Þjóðviljinn - 12.01.1975, Qupperneq 17

Sunnudagur 12. janúar 1975. ÞJOÐVILJINN — SIÐA 17
Féll ekki í kramið
Böðvar örn
Eins og fram kom i Þjóðviljan-
um nýlega var sjónvarpsþáttur
með þeim trúbadorunum Erni
Bjárnasyni, Böðvari Guðmunds-
syni og Megasi nýlega stöðvaður
af yfirmanni LSD-deildarinnar,
Jóni bórarinssyni, þar sem hann
taldi m.a. óréttlátt að syngja vis-
ur um Hreggvið undirskriftasafn-
ara án þess að hann fengi að
svara fyrir sig samtimis og taldi
koma fram „argasta guðlast" i
söng Megasar.
1 siðasta tbl. „Alþýðubanda-
lagsblaðsins” á Akureyri birtast
hinar forboðnu visur Arnar og
Böðvars ásamt viðtali við Böðvar
um málið, þar sem hann segir Jón
algjörlega hafa misskilið þær og
sennilega ætlaö að hlifa Magnúsi
Þórðarsyni við frekari sálar-
flækjum með þvi að banna þær,
þvi Jón sé hið mesta góðmenni.
En hér koma ljóðin.
BÖÐVARGUÐMUNDSSON
í þann tíma var land allt
hreggviöi vaxiö
milli fjalls og fjöru
Það frækorn, sem vonglaður vindur
lét vormönnum íslands í té
og skyldi við alúð í skjólinu verða
að skógarins fegursta tré,
sú hrísla sem hæst skyldi gróa
og himninum teygja sig mót.
sú hrísla er orðin að hreggviðarkræklu
sem húkir á fúinni rót.
Á rotinni rótinni skortir
'hið riðandi fúasprek afl,
því festu menn hreggvið á húsþökum uppi
og heftu við skorstein og gafl,
og hreggviði heimilislífið
á húsþökum uppi finnst gott,
hann krækir með fúnum og kræklóttum greinum
í kanann, sem ætlaði brott.
Hann hangir í kananna kápu
hann klifar við verndarans laf:
Ó, dreifið þið skít yfir húsþökin heima
svo hreggviður lifi það af,
þið vitið það verndarar góðir
að válegt er tómleikans bit
Ó, hafið því áburðinn, heimilisvinir,
ó, hafið þið skítinn í lit.
ÖRN BJARNASON
FRJÁLS MENNING
Hvar sem að lít ég landið á,
— frjáls menning, frjáls menning, frjáls menning.
Fólkið svo ánægt hið ytra að sjá,
— frjáls menning o. s. frv.
Hermannasjónvarpið höfðum við frítt,
að halda því ekki’ er nú helvíti skítt,
— frjáls menning o. s. frv.
Hjá kananum dagskráin karlmannleg er,
— frjáls menning o. s. frv.
Kúrekamyndir og kafbátaher,
Þegar þeir stunda ekki drykkju og dans
— frjáls menning o. s. frv.
drepa þeir liðlega þúsund manns.
— frjáls menning o. s. frv.
Brátt geta allir með brosi sagt:
— frjáls menning o. s. frv.
Á vitstola lýð hefur viðjar lagt,
— frjáls menning o. s. frv.
Ég voldugri ríða mun vetnistík
og vitskertur öskra’ yfir Reykjavík:
— Frjáls menning. frjáls menning, frjáls menning!
Jón Hjartarson:
Ekki skyldi mig undra svo
mjög þótt rikisstjórn landsins
sæti um þessar mundir daglangt
og náttlangt yfir andaglasi til
þess að finna lausn á efnahags-
vanda þjóðarinnar. Hvernig
skapa megi athafnalifinu
traustari grundvöll, gefa laun-
þegum aðhald, viðhalda hóflegu
atvinnuleysi, ýta undir happa-
sæla samkeppni. Lausn efna-
hagsvandræðanna virðist ekki
liggja svo nærri að fráleitt sé að
skyggnast eftir henni yfir i ann-
an heim.
Dixon minnir mig hafi heitið
spákerling nokkur, sem mikið
orð fór af fyrir vestan. Hún var
sögð hollráð valdhöfum þar um
slóðir og sagði þeim fyrir um ó-
orðna hluti. Bandarikjaforseti
hafði hana æfinlega i ráðum
með sér við mikilvægar ákvarð-
anir. — Hún var um skeið ljós-
beri Morgunblaðsins um huldu-
land framtiðarinnar, þar með
leiðarljós landsmanna allra.
Meðal annars birti Moggi dag-
lega stjörnuspá völvu þessarar
lesendum sinum til leiðsagnar i
daglegri umgengni.
Þannig höfum við náið sam-
band við öll tilverustig himna-
rikis i hversdagslegum efnum.
Fátitt er hins vegar að þetta
samband nái til annars en al-
mæltra tiðinda. Um þetta ann-
ars ágæta miðilssamband kvis-
ast vist sjaldan stórtiðindi og
engin rikisleyndarmál berast
þvi á milli himnarikis og þessa
okkar guðsvolaða tilverustigs.
Raunar er haldgott samband
við annan heim, hvað snertir
lækningar. Sérfræðingar af æðri
tilverustigum, þar sem læknis-
fræðinni hefur vitaskuld fleygt
mun hraðar fram en hér hjá oss
jarðneskurn, hafa oft á tiðum
hlaupið undir bagga, þegar
krukkar okkar hafa staðið ráð-
þrota og engu fengið þokað um
gang sjúkdóma.
Þannig hefur mörg gigtar-
á krossgötum Moggans birta
skrautletrað i blaði sinu sunnu-
daginn var. Kvæðið er i senn
hugnæmt og hjartaskerandi.
Þetta danska útburðarvæl er
enn einn vottur um bætt sam-
band við dulda heima.
Raunar eru þeir umbarnir á
krossgötum Moggans sárlega
kvaldir af vonsku heimsins.
Þannig eru þeir ekki einasta
uggandi um velferð hins danska
fósturs, heldur gjörvalla mann-
kind, sem ku haldin eins konar
andlegri „smithættu” eins og
þeir orða það. Klám timans
nistir þessa drengi inn i merg og
bein, þeir skelfast sérilagi fóst-
ureyðingar, ekki sist löglegar og
heyra „móðir min i kvi kvi” i
hverju skúmaskoti. Sálarangist
þeirra er vissulega átakanleg. Á
timum trúarlegra hindurvitna,
HRAÐSAMBAND
AÐ HANDAN
Nú hafa bæði Eykon og Nixon
sagt af sér. Eftir það hefur náð-
arsól völvu þessarar hnigið til
viðar. Hefur ekkert borið á
henni siðan þessir máttarstólp-
ar tveir urðu undan að láta.
Landsmenn hafa siðan mátt i
myrkri ganga nema hvað menn
bera sig eftir sem áður til við
sitt daglega kukl, fjölmenna á
miðilsfundi og skyggnilýsingar
til þess að rabba viö gengna ætt-
ingja og vini.
Nú loks hefur Mogginn náð
sambandi við nýjan sjáanda,
þessu sinni hollenskan, Croiset
að nafni. Að visu mun sjáandinn
hafa verið i trans þegar Morg-
unblaðið talaði við hann. Mun
karl hafa haldið að hann væri i
sambandi við lærbrotna kerl-
ingu af Vestfjörðum frá timum
galdaofsóknanna, þegar hann
talaði við blaðamann Moggans
og vildi ekkert af sliku vita þeg-
ar gengið var á hann. Eigi að
siður mun Mogginn ekki gefast
upp fyrr en fullreynt þykir, við
að komast i gegnum seiðkarl
þennan i samband við aðra
heima og opna okkur skjá að
leyndardómum framtiðarinnar.
Lengi hefur það þótt lofs-
verður hæfileiki hér á landi að
vita lengra nefi sinu. Fjölkunn-
ugir menn hafajafnan notið ótta-
blandinnar virðingar. Upp á sið-
kastið hafa slikir afburöamenn i
dulrænum efnum einkum feng-
ist við að bera hversdagsleg
skilaboð milli lifenda og dauðra,
eins konar langlinusamband yf-
ir móðuna miklu. Þannig hópast
fólk á miðilsfundi til þess að
rabba við framliðna ættingja og
kunningja um landsins gagn og
nauðsynjar, um dýrtiðina, um
húsaleiguokur þessa heims og
annars, skepnuhöld og afla-
brögð.
Venjulegt lag kappakstursbfla.
kviða og mjaðmarþraut linast
við umsýslan æðri máttar, það
er að segja andalækna. Trúlegt
þykir mér að heilbrigðisráð-
herra noti sér þessa leið til
lausnar á læknaskortinum. Þvi
ekki að fá andalækni til þess að
sinna heimiiislækningum i
Reykjavik, þar sem þúsund
manns hefur engan lækni.
Eins og það væri ekki undur-
samlegt að fá resept hjá Rögn-
valdi, i stað þess aö eiga lif og
heilsu undir einhverjum kandi-
dötum, sem auk þess að kunna
fátt, mega ekki vera að þvi að
sinna þér fyrir önnum við að
græða peninga. Andalæknar
yrðu heilbrigðisþjónustunni ó-
likt ódýrari en þessir jarðnesku
burgeisar, sem nú sinna læknis-
þjónustu i landinu.
Raunar hefur verið sótt eftir
hjálp að handan á ýmsum svið-
um þjóðlifsins. Það bar við hér
áður fyrr að menn reyndu að
gera út á sild samkvæmt „lóðn-
ingum” að handan. Ef til vill
hefur miðilstæknin þannig átt
sinn þátt i að útrýma sildar-
stofninum. Vonandi fer ekki
eins fyrír loðnunni. — Þorskin-
um mun ekki eins hætt hann
hefur alla tið þótt standa nær á-
hrifasvæði þess sem keppir um
völdin við hið guðlega vald.
Já, samband okkar við annan
heim stendur viða og birtist i æ
f jölskrúðugri myndum, —
Prestlingar nokkrir sitja á
krossgötumá viðáttumiklum og
hrjóstrugum siðum Morgun-
blaðsins, likt og Fúsi, sem ekki
gat flotinu neitað. Þessir piltar
hafa nú náð sambandi við
danskt fóstur, sem sætt hafði
löglegri fóstureyðingu. Af þessu
danska fóstri, sem vitjað hefur
þessara ungu guðsmanna, er
kvæöi nokkurt, sem þeir félagar
var slikum mönnum hætt við ill-
um öndum, sem tóku sér bústað
i fólki og þurfti kraftaverk til
þess að reka út.
Biskupinn ætti nú að losa um
rennilásinn á bibliunni sinni
dýru og hafa yfir eitthvað fall-
egt til bjargar þessum væntan-
legum þjónum sinum, svo þeir
tryllist ekki eins og blessunin
hann Fúsi forðum daga.
Talandi um hina forkunnar-
fögru bibliu, sem kirkjuyfirvöld
hafa nýlega sent á markaðinn,
— til hvers mundi þá annars
vera á henni rennilás, nema i
þeim tilgangi að hún rykfalli
siður i hillum höfðingjanna, sem
kaupa hana. Heilög ritning hef-
ur þannig verið klædd i spariföt,
eins konar þjóðhátiðarbúning,
væntanlega til þess að syndum-
spilltur almenningur þori enn
siður en áður að snerta hana. —
Hvað er þá til ráða fyrir guðs-
volaða annað en reyna beint
samband við almættið i gegnum
miðil og sjáendur.
Sist er þvi að undra þótt lög-
reglan leiti á náðir dulrænna
hæfileikamanna til lausnar
vandasömum og dularfullum
málum. Ekkert er eðlilegra og
sjálfsagðara i þessu landi
andlegrar návistar. Rann-
sóknarlögreglan hefur stundum
verið gagnrýnd fyrir að skirrast
við að leita fulltingis erlendra
starfsbræðra i erfiðum málum.
Nú hefur hún skotið allri slikri
aðdróttan ref fyrir rass með þvi
að ráða erlenda „sjáendur" i
sina þjónustu. Hvers verður
krafist af henni meira.
Og vonandi tekst rikisstjórn-
inni innan tiðar að ná sambandi
og það helst hraðsamtali við
hagfræðing að handan til þess
að leysa vanda sinn og þjóðar-
innar allrar.
Fimm metra langur er bfll Colonis, sem jafnvel við 400 km hraða á klst
á ekki að geta lyfst frá jörðu.
„Hangandi magi” heldur bílnum á veginum
Þýski hönnuðurinn Luigi Coloni er um þessar mundir að hrinda i framkvæmd sex ára gamalli fyrirætl-
an, nefnilega aö smiða kappaksturbil með „hangandi maga”. Það er Alfa-Romeo sem prófar og
kostirnir eiga aö vera að við mikinn hraða sogist bilinn bókstaflega að jörðinni vegna byggingarlags
ins. Hvort kerran þykir að sama skapi falleg er svo annað mál, rennileg virðist hún allavega.