Þjóðviljinn - 21.12.1988, Blaðsíða 11

an smíðinni lauk, en það var ekki
fyrr en í haust að ég fór að nota þá
að ráði.
í rökkrinu spenni ég á mig
vængina, opna glugga á hana-
bjáikanum. Glerhiminn tekurvið
mér. Á fluginu er ég stundum
með eitthvað að lesa, oftar en
ekki Stjömufræði Björns Jens-
sonar Latínuskólakennara, gam-
alt kver í fjólubláum lúðum
spjöldum. Vængirnir eru svo
hugvitssamlega hannaðir að
handleggir eru að mestu frjálsir,
og ég er með lítið vasaljós, rýni í
kverið, glöggva mig hikandi á
stjörnumerkjum, bæri vængina
ofurhægt.
Það er engin hollusta í að fljúga
strax eftir kvöldmat, svo ég læt
fara vel um mig fram undir mið-
nætti heima, horfi svolítið á sjón-
varp, heili upp á hverja kaffi-
könnuna af annarri, og þegar tími
er kominn tii að ganga upp stig-
ann er ég orðinn glaðvakandi,
hvert skilningarvit vel á verði.
Bærinn er ekki stór. Hálfsof-
andi strax um tólfleytið. Að vísu
stingast bláir glampar hér og þar
út í myrkur, og þar sem ég sé
glætu leggst ég á glugga. Stund-
um er dálítill hvinur frá vængjun-
um þegar ég iendi. En hér um
slóðir er sjaldan logn og enginn
tekur þyt við glugga alvarlega.
Fyrir kemur að ég sunki fyrir-
varalaust niður um tugi metra sé
ókyrrð í lofti og er rétt að segja
brotlentur á bárujámsþökunum
sem tindra dauft í hálfmánanótt-
inni. Undir þökunum liggur fólk
og dreymir. Mig dreymir örsjald-
an. Sef lítið, tek mér stuttan
blund heimkominn úr næturferð-
um og búinn að brjóta vængina
snyrtilega saman ofan í ieður-
kassa. Svo vakna ég og dreg skell-
inöðruna út úr jarðhýsi sínu, ek
hjálmlaus út malarveginn áleiðis
til bæjarins. Ég bý í stóru húsi
sem gnæfir eitt á klettahæð um
það bil kílómetra fyrir innan
byggðina. Klettahæðin rís úr
mýrlendri sléttu.
Ég vinn í prentsmiðju.
Einar Mór
Guðmundsson.-
Leitin að
Dýra
garð-
inum
Einsog regnbogi í myrkri.
Hvítt egg sem dansar.
Svartar öidur bylgjast og
vagga.
Hve mörg kvöld hafði Viktor
ekki setið með fæturna dinglandi
fram af bryggjusporðinum og
horft á tunglið spegiast í olíu-
brákuðum sjónum?
Eflauut jafn mörg og stjörn-
urnar sem hvolfdust hátt yfir
höfði hans og glitruðu í slíkri
ringulreið að honum hafði aldrei
tekist að telja þær allar.
En slík kvöid var heimurinn,
þrátt fyrir endalausa víðáttuna
sem við blasti, varla stærri en ör-
lítið bátskríli og guð kannski bara
oggulítill fuglsungi í yfirgefnu
stýrishúsi.
Stundum ímyndaði Viktor sér
að ef hægt væri að brjóta skurn
eggsins þá gæti hann gengið inn í
glampandi tunglið og ef hann
hoppaði oní regnbogann var
aldrei að vita nema óskirnar rætt-
ust undir öldunum.
„Þú ert allur í draumum,"
sagði mamma hans þegar Viktor
bar fram spurningar eða sat ann-
ars hugar og fitlaði við rafmagns-
klær og innstungur.
Hann prílaði líka upp á eldhús-
borðið og sótti stóra kökuboxið
uppi á skápnum með diskunum.
Þegar hann opnaði það sá hann
andlit sitt spegiast á botninum.
Stundum teygðist úr því og fyrir
augum hans flaut alit í undarlegri
þokumóðu; þeirri sömu og löngu
seinna grúfði sig svo oft yfir hann.
Samt vissi Viktor ekki hvað
mamma hans meinti. Hann hafði
oft heyrt fólk tala um drauma en
sjálfan dreymdi hann aldrei neitt.
Hann svaf í svörtum veruleika en
dreymdi oft á leiðinni í skólann,
glaðvakandi með opin augu, eða í
svefnrofunum á meðan hann var
að festa blund.
Nei, það var ekki hægt að lýsa
Viktori sem félagslyndum dreng.
Hann forðaðist jafnvel systur
sína og kaus fremur að sitja einn í
kennslustundum en við hlið ein-
hvers annars. Samt átti hann ekki
í útistöðum við neinn og enginn
gat kallað hann gungu.
Þetta var afar einfalt mál.
Svona vildi Viktor hafa það.
Það hefði kannski verið allt í
lagi að eiga kunningja í næsta
þorpi, tvífara við aðra bryggju,
en ekki vini sem koma og vilja
hitta mann þegar mann langar
ekkert til að hitta þá.
En þannig, þó Viktor um-
gengist fáa aðra en sjálfan sig og
vildi heist vera einn, var hann
ekki einmana. Svo fjölskrúðugar
voru kvöldstundirnar við bryggj-
una að þær þráði hann að minnsta
kosti jafn heitt og aðrir þrá vini
og ieikféiaga.
Já hver veit nema stjörnurnar,
sem hvolfdust yfir höfði hans,
hafi verið á við mörg þúsund
vini?
Einsog regnboginn sem hann
smíðaði í huganum.
Hvítt eggið sem dansaði.
Eða röddin sem stundum
kom...
KAUPFELAG
ARNESINGA
óskar starfsfólki og viðskiptavinum
gleðilegra jóla og þakkar viðskiptin
á liðnum árum

EYMIíHDSSO
ÚR ELDINUM TIL
ÍSLANDS
Endurminningar Eðvalds Hinrikssonar
skráðar af Einari Sanden.
Óvenjuleg og ótrúleg bók um ævi
Eðvalds Hinrikssonar, föður þeirra Atla
og Jóhannesar. Eðvald er Eistlendingur og
sem foringi í verndarlögreglu föðurlands
síns lenti hann á striðsárunum í úti-
stöðum, bæði við Rússa og Þjóðverja.
Það kom í hans hlut að yfirheyra skæðan
Rússneskan njósnara. Vegna mikilvægrar
vitneskju sem Eðvald komst þá yfir var
hann hundeltur af Rússum. Flótta hans
lauk á íslandi en þar með var ekki öll
sagan sögð. Hér var hann ofsóttur í
blöðum.
Úr eldinum til íslands er viðburðaríkari
en margar spennusögur.
ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 11