Dagblaðið Vísir - DV - 23.01.1996, Side 10

10
ÞRIÐJUDAGUR 23. JANÚAR 1996
Spurningin
Hvað vildir þú helst starfa ef
öll störf væru jafnt launuð?
Anna Björg Arnljótsdóttir hjúkr-
unarfræðingur: Vera hjúkrunar-
fræðingur.
Margrét Þorgeirsdóttir hár-
greiðslunemi: Örugglega það sem
ég er að gera.
Arnheiður Bergsteinsdóttir,
heimavinnandi: Örugglega vera
forseti bara.
Jón Einar Marteinsson, fram-
kvæmdastjóri netaverkstæðis:
Ég hef nú ekki hugsað út í það,
ætli það sé ekki bara það sama og
ég er í.
Valdimar Valdimarsson nemi: Ég
væri róni.
Svanþór Einarsson nemi: Ég veit
það ekki.
Lesendur
Sálarrannsóknir
- „togstreita"
vísindamanna
Runólfur skrifar:
Ég fór fyrir stuttu ásamt konu
minni á kynningarfund um starf-
semi Sálarrannsóknarskólans, en
hann er að hefja starfsemi sína um
þessar mundir. Það er skemmst frá
því að segja að þessi kynning kom
mér mjög á óvart, því þetta var ekki
bara kynning á skólanum sjálfum
heldur var þama líka reifuð saga
spíritismans á íslandi frá upphafi
(Tilraunafélagsins eldra), sem var
forveri Sálarrannsóknarfélags ís-
lands, og margt fleira sem vakti
áhuga manna á dulrænum málum
hér á landi sem annars staðar.
Það var Magnús H. Skarphéðins-
son, skólastjóri skólans, sem hafði
þessa kynningu á hendi og fram-
kvæmdi hana af mikilli kostgæfni.
Luku allir upp einum munni um að
þama væri á ferðinni mjög fróðleg
og heillandi saga, sem hófst í Hydes-
ville í Bandaríkjunum árið 1848.
Þama var drepið á margar helstu
rannsóknir sem framkvæmdar hafa
verið bæði í dulsálarfræði og innan
spíritismahreyfingarinnar sl. 150 ár
eða svo. Þær eru þó flestar alltof lít-
ið þekktar af áhugafólki um þessi
mál.
Þarna var fróðleiksfúsum áheyr-
Breskir miðlar að störfum.
endum t.d. bent á fyrirbærið „myrk-
fælni“, sem væri í raun fyrsti vísir
miðilshæfileika. Maður í myrkri
hræðist gjarnan umhverfið og
„finnur" hugsanlega eitthvað eða
óttast eitthvað í kringum sig, en um
leið og ljós kviknar í kringum hann
hverfur óttinn eða „hugboðið" jafn-
skjótt. Þarna er um að ræða blæ-
brigðamun tveggja heima, þess sem
við sjáum og þess sem er óþekktur.
- Eða svo skildist mér a.m.k. - En
hvað eru átíar, huldufólk, hvar eru
hinir framliðnu, hvað eru líkamn-
ingar og líkamningamiðlun? Eða þá
hinir ýmsu miðlar (transmiðlar,
hlutskyggnimiðlar o.fl. o.fl.)?
Allt þetta var rætt á kynningar-
fundinum um starf Sálarrannsókn-
arskólans og var þó eins konar fors-
mekkur að því sem koma skyldi í
skólanum. - Þeir sem þama vora
saman komnir fóru margs vísari af
þessum frábæra kynningarfundi.
Ævintyrin og vaninn
Konráð Friðflnnsson skrifar:
Sagt er að eftir því sem „sjónvídd"
manna sé „þrengri" sé skerpan að
sama skapi minni. Maður sem
aldrei hefur t.d. komið út fyrir bæj-
armörkin er ekki sagður hafa víðan
sjóndeildarhring. Um slíkan mann
er gjarnan notað orðið heimalning-
ur. Vissulega eru þeir menn til er
þrá að sjá meira af heiminum en
það sem túngarðurinn heima býður
upp á. Slíkur þankagangur endar
oft með því að menn leggja land
undir fót og fara út í hinn stóra
heim á vit ævintýranna, sem þeir
eru sjálflr sannfærðir um að bíði
handan hafsins.
En ævintýri eru með þeim ann-
mörkum að þau gerast sjaldnast í
sjálfu lífinu. Ljóminn sem kannski
stóð af atvinnuauglýsingunni, sem
leiddi til þess að fólkið dreif sig af
stað, stóð ekki undir nafni. Sann-
leikurinn er nefnilega sá að grár
hversdagsleikinn tekur fljótt völdin
hjá hinum aðfluttu, og á furðu
skömmum tíma, á nýjum stað. Og
það gerist æði fljótt að menn eru
farnir að vinna sömu handtökin.
Aðeins annars staðar. í nýjum
heimkynnum.
Og það er eins með reynsluna og
víðsýnina, að eftir því sem hún
verður meiri hjá mönnum minnkar
trúverðugleikinn og sífellt færri
trúa því sem sagt er. Fólk trúir ekki
að einn og sami maðurinn hafi lent
í öllu þessu sem hann talar um. Og
það þótt hann sé einungis að lýsa
eigin reynslu öfgalaust.
Það getur með öðrum orðum verið
erfitt fyrir ævintýramanninn að
miðla ævintýrum sínum til ann-
arra. Sama gildir um reynsluna,
hvort sem hún er góð eða slæm. Og
þess vegna spyr maður sjálfan sig
stundum hvað ævintýri sé í raun og
veru. Mín niðurstaða er sú að þau
hafi einvörðungu gildi fyrir þann
sem í þeim lendir. Og er það
kannski ekki nóg?
Aðskiljum
kirkju og ríki
Gísli Einarsson skrifar:
Ég hef fylgst með umræðunni
um aðskilnað kh’kju og ríkis. Nú
nýlega birtist í DV niðurstaða
könnunar sem gerð var um þetta
mál í dálki sem nefnist „rödd
fólksins". Þar var ekki um að
villast: Spurningunni „Á að að-
skilja ríki og kirkju"? svöruðu
83% ,já“ og 17% „nei“. Þarf yfir-
leitt frekar að ræða málið? Það
er nokkuð ljóst að landsmenn
eru langflestir hlynntir því að
kirkjan sé aðskilin ríkinu. En
hverjir eru það sem halda svona
fast í þetta samband? Þingmenn,
ríkisstjómin? Látum nú einu
sinni að vilja þegnanna, aðskilj-
um ríki og kirkju.
Neysluskattar
eina leiðin
Reynir Jónsson skrifar:
Það má undarlegt vera að
stjórnir undangenginna ára, að
meðtalinni þeirri núverandi,
skuli aldrei hafa gert hið
minnsta átak til aö leiðrétta
skattakerfið hér á landi af neinu
viti. Eins og það er þó auðvelt, í
ekki stærra eða fjölmennara
ríki. Neysluskattar eru t.d. eina
leiðin sem fólk gæti sæst á því
þá gengur jafnt yfir alla. Þetta er
nú einmitt á döfrnni í Bandaríkj-
unum og gengur að öllum líkind-
um í gegn fyrr en síðar. - Núver-
andi skattakerfi hér er gengið
sér til húðar og er reyndar mik-
il meinsemd í stjórnsýsiunni.
Röskun á
Golfstraumnum?
Jónatan hringdi:
Það hefur lengi verið vitað að
röskun á loftslagi hér um slóðir
væri líkleg. Reyndar hefur hún
látið á sér kræla hér á landi, t.d.
með því að veturnir eru með ger-
breyttu sniði. Ýmist er ofsa snjó-
koma, t.d. fyrir vestan og norð-
an, eða þá afar mildir og langir
kaflar, og það á því tímabili sem
áður var hvað verst, eins og
núna í desember og janúar. En
verði röskun á Golfstraumnum
er komið upp vandamál sem
verður illleysanlegt. Það er því
rétt hjá stjórnvöldum að láta
fylgjast með þessum málum á
vettvangi Sameinuðu þjóðanna.
Óvirkt upplags-
eftirlit
Leiðin og gönguleiðin góða
Helgur reitur. - Lifendur og dauðir í samfélagi stuttan spöl.
H.H. skrifar:
Þeir eru margir sem hafa það fyr-
ir vana að fá sér góðan göngusprett.
Stórt skref var tekið þegar sérstök
göngubraut var kynnt fyrir þessa
unnendur útivistar hér í Reykjavík.
Nú hefur stærsta gönguleiðin verið
samtengd með nýrri brú yfir
Kringlumýrarbrautina. Þetta er hið
merkasta framtak og gönguleiðin
mun lengjast mjög við þetta mann-
virki. En gönguleiðin að brúnni er
ekki öll sem skyldi. Það er nefnilega
talsverður spölur sem liggur gegn-
um einn kirkjugarð borgarinnar,
Foss vogskirkj ugarð.
Margir eiga þama ættingja í graf-
reitum og kirkjugarður er í augum
flestra talinn helgur staður, þar sem
ekki skal raska ró eða spilla um-
hverfi. Um kirkjugarða skal ganga
hægt og hljótt og sýna hinum látnu
virðingu. - En þama er einmitt
hluti útivistargönguleiðarinnar um
borgina endilanga. Ég hafði ekki
áttað mig á þessu og varð bæði sár
og leið þegar ég komst að því að
þarna er oft talsverður erill. Ekki
bara af gangandi fólki, heldur líka
hjólríðandi og oft er farið hratt yfir.
Nú er ég ekki að segja að ekki megi
rölta um kirkjugarða, þeir eru oft
augnayndi með vel snyrtum reitum
og blómum yfir sumartímann. Sums
staðar bekkir til að fólk geti tyllt sér
niður og notið kyrrðarinnar. En
þegar búið er að leggja sérstakan og
almennan göngustíg í gegnum
kirkjugarð, þá er friðurinn úti og
breytist í más og hvás móðra vegfar-
enda, sem era að ganga af sér spik-
ið eða steypa fyrir björg spennunni
og streitunni í huga sér. - Vonandi
sjá hinir látnu aumur á vegmóðum
hali og drós sem þramma þarna
með fram hinstu bústöðum þeirra
eða nýteknum gröfum. En undarlegt
er fyrirbærið: gönguleið í kirkju-
garði, engu að síður.
Magnús Sigurðsson skrifar:
Við og við eru að birtast frétt-
ir af einhverju sem nefnist upp-
lagseftirlit og nýjar tölur um
upplag hinna og þessara blaða og
tímarita. Að vísu man ég ekki
eftir neinum tölum um eitt eða
annað blað en Morgunblaðið.
Þetta „upplagseftirlit“ er því
óvirkt í reynd, auk þess sem það
er afar hvimleitt lesefni i blöðun-
um sjálfum og engum til ánægju
eða fróðleiks.
Forsetafram-
boöiö - fyrsta
vísbending
Hjálmar skrifar:
Nú er komin fyrsta vísbending
um forsetaframbjóðendurna.
Flestir eru þeir gráti næst, ýmist
af hrifingu yfir móttökunum,
þetta frá tveimur og upp í um 40
tilnefningar, eða þá af undrun
yfir því hve margir hugsi til
þeirra með hlýhug. Já, hlýhugur
hefur alltaf haft mikið að segja í
málefnum íslenska forsetaemb-
ættisns. En mikið hroðalegt klúð-
ur á þetta eftir að verða, það eitt
er ég þó viss um, og vonbrigði
með úrslitin þegar það mun
skipta sköpum að fá þetta 7-10%
til aö komast að.