Þjóðviljinn - 21.12.1988, Blaðsíða 10

ekki öll fýlan horfin, iyktarbiand-
an var bara svolítið öðruvísi,
óvenjuleg dálítið, maður þurfti
að venjast henni aftur. Það var
meiri andskotinn sem maður
alltaf þurfti að vera að venjast.
Þetta var svo sem ekki mikið,
ekki var þessi heimur svo stór eða
flókinn, hann var ekki vanur að
breytast til skaða, í mesta lagi að
það færi einn vitleysingur í land
og annar jafn vitlaus kæmi í stað-
inn. Það var ekki eins og maður
þyrfti dag og nótt að búa með
einhverjum stelpufávita, sem
ekki mátti orðinu halla við og
maður þurfti sífellt að vera við
búinn því að venjast nýjum dynt-
um. Maður gat náttúrlega reynt
að vera karlmenni og húsbóndi á
sínu heimili og berja í borðið og
allt það, en það var eins og hver
önnur nauðvörn og ósigur og
endaði með því að maður fór að
berja konuna og þá var allt orðið
vonlaust og gat jafnvel leitt til ó-
sigurs hennar og það gæti maður
síst af öllu fyrirgefið sjálfum sér,
aldrei um alla ævidaga. Skást var
að leiða allt hjá sér, vonast ekki
eftir neinu, verða litlu feginn,
þrauka þangað til maður sneri
upp tánum. Eða springa, brjótast
út, lifa bara fyrir sjálfan sig, búa
með Lóu Fimmboga. Það var
bara svo helvíti takmörkuð
skepna, eins og vantaði bæði
haus og sporð.
Jú. Það sat svo sem eftir lykt,
föst og gróin inn í þiljurnar, sam-
sett gegnum árin úr hinu og
þessu, eimur af peysum og salt-
stokknum buxum sem fleygt var á
ofninn og þornuðu þar og hvítar
skellurnar sátu eftir og plaggið
harðnaði í brynju, sem að vísu
mýktist í kalt slytti við fyrstu á-
gjöfina, eða hosurnar votar af
fótasvita og sjóbleytu úr stígvél-
unum, strákurinn hafði vafalaust
líka migið í buxurnar og alveg
niður í sokka, það var undarleg
stybban af þeim, saltsterkja og
táfýla og hlandþefur. Svo þorn-
uðu þeir á ofninum, líkast því að
þeir væru frosnir, og maður þurfti
að brjóta þá og hnuðla þá í hönd-
unum þangað til hægt var að
troða sér í án þess að bólgnar og
aumar tærnar meiddu sig, en það
var hlýtt að koma í þá, ókeypis
blessuð hlýja. Strákgreyið hafði
harkað af sér undir það síðasta,
það voru komin ljót göt á hend-
urnar á honum, hann hafði ekki
látið mikið á því bera en maður sá
það svo sem á ræsinu þegar hann
var að reyna að klæða sig með
gómunum og lauma blá fingrun-
um í harða vinnuvettlingana með
þrútnar lúkurnar eins og helaumt
sár, án þess að opna lófann, það
var einfaldlega of sárt, og hann
kom sér hjá að taka á nokkrum
hlut með höndunum fyrsta hálf-
tímann á vaktinni, handarbaka-
vinnubrögð satt best að segja,
hann hafði reynt að hlífa strák-
greyinu, enda hélt ræfilstuskan
sig sem mest að honum. Svo
dofnaði þetta smátt og smátt og
maður fór að geta tekið á, eftir
hálftíma var maður orðinn dofinn
og gat farið að vinna með hönd-
unum eins og þær væru tilfinn-
ingalausir vélkrókar og framlen-
ging á handleggsstúfunum, en
saltið og átan í fiskinum héldu
áfram að éta sig inn í holdið,
dýpra og lengra inn undir skinnið
þar sem maður hafið rifið sig á
vírunum fyrstu dagana, maður
þekkti þetta óneitanlega, öll stig-
in, gleymdi því bara á eftir, þetta
var óþverri. Það gróf svo sem
ekki í þessu, holdið ást bara upp,
það gróf ekki í sjónum og þetta
greri fljótt ef það fékk frið í
nokkra daga, til dæmis gott
heimstím og tvo daga í landi og
gott útstím. Og maður passaði
lúkurnar betur næst. Jú, einn sém
hann hafði verið með, hann mátti
ekki fá skeinu, þá var undireins
komið kýli, ef hann rispaði sig,
hljóp illt í það, gróf síðan í kýlinu,
sem var látið eiga sig þangað til
það var orðið svo stórt, að hann
þurfti að fara með það til læknis
og láta skera í það. Lán að hann
ekki drap sig á þessu. Kannski
var hann dauður úr blóðeitrun,
það gat vel verið. Hann hafði
ekki séð hann í mörg ár. Það var
myrkur í lúkarnum og hann
heyrði að hann var einn. Skrýtið.
Hvern andskotann var hann að
gera hér? En hvem andskotann
hefði hann haft að gera annars
staðar?
íoðgreiðslur V/SA
reglubundnum greiðslum
komið í fastan farveg
Greiðslur færðar með tölvuboðum:
* áskriftargjöld blaða og tímarita
* afnotagjöld útvarps og sjónvarps
* rafmagnsreikningar
* endurnýjun happdrættismiða
Boðgreiðslur VISA spara tíma, fé
og fyrirhöfn. Skilvísar tryggar greiðslur
þrátt fyrir annir eða fjarvistir, draga úr
amstri, bið og umstangi, ónæði heima
fyrir og létta blaðberum störf.
Aðeins eitt símtal og málið er leyst:
Morgunblaðið © 69 11 40 Stöð 2 © 67 37 77
Ríkisútvarpið © 68 59 00 Das © 1 77 57
Rafmagnsveita Reykjavíkur © 68 62 22
LATTU
BOÐGREIÐSLUR VISA
GREIDA GÖTU ÞÍNA ! BODBERI NÝRRA TÍMA í GREIÐSLUMIÐLUN
VISA
[J2ISEEZ3

Gyrðir
Elíasson.-
Bréfbáta-
rigningin
í rauninni er ég fremur jarðbund-
inn maður, en ég á tvo árganga af
Populær Mekanik, sem ég skoða
oft í einverunni á kvöldin og rakst
þar á þessa bráðsnjöliu teikningu
af vængjum sem ég svo smíðaði
úr naumum efniviði. Dálítið síð-

JOLIN
eru tími hvíldar og friðar.
I tilefni þeirra sendir
Alþýðusamband Islands launafólki
og samherjum þess óskir um
gleðileg jól og farsæld á komandi ári.

Jólabók sjómannsins
Bókin fjallar um sjómenn og sjómennsku og segir líka
frá afreki sjómanna í landi, sem mun eindæma og ekki
þekkjast með sjómannastéttum annarra landa.
„Sjómannadagurinn" hefur byggt yfir 630 gamalmenni
og veitir þeim skjól í ellinni.
Bók þessi er seld til ágóða fyrir „Minnisvarða óþekkta
sjómannsins" og fæst hjá sjómannafélögunum í
Reykjavík og Hafnarfirði og hjá happadrætti DAS.
Úti á landi fæst hún hjá kvennadeildum Slysavarna-
félagsins.