Dagblaðið Vísir - DV - 06.12.1997, Page 30

30
LAUGARDAGUR 6. DESEMBER 1997
#grstæð sakamál
Til að sjá var Ronald Gene Simm-
ons rólegur og virtist hafa fulla
stjórn á sér. Það var 29. desember
1987 og hann sat í bíl sínum á leið
inn í bæinn Russellville í Arkansas
í Bandaríkjunum. Hann var með
skammbyssu við beltisstað og lista í
vasanum. Á honum voru nöfn
þeirra sem hann hafði ákveðið að
ryðja úr vegi.
Fyrst ók hann að lögmannsstofu
þar sem hann skaut Kathy Kendrick
ríkissaksóknara til bana. Henni
hafði hann kennt um mörg þeirra
vandamála sem hann átti við að
glíma.
Næst ók hann að skrifstofu olíufé-
lags en þar hafði honum verið sagt
upp vinnu mánuði áður. Þar drap
hann starfsmannastjórann, J. D.
Chafin, og særði eiganda félagsins.
Stórmarkaður var næsti við-
komustaður. Þar skaut hann á eig-
andann og afgreiðslumann. Báðir
héldu lifi en voru illa særðir.
Loks ók hann að borgarskrifstof-
unum og skaut á konu sem annaðist
innheimtu útsvara. Hún hélt sömu-
leiðis lífl en særðist talsvert.
Fleiri nöfn voru á listanum en
þegar Simmons var á leið út úr hús-
inu yfirbuguðu lögreglumenn hann.
Reiður
Skotárásirnar i Russellville voru
líkar mörgum fjöldadrápum í öðr-
um bæjum og borgum þar sem
menn höfðu brjálast og skotið á fólk
í heift. En Ronald Simmons hafði
ekki sýnt merki geðveiki. Hann
virtist bara hafa verið reiður.
Þegar lögreglan hafði komið hon-
um undir lás og slá önduðu margir
léttar. Það hefði vissulega getað far-
ið verr. Tvennt hafði að vísu týnt
lífi en fjórir höfðu særst og myndu
að öllum líkindum ná sér. Á listan-
um höfðu verið sex til viðbótar.
Allur léttir var þó ótímabær. Enn
vissi lögreglan aðeins um nokkur
fórnardýranna. Það ægilegasta
hafði gerst á heimili Simmons, í af-
skekktu húsi í þorpinu Dover.
í Kóreustríðinu hafði Robert
Gene Simmons verið virtur hermað-
ur sem hafði fengið orður fyrir
frammistöðu sína. Er herþjónust-
unni lauk var hann orðinn yflrlið-
þjálfi í flughemum. Er hann kom
aftur til Bandaríkjanna réð hann sig
hjá olíufélagi en brátt fór að bera á
því að hann vildi stjóma konu
sinni, Rebekku, og bömum með
sama aga og hann hafði beitt við
þjálfun í flughernum.
Sifjaspell
í mörg ár bjó fjölskyldan í bæn-
um Cloudcroft í Nýju-Mexíkó en þar
var Simmons í góðu og vel launuðu
starfi. Árið 1981 tilkynntu skólayfir-
völd lögreglunni hins vegar um
sifjaspell. Simmons hefði mök við
elstu dóttur sína, Sheilu. Og í ljós
kom að hann hafði ótrúlegan áhuga
á henni en hún hafði ekki þoraö að
leita til yfirvalda af ótta við fóður
sinn. Nú var hún orðin ólétt eftir
hann en áður en til þess kom að
ákæra yrði gefin út á hendur hon-
um fluttist fjölskyldan til Arkansas.
Sheila eignaðist dóttur. Tveimur
árum síðar giftist
hún skólabróður
sínum og slapp
þannig að lokum
frá föðurnum.
Þegar hún fór að
heiman beindist
áhugi Simmons
að næstelstu dótt-
urinni, Lorettu,
en um svipað
leyti fór að halla
undan fæti fyrir
fjölskyldunni á
fiármálasviðinu.
Eftir 1985 var
Simmos aðeins í
vinnu af og til og
sinnti þá ýmsu.
Málaferli
boðuð
Haustið 1987 til-
kynnti Kathy
Kendrick sak-
sóknari Simmons
að hún myndi
höfða mál gegn
honum fyrir sifia-
spell. Þá náði
mikil reiði tökum
á honum. Gamla
yfirliðþjálfanum
fannst sem allir
væru að snúast
gegn sér. Jafnvel
kona hans væri
farin að senda
honum tóninn.
Að kvöldi 22.
desember, meðan
Rebekka og sex
böm, sem bjuggu
enn hjá foreldr-
um sínum, voru Efri rö6 frá vinstri
aö skreyta jóla-
tréð, sat Simm-
ons og íhugaði af herfræðilegri ná-
kvæmni á hvem hátt hann gæti rutt
úr vegi öllum sem hann vildi ekki
hafa nærri sér.
Næsta morgun ók hann með fiög-
ur barnanna á „litlu jólin“ í skólan-
um og voru þá eftir í húsinu
Rebekka og tvö yngstu bömin,
Gene, fimm ára, og Barbara, þriggja
ára.
Barbara var enn sofandi þegar
Simmons kallaði Rebekku og Gene
inn í stofu. Fyrst skaut hann son
sinn en síðan barði hann konu sína
en skaut síðan. Yngstu dótturina
kyrkti hann í rúminu. Að svo búnu
fór hann fram í eldhús og fékk sér
bjór úr ísskápnum meðan hann beið
þess að hin bömin kæmu heim.
■
W*
Loretta og Eddy. Neðri röö: Becky og Marianne.
Fleiri voðaverk
Loretta, sautján ára, Eddy, fiórtán
ára, Marianne, ellefu ára, og Becky,
átta ára, voru í góðu skapi þegar
þau stigu út úr skólabílnum seint
síðdegis. Faðir þeirra tók brosandi á
móti þeim fyrir utan húsið. Hann
sagðist hafa keypt aukajólagjafir
sem þau fengju nú en ekki á jóla-
dagsmorgun. Þær væm inni í hús-
inu og hann vildi gefa þeim þær
einu í einu.
Loretta gekk fyrst inn en hin
börnin urðu eftir fyrir utan. Um
leið og Simmons hafði lokað dyran-
um greip hann um háls hennar og
kyrkti hana. Síðan stakk hann höfði
hennar niður í tunnu með regn-
vatni í til þess að vera viss um að
hún væri öll.
Þegar hann
hafði myrt hin
þrjú bömin fór
hann fram í eld-
hús og lagaði sér
kvöldmat. Eftir að
hafa borðað sett-
ist hann fram í
stofu og fór að
horfa á sjónvarp.
Elstu börnin
tvö, Billy og
Sheila, sem höfðu
bæði gengið í
hjónaband og áttu
börn, höfðu
ákveðið að heim-
sækja foreldra
sína og systkini
en þó ekki fyrr en
á annan jóladag.
Simmons bjó sig
nú undir að taka
á móti þeim.
Heimsóknin
Um ellefuleytið
að morgni annars
jóladags kom
Billy með konu
sina, Renötu, og
lítinn son þeirra,
Trae. Simmons
skaut hjónin um
leið og þau stigu
út úr bílnum en
drekkti síðan
bamabarni sínu í
vatnstunnunni.
Um klukku-
tíma síðar kom
Sheila með manni
sínum, Dennis, og
börnunum,
Sylvíu Gail og
Michael. Hjónin
féllu fyrir kúlum
en bömunum var drekkt.
Nú safnaði Simmons saman lík-
unum fiórtán og lagði þau snyrti-
lega á stofugólfið og í anddyrið. Síð-
an ók hann til Dover og fékk sér
bjór á krá sem hann kom stundum
á. Þar ræddi hann við gesti eins og
ekkert hefði í skorist.
Næstu tvo daga hélt Simmons sig
heima. Hann virðist lítið hafa látið
það á sig fá þótt líkin væru enn í
húsinu. Hann fór að eins og venju-
lega, matbjó, drakk bjór, horfði á
sjónvarp og svaf á nóttinni.
Jól sem gleymast aldrei
Að morgni 29. desember tók
Simmons skammbyssuna sína og
nokkur skothylki og ók til Russell-
ville til að ljúka uppgjörinu.
Enginn lögreglumannanna þar
mun gleyma þessum jólum meðan
þeir lifa. Eftir að Simmons hafði
verið handtekinn voru fiórir menn
sendir til þess að gera leit á heimili
hans og ræða við eiginkonuna. Þen
komu að líkunum og varð svo illa
við að hálftími leið þar til einn
þeirra gat loks gert aðvart um það
sem gerst hafði í fiarskiptatæki lög-
reglubilsins.
Frakkar og kápur höfðu verið
lögð yfir öll líkin, nema lík Sheilu.
Það hafði Simmons vafið inn í silki-
dúk en síðan hafði hann stráð
þurrkuðum blómum yfir það.
Fregnin um hvemig komið var
vakti skelfingu og óhug á lögreglu-
stöðinni. Kallað var saman lið til að
fara á staðinn. í hópnum voru
reyndir lögreglumenn sem höfðu
séð margt ljótt en sjö úr sveitinni
urðu svo miður sín að þeir urðu að
fá leyfi frá störfum og tveir þeirra
komu ekki aftur til vinnu.
Brjálsemi?
Allir sem að málinu komu á
þessu stigi og sáu það sem gerst
hafði töldu víst að Simmons hefði
brjálast. Hann hlyti að hafa gengið
gersamlega af vitinu því heilbrigður
maður ynni ekki ódæði af því tagi
sem raun bar vitni.
Geðlæknar og sálfræðingar voru
kallaðir til. Geðrannsókn leiddi þó
ekki í ljós brjálsemi. Þvert á móti
varð ekki betur séð en morðin hefðu
verið framin að vel yfirlögðu ráði.
En hver var skýringin? Það næsta
sem nokkur hefur komist því að
varpa ljósi á það er að reiði hafi ráð-
ið. Simmons hafi fyllst óskaplegri
reiði út í ættingja og aðra sem hann
taldi að væru að gera sér lífið erfitt.
Sú skýring hefur þó ekki nægt öll-
um því ýmsir spyrja hvernig nokk-
ur geti reiðst svona mikið en samt
gengið yfirvegað til verka af þessu
tagi. Engin önnur skýring virðist þó
til.
Þegar málið kom fyrir rétt í febr-
úar 1989 neitaði Simmons að segja
nokkuð. Og hann sagði aldrei auka-
tekið orð meðan réttarhöldin stóðu.
Eitt sinn stökk hann þó á fætur og
sló saksóknarann niður.
Úrskurður ríkisstjórans
Ronald Gene Simmons var sekur
fundinn um morðin og skotárásirn-
ar og dæmdur til dauða. En svo
mikla andúð höfðu samfangar hans
á honum í fangelsinu í Clarkesville,
en þangað var hann sendur, að setja
varð hann í einangrun til að forða
honum frá líkamsmeiðingum og
jafnvel dauða, enda alkunna að
barnamorðingjar eiga erfiða vist í
fangelsum.
Andstæðingar dauðarefsingar
reyndu að koma í veg fyrir að
dauðadómnum yfir Simmons yrði
fullnægt en þann 31. maí 1990 undir-
ritaði þáverandi rikisstjóri í
Arkansas-ríki, Bill Clinton, af-
tökutilskipun yfir honum.
25. júní 1990 var Simmons tekinn
af lífi. Honum var gefin banvæn
sprauta.