Þjóðviljinn - 31.10.1976, Blaðsíða 14

14 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 31. október 1976
*
AFL 1
FRAM- 1
FARA
MANNHEIM
TIL ÁBYGGINGAR Á VÉLAR
Vatnshitamœlar
Olíuhitamœlar
Afgashitamœlar
Vacummœlar
Þrýstimœlar
Hita-þrýsti-mœlar,
0—100 gróður
0—100 gróSur
0—600 gráSur
-r 1—5 kg
0,6 — 630 kg
sambyggSir.
FJAR-HITAMŒLAR
8 metra
10 metra ■
10 metra 1 <
10 metra
PRÓFUNAR-MÆLAR
0—150 gráSur
50—350 gráSur
100—400 gráSur
0—600 gráSur
SnúningshraSa 120—48.000 sn.
Afgashita 0—650 gráSur
Mœliúr 1/100 úrmm
MAIHAK-aflmœlar, sjálfritandi
MAIHAK-toppþrýstimœlar
XJ.
SÖyDÍfflUgJlUiir <JJ(&(n)©©®DU c& reykjavik, iceland
VESTURGOTU 16 - SÍMAR 14680 - 21480— POB 605 — TEIEX, 2057 STURLA IS
GULLHÚSIÐ
FRAKKASTÍG 7
REYKJAVÍK
SÍMI 28519
Gull- og silfurskartgripir
í úrvali.
Handunnið íslenskt víravirki.
Gull- og silfurviðgerðir.
Gyllum og hreinsum gull-
og silfurskartgripi.
^Sív?
Þrœðum perlufestar.
Afgreiðum viðgerðir samdœgurs
ef óskað er.
Fréttirnar voru skrifaöar við
eldhúsboröiö á síðkvöldum
Jóns heitins Bjarnasonar.
blaðamanns og fréttastjóra
Þjóðviljans um langt árabil er
oft minnst sem sérstaks frétta-
manns verkalýðsstéttarinnar,
tiðindamanns af hennar vig-
stöðvum og óþreytandi máls-
vara, enda iagði Jón oft nótt við
dag i starfi sinu ef eitthvað mik-
ilvægt var á seyði hjá verka-
lýðsstéttinni og enginn starfs-
manna blaðsins var kunnugri
innri máiefnum hennar en hann.
1 viðtali við Eðvarð Sigurðs-
son i tilefni afmælis Þjóðviljans
minntist hann Jóns og sam-
starfsins við hann i baráttunni
með sérstöku þakklæti:
— Jón Bjarnason hafði sjálfur
verið dagsbrúnarmaður og
hafði auk þess það sérstaka
verkefni að fylgjast með verka
lýðsmálunum. Hann hafði
ákaflega næma tilfinningu fyrir
þvi sem þurfti að koma og okkar
samstarf var með sérstökum
ágætum. Jón hafði að visu til-
hneigingu til að setja hlutina i
Jón Bjarnason
búning sem ég vildi ekki alltaf
sætta mig við, nota kannski
annað málfar og stærri orð en
ég kaus oft á tiðum. En alltaf
komumst við að samkomulagi
um hvernig þetta ætti að vera og
alltaf var útkoman hjá Jóni
mjög ákjósanleg.
Jón bjó á Skólavörðustig 19
með sinni ágætu konu Jóhönnu
Bjarnadóttur og var ániðslan á
heimili þeirra óhemjuleg og
verður erfitt að þakka þeirra
framlag nógsamlega.
Jón var litið að spekúlera i
hvað klukkan var, hann fórnaði
sinúm tima ómældum, og
Jóhanna hafði heimilið opiö og
kaffið til á könnunni hvenær
sólarhringsins sem var. Mörg
handritin voru skrifuð við eld-
húsborðið hjá Jóhönnu yfir
kaffibolla á siðkvöldum eða
nóttum. Og gjarna var það
þannig á þessum styrjaldartim-
um, að þegar við vorum búnir
að koma okkur niður á aðal-
atriðin átti Jón enn eftir mikla
vinnu við að hreinskrifa og færa
i búning, og fylgjast siðan með
frágangi i prentsmiðju.
Viðtalið við Eðvarð Sigurðsson
Framhald af bls. 3.
þetta væri hægt. Þar lögöust all-
ir á eina sveif og það sem máli
skipti kom i blaðinu daginn eft-
ir, þóttþað þýddi vinnu kannski
langt framá nótt. Auðvitað var
þetta ekki á hverjum degi, en
stóð aldrei á þvi þegar á lá.
Jón Bjarnason var mest með
verkalýðsmálin af hálfu blaðs-
ins, en einnig Sigurður
Guðmundsson ritstjóri, sem
kom ákaflega oft inni málin og
skrifaði stærri greinar og
leiðara. Honum á verkalýðs-
hreyfingin einnig mikið að
þakka.
Þó ég hafi nefnt þessa tvo
menn sérstaklega, — kannski
lika af þvi að þeir eru báðir
gengnir — má ekki gleyma þvi,
að það var ákaflega gott sam-
starf lika við ritstjórana á þess-
um timum, hvort sem var Einar
Olgeirsson, Sigfús Sigurhjartar-
son eða Magnús Kjartansson og
auðvitað var allt þetta með
þeirra góða samþykki gert.
Þjóðviljinn á að vera
skipuleggjandi afl
Samvinnan nú milli blaðsins
og forystumanna verkalýðs-
félaganna er ekki svipað þvi
jafngóð og hún var á þeim tima,
sem hér var verið að lýsa og
reyndar miklu lengur. Astæð-
umareru sjálfsagt fleiri en ein.
Þó held ég að hvað blaðið varð-
ar sé þetta fyrst og fremst
vegna þess, að nú um æði mörg
ár héfur það ekki haft neinn sem
hefði á hendi þetta sérstaka
verkefni að skrifa um málefni
verkalýðsfélaganna og að þvi
leyti hefur mikið breyst af
blaðsins hálfu. Nú yrði þvi sjálf-
sagt svarað til á blaðinu aö það
hefði lika orðið mikil breyting
hjá okkur og út af fyrir sig vil ég
ekki vikjast undan þeirri gagn-
rýni. Astandið mætti vera mun
betra af okkar hálfu og við erum
kannski ekki nógu vakandi fyrir
þvi að gefa blaðinu upplýsingar.
Það er ekki ásetningssynd, —
við höfum yfirleitt i nægilega
mörg horn að lita. Persónulega
er ég ekki mikið fyrir að
útbásúna mál fyrr en þá á
áhersluaugnablikum. En mér
finnst blaðamenn ekki i svip-
uðum maéli og áður hafa fylgst
með i verkalýðshreyfingunni,-
hafa haft hugann opinn og skiln-
ing á málunum og hin siðari ár
hef ég ekki ævinlega verið
ánægöur með hvernig Þjóövilj-
inn hefur staðið sig i þessum
málum. Ég færist ekki undan
þvi, að þetta sé okkar sök lika,
en hún er það enganveginn ein-
vörðungu.
Hér kemur lika til hin al-
menna þróun I þjóðfélaginu.
Þessi almennu verkalýðsféiög
eru ekki orðin eins rikjandi stétt
og þau voru áður og komnar eru
fram nýjar stórar starfsgreinar
sem hafa afgerandi áhrif.
En þetta lakara samband
Þjóðviljans og verkalýðshreyf-
ingarinnar verðum við að laga.
Það er nauðsynlegt ef við ætlum
að gera Þjóðviljann aö virkilegu
málgagni verkalýðshreyfingar-
innar einsog hann hefur i sinum
haus. Þetta verður að vera
framkvæmd bæði blaðs, flokks
og ekki sist okkar i verkalýðs-
félögunum og ég held að nauð-
synlegt sé að við tökum þessi
mál meira til umræðu og rann-
sóknar en gert hefur verið. Það
er hættulegt ef þarna fer að
verða gjá á milli og hver fer
sinar brautir. Þjóðviljinn hefur
verið og á að vera skipu-
leggjandi afl i verkalýðsbarátt-
unni.
Höfum reynsluna frá
1947 i huga.
— Svo við snúum okkur nú að
þvi sem næst er framundan Eð-
varð. Hvað er þá mikilvægast
og hvernig viltu beita Þjóðvilj-
anum?
— Þar ber náttúrlega hæst þá
hagsmunabaráttu sem fram-
undan er við samningauppgjör-
ið i vor. Augljóst er, að verka-
lýðshreyfingarinnar biður nú
það verkefni að undirbúa sig
vandlega undir nýja sókn i
kjarabaráttunni til að
endurheimta þá gifurlegu
kjaraskerðingu sem orðiö hefur
á síðustu tveim árum undir
Ihaldsstjórn. Þá held ég að væri
hollt, að fólk hefði i huga einmitt
reynsluna frá 1947, þvi enn í dag
áttar verkafólk sig ekki nægi-
lega á þvi, hvernig rikisvaldinu
er beitt til kjaraskerðinga og
kauplækkunar. Enn stendur fólk
ekki eins á verði gegn allskonar
slikum ráðstöfunum og það
gerði gegn beinum kauplækkun-
um atvinnurekenda. Einmitt
þetta á að kenna okkur, að fag-
lega baráttan ein útaf fyrir sig
er ekki nægjanleg ef við ekki
reynum að tryggja verkalýön-
um þau pólitisku áhrif á gang
þjóðmálanna sem tryggir að
þeir ávinningar sem við áum 1
faglegu baráttunni veröi ekki
strax að engu gerðir með
pólitiskum ráöstöfunum stéttar-
andstæðingsins.
A þessu sviði biður Þjóövilj-
ans lika mikið verk.
1 loknóvembermánaðar verður
haldið þing ASl og af þeim mál-
um sem þar verða efst á baugi
auk kjaramálanna er það aðal-
lega tvennt sem ég vildi_nefna.
Það er sá undirbúningur sem nú
fer fram að stefnuskrá ASl sem
væntanlega verður endanlega
ráðin á ASÍ þinginu sjálfu. Það
er náttúrlega höfuðnauðsyn, að
þessi stefnuskrá verði sem allra
best úr garði gerð.
Verjum verkfallsrétt-
inn og frelsi félaganna.
Þá vil ég ekki siður minnast á
þá atlögu sem virðist vera i
uppsiglingu af hálfu rikisvalds-
ins og hér á ég við tillögur þess
um breytingar á vinnulöggjöf-
inni, sem fyrst og fremst miða
að þvi að skerða verkfallsrétt-
inn og athafnafrelsi einstakra
verkalýðsfélaga með að gera
miðstjórnarvaldið sterkara.
1 þessu máli verður aðfylfcja
verkalýðsstéttinni gegn öllum
breytingum sem fela I sér
skerðingu á frelsi verkalýðs-
félaganna.
Það er skoðun min að svona
leikreglur eigi alls ekki að setja
með löggjöf, þær eigi hinir
striðandi aðilar i þjóðfélaginu
að koma sér saman um. 1 þvi
sambandi, er rétt að fram komi,
að þegar vinnulöggjöfin var sett
1938, þá var það enganveginn
meö samþykki verkalýös-
félaganna, heldur gegn mót-
mælum þeirra. Dagsbrún hafði
þá uppi mjög ákveðin mótmæli.
Framaðþeim tima voru engin
lög um verkfallsrétt en verka-
lýðshreyfingin hafði með bar-
áttu sinni áunnið sér hann og
hann var viðurkenndur I reynd.
Með vinnulöggjöfinni var þetta
allt sett I skorður og athafna-
frelsi verkalýðsfélaganna var
takmarkað verulega og hefði
verkalýðshreyfingunni ekki
með árunum tekist að sveigja
framkvæmd löggjafarinnar
mun meira til hagsbóta verka-
lýðshreyfingunni en strangtúlk-
un laganna gæti oft á tiðum gef-
ið tilefni til, þá væri lagalegur
grundvöllur hennar ekki sá
sami og hann er i dag.
Það er augljóst i hvaöa átt
ríkisvaldið stefnir með þeim
breytingum sem nú er haldið á
lofti og mundu leiða til stórkost-
legrar skerðingar á verkfalls-
réttinum og athafnafrelsi
verkalýðsfélaganna.
Ég vil enda þetta með
hamingjuóskum til Þjóðviljans
og minar helstu afmælisóskir
eru að hann verði alltaf
óumdeilanlega málsvari og
skipuleggjandi afl f baráttu
Islenskrar alþýðu. —vh
Auglýsingasími
Þjóðviljans er 17500