Þjóðviljinn - 23.03.1975, Blaðsíða 16

16 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 23. marz 1975.
Erlendar
fréttir
Georg V o.fl.
Margur hefur fyrr og siðar
þótt krita liðugt um kynni sin af
útlöndum, auk þeirra margvis-
legu hugmynda sem menn höfðu
stundum i flimtingum um er-
lend efni, fregnir og nýjúngar,
þar sem oft hafa farið saman
gaman og alvara, grunnhyggni
og furðufróðleikur.
Séra Árni Þórarinsson segir
frá vinnumanni sinum Arna
nokkrum Árnasyni: „Almennt
var Árni talinn ógreindur. Það
var sakir kæruleysis, sem mjög
gætti i tali hans. Hann þóttist
allt vita, alls staðar hafa verið
og alla hafa þekkt. Ef nefndur
var á nafn einhver látinn mað-
ur, hver sem hann var og hvar
sem hann hafði átt heima á
jarðarhnettinum, var Arni van-
ur að segja: „Ég þekkti hann”.
Hann hafði verið við jarðarför
Abrahams og fylgt Jóhannesi
skirara til grafar. Hann reri
með Lúther i Girndavik, þó ekki
á sama skipi. „Lúter var enginn
sjómaður. Alltaf að snuðra i
bókum, þegar hann var i landi.
Seinn að gera að. Ófær flatn-
ingsmaður”. — Ég spurði Árna,
þegar ég frétti, að Georg fimmti
hefði tekið við konungdómi i
Bretlandi:
„Þekktirðu Georg bretakon-
ung, Árni?”
„Hann Geggja? Já, ég held ég
hafi nú þekkt hann. Hann reri i
Grindavik, þegar ég var þar til
sjós. Og þeir kölluðu hann
prins”.
Þá kom einhver inn i baðstof-
una, og annar, sem hlustað
hafði á Árna sagði:
„Hann Árni segist hafa róið i
Grindavik á sama skipi og hann
Georg V. bretakonungur”.
Þá svarar Árni:
„Það er lygið mál. Ég sagði
það aldrei, að ég hefði róið á
ugur persónulega erlendum
stórmennum og Árni vinnumað-
ur. „Einu sinni kom karl i búð á
Skagaströnd, eins og ekki er
frásöguvert. t búðinni hékk
mynd af Kristi, og rak karl augu
I hana. Hann spurði, af hverjum
myndin væri, en búðarmennirn-
ir gerðu það af bölvun sinni að
segja að hún væri af Nikulási
rússakeisara, sem þá réð rikj-
um á Rússlandi og margar
hárðneskjusögur fóru af. Karl
starði lengi á myndina og virti
fyrir sér i krók og kring, til þess
er hann sagði: „Já, satt er það
sem sagt er. Andskoti er hann
illmannlegur”.
Já, satt er þaft sem sagt er.... Tv: Jesús Kristur, td. Nikulás I.
sama skipi og hann. Hann reri á
öðru skipi þar. En viö fórum
margar ferðir saman inn i
Keflavik að sækja salt og bárum
það á bakinu. Ég hvildi hann oft
með pokann, sem hann bar.
Hann viki góðu að mér, ef ég
fyndi hann”.
Um Karl XII. sagði Árni:
„Hann var skratti fimur að
henda. Þeir kalla það leikfimi
núna”.”
Kristur og
Rússakeisari
Karl nokkur nyrðra virðist
ekki hafa verið jafn gjörkunn-
Brasilía
Nokkra hugmynd hafa tvær
þingeyskar kerlingar gert sér
um heiminn samkvæmt eftir-
farandi skrýtlu:
„Skömmu eftir að ferðir hóf-
ust frá Islandi til Brasiliu voru
kerlingar tvær i Þingeyjarsýslu,
sem heyrðu sagt frá þvi, hvað
gott væri að vera i Brasiliu, þar
sprytti til dæmis kaffi og sykur.
Kerlingunum þótti kaffi fjarska
gott og töldu paradisarsælu að
vera þar sem nóg væri af þvi.
Vildu þær nú fyrir hvern mun
fara til Brasiliu. Þær afréðu þvi
að fara þangað og tóku að afla
sér upplýsinga um leiðina. Var
þeim þá sagt að þær þyrftu fyrst
ÞORSTEINN
FRÁ HAMRI
TÖK SAMAN
að iara til Akureyrar. Þá þótti
kerlingunum óvænkast ráð sitt,
þvi að þær vissu að þá gátu þær
ómögulega komist hjá þvi að
fara yfir hana Fnjóská, og viö
svo erfiðum farartálma höfðu
þær alls eigi búist á veginum til
Réri I Grindavtkinni — Georg V.
Brasiliu. „Nei, það er svo fyrir-
kviðanlegt að fara yfir hana
Fnjóská, að við verðum að
hætta við ferðalagið”, sögðu
kerlingarnar, og þar með var á-
ætluninni um Brasiliuferðina
lokið”.
Stríðsfréttir
Karl einn sagði svo frá tiðind-
um: „Það er sagt að það sé
mesta harrík og svarrik milli
allra kónganna, það er Dan-
merkurkóngur, Kaupmanna-
hafnarkóngur og íslandskóng-
ur, og viðbúið að hérkóngur slá-
ist i leikinn með!”
Séra Arni Þórarinsson segir i
ævisögu sinni frá Benedikt
bónda Björnssyni i Krossholti.
Eitt sinn á striðsárunum siðari
varð Benedikt rætt um styrjöld-
ina og mælti:
„Hann er vondur þessi karl
suður i löndum, þessi Hitler,
sem hefur komiö af stað strið-
inu. Og ekki er hinn betri”. En
Skratti fimur aö henda. — Karl
XII.
Rússlandi lýsti Benedikt svo:
„Notagott land Rússland, þó
litið sé, með eyjunum, Bret-
landseyjum”.
Ranglæti
heimsins
Morð Bernadotte greifa var til
umræðu i húsi hér i bænum fyrir
allmörgum árum. — Þá varð
gamalli konu að orði: „Já, það
var meiri háðungin að myrða
Bernadotte greifa — þennan á-
gætismann, en láta skömmt-
unarstjórann hérna lifa”.
(Ævisaga séra Arna
Þórarinssonar, þjóðsagnasöfn
o.fl.).

Hann hafði verið einn af heims-
ins frægustu skemmtikröftum og
vinsæll eftir þvl. En nú var hann
sem sagt dauður og fór sem leið lá
til sánkti Péturs.
Þar var tekiö vel á móti honum.
Hann fékk herbergi með sérinn-
gangi og allt sem heiti hafði.
Allt var ósköp indælt til að
byrja með, en svo fór, að þessum
fræga manni fór að leiðast meðal
þessara engla, sem geröu ekki
annað en að syngja sálma i tima
og ótima.
Eina helgina fór hann svo I
heimsókn til helvltis, og þar var
sannarlega fjör á ferðinni. Allir
gömlu vinirnir hans veltust um
með vln og fagrar konur, og höfðu
það alveg stórkostlegt.
Vinur vor eyddi með þeim einni
viku, og svo fór hann.
— Ég ætla bara að skreppa
uppeftir og ná i farangurinn minn
— svo kem ég aftur! fullvissaði
hann vini sina um.
Tveim dögum siðar barði hann
aftur aö dyrum i helviti með allar
slnar ferðatöskur, en þá var allt
oröið breytt: Nú var þarna reyk-
ur og eimyrja og grátur og
gnlstran ta’nna. Þarna voru sam-
an komnar allar hörmungar hins
veraldlega heims.
— Hvað er eiginlega á seyði?
spurði hann fjandann, sem stóð
við dyrnar. — 1 siðustu viku var
hér lif og kátir dagar — og sjáðu
hvernig allt litur út núna!
— Já, já, glotti fjandinn ill-
kvittnislega. — I slðustu viku vor-
um við að taka auglýsingakvik-
mynd.
Maður nokkur var ákærður
fyrir heimabrugg. Akærandinn
kallaði fyrir sig fjölda vitna, þar á
meðal nágranna syndaselsins.
— Fenguð þér nokkurn tima á-
fengi hjá honum?
— Nei, aldrei.
— En fenguð þér eitthvað hjá
dóttur hans?
Stutt þögn.
— Erum við enn að tala um á-
fengi?
— Hvaða munur er á reiðu
tigrisdýri og reiðri konu?
— Tlgrisdýrið hefur fallegri
feld.
— Hvað er klukkan?
— Korter yfir.
— Korter yfir hvað?
— Veit það ekki. Búinn að týna
litla vlsinum.
Yndisfögur stúlka lá I rúminu
slnu og dreymdi að engill kæmi og
tæki hana með sér til himna.
Hann lagði hana á undur-mjúkt
rúm.
— Hvað gerist nú? hvislaði
stúlkan.
— Það veit ég ekki, svaraði
engillinn, — þetta er þinn draum-
ur!!
Faðirinn: — Hvað sagði kenn-
arinn um stilinn, sem ég skrifaði
fyrir þig?
Sonurinn: — Að hann væri
býsna góður miðað við að hann
væri skrifaður af tiu ára barni....
Jens og stóri bróðir hans verða
— vegna hinna margumtöluðu
húsnæðisörðugleika — að sofa i
sama rúmi.
Það er Jens satt að segja ekkert
ánægður með.
— Það er ekki nokkur leið að
sofa I sama rúmi og þessi risi,
sagði hann við móður sina.
— Hvaða vitleysa. Það er nóg
pláss þegar þig hafið hvor sinn
helming af rúminu.
— Já, en hann tekur alltaf
miðjuhelminginn!
Helena var i öngum sinum.
Hún átti von á barni.
— En það er einmitt svo yndis-
legt Helena, sagði vinkona
hennar og reyndi að lifga hana
upp.
— Ekki þegar maður veit ekki
hver faðir þess er...
— Veistu það ekki? Hugsa sér,
en spennandi! Það verður gaman
að sjá hvort það líkist einhverjum
sem maður þekkir!
— Hefurðu heyrt að Lára er bú-
in að opinbera með röntgensér-
fræðingi’? \
— Nei, en ég er ekkert hissa á
þvi. Hann er sjálfsagt sá eini sem
getur séð eitthvað við hana.
Ungi nýliðinn mætti I vinnuna,
vel klæddur og vinnufús.
— Velkominn, sagði yfirmað-
urinn. — Þú getur byrjað á að
sópa lagerinn.
— Já, en... en ég er stúdent!
— Allt I lagi. Biddu hann Jónsa
að syna þér hvernig á að hand-
fjatla kúst.
Eitt er þó gott við frjálsræði
unga fólksins i kynferðismálum.
Þau fara snemma i rúmið!
— Óli var að segja mér að þú
værir kvæntur. Það var bara
spaug, er það ekki?
— Það er rétt hjá honum, ég ei
kvæntur, en það er sko fjanda-
kornið ekkert spaug!