Þjóðviljinn - 11.05.1991, Blaðsíða 14

Vöölugangan
mikla
Eftir
Sigurð
Pálsson
(Sigga
flugu)
Nú vorar eflir mildan vetur og
við sem höfum heilsu og þrek til
að leika okkur úti í náttúrunni
höfum til margs að hlakka. Við
höfum líka margs að minnast. Hér
ætla ég að segja frá ágætri veiði-
ferð sem við fórum í þrir félagar:
Karvel Hreiðarsson, Sæbjöm
Kristjánsson og ég. Þetta var rétt
fyrir miðjan ágúst í fyrra. Ferð-
inni var heitið austur í Skaftá, á
svæði sem kallað er Hólmamir.
Þetta er suður undir sjó. Þama er
oft ágætis veiði og ef ég veit um
ævintýralandið í veiðiskap þá er
það þetta svæði. Mest er veitt í ál-
um sem kenndir em við Mávabót.
Þama er blanda af jökulvatni og
bergvatni og fiskamir fallegri en
annars staðar. Síðasta sumar var
ekki gjöfult þama. Sjóbirtingur-
inn lét varla sjá sig. Hann var að
sinna öðmm erindum úti í sjó og
kom ekki fyrr cn í vetur. Þetta
hefur gerst áður og kætir nú ekki
alla, satt að segja. Við emm svo
skynsamir, íslendingar, að veiða
eftir lögum og reglum. 1 sumu eru
þau mannanna verk undarleg og
virðast ekki byggð á þekkingu á
náttúm landsins. Þess vegna er
stundum langt liðið á veiðitíma
þegar fiskurinn kemur, eða eins
og í fyrra, veiðitíminn löngu lið-
inn þcgar fiskurinn sást. Veiði-
menn trúa alltaf á gæfuna, að hún
snúist þeim í hag. Þess vegna för-
um við þótt ekkert bendi til að
nokkur fiskur fáist. Við höfum
hiakkað til í langan tíma og það er
ekki svo Iítill hluti af einni veiði-
ferð. Þetta hafa góðir menn bent
á, síðast Stefán Jónsson í bókinni
sinni um iífsgleði á tréfæti. Ég
hefði kannski átt að skrifa Stefán
Hér ætla ég að segja frá ágætri veiðiferð
sem við fórum í þrír félagar,
rétt fyrir miðjan ágúst í fyrra.
Ferðinni var heitið austur í Skaftá
heitinn Jónsson. Það er kórrétt
orðalag en mörg ár munu líða áð-
ur en það fær réttan hljóm, svo
snarlifandi sem hann er í huga
mínum. Nú, nú. Það er líklega rétt
að halda sig við efnið. Við ætluð-
um að veiða í Hólmunum og
reyndum það. Affinn var eins og
til stóð, enginn, en litið gerði það.
Við yfírgáfum svæðið á öðmm
degi fullir af gleði yfir því að þótt
fiskurinn hafi platað okkur svolít-
ið heföi útsýnið bætt það upp. Því
lengra sem komið er fram á sand-
ana, því fallegri verður sýnin inn
til Iandsins. Hugsið ykkur, austast
er Öræfajökull og síðan allur
íjallahringurinn til vesturs og
endar í Mýrdalsjökli og Hjörleifs-
höfða. Væri það ekki fiskurinn
hefðum við líklega ekki farið á
þessar slóðir. A þessum tíma er
ekki um marga kosti að velja fyrir
veiðimenn þama á svæðinu, ef
birtingurinn bregst. Við fómm
upp að Klaustri. Þar hittum við
ágætan mann og veiðikló, Odd
Eggertsson. Hann var að klambra
saman fyrirstöðu í Skaftá fyrir
neðan brúna að sunnanverðu.
Þetta var timburþil sem náði
nokkra metra út í ána. Svo ætlaði
Oddur að hengja net við djúpend-
ann á fyrirstöðunni. Við spurðum
almæltra tíðinda einkum varðandi
veiði. Oddur hafði óljósar fréttir
af bleikju í Núpsvötnum. Þá var
nú ekki beðið boðanna heldur
þeyst austur að Maríubakka í
Fljótshverfi. Þar hittum við
Guðna bónda sem tók okkur ljúf-
mannlega. Jú, víst mættum við
skoða Núpsána. Hann vissi ekki
nema verið gæti að menn væra
innfrá og þá með leyfi, væri svo
skyldum við draga okkur í hlé.
Það var fastmælum bundið að við
hefðum samband við Maríubakka
um kvöldið ef nokkrar fféttir
væm af veiði. í okkur var spenn-
ingur að reyna nýja veiði á nýjum
stað og fljótlega vomm við komn-
ir inn með Lómagnúp að austan.
Þama em flóðgarðar vegna Súlu-
hlaupa og við komum að ánni rétt
innan við þá. Núpsáin er falleg
þar sem hún kemur fram með
hömmnum þama. Drengir snör-
uðust i vöðlur og vesti, hengdu
háf á bakið og skiptu um flugu á
hlaupum. Nú var nefnilega ekki
eftir neinu að biða. Við ösluðum
ána á vaðinu og reyndum veiði í
hyl eftir hyl. Fljótlega varð okkur
ijóst að auðvitað yrðum við að
ganga góðan spotta inncftir og
reyna veiði þar. „Við skulum
ganga veginn í korter." Já, við
gerðum það. Þá hafði opnast sýn
til hamranna miklu inn með núpn-
um og við ákváðum að fara ögn
lengra. Þá fór að sjást betur inn til
skógarins og áður en við vissum
af var stefnan sett þangað. Við
skálmuðum áfram og vomm kátir.
Einhver glóra kom yfir Sæbjöm.
Hann gmnaði að langt væri inn-
eftir og varla styttra til baka.
Hann fór að impra á því að líklega
væri skynsamlegt að láta þetta
gott heita, sveigja héma vestur að
ánni og veiða svo niðureftir. Já,
ætli það ekki, það væri líklega
best sögðum við. Við sveigðum
svo í vestur sjálfsagt eina 20
metra en það er fljótlegt að breyta
stefhu og nú var hún allt í einu í
hánorður. Ég held að við Karvel
höfum ekki tekið eftir neinu og
Sæbjöm lét gott heita í bili. Hann
reyndi aftur. Þetta væm margir
kilómetrar eftir þama inn að hól-
unum. Já, já, þetta þýðir sjálftsagt
ekki sögðu við, við skulum bara
beygja. Samt var skálmað í há-
norður sem fyrr. Sæbjöm and-
mælti með rökum. Við Karvel
hlógum. Hann sagðist hlakka til
að heyra hláturinn í Sigurði þegar
við nálguðumst bílana með
kvöldinu. Við hlógum þá bara enn
hærra. Hann sá auðvitað að hér
yrði engu um ráðið. Mennimir
væm óðir. Okkur sýndist degin-
um ljósara að þetta væri örstutt og
stefndum sem fyrr á hólana, sem
munu heita Rauðabergshólar. Þar
teygir sig gróðurtorfa austur á
aurinn. Eftir langa göngu komum
við að ánni þar sem hún féll vest-
ur með torfunni að sunnanverðu.
Hún kemur þama á ská frá brekk-
unum að austan og fellur rakleitt
að berginu að vestanverðu. Hún
fylgir svo berginu eða fjallinu alla
leið niður að görðum þar sem við
skildum bílana eftir. Þama kæld-
um við okkur. Rifum vöðlumar
niður á hæla og létum svitann
dampa. A meðan skimuðum við
eftir líklegum veiðistöðum. Ekki
14 SfÐA — NÝTT HELGARBLAÐ Laugardagur 11. maí 1991