Dagblaðið Vísir - DV - 27.10.1995, Qupperneq 12

12
FÖSTUDAGUR 27. OKTÓBER 1995
Spurningin
Ertu ánægð(ur)
með launin þín?
Trausti Halldórsson, húsvörður og
myndatökumaður: Já, ég myndi
segja það, en ég er í mörgum störf-
um.
Nína Björk verslunareigandi: Ég
vil ekki svara þessari spumingu.
Ómar Öm Hannesson nemi: Ég er
í skóla og hef engin laun en sumar-
launin hefðu mátt vera hærri.
Bjami Eggertsson verslunarstjóri:
Þau geta alltaf verið betri.
Auður Hauksdóttir leikskólakenn-
ari: Nei, alls ekki.
Nina S. Fischer, verslunarmaður
og þolfimileiðbeinandi: Já, ég er
ánægð með þau.
Lesendur
Landsbyggðin
og Vegagerðin
„Það er oft eins og þessar aðstæður séu einkamál Vegagerðarmanna", seg-
ir m.a. í bréfi Guðmundu.
Guðmunda skrifar:
Við landsbyggðarfólk þurfúm um
ijallveg að fara og eigum því líf okk-
ar í höndum ráðamanna Vegagerð-
arinnar. Oft fáum við rangar eða
ónógar upplýsingar. — Á sl. hausti
hringdi ég í upplýsingaþjónustu
Vegagerðarinnar í Ólafsvík að
morgni og fékk svör um að hálka
væri á Kerlingarskarði, en engin
hálka á veginum um Heydal. Þegar
á Heydal kom var á löngum kafla
harðfrosið klakahröngl í hjólfórun-
um, sem reif klæöningu innan úr
bílbrettinu.
Seinni hluta sama dags átti ég
leið um Kerlingarskarð, þar áttu
margir bílar í erfiðleikum. Þegar
hringt var til Vegagerðarinnar í
Ólafsvík og tilkynnt um ástandið og
óskað aðstoðar voru svörin þau að
óvíst væri hvort aðstoð yrði veitt,
sem þó varö. í útvarpi komu engar
upplýsingar um varhugaverða færð.
Á þessu hausti lenti ég ásamt fjöl-
skyldunni í sjálfheldu á Kerlingar-
skarði. Rignt hafði og marautt var á
leiðinni allri frá Reykjavík upp á
Kerlingarskarð. Þar tók svo við nok-
kurra kilómetra kafli með snjó og
ofankomu. Þegar leitað var til Vega-
gerðarinnar í Ólafsvík sem fyrr,
voru svörin þau að þar væri enginn
snjór og ekkert að moka. — Var ég
þá bara að ljúga til um aðstæður?
Auðvitað ekki, nóg er nú samt! Og
engar fréttir í útvarpi af færðinni.
Þegar til byggða kom lét ég lög-
reglu vita um ástandið og lét þess
jafhframt getið að Vegagerðin hefði
verið beðin um aðstoð. Mér var tjáð
aö ekki væri hlustað á þá beiðni af
hálfu yfirmanna Vegagerðar. Báðir
þessir aðilar gátu þess að um van-
búna bíla væri að ræða — og mikiö
rétt, ég var ein af þeim. En það er
með mig eins og rolluna sem ratar í
sjálfheldu, við eigum aðeins tvær
leiðir. — Annaðhvort að leita að-
stoðar annarra eða að stökkva til
heljar.
Við þær aðstæður sem maður
lendir í, óundirbúinn í snjó og
hálku, þá er ekki-við neitt ráðið.
Eitt lítið augnablik getur skilið á
milli lífs og dauða. Það er dýrt að
senda varðskipð eða þyrlu eftir eini
rollu. En þar gilda mannúðarsjónar-
miö, þau sömu og við aðstoð iÚa bú-
inna í ófærð. Þótt segja megi að fólk.
eigi að vita að alls sé von á þessum
árstíma þá vantar upplýsingar.
Jafnvel um smákafla á allri leiðinni
og það má spara bæði fé og fyrir-
höfn, ef því er sinnt. — Það er oft
eins og þessar aðstæður séu einka-
mál vegagerðarmanna, en ekki ör-
yggisþjónusta fyrir okkar skattfé, og
vitna ég þá einnig til færðar um
Barðaströnd.
Fréttamanns- og þularstörf
Hrafnhildur Sigurðardóttir
skrifar:
Mér finnst fyllilega tímabært að
sjónvarpsstöðvamar báöar skoði
betur hveijir eru ráðnir í frétta-
manna- og þularstörf. Að því þarf
sérstaklega að hyggja að viðkom-
andi hafi góða ffamsögn og séu ekki
með neinum hætti blæstir í máli.
Ég held að ísland hljóti að vera
eina landið i heimi þar sem við-
gengst að fréttaþulir kunni ekki eða
geti ekki talað eigið tungmnál al-
mennilega. Ég hef sérstaklega í
huga Karl Garðarsson og Herdísi
Bimu á Stöð 2. Ég ætla ekki að
kveða upp neinn dóm um hvort þau
em góðir fréttamenn, en hitt fúll-
yrði ég, að þau era bæði afleitir þul-
ir og ættu alls ekki sinna þeim störf-
um.
Á Ríkissjónvarpið er nú komin til
starfa Hildur Helga Sigurðardóttir
sem verið hefur fréttaritari í
London. Öllum má ljóst vera, að
hún þarf á umtalsverðri þjálfun að
halda svo hægt sé að telja hana
frambærilega sjónvarpskonu. Fram-
sögn hennar er veikasta hliðin, en
hún flytur fréttir með einhverri sér-
kennilegri syngjandi hrynjandi, sem
ekki er tiðkuð á íslandi.
Við sjónvarpsáhorfendur og
áskrifendur eigum kröfú á því að
þeir sem við höfum daglega á skján-
um á heimilum okkar séu okkur
sjálfum og bömum okkar góð fyrir-
mynd í íslensku máli.
Kvenrembubestíur á kvennaráðstefnu í Kína
Ólöf S. Eyjólfsdóttir skrifar:
Fjölmiðlafólk virðist misnota
samtalsþætti í ríkisútvarpi lands-
manna í þágu sjálfhverfs athyglis-
sjúks fólks og ragludalla. — Tvo
daga í röð var rætt við konur við-
víkjandi kvennaráðstefnunni í Kina
og einnig um ráðstefnuna í Reykja-
vík „Valkyijur eða ambáttir".
í bæði skiptin lýstu tvær af við-
mælendunum því yfir að þær væra
lesbíur og önnur tíundaði eigið
ágæti sem var víst fólgið í því að í
hennar kroppi væra fleiri karlkyns-
hormónar en náttúrulegt væri hjá
venjulegum kvenmanni. Sú fjöl-
miðlakona sagðist vera í sambúð
með konu.
Hvaða hormónasamsetning skyldi
vera hjá sambýliskonunni? Skyldi
hún vera valkyija eða ambátt sem
lúta má karlkynshormónum ofur-
konunnar? Er þama kannski á ferð-
inni ný tegund kúgunar? Var fram-
lag íslands til kvennaráðstefiiunnar
í Kína ef til vill kenningar um að
lesbíulíf væri þjóðþrifaráð gegn
fólksfjölgun? Hafa lesbíur yfirtekið
kvennaráðstefnuna og nýta hana
sem áróðurstæki til að auglýsa sín-
ar einkahvatir? Það læðist að manni
sá granur að þessir sjálfhverfu vind-
belgir, fulltrúar ráðstefnunnar, hafi
verið valdir með tilliti til kynhegð-
vmar sinnar.
Konur: sofið ekki á verðinum.
Látið ekki hrokafullar, athyglissjúk-
ar kvenrembubestíur vaða uppi og
lúmskan áróður þeirra færa alda-
jafnréttisbaráttu kvenna fyrir
mannréttindum niður á lágkúralegt
plan þar sem aðalmálið — jafnrétti
kvenna til atvinnu og launa — er
svæft í fæðingu. Þá er verr farið en
heima setiö.
Frá kvennaráðstefnunni í Kína.
saman bækur sínar.
Fulltrúar lesbía frá S-Afríku og Perú bera
Finnur talar
fyrir fjöldann
í lífeyris-
sjóðsmálunum
Baldur skrifar:
Ég er sannfærður um að flest-
ir sem hafa lesið eða heyrt mál-
flutning Finns Ingólfssonar við-
skiptaráðherra um málefhi lif-
eyrissjóðanna era honum hjart-
anlega sammála. Auðvitað á að
gefa fólki frelsi til að ráða því
hvar það greiðir í lífeyrissjóði.
Það sem væri þó það besta er að
koma sjóðunum inn I bankakerf-
ið og flytja nú þegar áunnin rétt-
indi fólks þangað. þá gæti það
líka ráðið því hvenær það færi á
eftirlaun frá þessum sjóðum sín-
um. Setja mætti þó lágmark þess
við 65 ár, alls ekki sfðar - með
fúllum hámarksgreiðslum, segj-
um eftir 30 ára greiðslur.
Verðlækkun á
gömlu dilkakjöti
Svava skrifar:
Þeir í landbúnaðarráðuneyt-
inu era sífellt á kafi í kindakjöt-
inu. Það er meiri umhyggjan
sem ráðneytiö ber fyrir jiessari
sérstöku tegund matvæla! Nú
undibýr ráðuneytið sölu á gömlu
hlutuðu dilkakjöti á 349 kr. kg og
svo á 399 kr. kg sé það hlutað
sundur af eitthvaö meiri ná-
kvæmni. En allt er kjöt þetta
gamalt og meira og minna frost-
þurrkaö. Hvað skyldi lengi vera
hægt að bjóða þetta gamla kjöt til
sölu?
Enga hetjudáð
í ránum
Jóhann skrifar:
Eftir að hafa heyrt og séð í
Ijósvökunum og lesið í blöðunum
fréttimar af hinu misheppnaða
bankaráni í Landsbankanum og
hversu knálega viðskiptavini
bankans tókst að handsama ræn-
ingjann flögraði að mér: Hvað
hefði gerst hefði ræninginn verið
vopnaðúr byssu og hann síðan
panikerað? Hann hefði getað
skotiö manninn eða sært eða
drepið bankastarfsmenn eða við-
skiptavmi'sem innanhúss vora.
Mín skoðun er sú að handtaka af
þessu tagi eigi alfarið að vera
vinna lögreglu og þiufi menn út-
rás fyrir hetjulund sína skuli
þeir leita hennar án þess að
stofna öðru fólki í hættu.
Kínaviðskiptaráð
óþarft
Kaupmaður skrifar:
Ég frétti að stofna eigi við-
skiptaráð hér á landi milli ís-
lands og Kína, á borð við íslensk-
ameríska viðskiptaráðið eða
önnur slík. Félag íslenskra stór-
kaupmanna ætlar víst að standa
að þessu. Ég sem kaupmaður tel
ekki nokkra þörf á stofnun við-
skiptaráðs milli Kína og íslands,
nóg er aö menn fari f hópferðir
til Kína. Út úr þeim ferðum hef-
ur ekkert komið og heldur bind
ég slakar vonir um árangur af ís-
lensk-kínversku viðskiptaráði.
Dómur yfir
dópsmyglara
Helgi Sigurðsson skrifar:
Mér finnst óskaplega fjar-
stæðukennt að koma með þessi
væmnu viðtöl í sjónvarpi við af-
brotamenn eins og t.d. sl. mánu-
dagskvöldi á Stöð 2. Nógu er
slæmt að böm skuli vera í upp-
eldi hjá fólki sem dæmt hefur
verið fyrir dópsmygl þótt ekki sé
látið liggja að því að viðkomandi
afbrotamaður, reyndar báðir for-
eldrar, hafi verið beittur rang-
læti með því að sleppa honum
bara ekki lausum. Maður hefur
yflrleitt ekki samúð með svona
nokkra. Þessir dóp- og eiturefna-
smyglarar ættu allir að vera
undir lás og slá langtímum sam-
an. Það er eina réttlætið gagn-
vart þjóðfélaginu.