Þjóðviljinn - 26.04.1987, Blaðsíða 5

ÍSAK
HARÐARSON
Eitt gamaldags
gagnóróðursljóð
fyrir Himininn
Þegar ég kem út
er Himinninn þar ennþá.
Þolinmóður
hefur hann legið framá lappir sínar
og beðið mín í alla nótt
með rifu á öðru auga
(ef ég œtlaði að laumast burt).
Nú stekkur hann á fætur,
dillar gráu skottinu,
hleypur upp um mig allan
og sleikir í framan
hlýrri skúr.
Eins og langt og ég get teygt augað
sé ég Himininn yfir mér,
gráan eða bláan eftir atvikum.
Afi segir mér
að afi sinn hafi sagt sér
frá sínum afa
undir sama Himni
löngu áður en borgin reis.
Og í gulum ritum
segir frá ofsafengnum
Talandi Himni
við Jörðina einsog ástmey
um gullhærðar framtíðir.
Að vísu hef ég sjálfur
aldrei heyrt Himininn tauta
eitt aukatekið orð
á íslenska tungu.
En á kvöldin
ber ég vonir mínar og ótta
fyrir hann í skál undir húsvegginn,
og ekki bregst það
að morguninn eftir er hún tóm
fyrir utan eina eða tvær veiðistjörnur
sem ég tíni samviskusamur
í koddann minn.
Ég á erindi í bæinn
og ferðast með strœtó,
og því verður Himinninn að bíða heima,
eða einsog lögmálið skipar:
„Fullorðnir 28 kr.
Börn 8 kr.
Himnar ekki leyfðir
í vagninum."
En þetta skilur Himinninn ekki
og eltir mig kátur og geltandi,
uns ég hef sveiað honum
sjötíu sinnum sjö sinnum,
að hann snýr við dapur og lúpulegur
og hverfur milli trjánna
- sem er úthugsað trikk!
því þegar ég er sestur í vagninn
meðal þéttvafðra múmíanna
á leið milli grafhýsa,
finn ég skyndilega nálægð
gamalkunnugs glotts
og horfi vantrúaður á Himininn
vinka mér blárri loppu
niðrum loftgluggann!
Nú er ekki í tísku að hafa himin
og þykir merki
um úrelta tilfinningasemi,
en af einhverjum ástæðum
get ég ekki fengið mig til
að láta svæfa hann.
,Akkurju í óskubbonum
losaru ðig ekki við ennan steingervíng?"
spyr oft Einhver og ég segi
„O geyið!
Einu sinni var ég að drukkna
hér í víkinni þegar hann greip mig
í kjaftinn og synti með mig á land. “
- Þá hristir Einhver höfuðið.
„Þú ættir að láda skeppnuna á stobbnun
þartilgerða, “ segja Aðrir, og ég hugsa
„Og þegar mamma dó
kom hann til mín um nóttina
og leyfði mér að ata sig
allan út í hori. “
Æijá, heimski sóðahiminn!
Einn dag berst það boð frá keisaranum
að skrásetja skuli alla himna
á Stórreykjavíkursvæðinu.
Þrátt fyrir hávœrar mótmælaraddir
um gangstéttir bíaðar himneskum afurðum,
virðist Ijóst að himnar séu loks
aftur velkomnir í borginni.
En hvernig sem ég reyni
þverneitar Himinninn að láta skrá sig;
hylur sig gráum bólstrum,
gerist neðanjarðarhiminn
og hverfur heilu dagana.
Og einn morguninn
hefur hann ekki hreyft við skálinni;
vonir mínar og ótti
liggja þar ósnert frá kvöldinu áður.
En ég verð þess var
að húsið er sokkið
í þykkan, límkenndan hjúp
nístandi augnaráða.
ÞEIR HAFA HIMIN HÖNDUM TEKIÐ!
læst inní búri,
barið, stúngið,
brennt glóandi sígarettum
og nauðgað í löngum röðum,
loks sprengt hann í tætlur
ský fyrir ský,
atóm fyrir atóm
og gefið út opinbera tilkynningu:
„Sjáið hræið!
Þetta var þá öll dýrðin
- holur innan einsog pappakassi!"
En þegar ég kem út
er Himinninn þar ennþá.
Þolinmóður
hefur hann legið framá lappir sínar
og beðið mín í alla nótt:
Af einhverjum ástæðum
getur hann ekki fengið sig til
að láta svœfa mig.
Sunnudagur 26. apríl 1987 ÞJÓÐVIUINN - SÍÐA 5