Dagblaðið Vísir - DV - 29.04.1995, Síða 20

20
LAUGARDAGUR 29. APRÍL 1995
Mæðgur björguðust úr bíl sem kastaðist í Kópavogslæk - dóttirin blá og hætt að anda - sagði í Ví si:
Meira en mannlegur
máttur hjálpaði okkur
- maður gleymir þessu sennilega aldrei segir Hrafnhildur Eysteinsdóttir 16 árum seinna
„Maöur gleymir þessu sennilega
aldrei. Oft þegar ég keyri fram hjá
þessum staö verður mér hugsaö til
slyssins. Það hefur verið meira en
mannlegur máttur sem hjálpaði okk-
ur og líka það að þarna voru réttu
mennirnir á réttum stað og þeir
kunnu réttu handtökin. Maður fær
þetta seint fullþakkað," segir Hrafn-
hildur Eysteinsdóttir sem fyrir rúm-
lega 16 árum lenti í þeirri hrikalegu
lífsreynslu að missa stjórn á bíl sín-
um með þeim afleiðingum að hann
kastaðist út í Kópavogslæk og sökk
á kaf. Með henni í bílnum voru dæt-
ur hennar tvær, Katrín, tæplega íjög-
urra ára, og Hrönn, hálfs annars árs,
en Hrönn festist í bílnum.
Fylltist strax af sjó
Hrafnhildur segir að líklega hafi
bíllinn sem hún ók í suðurátt um
hádegisbiliö þennan fimmtudag, 2.
febrúar 1979, lent á hálkubletti í
beygjunni við Kópavogslæk og hún
misst stjórn á honum.
„Ég man að ég hugsaöi mikið um
að þetta væri hálka og ég mætti alls
ekki stíga á bremsurnar því þá
myndi ég alveg missa stjórn á bíln-
um. Hrönn var í barnabílstól, líklega
sofandi, en Katrín stóð aftur í og
gægðist á milli framsætanna. Þegar
bíllinn byijaði að snúast man ég eftir
að ég sagði við hana að setjast og
halda sér fast. Ég geri mér enga grein
fyrir hve langan tíma þetta tók en
líklega hafa ekki liðið margar sek-
úndur þangað til bíllinn kastaðist
yfir háan snjóskafl og skall á vatn-
inu,“ segir Hrafnhildur.
Bíllinn lenti á hvolfi í læknum og
sökk fljótt til botns. Flóð var þegar
slysið varö og fór bíllinn næstum á
kaf. í botni lækjarins var stokkur og
lenti bíllinn á honum. Við það brotn-
aöi framrúðan og fylltist bíllinn því
strax af sjó.
Teygði mig
eftir Katrínu
„Ég var ekki í belti og kastaöist
yfir í farþegasætið og man eftir því
að ég prófaði hvort rúðan væri í lagi
fyrst, skrúfaði hana niður og svo upp
aftur og síðan niður. Síðan komst ég
út og upp á yfirborðið og sá að það
var fullt af böum stopp fyrir ofan.
Ég sneri strax við og kafaði niður að
bílnum og náði að toga í buxurnar
hennar Katrínar en ég man alltaf að
það voru gallabuxur sem hún var í.
Síðan togaði ég hana út úr bílnum
og fór upp. Ég hugsa oft um það eftir
á hvernig í ósköpunum ég komst inn
um þessa litlu rifu með rúðunni. Síð-
an rétti ég manni sem kominn var
upp á bílinn Katrínu," segir Hrafn-
hildur.
Drýgðu hetjudáð
Hrönn var enn þá í bílnum þegar
þetta var að gerast. Jóhann Mar-
teinsson og Valdimar Jónsson, lög-
reglumenn í Kópavogi, sáu slysið
gerast og voru komnir á vettvang
þegar Hrafnhildur kom upp úr sjón-
um með Katrínu. Þeir stukku strax
út í þegar þeir heyrðu að lítil stúlka
væri fóst í bílnum. Þá voru þegar
tveir aðrir menn í sjónum, Pétur Ein-
arsson og Ámi Brynjólfsson renni-
smiðir, en þeir höfðu tekið við
Katrínu af Hrafnhildi. Náðu þeir
sjónum upp úr henni en síðan tók
Valdimar við henni og bar hana inn
í lögreglubíl. Sömuleiðis var farið
Mæðgurnar saman komnar i dag, alltaf jafn glaðar og ánægðar með að vera allar saman, þökk sé Áma Brynjólfssyni og Jóhanni Marteinssyni öðrum
fremur. DV-mynd ÞÖK
Systurnar voru fimm daga á sjúkrahúsi eftir slysið. Hér má sjá Hrafnhildi
með dætrum sínum á sjúkrahúsinu tveimur dögum eftir slysið. Allar segj-
ast þær hugsa um það sem gerðist af og til þegar þær aka fram hjá slys-
staðnum. DB-mynd Bj.Bj.
með Hrafnhildi í lögreglubílinn.
í Vísi segir að menn hafi verið sam-
mála um að Jóhann hafi unniö
hetjudáð þegar hann kafaði eftir
Hrönn sem var enn föst í bílnum.
Honum sagðist svo frá í samtali við
Vísi:
„Þegar ég heyrði að yngra barnið
væri unn í bílnum stakk ég mér strax.
Ég kaíaöi fyrst bílstjóramegin en ég
sá að ég komst ekki að baminu þann-
ig“
Úrkula vonar
„Ég fékk exi og braut með henni
afturrúðu bösins. Barnið var fast í
barnastól og með exinni hjó ég sund-
ur böndin sem héldu stólnum. Ég
náöi baminu þannig í stólnum og sá
að það var mjög hætt komið. Bamið
var hætt að anda og orðið blátt.“
Ámi tók síðan við barninu og hóf
þegar lífgunartilraunir. Á meðan
nuddaði Jóhann bringu bamsins en
hann skarst öla á hendi við þrekvirk-
ið. „Eftir tuttugu til þijátiu blástra
fann ég lifsmark með baminu. Þegar
ég tók við því var sem það væri látið
og ég var orðinn úrkula vonar um
að hægt yrði að bjarga því því mér
fannst blástrarnir orðnir nokkuð
margir," sagði Ámi og bætti því við
að mjög gleðöegt hefði verið að geta
orðið að liði. Hrafnhödur sagði í sam-
tali við DV þegar hún rifjaöi upp at-
vikið að Árni hefði haft á orði að
hann ætlaði ekki að hætta að blása.
Stúlkan skyldi byrja að anda.
Mæðgumar voru allar fluttar í
sjúkrahús og vill Hrafnhödur nú
koma á framfæri kæm þakklæti tö
aöra þeirra sem hlúðu að stúlkunum
Pegar siysio varo stoou aoeins dekk bilsins upp úr en hér er farið að fjara
út. Jóhann braut afturrúðu bílsins með öxi til að komast að Hrönn sem var
sofandi í barnabílstól þegar slysið varð. Myndin birtist með viðtali í Vísi.
og aðstoðuðu. Hún hefði aldrei haft
nógu gott tækifæri á sínum tíma tö
að þakka þeim sem aðstoðuðu hana
og dætur hennar. Svo mikil áhersla
var lögð á að hjálpa þeim, segir
Hrafnhödur, að öörum slösuöum á
slysadeödinni hefði verið sagt að
bíða.
Mæðgurnar segjast aöar hugsa af
og til tíl þessa atburðar, sérstaklega
HrafnhUdur. Katrin segist muna ein-.
stök atvik atburðarins en hún var
einungis tæpra fiögurra ára þegar
slysið varð. 'fil dæmis var haft eftir
henni í DB eftir slysið að lækurinn
hefði verið ljótur og skítugur. Hrönn
segist ekki muna neitt eftir þessu,
enda einungis hálfs annars árs í fe-
brúar árið 1979, en hún er þó með ör
á enninu eftir áverka sem hún hlaut
við slysiö.
Skírð í höfuðið
á Hrönn
Ámi og Jóhann hafa haft samband
við mæðgumar eftir að slysið átti sér
stað, til dæmis komu þeir báðir í
fermingarveislu Hrannar tæpum 12
árum eftir slysið. Annað sem er til
minningar um lífgjöf Hrannar er það
að dóttir Áma, sem konan hans gekk
með þegar slysið átti sér stað, er
skírð í höfuðið í Hrönn, stúlkunni
sem Árni blés lífi í. Slysið hafði svo
mikil áhrif á hann fyrst á eftir að
honum varð ekki svefnsamt þar sem
óvíst var um líðan Hrannar. Því hafði
orðið að samkomulagi milh hans og
konu hans að ef Hrönn lifði og kona
hans fæddi stúlkubarn yrði það skírt
í höfuðið á Hrönn.