Þjóðviljinn - 31.10.1976, Blaðsíða 11

Sunnudagur 31. október 1976 ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 11
Ekki þarf að kynna
Jóhannes úr Kötlum fyrir
lesendum Þjóöviljans.
Hann var einn af þeirri
skáldasveit sem frá
öndverðu lagöi blaðinu
lið, enda voru baráttumál
þess einnig hans hug-
sjónir. Hér fer á eftir
grein sem Jóhannes ritaði
i blaðið 16. mars 1961,
birtist hún í greina-
flokknum Gegn
falsrökum, en hann
fjallaöi um sjálfstæðis-
mál islendinga
hersetuna og landhelgina.
Upphafleg fyrirsögn
greinarinnar var
Sjálfspróf un. Hún er
rituð ^ rétt eftií* að
„við$&isnar',-stjórnin
g erð i landhelgis-
samninginn illræmda við
breta.
Mótmæli viö Alþingishúsiö vegna samninganna 1961 þegar útlendum dómstóli var afhentur Ihlutunarréttur um stærö islenskrar landhelgi.
Jóhannes úr Kötlum um
svikasamninginn frá 1961
Þá er búið að afhenda bretum
vænan hluta landhelginnar
næstu árin, veita þeim
ihlutunarrétt til eilifðar um
frekari útfærslu og gefa
brynvörðum veiðiþjófum þeirra
upp allar sakir fram á þennan
dag. Þetta gera þeir menn sem
fyrir skemmstu sóru og sárt við
lögðu að aldrei aldrei skyldi
hvikað frá tólf milum i einu né
neinu. En slikt kom engum á
óvart. Þetta eru nefnilega sömu
mennirnir sem á sinum tima
sóru og sárt við lögðu að hér
skyldi aldrei aldrei verða leyfð
herseta á friðartimum. Að þeim
orðum töluðum kölluðu þeir
hingað erlendan her sem búinn
er aö sitja hér i tiu ár, 1951-1961.
Siðan lýðveldið var stofnað
fjölgar þeim ártölum jafnt og
þétt sem sett munu verða á lista
meö 1262 i sögu islendinga.
En hvernig má það verða að
synir og sonarsynir þeirra sem
harðast börðust fyrir lausn
þjóðarinnar úr nýlenduviðjum
skuli æ ofan i æ gerast slíkir
meinsærismenn gagnvart
umbjóðendum sinum og slikir
afsalsmenn réttinda til sjós og
lands? Það er augljóst mál. Þeir
hafa gefizt upp fyrir þrýstingi
umheimsins. Þeir hafa orðið
fórnarlömb kalda striðsins. Þeir
eru orðnir sjálfvirk tæki vest-
rænnar hernaðarblakkar.
tsland, hafið i kringum það og
þjóðin sem þar býr, er ekki
lengur þeirra sjónarmið, heldur
Atlanzhafsbandalagið. Svika-
samningurinn nýi er ekki
miöaður við lifsnauðsyn
islendinga, heldur hitt að koma i
veg fyrir að hlekkur I hernaðar-
blökkinni bresti.
Þessir menn hafa fleygt
algerlega frá sér þeirri
hugmynd að islendingar reyni
að standa á eigin fótum — utan
við lifsháskaleg átök stórvelda.
Þeir boða nú að visu allskonar
„einkamál” af miklum móði:
einkaeign, einkarekstur, einka-
búskap, einkaútveg
einkaverzlun, einkabanka og
þannig endalaust. En allt þetta
einkaeinkaeinkalotteri skal ekki
þjóna islenzka lýðveldinu eða
islenzku þjóðinni, heldur einka-
málum vestrænna einokunar-
auðhringa, sem eru nú að reisa
turn sinnar hernaðarlegu
háborgar i Vesturþýzkalandi,
þar sem gamlir pótintátar
Hitlers sáluga tróna enn i valda-
stólum.
Um framferði þessara
hérlendu valdsmanna og verr-
feðrunga þýðir vist litið að
sakast, þvi þrátt fyrir öll þeirra
fögru orð um sættir og rétt eru
þeir ekki lengur íslenzkir frið-
semdarmenn i sfnu hjarta,
heldur vestrænir hernaðar-
sinnar sem munu aldrei aldrei
gefast upp nei nei, nema þjóðin
taki af þeim ráðin. En hvað er
þá blessuð þjóðin að hugsa?
Ætlar hún endalaust að fela
þessum natókújónum forsjá
sina? Ætlar hún endalaust að
halda áfram að kingja hvaða
meinsærum og svikum sem
vera skal? Finnst henni svona
fint að vera fyrirlitlegt peð i
hernaðartafli vestrænu nazista-
erfingjanna og kalla slikt
sjálfstætt lýðveldi?
Þetta þarf að kanna til hlitar.
Allir þeir sem eiga einhvern
snefil eftir af þvi lunderni sem
varpaði ljóma á ártölin 1930 og
1944 verða að leggjast á eitt um
að framkvæma slika rannsókn.
Hér er um sjálfsprófun upp á lif
og dauða að ræða. Sannist það
að meirihluti þjóðarinnar sé
sammála hernaðarsinnunum
um það að gefast upp, þá er að
taka þvi. Þá hefur þjóðin dæmt
sjálfa sig tii tortimingar á full-
komlega lýðræðislegan hátt.
Eigum ekki heima í
samsæri stórvelda
stríðs-
auðvitað ekki til mála að neita
þessari staðreynd og drepa þar
með hendi við sóma sinum.
Enda verður þvi ekki mótmælt
að við dubbuðum okkur upp eft-
ir bestu getu og gengum úti
þetta glaðir og gunnreifir, sár-
þyrstir i aö deyja hetjudauða á
samt öllu voru hyski, svo hinir
stóru bræður vorir i bandalag-
inu, þessar blessuðu elskur,
fengju þó alltaf svigrúm til aö
spýta i lófann, meðan við sjálfir
kútveltumst inn i eilifðina.
Þvi hefur verið haldið fram að
sumir þeir forystumenn okkar,
sem stóðu fyrir þeirri furðu að
leiða okkur, eina fámennustu
þjóð veraldar og vopnlausa, inn
i hernaðarbandalag stórvelda
hafi gert það i þeirri trú að við
gætum haft af þvi einhvern hag i
lántökum og viðskiptum vestur
á bóginn, og heyrt hef ég að slfk
undirmál hafi gengið milli
samingamanna, með þýðingar-
miklum brosum og höfuðhneig-
ingum, en ekki þótt hlýða að
setja á skrá svo sjálfsagða hluti.
Hinir raunsærri menn sem sóttu
það fast af okkar hálfu að troða
okkur inn i fylkingu striðs-
manna, munu þó hafa horft sér
nær og þótt sá peningur fagur
sem hér mætti fást i eigin hend-
ur, gegnum þær framkvæmdir
sem hér hlytu óhjákvæmilega
að hefjast. Þessir menn reynd-
ust sannspárri með öllu þvi er
fylgdi, en hinum hafa hlotið að
Framhald á bls. 22
Guðmundur Böðvarsson skáld
og bóndi á Kirkjubóli I Hvitár-
siðu var einn af hollvinum Þjóð-
viljans. A afmælisdeginum er
blaðinu sæmd i þvi að endur-
birta kafla úr langri grein sem
Guðmundur sendi okkur i april
1960. Þá var svo ástatt i
þjóðmálunum að krumla
„viðreisnarinnar” var að læsast
um landið, lífskjörum fór hrak-
andi og það dró úr trú almenn-
ings á mátt sinn tii sjálfstæðrar
þjóðartilveru. Vinstri stjórninni
fyrri hafði ekki auðnast að
koma fram höfuð stefnumáli
sinu um brottrekstur hersins,
enda var aldrei staðið að heil-
indum að þvi máii af hálfu sam-
starfsflokka Alþýðubandalags-
ins. Það lá I ioftinu að
„viðreisnar”-stjórnin mundi
spilla þcim árangri i iandhelgis-
málinu sem vinstri stjórnin
hafði náð með útfærslunni i 12
milur. Ári siðar var samið við
breta um stöðvun á frckari sókn
islendinga til yfirráða yfir land-
grunninu. Við þessar aðstæður
ritar Guðmundur grein sina
sem hannnefndiVirðing islands
og óvirðing. Hún birtist i
greinaflokknum Djúpir eru
islands álar.
Úr grein
eftir
Guömund
skáld
Bööva rsson
Við megum ekki gleyma þvi
að við erum i hernaðarbanda-
lagi. Er hvorttveggja að viö er-
um burðugir striðsmenn, vel
búnir að allri herneskju og þvi
stórum eftirsóknarverðir til
fóstbræðralags hverju
stórveldi. Um þetta vissum við
bara ekki uns þeir dýrðardagar
upprunnu, sem seint gleymast,
þegar oss var boðið með allri
virðing að fylkja móti rússum
og oss gert ljóst að þá mundi
þeim bjóða slik ógn að nægði til
að haida þeim í skefjum. Kom
Guðmundur Böðvarsson.