Dagblaðið Vísir - DV - 22.03.1997, Síða 14

LAUGARDAGUR 22. MARS 1997
mik
Gefur Íífinu giídi
- segir Friðrik Friðriksson, bátsmaður hjá Eimskip, sem ekki vill safna peningum - slíkir menn sáu leiðinlegir
í húsi einu í vesturbænum býr
Friðrik Friðriksson, bátsmaður hjá
Eimskip. Hann hefur verið til sjós í
43 ár eða alveg frá því hann var
rösklega 16 ára. Friðrik verður sex-
tugur í haust. En það merkilega við
þennan eldheita KR-ing er að á
heimilinu hefur hann komið upp
ómetanlegu safni muna úr sjó-
mennsku og hernaði sem líklega fá
dæmi eru fyrir hér á landi. Einnig
eru hjá honum merkilegir munir
sem afi hans og faðir áttu.
Sjómennskuna byrjaði Friðrik á
gamla varðskipinu Þór, sem í dag er
slysavamarskipið Sæbjörg. Þar var
hann í tvö ár, fram á árið 1956. Næst
vann hann á skipum Ríkisskipa í
tæp sex ár eða þar til hann hóf störf
hjá Eimskip árið 1961. Lengst af var
hann á Gullfossi, eða í 11 ár. í dag er
hann á fraktskipinu Líru, áður Sil-
keborg og Laxfoss, sem er í leigu
Eimskips.
Safnað frá barnæsku
Alveg frá bamæsku, þegar hann
lék sér sem gutti i fjörunni fyrir
neðan heimilið á Vesturgötunni,
hefur hann verið með söfnunarár-
áttu og marga muni hefur hann lag-
fært og notað til frekari hönnunar
og úrvinnslu. Má þar nefna línu-
bauju sem hann notar sem undir-
stöðu fyrir borð, tvo stóla úr trét-
unnum og haganlega smíðaðan bar
innan í einni slíkri tunnu. Barinn á
örugglega fáa ef ekki enga sína líka.
Á ferðalögum um heimsins höf
hefur hann einnig keypt og fengið
marga muni en stóran hluta safns-
ins segir hann koma frá Vest-
mannaeyjum, þaðan sem hann er
ættaður. I tómstundaherberginu má
m.a. finna kompása, sextanta, stýri,
vélsíma úr bæði brú og vélarrúmi,
skipsljós og -luktir af ýmsu tagi, tal-
Hermanna- og lögregluhjálmar í eigu Friöriks nálgast fimmta tuginn frá jafn-
mörgum löndum.
sem faðir Friðriks bar í Heimavarn-
arliðinu.
En það eru ekki bara munir úr
sjómennsku og hernaði sem eru í
safni Friðriks. Eitt sinn sem oftar
kom hann við í Grimsby í Englandi
og komst þar yfir tvo lögreglu-
hjálma. Með þeim fylgdi skjal frá
lögreglustjóranum í Humberside-
lögreglunni að eingöngu mætti nota
þá sem safngripi. Þannig gæti hann
sannað að þeim hefði ekki verið
stolið.
Á einum veggnum hanga tvær
forláta byssur. Önnur var í eigu afa
Friðriks sem byssusmiður hefur
sagt honum að væri líklega sú eina
sinnar tegundar á landinu. Byssan
er smíðuð í Belgíu í smiðju Auguste
Francotte á árunum 1850-1870.
„Safnið gefur lífinu gildi fyrir
mig og verið skemmtilegt áhuga-
mál. Helst hefði ég viljað hætta á
sjónum sextugur og fara að dunda í
þessu. En lífeyrismál þrýsta á mann
að vinna eitthvað áfram. Að því
loknu verður við nóg að vera,“ seg-
ir Friðrik Friðriksson, sjómaður og
safnari. -bjb
rör, skipsbjöllur, skipslíkön, 25
kílóa enskan kafarahjálm, fomar
byssur, fallbyssuskot hermanna-
hjálma úr öllum heimshlutum,
enska lögregluhjálma, gömul veið-
arfæri, barmmerki, orður og þannig
mætti telja lengi, lengi.
Þetta er mitt hobbí
„Ég er enn að fá hluti í dag héðan
og þaðan og hafna engum. Einstaka
menn vita um mig en ég hef ekki
verið að auglýsa mig. Þetta er mitt
áhugamál, sumir safna frímerkjum
eða peningum en ég safna gömlum
munum. Það er gott að huga aö
þessu þegar maður kemur af sjón-
um og síðan tek ég hluti með mér á
sjó til að pússa og halda þeim við.
Ég hef aldrei litið á þetta sem ein-
hver verðmæti, þetta er aðeins mitt
hobbí. Sumir þessara hluta yrðu
seldir fyrir offjár erlendis en þeir
eru ekki til sölu hjá mér. Ég er ekki
í þessu til að safna peningum. Þeir
sem safna peningum eru yfirleitt
leiðinlegir menn og aldrei sér mað-
ur þá brosa,“ segir Friðrik í léttu
spjalli við helgarblaðið.
Einn þeirra merku muna sem eru í safni Friöriks er skipsbjalla úr bátnum Ventura sem smiöaöur var í Hult 1906.
DV-myndir ÞÖK
Skilningur frá konunni
Hann segist ekki halda skrá yfir
munina nema bara í kollinum.
Hann giskar á að þeir telji nokkuð
hundruð. Mesta vinnan sé að þrífa,
fægja og halda mununum við. Hann
sér eingöngu um þá vinnu og fær
eiginkonan ekki að komast að. Enda
setti hún þau skilyrði í upphafi bú-
skaparins að hann myndi hreinsa
munina sjálfur, annars fengi hann
ekki að koma með þá inn fyrir þrö-
skuldinn!
„Það myndu ekki allar konur líða
það að komið væri heim með svona
dót eins og ég er búinn að gera, oft
ryðgað og skitugt. Konan hefur sýnt
þessu einstaklega góðan skilning."
Aðspurður segist hann eiga erfitt
með að gera upp á milli munanna,
hver þeirra sé merkilegastur.
Merkilegir séu t.d. margir munir
frá seinni heimsstyrjöldinni. Þar
nefnir hann sextanta úr þýskum og
breskum herskipum og forláta síma
sem notaður var í stjómstöð eða
neðanjarðarbyrgi Þjóöverja. Friðrik
er með símann tengdan sem hann
kallar „sparnaðarsímann" þvi eng-
inn heldur lengi á tólinu vegna
þyngdar þess!
Þá hefur Friöriki áskotnast koju-
stokkur úr Sæbjörgu, gamla Þór,
sennilega sá fyrsti sem hann svaf
við til sjós árið 1954. Hann er greini-
lega stoltur af því að hafa náð í
■stokkinn góða.
Allir heimsins hjálmar
Athygli vekur fjölbreytt úrval
hermannahjálma í safninu sem
hann segir hafa komið til í seinni
tíð söfnunarinnar. Þeir koma úr öll-
um áttum og enginn þeirra er eins
að útliti. Má þar nefna hjálma úr
herjum Bretlands, Bandaríkjanna,
Þýskalands, Danmerkur, Svíþjóðar,
Póllands, Spánar, Frakklands, Belg-
íu, Egyptalands, Austurríkis, Ítalíu, á síðkvöldum stendur Friörik viö stýriö, horfir til hafs og ímyndar sér að
Júgóslavíu, Astralíu, Víetnam og hann sé í brúnni.
síðast en ekki síst islenskan hjálm

A veggnum er vélsími úr vélarrúmi sem Friðrik segir sjaldgæft aö menn hafi
vit á að halda eftir.

■aSBS*
I safninu er sími tengdur sem notaður var af Þjóðverjum í seinni heimsstyrj-
öldinni.