Þjóðviljinn - 28.02.1988, Blaðsíða 2

#
Dándimaður vikunnan
I rósa-
garðinum
Upphaf mann-
úðarstefnu
SKAÐI SKRIFAR
Hver sem vinnur í bakaríi er vel
aö því kominn aö stungiö sé að
honum ókeypis brauðhleif eða
kleinupoka af og til. Má þá ekki
lögreglumnaður gefa stöku
kjaftshögg sér að kostnaðarlitlu?
Tímlnn
Þvíhversá sem
ámig trúirglat-
istekki heldur
eignisteilíft líf
Og Borgaraflokkurinn verður
alltaf til þó að þingmönnunum
kunni að fækka.
Albert Guömundsson í viðtali við
Alþýðublaðlð
Hvurslags
frekja er þetta?
En þegar ég rekst á það sem
mér finnst vera ferskur tónn
sleginn eða frumlega gert Ijóð þá
áskil ég mér allan rétt til að hrósa
slíku í ritdómi.
Bókmanntagagnrýnandl Tímans
Ok Jóhönnu
er létt
Davíð neyddur til að kynna
ráðhúsið betur.
Fyrlrsögn í Alþýðublaðinu
Berjumstgegn
ítökum hag-
vaxtahyggj-
unnar
Það er löngu vitað, að þeir sem
mæla allt á stokk hagkvæmni og
arðs, hafa mestu skömm á öllu
helgihaldi og fríum. Fyrirmynd
þessara manna er gamli onkel
Jóakim, sem ævinlega fyllist
vandlætingu um jól vegna þess
annars vegar, hvað fólk eyðir
miklu og hins vegar vegna allra
þessara frídaga.
Haraldur Blöndal í Morgunblaðs-
grein
Brennuvargar
kveikjaílista-
verkum
Greinilegt er að óargadýrin
ganga enn laus og iða í skinninu
eftir að brenna brýrnar sem liggja
þilanna á milli, hvort sem er í rúmi
eða tíma. Slökkvilið Parísarborg-
ar hefur á hinn bóginn lifibrauð
sitt núorðið af slíkum brúarbrenn-
um og bætir jafnvel o/íu á. Það
virðist hafa gleymst að slökkva.
Myndlistardómur í HP
Á fertugasta og
þriðja degi
Uppstigningardagur er heilagur
dagur vegna þess að þá steig
Kristur upp frá dauðum, sem er
ekki síðri og ómerkari dagur í trú-
arhaldinu en fæðing og kross-
festing á jólum og um páska.
Dagfari í DV
Hin saklausa skemmlun
af lestri dagblaða
Ég, Skaði, er orðinn roskinn nokkuð og eiginlega þreyttur á
öilum stefnum og straumum, ástríðum, meiningum, skoðunum,
viðhorfum og dellum. Ég segi það eins og er. Tíminn vill ei
tengja sig við mig, segi ég með skáldinu, og þá á ég ekki
barasta við dagblaðið Tímann heldur og allan annan tíma, líka
þann sem Einstein stal frá okkur og höfum við ekki borið bratt
okkar hala síðan.
Það litla sem heldur í mér líftórunni, tengir mig við hrossa-
bresti og frethviður líðandi stundar er helst sú iðja að rýna í
bókstafi, hvernig þeir raða sér saman í orð og setningar með
undarlegum hætti og veit enginn til hvers, nema hvað það er
hægt að nota allt saman til að bregða á ábyrgðarlausan leik út
um allar heimsins þorpagrundir.
Það gladdi til dæmis mitt hjarta hér á dögunum þegar ég sá í
Morgunblaðinu fyrirsögn á grein, sem blaðafulltrúi landbúnað-
arins hafði skrifað til varnar dýrum kjúklingum og eggjum.
Maðurinn sá náttúrlega að það borgaði sig ekki að halda sér
alltof fast í svo óhagstæðan málstað og þessvegna byrjaði
hann á því að slá andstæðinga fimlega út af laginu með glæsi-
legri, áleitinni og frekri fyrirsögn sem stefndi beint út í hróa. Hún
er svona:
„Ef Alþýðublaðið væri kjúklingur".
Og þar með er víst átt við það, að grammið í Alþýðublaðinu
sé í rauninni dýrara en grammið í íslenskum kjúklingi. En það
framlag til hagfræði landbúnaðarins skiptir ekki höfuðmáli.
Minn hugur gleðst yfir því að fá í fangið skemmtilega spurningu
sem hægt er að svara á ótal vegu.
Ef Alþýðublaðið væri kjúklingur... Þá mundi ég borða ýsu,
segir einn.
Þá vildi ég ekki vera ánamaðkur, segir annar.
Og svo mætti lengi áfram halda. Heimurinn er kannski grár
og gugginn en blöðin okkar eru full með líf og yndi hvenær sem
að er gáð.
Og í rauninni gengur mér þá best að tengja mig við Tímann,
það er að segja dagblaðið. Þar birtist til dæmis yndisleg fyrir-
sögn í tilefni hundrað tuttugu og fimm ára afmælis Þjóðminja-
safnsins. Hún er svona
„Öxin og jörðin hafa ekki geymt það allt“
Eins og menn muna er hér vísað til þess glæps lúterskra að
höggva Jón Arason og syni hans og husla síðan, en Tímamenn
láta þessi orð verða sér til allsherjarfagnaðar yfir því að Þjóð-
minjasafnið hefur heimt úr jörðu „ryðguð sverð og spjótsodda,
brjóstnælur fornkvenna og margt fleira sem forvitnilegt er fyrir
okkur að eiga“. Að vísu vafðist það nokkuð fyrir mér, hvað öxin
er að flækjast inn í það orsakasamhengi: meinar Tíminn kann-
ski að þegar gripur fer í jörð þá sé hann eins og hálshöggvinn,
sviptur lífi sínu með táknrænum hætti eða þannig? Það má
nánar skoða, því að í forsíðufrétt Tímans um þau tíðindi að
Þjóðminjasafn geymi gripi forna segir m.a.:
„Við getum þakkað Þjóðminjasafni íslands það að hvorki öxi
né jörð hylja það sem varðveitt er nú á safninu." Lágkúrulegir
útúrsnúningamenn gætu talið að hér væri barasta venjulegt
Tímaklúður á ferð: halda þessir asnar að fyrst séu merkir gripir
moldu huldir og síðan lagðar axir ofan á? En vitanlega er þetta
ekki svo. Öxin er hér skáldskaparheiti yfir þá illu Tímans Tönn
sem bítur sundur samhengið í sögunni og hlutveruleikanum,
sviptir hlutina lífi minninganna og hylur þá illri gleymsku með
blautri mold norðurhjarans.
Þetta fer nú að vera nóg í dag. Nema hvað ég hefi verið að
velta fyrir mér hótelmálunum sem eru merk mál: allir vilja
byggja hótel á íslandi vegna þess, eins og Morgunblaðið segir,
það kemst enginn á brott með þau og þess vegna verða þau að
vera áfram til þótt enginn vilji búa í þeim. Það stóð í Keflavíkur-
blaði sem heitir Víkurfréttir að þar ætlaði náungi einn fyrst að
opna fjóra veitingastaði, síðan eitthvað sem hann kallar einka-
klúbb, og loks ætlar hann að byggja hundrað herbergja hótel til
þess að þeir eigi höfði að halla einhversstaðar sem hafa
skemmt sér í klúbbnum hans. Mér, Skaða, þótti vænt um að sjá
þetta, því ég ber virðingu fyrir þeim sem eru ófeimnir við að
storka örlögunum og hirða aldrei um hið fornkveðna sem segir:
Án er illt gengi nema hótel hafi.

Fjallið
Eyjólfur Einarsson
listmálari opnar nú um helg-
ina sýningu á um 25 plíu- og
vatnslitamyndum í FÍM-saln-
um á horni Garðastrætis og
Ránargötu. Þettaerellefta
einkasýning Eyjólfs, en hann
sýndi síðast í Listmunahúsinu
í september 1985.
Eyjólfur hefur hægt og sígandi
veriö að hverfa frá ab-
straktmálverki til hlutlægari skýr-
skotana í myndum sínum, þar
senm tomum xekst oft að ná fram
dulmagnaðiri stemmníngu með
esnfolducinae ðuíuin. Keila, píra-
íToiöt, írapisx efa hringur verða
honum jafnfsamt tilvísanir í fast-
ar stærðir í tilveru okkar eins og
fjallið, skipið og vatnið. Og
Eyjólfi tekst í myndum sínum að
gefa þessum grundvallarþáttum
myndanna sína persónulega
merkingu og dýpt, sem gefur
myndum hans nýja vídd sem ekki
var að finna í abstraktmyndum
hans.
Vatnslitamyndir Eyjólfs eru
unnar af næmri tilfinningu fyrir
efninu, og þar sjáum við hug-
myndir olíumálverkanna verða
, skipið og vatnið
Eyjólfur Einarsson sýnír í FÍM-salnum
til. Eyjólfur dvaldi á Ítalíu á síð-
asta ári, og má kannski sjá nokk-
ur áhrif Ítalíudvalarinnar í nokkr-
um vatnslitamyndum hans, en þó
eru það fyrst og fremst rammís-
lenskar stemmningar sem hann
magnar fram í myndum sínum
þar sem þverhnípt fjallið ber við
dökkan himin eða skipsstefnið
sker bláan öldufaldinn.
Sýningin í FÍM-salnum opnar á
laugardag kl. 14 og verður opin
daglega kl. 14-19 til 13. mars.
-ólg
2 SÍÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 28. febrúar 1988