Þjóðviljinn - 18.12.1982, Blaðsíða 1

SUNNUMGS
BLAÐID
DJÚDVIUINN
48
SÍÐUR
Helgin 18.-19.
desember 1982.
283. og 284.
tbl. - 47. árg.
Tvö blöð
ídag
Blað II
Verð kr.15
Málgagnið
Svolítiö til glöggvunar.
Ég held að ég sé tiltölulega mein-
laust grey. Ég á það til að vera dá-
lítið illkvittinn, en það er þá bara í
nösunum á mér. Ég hef svolítið
gaman af því að ganga framaf fólki
og þá auðvitað helst fólki sem hef-
ur gott af því að gengið sé framaf
því.
Þeir sem þekkja mig vita að ég
vil ekki gera flugu mein, nema það
sé mjög aðkallandi, en þeir sem
þekkja mig ekki halda yfirleitt að
ég sé illmenni. __
Og þar sem hið síðarnefnda er
nú einu sinni almannarómur, hef
ég á starfsferli mínum sem leikari
oftast verið látinn leika hin verstu
skítmenni.
Sýningarnar byrja klukkan átta.
Oftast er ég í leikritum drepinn,
sakir mannvonsku, venjulega fyrir
hlé.
Kafli
úr bók
Flosa
Ólafssonar
í kvosinni
r
*s •
Þess Vc
ustu helgi
að því ha
yrði aðei
þjóðfélag
við textíll
Atferlij
hör 'm I
. jlið
'unr
ta' -nei
tiðr... mai
neyUnda
þvi eð h.
,, BR t YT
BETRA"
,,Það v
hef ur ver
Islandi e
stöður bii
menn hæ
eftir eii
indanna.
Þessi g
af við:
Ef aö I
ætla éc
að visi
ættu þ'
I raun
inu og þ
málsbótc
prósent a
tiláfengi _____________________________
níutiu prosern umieroasiysa seu cn vuiuum
ta^ neiri upplýsingar sem liggi fyrir um
tiðr.. magnog staði neyslunnar, sem og f jölda
neyti nda i landinu, þeim mun meiri likur séu á
þvi cð hægt sé að ná þvi háleita marki að
..BRtYTA DRYKKJUVENJUM TIL HINS
BETRA"
,,Það verður ekki fyrr en að gaumgæfilega
hef ur verið tarið ofan i saumana á f ylleriinu á
islandi eftir visindalegum leiðum og niður
stöður birtar, bð hægt er að gera sér von um að
menn hætti að neyta áfengis i óhóf i", er haft
eftir emum af höfuópaurum félagsvis-
indanna.
Þessi gamli húsgangur á nefnilega ekki allt
af við
Ef að betur að er gáö
ætla ég megi sannast
aö visindin efla enga dáð
ættu þvi aö bannast.
i raun og veru er ekki hægt að finna áfeng
inu og þeim sem hafa ánetjast því neitt til
málsbóta. nema ef til vill það að aðeins tiu
prósent af umferdaróhöppum er hægt að rekja
til áfengisog þá má ef til vill segja að úr því að
niutiu prósent umferðaslysa séu af völdum
in væru tilraun til að gera grein fyrir reglum
skipulagningarinnar.
Ljóst var að Meyvant hafði enn ekki aðlag
ast aðferðum félagsvisindamannanna og þeg
ar hér var komið sögu óskaði hann eftir að fá
að bregða sér fram á afvikinn stað.
Næstu þrjár vikurnar var Mebbi Morgun-
slukur gersamlega týndur, svo fariö var að
óttast um hann. En þá kom í Ijós að hann hafði
ráðið sig i vinnu i Stjórnarráðinu, svo ekki var
von hann týndist.
Hann var þegar kallaður á fund i hópeflinu
og honum kynnt kúlurit súlurit, linurit og
kúrfur um drykkjumunstur karla á aldrinum
45—55 ára á Stórreykjavikursvæöinu.
Einu viðbrögð Meyvants voru þau að hann
■ ----------------------------- «gs, enda
stöðu, að
cognetive
lurks og
ir raunar
ð að hann
»u félags-
lefur gef
ekka.
ðileg hnit
einir af-
áreitis til
ýrir frá
íif. Siðan
ru nafni
ð deigan
lema þá
æðingum
terapista
stemma
>irtar, er
athygli é
iérþarfa
drykkju
r r i
í íslandsklukkunni lék ég sjálfan
örlagavaldinn, Sigurð Snorrason
böðul, og var drepinn fjórar mínút-
ur yfir átta.
Pá hugsaði ég með mér:
- Þetta er nú rólegra en að vera á
sjónum.
Stundum hef ég, svona með
sjálfum mér, verið að óska þess að
ég væri svolítið gáfaðri en ég er, því
satt að segja er ég nú hálfgerður
bjáni. En þá hugsa ég bara í
leiðinni:
- Ég er þó sæmilegur til heils-
unnar.
Af því sem hér hefur verið sagt
má með réttu ráða að ég hafi ekki
valdið miklum uppisteyt með skrif-
um mínum í Þjóðviljann, enda hef
ég ekki gert mér far um að beita
mér í einu eða neinu af miklum
alvöruþunga, heldur reynt að ein-
beita mér að því sem mér hefur
þótt broslegast í umhverfinu.
Kannski er ég ekki tekinn alltof
alvarlega.
Og ég er nú bara feginn því.
Þjóðviljinn
Allir íslendingar eiga sér aðal-
starf og hjáverk. Mín hjáverk hafa
lengi verið að skrifa vikuleg
greinarkorn í Þjóðviljann. í þetta
blað hef ég semsagt skrifað á sjö
daga fresti, síðastliðin tíu ár.
Margir hafa orðið til að spyrja
mig hvernig í ósköpunum ég hafi
farið að þessu, og því er auðs varað.
Ég bara ætlaði mér það.
Og hvers vegna?
Upphaílega var ég víst svo barna-
legur að líta svo á að maður ætti
að leggja þeim málstað lið sem bæri
lítilmagnann fyrir brjósti. Þegar ég
fór svo að skrifa, fann ég að ég
hafði garnan af því og ég fann hjá
mér löngun til að viðhalda þeirri
litlu sendibréfsfærni, sem guð og
gott fólk hefði ef til vill lætt inn hjá
mér.
Af Þjóðviljagreinunum hef ég
sjálfsagt öðlast einhverja frægð, en
lítinn frama. Tímafrekur „gleð-
skapur" gefur lítið tóm eða rými til
að olnboga sig upp mannvirðinga-
stigann. Alræmdur verður maður
hinsvegar fljótt og með lítilli fyrir-
höfn. Sumir ætla að slík frægð og
frami fari ekki alltaf saman. Stund-
um þegar mér fannst ég vera að
fara í hundana taldi ég mér trú um
að ég væri á floti svo lengi sem
blaðagreinarnar brygðust ekki. Og
síðast fór mér að finnast þær lífs-
nauðsyn, svona einsog öðrum
finnst líkamsrækt.
Nú er mikið vatn runnið til sjáv-
ar síðan ég byrjaði að skrifa í Þjóð-
viljann. Hann hefur sjálfsagt lítið
breyst, en ég breytist með degi
hverjum.
Ég sem í æsku var svo róttækur
að ég vildi hengja alla andstæðinga
öreigabyltingarinnar upp á aftur-
fótunum í von um að réttar skoðan-
ir rynnu inní hausinn á þeim um
leið og blóðið, er nú óðum að kom-
ast á þá skoðun að flest gamalt sé
Sjú 2.