Þjóðviljinn - 21.07.1989, Blaðsíða 23

Ég tók það í arf að vera frekar
upp á móti Paul McCartney. Er
þó ekkert að fela það, að mér
hefur líkað eitt og eitt lag frá Páli
eftir að The Beatles liðu undir
lok. Eftir að hafa vanist nýju
plötunni, „Flowers In the Dirt“,
sit ég eftir hissa á þessum draug.
McCartney er ekki maður sem
veltir sér upp úr því sem búið er
og gert. Hann var sjálfur ekki
ánægður með marga þá sem fylltu
stöður í Wings, segir þrjár ólíkar
útgáfur af hljómsveitinni endur-
spegla óánægju sína. En hér er
gamla tröllið komið margeflt
fram á völlinn. Það eru þrjú ár
síðan síðasta sólóplata kom út en
„Flowers In the Dirt“ er sú 18.
eða 19. íröðinni. McCartney hef-
ur náð áttum, þroskast eða af-
siappast í fríinu. „Blómin í soran-
um“ hefur að geyma safn laga
sem öll fara á bás með því betfa
sem McCartney hefur gert.
Mér fannst smekkur Mc-
Cartneys á hljóm alltaf hálf unda-
rlegur. Það var eins og hann hefði
ekkert lært af flóknari útsetning-
um og upptökum á síðustu
plötum The Beatles. Á „Blómun-
um“ hefur Páll loksins náð því að
hljóma nútímalega.
Hér á Elvis Costello ekki lítinn
hlut að máli. Gamli bítillinn seg-
ist mikið hafa grætt á samstarfinu
við Costello. Það er auðvitað
ekki auðvelt fyrir bítil að vinna
náið með öðrum. Harrison gerði
það með góðum árangri á „Cloud
9“ og nú er Hringurinn farinn af
stað. En McCartney segir Cos-
tello hafa brotið upp vanabundn-
ar uppbyggingar á lögum og þeir
hefðu gagnrýnt og hvatt hvor
annan, þannig að það minnti
hann helst á samstarfið við Lenn-
on. McCartney þarf heldur ekki
að kvarta undan hljóðfæraleikur-
unum sem hafa valist með honum
núna.
Það sem kemur mest á óvart á
Á atkvæða
„Flowers In the Dirt“, er fjöl-
breytni laganna. McCartney
sýnir jafnvel á sér nýar hliðar.
Síðasta lag geisladisksins (auka-
lag sem er ekki á plötunni) heitir
„Ou Est Le Soleil“. Þar bregður
McCartney sér á fák sem ég man
ekki eftir að hann hafi þeyst á
áður. Þetta er mun djarfara lag
en Páll hefur gert lengi, með afar-
stuttum texta, svipuðum og Mic-
helle.
Aðeins smáir en hnitmiðaðir
effektar eru notaðir og þá oftast
myndaðir frá hljóðfærunum sjálf-
um. Útsetningar eru líka með
miklu betra móti en McCartney
hefur gert síðan á „Band On the
Run“, sem kom út 1973.
Ballöðuhliðin á McCartney
(sem aflað hefur honum mestra
vinsælda) er ekki í fyrirrúmi á
þessari plötu. Það er meira rokk-
að, oft í bland við hina og þessa
takta, til dæmis raggí og fönk. Sá
gamli er ferskari nú en oft áður og
gott ef hann er ekki yngri, svona í
sinninu.
Honum finnst fyndið þegar
fólk segir að sala á plötu skipti
ekki máli. Það að fólk skuli gera
sér ferð út í búð með hundrað-
kallana sína til að kaupa ákveðna
plötu, er merkilegur hlutur að
hans mati. Þannig segir hann að
almenningur greiði atkvæði sitt.
Fyrir mann sem var vanur að eiga
vísan stuðning kjósenda í flestum
kjördæmum heimskringlunnar,
hlýtur fylgismunurinn að vera til-
finnanlegur. McCartney hefur
samt náð að selja plötu í stærri
upplögum en The Beatles. Þá
kosningasveiflu hef ég átt í erfið-
leikum með að skýra út fyrir sjálf-
um mér. Kosningaræða Mc-
Cartneys í ár hefur alla vega
tryggt honum eitt atkvæði í kjör-
dæminu ísland.
Mitt atkvæði hefur ekki fallið á
þennan frambjóðanda áður,
nema þá í ölæði. Slíkt telst ekki
lögleg kosning, í besta falli utan-
kjörstaðaratkvæði sem tíndist á
leiðinni. En nú vil ég, fullur jafnt
sem ófullur, greiða þeim gamla
atkvæði mitt. McCartney ætlar á
tónleikaferðalag í fyrsta skipti í
10 ár nú í sumar. Mín tilfinning er
að þeir tónleikar verði með því
besta sem McCartney hefur haft
upp á að bjóða „lifandi“ í langan
tíma.
„Flowers In the Dirt“ kemur til
með að endast lengi eftir að
Þjóðleikhúsið hefur hrunið ofan
á Kjallarann.
-hmp
Listin
aðlifaaf
Þursaflokkurinn og Stuðmenn
enduðu í Strax. Miðað við um-
stangið á þessum álfa- og tröllal-
ýð fyrir nokkrum misserum, hef-
ur ríkt þögn og logn í kringum
Stuðmenn. Dánarvottorðið hef-
ur aldrei formlega verið gefið út.
Enda hef ég það á tilfinningunni
að þetta gengi lifi áfram sem
Stuðmenn þangað til það fer að
senda kveðjur í óskalagaþátt
gamla fólksins á rás 1, klukkan 11
fyrir hádegi á sunnudögum. Þá
sofa þursar en stuðmenn vaka.
„Listin að lifa“ heitir uppátæki
Stuðmanna að þessu sinni. Þá list
virðast Stuðmenn kunna ágæt-
lega, því eftir flestum sólarmerkj-
um á íslenskum stjörnuhimni að
dæma, ættu Stuðmenn að vera
liðnir undir lok. Síðustu uppá-
komur Stuðmanna, tónlistarlega,
hafa ekki staðist samanburð við
það besta sem þessu liði hefur
dottið í hug. En það er með stuð-
mennskuna eins og sjómenn-
hentar mér“ og nautnasjúklingn-
um sem er svo ánægður með lífið
og tilveruna, að hann eða hún er
sannfærð um að betri tíð geti ekki
komið (“Betri tíð“).
Lögin eru 12 og ég hef enn ekki
fengið leið á neinu þeirra, þótt
þau njóti sín betur við sumar að-
stæður en aðrar. Það skemmir
heldur ekki fyrir að Stuðmenn
eru einnig fagmenn. „Listin að
lifa“ er laus við klaufalegar upp-
tökur, vonda hljóðblöndun og
einhæfan hljóðfæraleik. Þegar
slíkt lið dettur niður á góð lög og
texta, getur fátt mistekist, nema
ef vera skyldu áheyrendur. Þjóð-
in er svo fúl þessa dagana, þannig
að svo illa gæti farið. Hollara væri
hins vegar að taka Stuðmenn inn
með glöðu geði og slappa aðeins
af.
Notist eftir þörfum. Umslag
plötunnar er áberandi gott og
eiga myndir þess ágæta málara
Ómars Stefánssonar stærsta þátt-
inn í því.
-hmp
skuna, túrar eru misjafnir og
jafnvel heilu vertíðirnar geta far-
ið í vaskinn. Stuðmenn hafa lent
á ágætum miðum á „Listin að
lifa“. Þau (Stuðmenn er líka
kona) eru lífsglaðari en á seinni
uppákomum og virðast hafa
meira gaman af því sem þau eru
að gera.
Lögin eru meira í ætt við það
sem Stuðmenn voru á meistara-
stykkjunum, „Sumar á Sýrlandi"
og „Tívólí". Léttar og vandaðar
melódíur, skreyttar textum sem
eru í gamla góða hnyttna stflnum.
Ósköp þægilegt kommbakk fyrir
okkur sem vorum hætt með snuð
á blómatíma Stuðmanna.
Ég ætla ekki að halda því fram
að Stuðmönnum hafi tekist að
gera plötu í gamla stflnum, og
þess vegna sé „Listin að lifa“ góð
plata. Það skilar sér sitthvað í
gegn, sem gerst hefur í millitíð-
inni hjá áhöfninni.
Aðalatvinnugrein Stuðmanna
hefur verið sálgreining. Þeir hafa
sálgreint íslensku þjóðina í hátt á
annan áratug. Vandamál, stór og
smá, ambögur og sálræn pressa
eyþjóðarinnar, koma fram í tæki-
færismanninum í „Bara ef það
HEIMIR MÁR
PÉTURSSON
DÆGURMÁL
Föstudagur 21. júlí 1989 NÝTT HELGARBLAÐ — SÍÐA 23