýri eitt
sumar. Þau fluttust síðar suður í
Kópavog, þar sem faðir hennar
stundaði kennslu við Kársnes-
skóla. Oft nutum við hjónin þess
að dvelja hjá þeim á Kársnes-
brautinni ef dvelja þurfti í Reykja-
vík en þeir voru bræður Ingi-
mundur og Rútur, maðurinn minn.
Þá var Inga Ólöf í heimahúsum og
þar kynntist ég henni töluvert.
Allri fjölskyldunni á ég gott að
gjalda og það var gott að hafa þar
samastað. Inga Ólöf var vel gefin
stúlka og vel menntuð. Hún
starfaði við kirkjumálaráðuneytið.
Lengi vel gat Inga Ólöf sótt vinnu
á meðan hún gat ekið bifreið
sinni. Snemm dró ský fyrir sól
Ingu Ólafar. Hún fékk slæman
gigtarsjúkdóm, sem ágerðist með
árunum, þrátt fyrir þjálfun, lyfja-
meðferð og langdvalir á sjúkra-
húsum. Síðast sá ég Ingu Ólöfu
fyrir þremur árum, þá hafði hún
verið í hjólastól í nokkur ár, án
þess að geta nokkra björg sér
veitt, gat aðeins lyft hægri hendi
lítilsháttar. Inga eignaðist eigin
íbúð og þar bjó hún með dóttur
sinni eins lengi og nokkur ntögu-
leiki var. Sjálfri sér vorkenndi hún
aldrei og það mátti heldur enginn
annar gera. Betra þótti henni að
slá á létta strengi. Eitt sinn sagði
hún við mig í síma: „Ég ætti að
vera á þingi en ekki gömul kona í
hjólastól,“ og svo hló hún. Hún
var mikil hetja. Kjarkurinn og
hugsun öll ótrúlega sterk. Um vel-
ferð dóttur sinnar Önnu Jónu, sem
ólst upp hjá henni, hugsaði Inga
Ólöf mjög mikið. Alla tíð var
Anna Jóna mömmu sinni hjálpleg
og góð. Síðastliðið ár var hún við
störf á Húsavík en kom suður og
var hjá mömmu sinni síðustu
stundimar í þessu lífi. Bræður
Ingu og þeirra konur hafa líka
hugsað vel um hana alla tíð. Nú
þegar Inga Ólöf er látin vil ég
þakka henni innilega fyrir allar
góðu og glöðu stundimar og hlýj-
ar kveðjur fær hún úr Öxnadaln-
um sem henni var svo kær. Ég bið
henni guðs blessunar að lokum yf-
ir í eilífðarlandið. Önnu Jónu og
systkinum öllum og þeirra fjöl-
skyldum, sendi ég mínar hugheil-
ustu samúðarkveðjur.
Margrét H. Lúthersdóttir
frá Engimýri.