Þjóðviljinn - 18.11.1973, Blaðsíða 13

Sunnudagur 18. nóvember 1973. ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 13
fyrirfram i veg fyrir þaó. Og þótt
hún hefði gert það, heíði Lindy
samt sem áður sigreð. já, hún
hefði staðið enn betur að vigi.
Ekkert er eins ömurlegt og
þokkalaust og kona sem spang-
ólar um það að að hún gætiverið
alveg eins indæl og aðlaðandi, ef
ekki þetta og ekki ni'.t. Það skiptir
ekki máli hvað þetta tg ’útt er,
það hlýtur óhjákvær .' ga að
hitta á veikan blett \:a eigin-
manninum — sjálfsvi. >angu
hans. Allt þetta vissi Lindv, hin
ógifta og óreynd, og hún noffærði
sér það af klókindum og snilli,
rétt eins og listamaður sem vinn-
ur i framandi efni sem hann hefur
lært tökin á.
Lágt urr i nánd við Rósamundu
varð til þess aö hún þaut næstum
upp úr stólnum. Það var eins og
hefndarandi hefðilesiðógeðfelldar
hugsanir hennar og væri nú reiðu-
búinn að láta til skarar skriöa. Og
jafnvel þegar hún hafði komist að
raun um að ákærandi hennar var
ekki annar en ofurlitill og ósköp
tortrygginn pekinghundur, var
hún ekki alveg viss um að fyrsta
hugboð hennar væri órökstutt.
Hamingjan vissi hvilika æva-
forna og löngu gleymda visku
þessi útstæðu og óræðu augu
spegluðu i djúpum sinum? Skyldi
hundurinn i alvöru hafa skynjað
eða fundið lyktina af óvini
húsmóður hans?
Rósamunda brosti i flýti og
teygði út handlegginn. — Hvutti
greyið, sagði hún hræsnisfull og
reyndi klappa fjandsamlega, litla
búknum. En hún komst ekki upp
með skinhelgina. Hundurinn
hörfaði nokkur skref og fór að
gelta skerandi og reiðilega og
flatt, ófritt fésið umturnaðist i
eins konar reiði.
— Sjanghó, kjáninn þinn. Þeg-
iöu nú, sagði Lindy ljúfmannlega
án minnsta árangurs. — Það er
aðeins vegna þess að hann þekkir
þig ekki, útskýrði hún og reyndi
aö yfirgnæfa hávaðann. — Hann
er i rauninni ágætur varðhudnur,
þótt litill sé. Pekinghundar eru
það.
Þótt siðustu orðin væru aðeins
einföld staðhæfing, fannst Rósa-
mundu sem Lindy segöi þau á
furðulega sjálfumglaðan hátt,
rétt eins og hún hefði i eigin
persónu haft umsjá með þrjú þús-
und ára eldi sem var undanfari
Sjanghós og reiði hans.
Rósamunda fann að gremja
hennar var að ná yfirhöndinni —
þótt smámunir hefðu valdið
henni.
— Ég er nú hrifnari af köttum,
sagði hún hvössum rómi og
undraðist sjálf hve ósvifnisleg
rödd hennar var. En Lindy brosti
hin rólegasta.
— Það efast ég ekki um, sagði
hún kæruleysilega. — Það hefði
ég eiginlega getað giskað á strax
og ég sá þig.
Hún sagði þetta hriðuleysis-
lega, en Rósamunda fann að i
orðunum fólst hvass broddur —
þótt hún gæti ekki áttað sig á
hvers eðlis hann var. — En áður
en henni tókst að sjóða saman
svar eða gera upp við sig hvort
þaö borgaði sig að svara, voru
þær aftur truflaðar. I þetta sinn
var það herra Dawson úr næsta
garði. Hann stóð með garðklipp-
urnar i hendinni og horfði á milli
stóru, rjómalitu rósanna með
Brúðkaup
Þann 13.10.voru gefin saman i
hjónaband af séra Þorsteini
Björnssyni Jónina Margrét
Þórðardóttir . og Ófeigur S.
Sigurðsson. Heimili þeirra verður
fyrst um sinn að Akurgerði 15.
(Stúdió Guðmundar)
CELIA FREMLIN
KÖLD
ERU
KVENNA-
RÁÐ
©
aðdáun sem virtist beinast nokk-
uð jafnt að litla, geltandi rakkan-
um. brúnum fótleggjum Lindýar i
snotru, röndóttu stuttbuxunum og
háu, döggvuðu glösunum á
bakkanum. Það lýsti út úr svip
hans að hann hafði mikinn hug á
þvi að komast i klikuna. — Góðan
daginn, kallaði hann yfir grind-
verkið. — Þetta er meiri blessuð
bliðan. Þetta er allra skemmti-
legasti hundur.
— Skelfilegur hávaðaseggur að
minu viti. Lindy hló og sneri sér
að nýja gestinum i vissu þess að
henni yrði andmælt. — Ég vona
að þér hafið ekkert á móti hon-
um?
— Nei, nei, mikil ósköp, mikil
ósköp. Herra Dawson hallaði sér
enn lengra fram á grindverkið. —
Ég er mjög hrifinn af hundum.
Við áttum hund — árum saman.
Hann var næstum sextán ára þeg-
ar hann dó, greyskinnið. En kon-
unni minni fannst ástæðulaust að
byrja upp á nýtt með nýjan hvolp,
þegar börnin eru bæði uppkomin
og flutt að heiman.
— Það var synd og skömm!
sagði Lindy með miklu meiri
hluttekningu en Rósamunda
fannst þörf á. Henni var ekki ljóst
hvort samúðin beindist að enda-
lokum gamla hundsins eða þeirri
mæðu að eiga eiginkonu sem vildi
ekki fá nýjan hvolp eöa þvi að
31. júli sl. voru gefin saman i
hjónaband af séra Areliusi Niels-
syni Guðrún Sigriöur Björnsdóttir
og Kristján B. Laxdal. Heimili
þeirra verður að Viðisvegi 7,
Vestmannaeyjum.
Ljósmyndastofa tsafjarðar
Mánagötu 2. — Simi 3776.
horfa upp á börnin sin verða
fullorðin og fara að heiman. —
Komið vfir til okkar, hélt Lindy
áfram. — Við erum að drekka
iskaffi — og ég er viss um að yður
veitir ekki af þvi eftir alla vinn-
una I garðinum.
Tilboðið freistaði herra
Dawsons bersýnilega. Hann lagði
klippurnar frá sér og klifraði i
skyndi yfir girðinguna og á furðu-
lega stuttum tima, fannst Rósa-
mundu. hefði Lindy tekist að
bjóða hann innilega velkominn,
töfra fram þriðja stólinn —
bersýnilega án þess aö þurfa að
fara inn og sækja hann — og setja
þrjú fersk, döggvuð glös af iskaffi
fyrir framan þau með nýjum
birgðum af þeyttum rjóma. Hún
átti svei mér birgðir i búrinu!
hugsaði Rósamunda með ósjálf-
ráðri aðdáun. Það er furðulegt að
nokkurskyldi geta á svo auðveld-
an hátt töfrað fram hrúgur af
ósköp venjulegum mánudags-
morgni.
Herra Dawson ljómaði af gleði
og naut þess aðláta stjana við sig.
Hann hallaði sér aftur á bak i
stólnum og dreypti á kaffinu,
sólbrunnið, hárlitið höfuð hans
með hlýlega andlitssvipinn glóði
af hita og ánægju, meðan sólin
nálgaðist hádegisstað, og Lindy
horfði á hann full áhuga og fékk
hann lipurlega til að segja ævi-
sögu sina, undirstrikaði allt það
sem var honum til einhvers sóma,
og gerði litið úr hinu. Enn á ný
gat Rósamunda ekki að sér gert
að finna til aðdáunar. Hún hafði
alltaf álitið sjálfa sig góðan
áheyranda, hafði álitið sig
samúðarfulla og uppörvandi,
þegar fólk létti á hjarta sinu við
hana. En þegar hún virti Lindy
fyrir sér, varð hún að viðurkenna
aö þarna hafði hún fundið ofjarl
sinn á þessu sviði. Þessi tiu ár
sem hún hafði búið i nábýli við
Dawsonhjónin, hitt þau næstum
daglega og spjallað við þau, hafði
hún aldrei fengið að vita brot af
þvi sem Lindy tileinkaði sér nú'á
einni morgunstund. Hún hafði
aldrei vitað að herra Dawson
hafði alltaf langað til að eignast
dóttur auk sonanna tveggja sem
hann átti, að hann hafði i æsku
dreymt um að verða bóndi eða
garðyrkjumaður, en hann hefði
oröið við óskum foreldra sinna að
velja „eitthvað öruggt” og hann
iðraðist þess stundum enn þann
dag I dag að hafa látið undan. —-
Sérstaklega i svona veðri, sagði
hann og naut hádegisylsins. —
Þegar ég fer að hugsa um að nú er
heyið nýslegið á engjunum og
lævirkjarnir syngja undir bláum
himni og limgerðin eru hvit af —
já — öllu þessu hvita...
— En nú gætuð þér hæglega
flust upp i sveit, ef yður langar til,
sagði Rósamunda hlýlega. — Nú
eruð þér kominn á eftirlaun, á ég
við...
Lindy var klókari, Lindy þagði.
Og um leið skildi Rósamunda að
hún hefði aldrei átt að segja
þetta, þvi að meö þessu eyðilagði
hún litla drauminn hans
Dawsons.
— Æjá,... Herra Dawson rétti
úr sér i stólnum svo að stellingin
varð ekki eins notaleg, meðan
hann ieitaði að úrræði til að forða
sér frá þessari ógnandi tillögu, til
að vernda drauminn sinn fyrir
þessum hugsanlega veruleika. —
Tja, á minum aldri... og svo eru
það allir vinir okkar, við yrðum
að skilja við alla kunningjana ha?
Það mundi konunni minni leið-
ast. Og ekki má gleyma
kvenfélaginu. Konan min er mjög
áhugasöm i kvenfélaginu. Vitið
þið, að þær ætla að leika leikrit i
haust? Blævæng lafði Winder-
mere. Og konan min á að leika
laföi Windermere. Það er aðal-
hlutverkiö, titilhlutverkiö i leikn-
um.
Hreyknin var augljós. Lindy
leit snöggt upp.
— Að hugsa sér, sagði hún. —
Ég hefði haldið að hlutverkið
hentaði yngri konu. En auðvitað
er ég viss um að frú Dawson
sómir sér með prýði i þvi, bætti
hún við eins og afsakandi. — Má
ekki bjóða yður meira kaffi?
Herra Dawson var að þvi kom-
inn að svara þegar örlitil hreyfing
i næsta garði, sem önnur eyru
gátu tæplega greint, varð til þess
að hann reis snöggt upp i stólnum.
— Konan min er komin heim,
sagði hann og stóö upp i skyndi. —
Ég þarf að fara. Skyldan kallar —
ég þarf að fara heim og létta und-
ir með kenni. Kærar þakkir fyrir
þetta notalega boð, ungfrú... hm?
BRIDGE
Oþörf kœnska
Franski bridgemeistarinn
Michel Guerquin vann eftirfar-
andi slemmusögn á bridgemóti.
Hann beitti kænskubragði til þess
að krækja sér i tólfta slaginn, en
þegar hann fór aö kanna spiliö að
þvi loknu. komst hann aö !raun
um að hann hefði 'getaö sparað
sér kænskuna. Hún var ekki eina
hjálpræðið, þar sem hægt var að
vinna sögnina, hvernig svo sem
vörninni var háttað.
S. K D 9 8 3
II. 4
T. D 10 9 6 5
L. A G
S. — S. G 10 6 5 4 2
II. K G 7 5 2 H. D 3
T. G 8 4 T. K
L. 10 9 7 3 2 L. K 8 6 4
S. A 7
H. A 10 9 8 6
T. A 7 3 2
L. D 5
Sagnir (Suður gefur):
Suður Vestur Norður
1 II. pass 1 S.
2 T. pass 4 L.
4 T. pass 0 T.
Austur
pass
pass
pass
Vestur lét út laufatiu i fyrsta
slag. Hvernig skyldi sagnhafi
hafa spilað lil þess að vinna hálf-
slemmusögnina i tigli og hvernig
hefði hann kannski öllu heldur átt
að spila til þess að vera öruggur
um að vinna sögnina, hvernig svo
sem andstæðingarnir hefðu reynt
að verjast, eða með öðrum orð-
um: Hvert var kænskubragðiö og
hvers vegna var það óþarft?
Svar: Þetta spil er ágætt dæmi
um að iðulega kemur það fyrir i
bridge að einfaldasta leiðin til
vinnings er að beita kænsku-
bragði, en þegar það hefur heppn-
ast og spilinu er lokið, er rétt að
athuga hvort ekki hefði verið til
öruggari leið til að vinna sögnina.
Guerquin ályktaði að litlar lik-
ur væru á þvi að sviningin i laufi
gæti heppnast. Hann tók þvi á ás-
inn i blindum og lét út tigul-
fimmu. Austur hafði orðið að láta
af hendi kónginn, einspil sitt i
tigli, og Suður tók á ásinn og
svinaði fram hjá gosa Vesturs til
að ná báðum trompunum sem eft-
ir voru úti.
Hann tók þvi næst á spaöaásinn
i þeirri von að spaðarnir skiptust
4 á mót tveimur, en Vestur kast-
aði af sér laufi. Sagnhafa kom þá
til hugar að reyna að setja and-
stæðingana i kastþröng milli
spaða og laufs, þegar hann hefði
trompað tvö hjörtu. En tengslin
milli spila hans og blinds voru of
veik til þess, svo að Guerquin á-
kvað eftir kannski fullstutta um-
hugsun að besta leiðin til vinnings
væri að leggja gildru fyrir and-
stæðingana.
Hann trompaði hjarta til að
fjarlægja siðasta hjarta Austurs
og kom siöan Austri inn á laufa-
kónginn, eins og það vekti fyrir
honum að neyða Austur til að
spila út i trompur. og afkast —
þótt hann væri i raun þannig
staddur að hann gat ekkert hagn-
ast á þvi, mætti i rauninni ekki
missa neitt spil i afkast. En
kænskubragöið heppnaðist, eins
og við var að búast. Austur sem
vildi forðast gildruna, gekk i hana
og lét út spaðagosann. Guerquin
gat þess vegna friað spaðaáttuna
með þvi að láta út spaðaniu sem
Austur neyddist til að láta tiuna á,
trompa siðan slaginn heima með
siðasta trompi sinu.
Að spilinu loknu sá Guerquin að
herbragðið hafði verið óþarft.
Með öruggri spilamennsku hefði
þetta verið vinningsleiöin: Þegar
teknir hafa verið þrir trompslag-
ir, tekur Suður á hjartaásinn,
trompar hjarta, tekur á spaða-
drottningu, siðan spaðaniu sem
Austur drepur, en trompað er
heima. Siðan er hjarta enn
trompað með siðasta trompi
blinds og þá stendur Austur uppi
varnarlaus, þvi að hann verður að
halda eftir spaðatiu og sexu og
laufakóngi.
Sagnhafi lætur laufagosa frá
blindum til þess að koma Austri
inn og Austur neyðist þá til að
spila upp i gaffalinn i spaða (kóng
og áttu).
Vandinn i spilinu er að gera sér
ljóst að spila verður spaðaniunni
(sem drepin er, en slagurinn
trompaður) til þess að eftir verði
gaffallinn kóngur og átta i spaða,
þegar Austri hefur verið gefinn
slagur á laufakónginn.
Sígilt
varnarspil
Það hefur löngum verið talið
mun erfiðara að halda uppi réttu
varnarspili i bridge en að vera i
sporum sagnhafans. Reyndar er
um svipaða spilatækni að ræða,
hvort sem sótt er á eða varist, en
gott varnarspil er undir þvi komið
að varnarspilararnir nauðaþekki
hvernig sagnhafi getur notað sér
spil blinds.
Gjöfin sem hér fer á eftir var
spiluð af italska meistaranum Da
Novi, sem vann hálfslemmusögn-
ina i grandi, en sýndi andstæðing-
unum strax að loknu spilinu
hvernig þeir hefðu getað l'ellt
sógnina.
S. D G 10
II. G 10 4
T. K I) 7
L. A D 6 5
S. 7 3 2 S. A 6 5 4
II. 6 3 II. D 9 8 5 2
T. G 10 9 3 T. 5 4
L. G 10 9 2 L. 4 3
S. K 9 8
II. A K 7
T. A 862
L. K 8 7
Sagnir: Suður gefur, hvorugir á
hættunni.
Suður Vestur Norður Auslur
1. Gr. pass 2 L. pass
2. Gr. pass 6 Gr. pass
(Grandopnunin er kröfusögn
eins og I „Vinarkerfinu” og með
tveim laufum er tekið undir með
kröfusögninni og jafnframt beöið
um að nefndur sé fjórlitur i hálit-
um eða fimmlitur i láglitum, eða
svarað i grandi ef hvorugu er til
að dreifa hjá Suðri).
Vestur lét út tigulgosa sem tek-
inn er á drottninguna hjá blindum
og siðan kemur spaðadrottning
frá blindum. Hvað ætti Austur að
gera og hvernig getur hann gert
sér von um að fella þessa hálf-
slemmusögn i grandi?
Ef Vestur hefði látið út laufa-
gosann, hefði þá einnig verið hægt
að haga vörninni þannig að engin
von væri til að vinna slemmu-
sögnina?
Stutt athugasemd
um sagnirnar
Grandopnunin var alveg hár-
rétt, en tveggja laufa svarið er
eiginlega út i hött og stökkið upp i
6 grönd heldur glannalegt. Þar
sem Norður og Suður eiga engan
langan lit, virðist slemma i
grandi óálitleg þrátt fyrir sterk
spil og reyndar voru þaö tiurnar
tvær sem réðu úrslitum um að
Norður vildi reyna slemmu.
FÍLAG ÍSLEiZKRA HLJÓMLISTARMAiA
utvegar jyður hljóðfteralcikara
Og hljómsvéitir við hverskonar tœkifœri
Vinsamlegast hringið í 202SS milli kl. 14-17