Þjóðviljinn - 18.12.1982, Síða 20

20 StÐA — ÞJÓDVILJINN Helgin 18. - 19. desember 1982
dægurmál (sfgiid?)
Diddi fiðla/Jólastemma
Diddi fiðla, Sigurður Rúnar
Jónsson, er gamalkunnur poppari
af bítla- og hippakynslóð, og þar að
auki með tónlistarskólamenntun
að baki og lærði ungur á fiðlu,
hvaðan viðurnefnið er komið.
Diddi fiðla er vel liötækur á báðum
sviðum, því „klassíska“ og því
rokkaða, þótt undirrituð hafi nú
meiri mætur á honum í síðarnefnda
hlutverkinu og Diddi sannaði ótví-
ræða hæfileika sína í á afmælishátíð
FÍH (og til er á plötu).
Á Jólastemmu blandar Diddi
blandaðar rokki og reggæ, auk þess
sem hennar eigin tón- og textasmíð
verða stærra hlutfall á þeim.
Living my life er eiginlega 3.
plata hennar eftir að hún hætti að
vera eingöngu tísku„frík“ og diskó-
pía. Áður komu Warm leatherette
og Nightclubbing, sem er hennar
besta að því er mér finnst. Living
my life held ég þó að leyni á sér þótt
manni finnist við fyrstu heyrn hún
fara töluvert til _ baka á vit
diskósins,sem mér finnst heldur
vélvædd stefna og kuldaleg. En
Jólahreingeming í stafrófsröð
þessu nokkuð saman: útsetur
þekkt erlend „alþýðujólalög" fyrir
litla „sinfóníuhljómsveit" og rekur
á smiðshöggið með léttum rokk-
takti. Svei mér þá ef ekki er þarna á
ferð smáþytur af náttúrusveiflunni.
Jólastemma er „ósungin“ („in-
strumental") plata, en útsetningar
Didda túlka vel textana, allt frá
jóla- angurværð (Hvít jól) og uppí
jólatilhlökkun (Ég sá mömmu
kyssa jólasvein).
Ágætis hljómblöndun er á plöt-
unni, og spilamennska í langflest-
um tilvikum til sóma. Þó sakna ég
fiðlu- „flipps“ frá Didda fiðlu sjálf-
um. Hann stjórnar að vísu allri
„traffíkinni", auk þess að spila á
rafbassa, slagverk (kristall frá
Kosta boda meðtalinn), píanó og
raftrommur. En hvað um það...
Jólastemma getur á sinn hæverska
hátt í ljósi einhverslags undirtóns
fengið mann til að skreyta jólatréð
á stundinni - og jafnvel að þurrka
af- þótt skattarnir séu ógreiddir og
kreppan að skella (skoliin?) á. En
það eru þó altént láglaunabæturn-
ar ... Gleöileg jól.
P.S Flott mynd hjá þér á albúm-
inu, Jóhanna. Diddi Rebroff...
Fræbbblarnir/„Warkweld in the
west“
Hér er á ferð ný fjögurra laga 45
snúninga breiðskífa frá Fræbbblun-
um og kostar 175 kr. að því er segir
í háalvarlegri fréttatilkynningu frá
Rokkfræðsluþjónustunni, og auk
þess:
„Fræbbblarnir eru í dag einungis
þrír, þeir Stefán Guðjónsson,
Steinþór Stefánsson og Valgarður
Guðjónsson, en til aðstoðar á þess-
ari plötu hafa þeir fengið nokkra
valinkunna listamenn. Þeir eru
Tryggvi Þór Tryggvason, Mike
Pollock, Kristinn Steingrímsson á
gítar og Þorsteinn Hallgrímsson á
hljómborð, ásamt Helga Magnús-
syni í bakröddum. Gekk yíirleitt
vandræðalaust að fá þá til sam-
starfs, flestir gáfu samþykki sitt
þegar eftir nokkrar líflátshótanir,
kjaftshögg eða beinbrot. Aðeins í
einu tilfelli þurfti að beita raflosts-
meðferð. Auk þess var helsti aðdá-
andi hljómsveitarinnar nappaöur
af skæruliðasveit Rokk-
fræðsluþjónustunnar, bundinn
niður í upptökusal og honum hótað
að lesin yrði fyrir hann íslensk
poppgagnrýni. Mótmæla- og
neyðarópin voru síðan hljóðrituð.
Umslag er hannað af Fræbbbl-
unum, Steinþór teiknaði."
Það er einmitt þetta með unt-
slagið. Það er svo þrælgott og fynd-
plata miðað við Steve Wonder en
besta plata Fræbbblanna (þótt sú
sem kom út í sumar, og enginn veit
með vissu hvað heitir, leyni tölu-
vert á sér).
Að lokum ein skrýtla: fyrsta „in-
strumental“ lag Fræbbblanna er á
umræddri plötu Og nefnist „Jeru-
salem lights" og á aö túlka ógnvæn-
legt ástand í þeirri helgu borg, en
hljómar eins og léttrokkaður búllu-
djass í suðurríkjum Ameríku... ég
Led Zeppelin: líklcga cr myndin
tekin hér á landi 1970 (Pétur Krist-
jáns segir að Plant hafi verið í þess-
um buxum þá—)
ið að það eitt og tómt er 175 krón-
anna virði.
Lagið „Oh, Sally!“ er í anda um-
slagsins undir áhrifum amerískra
kúrekasöngva, og sérstæður húm-
or Valla og hinna Fræbbblanna
kemur manni til að
brosa....Fræbbblarnir eru skondin
hljómsveit....nema ég sé háðfugl-
?...nei, getur ekki verið...hef
aldrei getað munað skrýtlur né ætt-
fræði... Sem sagt, í fúíustu alvöru
finnst mér Fræbbblarnir fyndnir.
Sjálfsagt er þetta guðlast í Þjóðvilj-
anum, þar eð Fræbbblarnir eru
kenndir við hið versta afturhald.
En Fræbbblarnir fá þó fólk til að
taka afstöðu með sér eða á móti og
minn persónulegi grunur er sá að
ekki sé allt sem sýnist um stöðu
þeirra...í pólitík eða annarsstað-
ar.. .en hverslags bull er þetta nú að
verða: Warkweld in the west er hrá
Grace Jones, rokkdiskóreggæ...
„meinaða", hver heldur með
hverjum?
Annars er. gott „sánd“ á
Fræbbblaplötunni og góður drif-
kraftur. Friður sé....o.s.frv.
Grace Jones/Living my life
Grace Jones er sérstætt fyrir-
bæri, hvað sem fólki finnst um
hljómlist hennar. Hún er blökku-
kona frá Jamaica og hóf feril sinn
sem fyrirsæta, enda mögnuð í út-
liti: 6 fet á hæð og tággrönn. Hún
starfaði víða um Evrópu og talar
nokkur tungumál þar af
Ieiðandi(?). Nú er hún búsett í Am-
eríku og hóf þar músikferil sinn á
diskótekum, er t.d. fyrsti hljómlist-
armaður sem kom fram í Stúdíói 54
í eigin persónu.
Fyrstu plötur hennar voru í ekta
diskóstíl, en þær 3 síðustu eru mjög
Grace Jones hefur þá persónu til að
bera að hún sker sig djúpurn skurði
frá öllu því kraðaki sem þann
markað keppir um.
Magnús Eiríksson/Smámyndir:
Magnús Mannakorn er sá maður
sem kann hvað best á landi hér að
segja í lagi og texta alveg indælar
lýsingar á hinurn hversdagslegustu
atburðum. Hér er engin undan-
tekning þar á, t.d. Þorparinn sem
Pálmi túlkar vel. Fleiri söngvara
hefur Magnús fengið til liðs við sig
á Smámyndum: Magnús Þór Sig-
mundson syngur 3 og gerir vel að
vanda, þó finnst mér hann fara
með Siglingu sérstaklega vel og í
anda nafna síns Eiríkssonar: syng-
ur það alveg eins og hann... ef sá
hefði jafngóða rödd...
Svo er það hún Ragga Gísla sem
ennþá einu sinni sýnir okkur
hversu ótrúlega mörgum nefjum
hún getur sungið með. Sumir eru
fæddir svona....
Þó er eitt sem hefur verið ofnot-
að í Smámyndum og er það
hljóðgervillinn (synþi). En flest lög
og textar Magnúsar yfirstíga hann
Sigurður Karlsson/Veruleiki?
Þetta er held ég með einlægari
plötum (að meðtöldu Rimlarokki)
sem ég hef heyrt á árinu a.m.k.
(miðast ekki allt við það svona
undir áramót?). Hér kemur Siggi
Karls kraftarokktrommarinn ís-
lenski heilmikið á óvart sem
„marghljóðfæraleikari“ og texta-
og (enn betri) lagahöfundur.
Beirút er „hitt“-lag gott, aðeins
Police-legt í viðlaginu, en stendur
vel sjálfstætt eftir það. Pálmi
Gunnars syngur þetta lag firnavel,
en nær ekki eins vel næsta Iagi,
Hvað er maður. Siggi syngur sjálf-
ur eitt lag, Hvert stefnum við, og er
svona rétt ÓKei, en talar þrælvel
textann í i (punktinum yfir i-ið).
Veruleiki er 45 snúninga plata 4
laga, og hún sómir sér vel sem
hljómlistargjöf ef maður hefur
ekki efni á einni stórri.
Gleðileg jól!
A
Misjafn
sauður
í mörgu
fé
(Jmsjón
Sif
Jón Viðar
Andrea
Bullshit Detector Two er hljöm-
plata sent Crass útgáfufyrirtækið
sendi frá sér ekki alls fyrir löngu.
Þessi plata sem er tvöföld hefur að
geyma hljóðritanir frá um 40
hljómsveitum víðs vegar að af
Bretlandi.
Þetta er önnur platan sem kemur
út undir þessu nafni. Tildrögin að
þessum útgáfum eru þau að Crass
útgáfufyrirtækið fær sendar
hljóðritanir víðs vegar að. Crass
gerir sitt besta til að koma þessurn
hljóðritunum á framfæri og sendir
frá sér breiðskífur sem innihalda
þessar hljóðritanir.
Eins og gefur að skilja eru tón-
gæðin misjöfn og sumar upptök-
urnar frekar lélegar. En það er
ekki málið hjá þessum hljómsveit-
um, „mottóið" er að gera hlutina
og umfram allt gera þá sjálfur.
Af þessum tæplega fjörutíu
hljómsveitum sem eiga efni á þess-
ari plötu eru margar vægast sagt
hörmulegar en aðrar nokkuð góð-
ar. Ekki treysti ég mér til að benda
á einhverjar hljomsveitir sem skara
fram úr, það verður hver að gera
fyrir sig.
Það eina sem þessar hljómsveitir
eiga sameiginlegt er það að þær að-
hyllast allar „anarkisma“ eða
stjornleysi. Það er það sem hnýtir
þær saman. Textarnir bera þess
merki að þessi stjórnmálaskoðun
er höfð að leiðarljósi. Trúin á
manninn er sterk, trúin á að hann
geti breytt ástandinu ef hann vilji.
Þessi plata er gott yfirlit yfir þær
neðanjarðar hljómsveitir á Bret-
landi sem aðhyllast þessa stefnu Og
svo er að sjá sent enginn hörgull sé
á þeim og þessi hugmyndafræði
njóti mikillar hylli.
JVS
Að hitta gamla kunningja
Richard og Linda Thompson,
hver eru þau? Man nokkur eftir
hljómsveitinni Fairport Conventi-
on? Jú, það var ein af bestu, ef ekki
besta þjóðlagahljómsveit Breta á
árunum kringum 1970. Og óhætt
að segja að hún hafi verið ein
þeirra hljómsveita sem hvað mest
settu mark á breskt tónlistarlíf á
þessum árum.
Richard þessi Thompson var ein
aðal driffjöðurin á bak við Fairport
Convention, og meðan hans naut
við sendi hljómsveitin frá sér
ógleymanlegar hljómplötur eins og
Full House og Ligue and lief en sú
síðarnefnda er gjarnan talin há-
punkturinn á ferli hljómsveitar-
innar.
En 1971 þegar Richard fannst
frægðin vera orðin of mikil sagði
hann skilið við hljómsveitina! Varð
þetta banabiti hennar, en árið áður
hafði hin stórkostlega söngkona
Sandy Denny hætt. Hljómsveitin
starfaði þó áfram en hún bar ekki
sitt barr eftir að þau hættu og voru
síðustu plötur hljómsveitarinnar
aðeins svipur hjá sjón miðað við
snilldarverkin í upphafi.
Eftir að Richard hætti í Fairport
hóf hann sólóferii en ekki fór hann
hátt og 1974 fór hann að starfa með
konu sinni Lindu. Þau hafa frá
upphafi verið „kúltúr“-fyrirbæri og
hafa blaðamenn verið ósparir á að
hlaða þau lofi.
Þau hafa sent frá sér sjö plötur
saman og heitir sú nýjasta Shoot
Out Thc Light. Ég hætti að fylgjast
með Richard Thompson og Lindu
fyrir um sjö árum og varð ég því
meira en lítið undrandi þegar ég
fékk Shoot Out The Light í hendur.
Hún er þrælmögnuð og það kom
mér virkilega á óvart hve þeim hef-
Richard Thomson
að halda sér lifandi og
ur tekist
ferskum.
Tórtlistin
á þessari plötu er
byggð á gömlum grunni, Fairport
andinn svífur yfir vötnum, en þeim
hefur tekist að blása nýju lífi í kuln-
aðar glóðir. Og mér finnst fátt eins
skemmtilegt í dag og þegar görnlu
goðin senda frá sér góðar hljóm-
plötur. Tónlistin er mjög vönduð
enda ekki neinir smá kallar sem
fengnir eru til aðstoðar, allt gamla
góða Fairport liöið er þarna saman
komið, Simon Nicol, Dave Pegg og
Dave Mattacks og ekki hægt að
heyra að þeir hafi neinu gleymt frá
velmektardögum Fairports.
Textar Richards eru eins og
endranær góðir og er hann mjög
einlægur í sínum textum. Yfir-
borðsmennska er ekki til.
Raddir þeirra hljóma vel saman
og ekki eru margir dúettar sent feta
í þeirra fótspor. Þau hafa staðiö í
þessu hart nær tíu ár og nú berast
þær fréttir að þau séu að skilja og
allt á huldu með framtíð dúettsins.
Shoot Out The Light er góð plata '
og ættu allir jafnt ungir sern aldnir
Fairport-aðdáendur að kynna sér
hvað sá gamli hefur í pokahorninu.
Það er sko ekkert smáræði.
JVS