Þjóðviljinn - 27.01.1980, Blaðsíða 5

Sunnudagur 27. janúar 1980 ÞJÓDVILJINN — SÍÐA 5
— útlitið er ekki sem
verst, segir hinn islenski
fararstjóri okkar og bendir
í fararátt áætlunarbílsins.
Vegurinn framundan er
tiltölulega snjólaus og
greiðfær. Með þessu á-
framhaldi er ekki loku
fyrir það skotið að við ná-
um klakklaust á áfanga-
stað, bætir leiðsögumaður-
inn við og horfir fullur
bjartsýni á fjarlæg fjöll í
bláum skuggum. Einhvers
staðar að baki þeirra ligg-
ur Mývatn.
í rútunni er stemmnmgin glaö-
leg og tillitssöm. Norrænu arki-
tektarnir fjörutiu, sem lagt hafa
út i þessa fimmtiu kilómetra
rútuferð, stara bergnumdir á
risahá fjöll og grænt haf, sem
brotnar á ströndu.
• ••
Billinn heldur jöfnum, hæfileg-
um hraöa. Af vélarhljóöinu aö
dæma er ekið i öörum gir, Þótt
vegurinn sé sem beint strik. En
vélarhljóðiö er kannski háö
En við mælum með hinu
frábæra brennivíni okkar!
hljóöeingangrunbilsins. Þetta er
góö og traust rúta, en þægindum
og hraða virðist þó ekki hafa
verið gert hátt undir höföi. Hins
vegar erum viö bæöi meö útvarp
og neyöarsendi. Leiösögumaöur
okkar hefur siöur en svo minnst
á neyðarsendinn. Hins vegar
leynir hann þvi ekki, aö margt
getur gerst á Islandi, ekki sist ef
feröast er meö rútu, sem á 55
kilómetra vegalengd framundan.
Viö förum framúr fjórum riö-
andi mönnum. Leiösögumaöur
okkar kinkar skilningsrikur
kolli og segir, aö það sé i raun-
inni hægt aö treysta á eitt sam-
göngutæki á Noröur-Islandi.
Sennilega hefur hann á réttu aö
standa. Hinir lágvöxnu, snagg-
arlegu islandshestar væru ef til
vill ekki mikilfengleg sjón á veö-
hlaupabrautum erlendis, en þeir
virðast geta skokkaö gegnum
fannfergi og 'snjóstorm, og ef-
laust gegnum glóandi hraun
einnig.
Viö ökum samsiða reiðmönn-
unum i smástund. Svo togar bil-
stjórinn sigri hrósandi i gir-
stöngina og viö náum forystu, og
fanniþakin fjöllin loga i kvöldsól-
inni.
Leiösögumaöurinn segir i
mikrófóninn, aö útlitiö sé gott, en
varar viö hóflausri bjartsýni: A
Islandier aldreiaö vita hvaö get-
ur gerst.
Sólin rennur til viöar. Hafiö
veröur grárra og öldurnar ýf-
ast, fjöllin hverfa sjónum okkar.
Bilstjórinn hefur skipt (að þvi
er heyrist) i fyrsta gir. Vélar-
hljóöiö er yfirgnæfandi og til-
raunir leiösögumannsins aö
miðla þekkingu sinni fara for-
göröum.
Siöan stöövast rútan. Fyrir
framan okkur standa tveir
einkabilar og biöa fyrir aftan
kranabil, sem viröist um sextiu
metrar aö lengd.
— Smástopp, tilkynnir leiö-
sögumaöurinn og stekkur út úr
bílnum ásamt bilstjóranum.
Þaö er fariö aö snjóa. Ekki
mikiö, en nóg. Þaö er einnig fariö
aö hvessa. Meira en nóg. 1 skjóli
viö kranabilinn standa ráösettir
menn i hnapp; þeir eru greini-
lega á herstjórnarfundi. Okkar
menn sameinast hópnum. Þaö er
heilsaö meö handabandi, handa-
hreyfingar geröar, málin rædd
og siöan kveöjast menn.
Svo klifra okkar menn aftur
upp I rútuna og leiösögumaöur-
inn þrifur mi'krófóninn: Þvi miö-
ur hefur vegurinn sem viö ætluð-
um aö aka, teppst vegna snjó-
komu, en værum viö til i aö stlga
Skemmtileg ferðasaga
frá tslandi birtist nýveriö i
norska blaöinu Dagbladet.
Greinarhöfundur heitir Eig-
il Haxthow, og segir hann
frá itrekuöum tilraunum
norræns feröahóps aö kom-
ast til Mývatns aö vetrar-
lagi. Norski teiknarinn
Rune J. Andersson mynd-
skreytti greinina.
út úr rútunni og þiggja smá góö-
gjörning?
Fyrir utan hefur snjókoman
og vindurinn færst i aukana.
Veitingar eru fjarri hugsun allra
nema gestgjöfum okkar, sem
bera út plastglös einbeittir á
svip.
Veislugestir leita að skjóli bak
viö kranabilinn, meðan leiösögu-
maöurinn dreifir pappaglösum
ogútskýrir: — Kranabillinn flyt-
ur borturn til Mývatns. Borinn
getur búiö til þr jú þúsund metra
djúpa holu og á aö nota hann til aö
bora eftir heitu vatni. En fyrst
verður aö reisa borinn og viö
ætlum aö biöa aöeins meö þaö.
Mývatn er nefnilega innan jarö-
skjálftasvæöisins og við búumst
viö eldsumbrotum innan tiöar.
Þá er ekkert vit I aö hafa bor
standandi uppi.
Ahugasamur hlustandi spyr
hve stórt jarðskjálfta- og elds-
umbrotasvæöiö sé.
Leiösögumaöurinn hugsar sig
um i smátima og útskýrir siöan
aö hættusvæöiö sé ekki svo ýkja-
stórt.
— Ég býst viö, bætir hann viö,
aö við séum um þaö bil á þvi
miðju.
— Skál! segir danskur ferða-
langur og dreypir á islenska
brennivininu i pappaglasinu.
— I botn! svarar fararstjór-
inn og gefur aöstoöarmönnum
sinum smámerki. Feröafólkinu
eru veittar nýjar veitingar. Svo
tekur fararstjórinn aftur til
or öa:
— Styttri leiöin er einnig ófær,
þaö er aö segja sá vegur, sem
viö vonuöumst til aö fara, þótt viö
heföum ekki gert ráð fyrir þvi.
En nú förum viö vanalegu leiö-
ina. Hún er Ivið lengri en
snöggtum öruggari.
Viö erum á nýjum vegi sem
liggur til Mývutns. Snjórinn ligg-
ur láréttur i loftinu. Skyggniö er
afleitt, en viö grillum i endalausa
eyöimörk. Feröafólkinu eru
færöar meiri veitingar.
• ••
Svo stöövumst viö. Bilstjórinn
starir fram fyrir sig, án þess að
eygja mikið, og segir nokkur orö
viö leiðsögumanninn, sem þrif-
ur mikrófóninn á nýjan leik:
Hinn vegurinn til Mývatns er þvi
miöur oröinn alveg ófær, en til
allrar lukku höfum viö stansað
viö merkilegt orkuver sem
skoöa má, og einnig má mæla
meö hinu islenska brennivini
hvar sem er, ferðalöngum
stendur sádrykkur nútilboöa og
þaö ómælt. Og þar sem allt útlit
er fyrir, að feröin geti varað
lengur en menn höföu reiknaö
meö eöa vonaö, veröa nú nokkrir
pokar af haröfiski framreiddir
meö brennivininu. Haröfiskur-
inn, ef ég má komast svo aö oröi,
er mjög vel til þess fallinn aö
drekka meö honum brennivin,
segir fararstjórinn. Mér finnst
satt aö segja persónulega, bætir
hann viö, aö haröfiskurinn passi
ekki betur meö neinu en einmitt
brennivini.
Þegar skoöun orkuversins er
lokiö, stigum við aftur upp i áætl-
unarbflinn. Stemmningin er nú
á uppleiö af ýmsum ástæðum.
Fararstjórinn, sem er kominn
með mikinn nálmhljóm i röddina,
án þess aö þaö heyrist i hátal-
arakerfinu vegna vélardruna,
sendirfrá'sér. 3. yfirlýsinguna.
Hún fiallar um þaö i stuttu máli,
aö þar sem leið eitt og tvö séu ó-
færar muni nú reyntað ryöja sér
leið til Mývatns eftir þriöju leiö-
inni. Hins vegar sé engin ástæöa
til hóflausrar bjartsýni, þaö sé
aldrei aö vita hvaö gerst geti á
Islandi. Hér sé aðeins hægt að
treysta á tvennt. Hiö fyrra sé Is-
landshesturinn og hiö siöara hið
frábæra Islenska brennivin, sem
einmitt standi farargestum til
boöa núna.
Fannkoman er oröin mjög
mikil. Vindstyrkurinn hlýtur aö
hafa mikil áhrif á venjulegan
Beaufortvindmæli. Vegurinn
bugðast niður á viö og rútan
staulast áfram eins og blindur
maður. Þegar niöur brekkuna
kemur, komum viö auga á bil,
sem stendur á vegabrúninni.
— Keyriö áfram! hrópar
einn hinna góöglööu feröalanga.
— Þvi miður, segir farar-
stjórinn i mikrófóninn. Bfliinn er
fastur, og þaö hefur aldrei gerst
isögu tslands að ekiö sé framhjá
bilstjóra i nauðum.
Rútan er stöövuö, náö i kaöal
og önnur meöul. Hnykkur, en
spottinn hrekkur af. Ný tilraun
en sami árangur.
— Afram! hrópar leiðsögu-
maöurinn, viö gerum viövart
þegar viö komum á áfangastaö.
— Hvaö? hrópar Dani einn, og
hvenær?
— Það veit enginn, útskýrir
fararstjórinn. A Islandi getur
allt gerst.
Framhald á bls. 21.
AUGLYSINGASTOFA SAMBANOSINS