Þjóðviljinn - 31.03.1984, Blaðsíða 16

16 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Helgin 31. mars — 1. aprfl 1984
AÖalfundur
Iðnaöarbanka íslands hf. árið 1984 verður
haldinn í Súlnasal Hótel Sögu kl. 14:00,
fimmtudaqinn 26. apríl 1984.
Á dagskrá fundarins eru aðalfundarstörf
samkvæmt ákvæðum 18. gr. samþykkta
bankans.
Lagðar verða fram tillögur um breytingar á
samþykktum bankans.
Aðgöngumiðar að fundinum verða af-
hentir hluthöfum eða umboðsmönnum
þeirra í aðalbanka að Lækjargötu 12, 3.
hæð, dagana 17. apríl til 25. apríl, að báð-
um dögum meðtöldum.
Reikningar bankans fyrir árið 1983, ásamt
tillögum þeim sem fyrir fundinum liggja
verða hluthöfum til sýnis á sama stað.
Tillögur, sem hluthafar vilja leggja fyrir
fundinn, þurfa að hafa borist bankaráðinu
skriflega í síðasta lagi 16. apríl n.k.
Reykjavík 5. mars 1984
Bankaráð
IÐNAÐARBANKA ÍSLANDS HF.
Iðnaðaitankinn
ÚTBOÐ -
RAFLAGNIR.
Sveitarstjóri Ölfushrepps óskar eftir tilboöum í raf-
magnsröralagnir fyrir 3ja áfanga grunnskólans í Þor-
lákshöfn, fokhelt hús.
Útboðsgögn veröa afhent á skrifstofu Ölfushrepps,
Selvogsbraut 2, Þorlákshöfn og hjá Tæknifell c/o Sig-
uröur Sigurðsson tæknifræöingur, Fellsási 7, Mos-
fellssveit, gegn 500 kr. skilatryggingu.
Tilboðin verða opnuö á skrifstofu Ölfushrepps þriöju-
daginn 17. apríl 1984 kl. 13.30.
Sveitarstjóri.
ÚTBOÐ
Sveitarstjóri Ölfushrepps óskar eftirtilboöum í aö gera
fokheldan 3ja áfanga grunnskólans í Þorlákshöfn,
samtals 600m2.
Útboösgögn veröa afhent á skrifstofu Ölfushrepps,
Selvogsbraut 2, Þorlákshöfn, og hjá Tæknifell c/o Sig-
urður Sigurðsson tæknifræðingur, Fellsási 7, Mos-
fellssveit, sími 66110, gegn 3000 kr. skilatryggingu.
Tilboðin verða opnuö á skrifstofu Ölfushrepps þriöju-
daginn 17. apríl 1984 kl. 14.00.
Sveitarstjóri.
Utanríkisráðuneytið óskar að ráöa ritara til starfa í
utanríkisþjónustunni.
Krafist er góörar kunnáttu í ensku og a.m.k. einu öðru
tungumáli auk góörar vélritunarkunnáttu.
Eftir þjálfun í utanríkisráðuneytinu má gera ráö fyrir aö
ritarinn veröi sendur til starfa í sendiráðum Islands
erlendis.
Eiginhandarumsóknir meö upplýsingum um aldur,
menntun og fyrri störf, sendist utanríkisráöuneytinu,
Hverfisgötu 115, Reykjavík, fyrir 10. apríl n.k.
Utanríkisráöuneytið
Sr. Sigfús J. Árnason á Hofi í Vopnafirði:
Um Júdasaraura
og þjóðvillu’ messudegi
Miðfasta. Sjá guðspjall dagsins,
Jóh. 6.1-15 og Matt. 26.14-16.
í guðspjalli þessa Drottinsdags,
um mettun fimm þúsundanna, er
Lausnarinn enn að líkna, að lækna,
að metta, að gjöra mikið úr litlu.
Þetta var hans háttur; að metta
hungraðan gæðum, jafnvel að láta
ríkan tómhentan frá sér fara, því að
ofgnóttarbaminu er jafn erfitt að
rata á réttan veg og úlfaldanum að
troða sér í gegnum nálaraugað.
Hinn iðnvæddi heimur vorra
daga er eins og úlfaldi sem heldur
sig geta farið gegnum nálaraugað,
af því að hann hefur villst af réttum
vegi - kannske aldrei fundið hann.
Auður iðnríkja - ekki hvað síst
Vesturlanda - er illur fengur, öðr-
um þræði kominn til á s.n. nýlend-
utíma, er þjóðir Evrópu kepptust
við að sækja gróða í hendur fá-
tækra og fákænna manna á öðrum
heimshornum í mynd ódýrra hrá-
efna og ódýrs vinnuafls, að hinu
leytinu er hann til kominn vegna
mikilvirkrar rányrkju á náttúrgæð-
um, sem ekki eru ótæmandi. f
þriðja lagi sækja fjölþjóða-
auðhringarnir gróða sinn í hendur
s.n. vanþróaðra þjóða, en meðal
þeirra seilast þeir helst til aðstöðu.
Þar hafa þeir sett niður iðjuver sín
vegna þess að þar er ódýra orku að
fá, ódýrt vinnuafl, skattafríðindi og
þann hugsunarhátt, að allt sé falt
fyrir smápeninga. Kjörlönd þess-
ara hringa eru einkum þau, sem
sýna af sér hvað mestan undirlægj-
uháttinn gagnvart peningum og út-
lendingum fyrir sakir fátæktar, pó-
litískrar fáfræði og reynsluleysis.
Á 7. áratug þessarar aldar var
einn slíkur hringur. svissneskur,
leiddur til áhrifa á Islandi á þeim
forsendum m.a. að í framtíðinni
myndi þungaiðnaðurinn sækja
nauðsynlega orku í atómver en
ekki í olíu, kol og fallvötn. Því væri
ekki seinna vænna fyrir fslendinga
að gerast nú orkusalar.
Vel má vera að þessi rök hafi
þótt gild á sinni tíð, en þau eru fyrir
löngu orðin haldlaus. Átómvereru
fokdýr, endast aðeins nokkra ára-
tugi og skilja eftir sig geislavirkni
svo áratugum skiptir- sumir segja í
aldir. Jafnvel orkusnauðar þjóðir
eins og Danir hafa ekki lagt í að
afla sér orku með þessum hætti.
Sú orkusölupólitík sem íslensk
stjórnvöld hafa stundað um skeið
er meira en vafasöm, þó ekki væri
nema vegna þeirrar dapurlegu
reynslu sem vér þegar höfum í
þeim efnum. Árum saman hefur
landslýður greitt niður raforku til
erlends auðhrings og stjórnvöld
látið það viðgangast, að sami
hringur ástundi blygðunarlaus svik
í viðskiptum og stuld undan skatti,
sem íslenskur þegn og skattgreið-
andi kæmist aldrei upp með. Á
meðan þessu fer fram brýtur orku-
okrið niður fjárhag alþýðuheimila í
landinu, gjörir fátæka menn fátæk-
ari í fullríku landi, en malar er-
lendri stóriðju ómældan auð. Þetta
er því dapurlegra og vesalla sem
stjórnvöld hafa pólitískt afl til þess
að rísa upp úr svona þjóðvillings-
hætti, og siðferðilegan styrk eiga
þau vísan frá hinum almenna
manni í landinu, sem alltaf verður
þolandinn, þegar stjórnvöld á-
stunda þjóðvillupólitík. En þjóð-
villa er m.a. fólgin í þeirri trú, að
þjóðinni farnist best njóti hún ytri
stuðnings og ytri - að ég ekki segi
annarlegrar - forsjár, þótt engri
þjóð hafi það orðið farsæld til
frambúðar. Eða hver getur með
réttu bent á slíkt?
Því minnist ég á orkupólitík, að
hún er sá eldurinn sem heitast
brennur á alþýðu allri, og að mikið
ofboð virðist yfir stjórnvöld kom-
ið, er þau rjúka til og auglýsa ís-
land sem land ódýrrar orku og
vinnuafls, því sé fýsilegt auðhring-
um að fjárfesta hér. Með þessu
móti er hreinlega verið að auglýsa
landið sem hjálendu erlends auð-
magns og falbjóða vinnuafl lands-
manna á niðursettu verði. Engu er
líkara en að nú sé það dyggð að
selja land sitt og þjóð. „O, tem-
pora, o, mores“ sögðu Rómverjar,
þegar þeim ofbauð: Hvílíkir tímar,
hvílíkir siðir. Er ekki slíkt atferli
aðför að því sem eftir stendur af
íslensku sjálfstæði, svik við þjóð-
ina, virðingarleysi við landið, þær
gjafir, sem vér höfum dýrastar þeg-
ið fyrir skikkan Skaparans?
Einn er sá arfur, sem íslensk
menning á hvað dýrastan. Það eru
Passíusálmar Hallgríms Péturs-
sonar. 16. sálmurinn, sem fjallar
um Júdasar iðrun, ætti að vera ái-
leg skyldulesning fslendinga, svo
að vér ekki í ósjálfræði eða ofboði
afsölum oss eða svíkjum fyrir smá-
aura það sem vér dýrast eigum:
landið og sjálfræði þjóðarinnar,
því að hvoru tveggja er best borgið
í vorum eigin höndum. Mammon
ranglætisins er sá „andskotinn
illskuflár“, sem landi voru og þjóð-
erni stafar mest hætta af.
Hinir risavöxnu auðhringar á-
stunda það að komast til áhrifa á
sem flestum sviðum meðal þeirra
þjóða, sem selt hafa land sitt undir
starfsemi þeirra. Sá leikur er þeim
mun auðveldari sem þjóðirnar eru
fámennari. Ef sá voðalegi draumur
rætist á íslandi, að upp rísi erlend
stóriðjuver á hverju landshorni er
úti um íslenskt þjóðfrelsi, því að
varla nokkur fjölskylda í landinu
slyppi við það að bindast þeim á
einhvern hátt með hagsmuna-
tengslum. Draumar vorir um ís-
land hafa ekki fyrr en hin síðustu
árin snúist um mettar þúsundir
stríðsalinna þræla í eigin landi,
heldur frjálsa menn í frjálsu landi
og fúsa til þess að leggja sitt af
mörkum til þess að hér verði enn
„gróandi þjóðlíf með þverrandi
tár, sem þroskast á guðsríkis-
braut".
Júdas spurði forðum: „Hvað
viljið þér gefa mér, til þess að ég
framselji yður hann?“ Og þeir
fleygðu í hann smáaurum. Land
vort er meira virði en svo, þjóð vor
er meira virði en svo að föl sé,
hvorki fyrir smáan eyri né stóran.
Af náð Guðs er oss landið gefið,
og af þeirri gjöf erum vér full rík.
Börn sín getur það fætt brauðum
og fiskum og allir haft meira en
nóg. En það er hvorki sama hvern-
ig vér förum með þessa gjöf né að
einn njóti hennar umfram annan.
Það eru 35 ár síðan einn dekksti
dagurinn í sögu þjóðarinnar rann
upp. Fyrirgefðu, lesandi góður, að
ég skuli rifja upp þann dimma dag,
en það afsal íslensks sjálfræðis sem
þá átti sér stað er smámál hjá þeim
ósköpum sem yfir oss munu dynja
ef Júdasaraurar og þjóðvilla eiga
að ráða för vorri inn í framtíðina,
hvað góður Guð banni.
Vér skulurn heldur gjöra orð
skáldsins Snorra Hjartarsonar að
vorri hvatningu, er hann yrkir í
mars 1949:
„Pú átt mig, ég er aðeins til í þér.
Örlagastundin nálgast grimm og
köld;
hiki ég þá og bregðist bý ég mér
bann þitt og útlegð fram á hinsta
kvöld.
ísland, í lyftum heitum höndum ver
ég heiður þinn og líf gegn trylltri
öld“.
Góðar stundir.
i