Dagblaðið Vísir - DV - 30.05.1998, Blaðsíða 33

DV LAUGARDAGUR 30. MAÍ 1998
kamál« *■
Skálað í kampavíni
Þeir sem þekktu þau höfðu lengi
haft á orði að þau væru sem sköpuð
hvort fyrir annað, Christine og Al-
hert Buckley. Hjónaband þeirra
hafði líka verið gott. Þau voru bæði
fjörmikil, höfðu ánægju af því að
borða á góðum veitingahúsum,
dansa og skemmta sér saman. Lang-
aði þau til að
lyfta sér upp
hluta úr kvöldi
í miðri viku
fóru þau á
hverfískrána,
Rauða ljónið.
Og þar var
þeim ætíð vel
tekið, bæði af
gestgjafanum
og gestunum.
Ekki varð
vart við annað
en þau Buck-
leys-hjón hefðu
nægilegt fé til
þess að geta leyft sér að lifa á
þennan hátt. Og það var í sjálfu sér
ekki óeðlilegt, því Albert rak bíla-
leigufyrirtæki á heimaslóðum, í
Cheshire á Englandi.
Af trúuðu fólki kominn
Albert hafði tekið við forstjóra-
starfi í bílaleigunni þegar hann
hafði lokið námi. Fyrirtækið var í
eigu fjölskyldunnar og því hafði
það aðeins þótt eðlilegt að hann
tæki við stjórnartaumunum þar.
Og það starf innti hann vel af
hendi. Hann var vanur aga frá
æskuárunum en foreldrar hans
voru bæði trúaðir og Albert
hafði haft sína barnatrú. En
þar kom að hann hætti öllum
trúariðkunum.
Er hér var komið var Albert
fimmtugur en Christine tíu árum
yngri. Þau höfðu gengið í hjóna-
band árið 1981. En skyndilega varð
mikil breyting á. Faðir Alberts lést
og þá var sem hann stæði skyndi-
lega frammi fyrir alvöru lífsins.
Löngun hans í skemmtanir, góðan
mat og áfengi hvarf eins og dögg
fyrir sólu. Og skömmu síðar lýsti
hann yfir því við konu sína að
hann myndi ekki neyta áfengra
drykkja framar. Þá myndi hann
leiða hjá sér allt það sem hann
nefndi „óguðlegar skemmtanir".
Erfiðir dagar
Albert lét þessa yfirlýsingu sína
ekki verða orðin tóm. Hann tók
allar áfengisflöskurnar í barnum á
heimilinu og braut þær. Síðan fór
hann niöur í kjallara, þar sem
hann geymdi borðvínin, og þau
fóru sömu leið. Þá seldi hann dýra
sportbílinn sinn og keypti sér hjól.
Og nokkrum dögum síðar gekk
hann í Hjálpræðisherinn og fór að
læra á básúnu til að geta komist i
hornaflokk samtakanna.
Christine vissi ekki hvernig
hún átti að taka þessum miklu
umskiptum. Hún hafði engan
áhuga á að feta í fótspor mannsins
síns. En þótt hún vildi það ekki
varð hún, nauðug viljug, að taka
upp sumt af hinum nýju háttum.
Ekki gat hún leyft sér að fara ein
út að borða. Og ferðirnar á Rauða
þessu húsi er kráin þar sem skálað var í kampavini.
ljónið urðu fáar og viðdvölin þar
styttri í hvert sinn en áður. Þess í
stað sat hún nú heilu kvöldin
heima og ekki bætti það úr skák
að þá varð hún oft að hlusta á
mann sinn æfa sig á básúnuna.
Ákvörðunin
Um hríð vissi Christine ekki
hvað hún ætti að gera. En svo
fannst henni það sem gerst hafði í
raun segja sér hvernig hún gæti
leyst vanda sinn. Albert var
greinilega þeirrar skoðunar að
rétt væri fyrir hann að lifa því lífi
sem myndi opna honum leið-
ina til himnaríkis og því
væri best að hraða för
hans þangað sem mest.
í fyrstu íhugaði
Christine að
gefa
hon-
um eit-
ur.
Næst
þegar
hún kom
í Rauða
ljónið spurði
hún kunningja
sína hvort þeir
ættu jurtaeitur sem
þeir mættu sjá af. Þetta
gerðist kvöld eitt þegar
Albert hafði farið í tónlistar-
tíma.
Allir i veingahúsinu þekktu
Christine og héldu að hún væri að
gera að gamni sínu. Auðvitað var
fastagestunum ljóst við hvern
vanda hún átti að glíma en engum
kom þó til hugar að hún hefði í
huga að ráða Albert af dögum.
Engum nema frekar unglegum
manni sem heyrði af tilviljun það
sem Christine sagði. Það var Dav-
id Ashbrook, þrjátíu og sjö ára
bílasali.
Til reiðu
Af einhverjum ástæðum hafði
David Ashbrook fengið mikinn
áhuga á leigumorðum. Hugsunin
um þau hafði náð sterkum tökum
á honum og hann hafði kynnt sér
ýmsar aðferðir manna i þeirri
grein með því að horfa á mynd-
bönd. Og reyndar var nú svo kom-
ið að hann dreymdi um að verða
leigumorðingi. Ef til vill var hon-
um nú að bjóðast tækifærið.
David gekk til Christine og bauð
henni í glas. Yfir því fjórða hafði
losnað svo vel um málbeinið að
þau fóru að ræða um hvernig ráða
mætti Albert af dögum. Christine
sagði að hún væri ákveðin í að
ráða leigumorðingja. Reyndar
hefði hún þegar gengið svo langt
að taka allháa upphæð, jafnvirði
um hálfrar milljónar króna, út úr
bankanum til þess að geta reitt út
nægilegt fé með stuttum fyrirvara.
David hlustaði með athygli og
sagði að hún hefði hitt rétta mann-
inn þar sem hann væri. Svo fór
hann að lýsa samböndum sínum
við ýmsa í undirheimunum, sam-
böndum sem voru að vísu ekki til
en áttu að gera Christine ljóst að
hún væri ekki að tala við neinn
viðvaning.
Gengið til verks
Niðurstaða samtalsins varð sú að
David sagðist vilja sjá um drápið
sjálfur og upphæðin væri vel ásætt-
anleg. Er hér var komið voru þau
Christine og David farin að líta
hvort annað hýru auga og nokkrum
dögum siðar voru þau orðnir elsk-
hugar en Albert hafði lagt allt sam-
líf á hilluna er breytingin varð á
högum hans. f framhaldi af þessum
nýju tengslum Davids og Christine
gerðu þau viðbótarsamning. David
skyldi fá þriðjung í bílaleigufyr-
irtækinu þegar Albert væri
allur.
Upphaflega áætlunin
var á þá leið að
Christine átti að
leggja bíl sínum
við vegarbrún
þar sem Al-
bert fór
um á leið
af tónlista-
ræfmgu.
Skyldi líta svo
út sem óhapp hefði
orðið svo Albert stigi
af hjólinu en þá ætlaði
David að skjótast fram úr
runna með barefli og ganga
frá honum. Albert veitti bílnum
hins vegar enga athygli og hjólaði
sína leið.
Önnur og þriðja tilraunin fóru
einnig út um þúfur á grátbroslegan
hátt. í fyrra sinnið lá David í leyni
fyrir honum í garði nágrannans en
áður en hann gat komið nokkru í
verk hafði hundurinn í húsinu ráð-
ist að honum og rifið stykki úr bux-
unum hans. Og í þriðja sinn ætlaði
David að aka Albert niður þar sem
hann kæmi á hjólinu sínu. En
nokkrum augnablikum áður en það
hefði tekist skaust köttur í veg fyrir
bíl Davids sem beygði skyndilega til
að forða llfl hans. Um leið hjólaði
Albert hjá.
hylkið sem hún hafði verið í lá
enn tómt í kofanum og á því voru
Fingraförin hans. Þá var Albert
enn með úrið sitt og veskið var
enn í vasa hans. En þau Christine
Lokatilraunin
Það var loks 15. mars 1986 sem
David ákvað að ganga til verks á
þann hátt að fleiri tilraunir yrðu
óþarfar. Þá höfðu þau Christine
lagt á ráðin um hvernig Albert
skyldi komið inn i eilífðina. Hann
átti lítinn veiðikofa í Northwick
frá sinum fyrri dögum og hafði
ekki lagt skotveiðarnar á hilluna
með öllu. Þar geymdi hann byssur
og skotfæri. Nú stóð veiðiferð fyr-
ir dyrum.
David og Christine óku til smá-
bæjar nærri veiðikofanum. Þar
varð hún eftir en David klæddist
svörtum málaliðabúningi og hélt
til veiðihússins. Þar tók hann
fram leðurhylki
með veiðibyssu
í, tók hana upp,
hlóð og beið
komu Alberts.
Albert kom
nokkru síðar,
stakk lykli í
skrána, fann að
opið var og opn-
aði. Komið var
fram á kvöld,
það var heiðríkt
og mánaskin.
Hann sást því
vel þegar hann
gekk inn um
dyrnar. Um leið
skaut David.
Hann hitti ekki
og skaut hluta af
dyrakarminum
burt. En næsta
skot hitti Albert
í brjóstið og var
síðar sagt að
hann hefði látist
samstundis. David Ashbrook.
Christine.
áttuðu sig ekkert á því hvað það
gat þýtt fyrir þau og héldu áfram
að drekka kampavín.
Reiknings-
Fagnað á krá
David hafði lokið ætlunarverki
sínu. Leigumorðið hafði verið
framið. Hann gekk frá í flýti, hrað-
aði sér út í bílinn sem hann hafði
lagt nokkuð frá og ók á krána þar
sem Christine beið. Hún sá strax á
svip hans að hann hafði haft er-
indi sem erfiði. Þau ákváðu að
fagna. Þau báðu veitingamanninn
að koma með kampavín og
nokkrum mínútum síðar voru þau
að skála að loknu ætlunarverki og
fyrir framtíðinni.
David hafði falið byssuna. En
hann hafði gleymt því að leður-
Líkið fannst
nokkru síðar.
Rannsóknarlög-
reglumenn, sem
komu á vettvang,
sáu í hendi sér að
ástæða morðsins
gat ekki verið rán. t
Hún hlaut að vera
alit önnur. Og eins
og venja er í tilvik-
um sem þessum
fóru þeir að ræða
við vini og kunn-
ingja eiginkonunn-
ar, ef vera kynni að
þeir gætu varpað
ljósi á gátuna. Þá
kom fram hve
miklar breytingar
höfðu orðið á hög-
um þeirra Buck-
leys-hjóna.
Meðan rann-
sóknin stóð yfir
leiddi eitt til ann-
ars og þar kom að veitingamaðurinn
í kránni þar sem þau David og
Christine höfðu skálað í kampavíni
staðfesti að þau hefðu verið þar að
fagna einhverju um svipað leyti og
talið var að Albert Buckley hefði ver-
ið ráðinn af dögum.
David játaði að að hafa myrt Al-
bert en lýsti því jafnframt yfir að
Christine hefði átt hugmyndina og
lagt á ráðin með honum. Seint í
mars 1987 kom David fyrir rétt í
Chester þar sem hann fékk lífstíð-
ardóm. Og Christine fékk jafn-
þungan dóm.
qW milli himjns
íbúð á
besta Smáauglýsingar
stað!
DV
550 5000
í-