Þjóðviljinn - 15.07.1979, Blaðsíða 23

Sunnudagur 15. jliH 1979. |I>JÓÐVILJINN — SÍÐA 23
Umsjón:
Vilborg
Dagbjartsdóttir
Saga eftir Lafcadio Hearn
Chin-Chin
Kobakama
Á japönskum heimilum
eru gólfin þakin falleg-
um, þykkum og mjúkum
mottum úr reyr. Motturn-
ar eru felldar svo þétt
saman , að ekki er nema
rétt hægt að koma hnífs-
blaði á milli. Árlega er
skipt um mottur, og þeim
er haldið mjög hreinum.
Japanir eru aldrei á
skdm inni í húsum, og
þeir nota ekki stóla eins
og við eigum að venjast.
Þeir sitja, sofa og borða
og jafnvel skrifa á gólf-
inu. Þess vegna verður
auðvitað að gæta þess að
motturnar séu tandur-
hreinar, og jafnsnemma
og japönsku börnin læra
að tala, læra þau að
skemma aldrei eða
óhreinka motturnar.
Börnin í Japan eru ein-
staklega þæg. Allir þeir
ferðamenn, sem hafa
skrifað skemmtilegar
bækur um Japan, taka
það fram, að börnin þar
séu miklu hlýðnari en
börnin hér. Japönsku
börnin skemma ekki og
óhreinka hlutina, og þau
eru svo góð, að þau
brjóta ekki einu sinni
gullin sín.
Lítil japönsk stúlka
eyðileggur ekki brúðuna
sína. Nei, hún gætir henn-
ar vandlega og á hana
meira að segja enn eftir
að hún er orðin fullorðin
kona og hefur gift sig.
Þegar hún eignast dóttur
gef ur hún henni brúðuna.
Og dóttirin fer ekki síður
vel með brúðuna en móðir
hennar gerði og geymir
hana handa dóttur sinni,
sem mun leika sér jafn
fallega að henni og
amma gerði. Ég veit að
þetta er satt, því ég hef
sjálf ur séð í Japan, brúð-
ur sem voru meira en
hundrað ára gamlar, en
litu út eins og þær væru
nýjar.
Á þessu getur þú séð
hve góð börnin eru í
Japan, og nú getur þú
skilið hvers vegna gólfin
á japönskum heimilum
Ba
KROSSGÁTAN
gH w MATAR- VEl SLA ■O ( \ ENO- ING £
J~ V
Rán- n dvr -V 3 OY ^ . N
1 píp^ SEM FEjTUft BLÓfe^ 1
Nemur -» 2 *
STR/\UM KASTj >
Krossgáta Kompunnar er
létt. Annaðhvort er orð-
eða myndskýring. Þar
sem mynd er á að finna
nafnorð sem á við mynd-
ina, og er það alltaf í
nefnifalli. Þegar orð er
ritað í skýringarreitinn á
að finna orð sömu merk-
ingar. Þið getið sjálf
prófað hvort ráðningin er
rétt með því að skrifa
stafi úr númeruðu reitun-
um í tölusettu reitina hér
fyrir neðan. Ef allt er
eins og það á að vera

kemur út naf norð, sem er
heiti á ibúðarhúsi í sveit.
Myndin hjálpar þar líka.
eru hér um bil alltaf
hrein, — ekki rispuð og
skemmd eftir ærslafull-
an leik.
Þú spyrð hvort öll, öll
japönsk börn séu svona
góð? Ne-ei. Það eru til fá
— mjög fá óþæg börn
þar. Og hvernig verða
motturnar heima hjá
óþægu börnunum? Þær
verða ekki Ijótar —
vegna þess, að þar eru
litlir álfar sem passa
þær. Álfarnir hræða og
stríða börnunum, sem
skemma og óhreinka
motturnar. Það er að
segja, áður fyrr voru
þeir vanir að hræða og
stríða óþægum börnum.
Ég veit ekki með vissu
hvort þessir álfar eru
ennþá til í Japan, — af því
að allar nýju járnbraut-
irnar og símastaurarnir
hafa fælt ákaflega
marga álfa í burtu. En
hérna er dálítil saga um
þá:
Einu sinni var lítil
stúlka, sem var mjög fal-
leg, en hún var líka löt.
Foreldrar hennar voru
afar ríkir og höfðu
fjölda þjónustufólks, og
þjónustufólkið hafði svo
mikið dálæti á litlu stúlk-
unni, að það gerði allt
fyrir hana, líka það,
sem hún hefði sjálf átt að
gera. Kannski hefur hún
þess vegna orðið svona
löt. Þegar hún óx upp
varð hún falleg kona, en
hún var ennþá löt. Þern-
urnar klæddu hana og
háttuðu og settu upp á
henni hárið, og hún var
heillandi fögur svo eng-
inn tók eftir lesti hennar.
Það koro að því, að hún
var gift. Maður hennar
var hugprúður hermaður,
og hann tók hana heim i
hús sitt, en þar voru fáir
þjónar handa henni. Það
likaði henni ekki vel, því
hún var vön að hafa nóg
af þjónum í foreldrahús-
um, og nú varð hún í
f yrsta sinn að vinna verk,
sem aðrir höfðu alltaf
gert fyrir hana.
Henni fannst skelfing
erfitt að klæða sig sjálf
og að hugsa um fötin sín,
svo hún gæti litið snyrti-
lega út og verið falleg í
augum eiginmannsins.
En eins og ég gat um
áðan var maður hennar
hermaður og hann var
oft langdvölum í burtu
með her sínum, þá gat
hin fagra frú verið alveg
eins löt og henni sjálfri
sýndist.
Þá bar við eina nótt,
þegar maður hennar var
að heiman, að hún
vaknaði við einkennileg-
an hávaða í herberginu.
Þarsem logaði á stóru
pappírsljókeri gat hún
séð um herbergið þótt
nótt væri. Það, sem bar
fyrir augu hennar, var
sannarlega furðulegt.
Hundruð örsmárra
manna, sem ekki voru
meira en þumlungur á
hæð en voru kæddir eins
og japanskir hermenn,
dönsuðu á koddanum
hennar. Þegar hún virti
þá betur fyrir sér, sá hún
að búningur þeirra var
alveg eins og búningur-
inn, sem maður hennar
var í þegar hann var
heima f leyfum (Kamis-
himo, síður kyrtill með
axlaskrauti). Hárið var
vafið upp í hnút og allir
höfðu þeir dálítið sverð.
Þeir horfðu allir á hana
meðan þeir dönsuðu hlæj-
andi og sungu skrækum
röddum sömu vísuna upp
aftur og aftur:
Chin-Chin Kobakama,
Yomo fuke soro,
Oshizumare, Hime-
gimi!
Ya ton ton!
Það þýðir: Við erum
Chin-Chin Kobakama,
Það er áliðið, sofðu,
heiðraða, göfuga Ijúfa!
Niðurlag í
nœstu Kompu
/zo.
Cl O
r s
V J
o
&
m r7/<u^
/J&'LQMTÚr, ■ y. fifÆfs;
Lausn á heilabrot-
um í síðasta blaði
Fanginn. Glugginn var tígull,
Gesturinn var sonur þess vegna var hann jaf n
fangans. hár og breiður eftir
stækkunina eins og fyrir.
I Brotalínan sýnir hvernig
maðurinn stækkaði
* gluggann sinn.
I
Sendu Kompunni
heilabrot, þrautir, kross-
gátur, myndagátur og
skrýtlur sem þú annað
hvort hefur búið til eða
kannt.