Dagblaðið Vísir - DV - 28.11.1998, Page 18

LAUGARDAGUR 28. NÓVEMBER 1998 I 'jlJ'
18
**
heygarðshornið
*+ i
Eru þeir á kaupi hjá LÍÚ, Bárður
og Sverrir og Jón og hvað þeir heita,
mennimir sem hafa nú klofið óstofn-
aðan Frjálslynda flokkinn? Það
mætti halda það. Og tekur því að
slást svo hatrammlega um nákvæm-
lega þessa nafngift? íslendingar hafa
aldrei verið sérlega snoknir fyrir tali
um frjálslyndi. Síðast þegar þetta
nafn var notaö á flokk minnir mig
að það hafi verið Bjami Guðnason
prófessor að kljúfa sig út úr Samtök-
um frjálslyndra og vinstri manna -
til þess væntanlega að sameina
vinstri menn að klassískum hætti.
Bjarni hafði því miður ekki erindi
sem erflði þá, sem er mikill skaði
því hann sýndi á dögunum með
snjaliri grein í Morgunblaðinu, þar
sem hann kvað eftirminnilega niður
Svíahatur þar á ritstjóm, hversu
mikill fengur hefði verið að því ef
hann hefði látið meira að sér kveða
í opinberri umræðu á undanfórnum
árum - og enn eru til gamlir nem-
endur Bjarna sem geta þegar vel
liggur á þeim farið með langa kafla
úr frægri þingræðu hans um mann-
inn í Selárdal að kljúfa rekavið.
Eru þeir á kaupi hjá LÍÚ? Það
hvarflar óneitanlega að manni. Að
vísu er óþarfi að gera veður yfir því
þótt eitthvert fólk langi að láta að
sér kveða í stjórnmálum; það er gott
að til skuli vera fólk með hugsjónir
og þrá til að beita sér fyrir þær hug-
sjónir; við eigum að fagna því að
enn eigi eyjan hvíta fólk sem þor-
ir að hella sér út í pólitík þrátt
fyrir allan þann svívirðingaaust-
ur sem bíður þeirra sem eitthvað
erindi eiga.
Og þegar hugað er sérstaklega að
því fólki sem nú er að fjarlægjast
gerði ekkert annað en allir hinir, og
honum var kennt. Komið hefur síðar
í ljós að Jóhannes Nordal og Tómas
Árnason ásamt öðram seldu Seðla-
bankanum veiðileyfi þegar þeir voru
þar við völd. Það var þaggað niður. í
Búnaðarbankanum reyndist vera
svipað uppi á teningnum - og var
þaggað niður - og þar eru menn um
þessar mundir að fremja lögbrot
með því að fela bók sem sýnir hvaða
þotumenn fengu að flatmaga ókeypis
í íbúð sem bankinn þóttist þurfa að
eiga í Lundúnum, enda vandskýrt
hvaða erindi Davíð Oddsson og Jón
Steinar Gunnlaugsson áttu þangað í
erindum Búnaðarbankans. Sverrir
var ekki verstur, er niðurstaða máls-
ins; honum var offrað.
En þó að Sverri Hermannssyni
hafi verið fórnað verður hann ekki
sjálfkrafa að Jesú Kristi. Það er
meira að segja alllangur vegur frá
því, jafnvel þótt meistarinn úr Ögri
tali í meitluðum orðs-
kviðum og myrkum
dæmisögum. Það
sýnir því nokkuð
sérkennilegt póli-
tískt þefskyn hjá
Bárði og félög-
um að
Sjálfstæðisflokkinn og dreymir um
frama utan hans þá hvarfla óneitan-
lega að manni margtuggin ummæli
Marðar Valgarðssonar þegar sendi-
boði kom að segja honum frá váleg-
um mannvígum: Þar eigast þeir ein-
ir við sem ég hirði aldrei hverjir
drepast.
Þó era takmörk fyrir því hversu
umburðarlyndur maður getur verið.
Bárður Halldórsson hefur í þessu
máli öllu sýnt pólitíska hæfileika
sem ekki er annað hægt en að kalla
sérstæða. Hann gekk á fund Sverris
Hermannssonar og bað um liðsinni
þessa manns sem hrökklaðist frá
æðstu metorðum í Landsbanka ís-
lands vegna þess að hann virtist til-
valinn blóraböggull fyrir óráðsíu,
sukk, græðgi, hroka, sjálftöku á
munaðarlífi og taumlausa veiðidellu
íslenskrar yfirstéttar en alveg sér-
staklega íslenskra bankastjóra frá
elstu tíð. Eftir á
að hyggja var
þetta feikn-
arlega
ósann-
gjarnt.
Sverr-
ir
leita uppi Sverri af öllum mönnum í
sumar til að leiða baráttuna gegn
spillingu yfirstéttarinnar. Og ef trúa
má Bárði nú þá er einna helst að
skilja að skyndilega hafi runnið upp
fyrir honum í byrjun Ýlis - eftir allt
sem á undan er gengið - að Sverrir
Hermannsson hafi
á undanfórnum
mánuðum verið
umdeildur maður.
Á honum er að
skilja að hann hafi
áttað sig á því
einmitt nú þegar
almennt er farið
að líta á Sverri
sem fórnarlamb
aðstæðna og sam-
úð hefur heldur
aukist með þess-
um litríka og
skemmtilega
stjórnmálamanni.
Bárður Halldórs-
son er með öðrum
orðum að reyna að
láta líta svo út
sem hann mislesi
ævinlega allar að-
stæður.
******
Þar eigast þeir einir við ... mætti
segja. Og yppa öxlum. Þó er rauna-
legt að horfa upp á þennan aulagang
allan fyrir þá sök að þetta fólk sem
þama er að kljást hefur slegið eign
sinni á tiltekið málefni, sem er bar-
áttan gegn þeirri stórkostlegustu
eignatilfærslu íslandssögunnar sem
hefur verið að gerast fyrir augum
okkar undanfarin ár, og felst í gjafa-
kvóta til handa mönnum sem af
rússneskum þegnskap greiða ekki
einu sinni skatta, og hefur þær af-
leiðingar að byggðin er að deyja alls
staðar með ströndum landsins.
Kverúlöntunum í þessum samtök-
um hefur tekist að gera þessa bar-
áttu að sérvisku. Með framgöngu
sinni hefur þeim tekist að ýta þess-
ari baráttu yfir á jaðar skynsamlegr-
ar umræðu i samfélaginu. Á hálfu
ári hefur þeim
tekist að eyði-
leggja allt það
góða starf sem
Morgunblaðið
hefur unnið
með vitlegum
ritstjómar-
greinum sínum,
og þar á undan
dr. Gylfi Þ.
Gíslason sem
manna best hef-
ur rakið máls-
efni, og hóf
raunar umræð-
una. Ömurlegt
er að horfa á
skynugan mann
eins og Jón Sig-
urðsson vera að
hnotabítast við
Valdimar Jó-
hannesson um
það hvor hafi lagt meira til málsins,
hvor eigi málið. Það gerir hvorugur.
Og því er von að manni sé spum:
eru þessir menn á kaupi hjá LÍÚ?
Voru þeir ráðnir af Auglýsingastofu
Gunnars Steins Pálssonar, þeirri
sömu og gerði gys að umræðunni
með auglýsingunni um að við ættum
kvótann? Eða hvernig má það vera
að þessi della öll kemur einmitt í
kjölfar hinnar öflugu auglýsingaher-
ferðar kvótakónganna?
dagur í lífí
Flokksþingsdagur í lífi Ólafs Arnar Haraldssonar alþingismanns:
Sérðu til lands?
„Jæja, hvemig haflð þið sofið á
málinu í nótt? Náum við að finna
sameiginlega niðurstöðu varðandi
Fljótsdalsvirkjun?" voru fyrstu
orð Jóns Kristjánssonar, alþingis-
manns og formanns í vinnunefnd
flokksþings framsóknarmanna,
þegar fundur hófst um umhverfis-
málaályktunina klukkan níu á
laugardagsmorgni. Við sátum í
fundarherbergi á Hótel Sögu. Ég
horfði yfir fundarborðið á félaga
mina. Við sögðum fátt í bili enda
ekki alveg á sömu skoöun um
hvort og hvemig ætti að álykta
um umhverfismat á Fljótsdals-
virkjun. Við höfðum verið settir i
sérstaklega skipaða undimefnd til
þess að leita sameiginlegra lausna
á málinu. Allir vildu iiá að leysa
málið á farsælan hátt en það var
viðkvæmt og miklir hagsmunir í
húfi. Ég leit á Jón við borðsend-
ann og dáðist að festu hans og
lagni við að leiða erfið mál til
lykta enda er hann ekki formaður
fjárlaganefndar fyrir ekki neitt.
Sá ekki til lands
„Ég sé ekki til lands í þessu,“
kvað ég upp úr á endanum eftir að
við höfðum setið og snúið málinu
á alla enda og kanta, togað það og
teygt. „Eigum við ekki að hvíla
okkur á þessu þar til seinna í
dag?“ sagði Jón. „Ég kalla saman
alla nefndina og við skulum klára
önnur atriði í ályktuninni." Sam-
þykkt, og nú hélt nefndarstarfið
áfram af fullum krafti fram að há-
degi. Við ræddum ekki aðeins um-
hverfismál heldur einnig stjórn-
málaályktun, utanríkismál, við-
skiptamál og fleiri mál sem öll
gengu greiölega. Eftir því sem
ályktanirnar unnust voru þær
sendar í stjómstöð flokksþingsins
þar sem harðsnúið starfslið skrif-
aði þær upp með áorðnum breyt-
ingum. Það var skemmtilegur og
hressilegur vinnuandi meðal
manna og gaman að taka þátt í
starfinu með þessu félagslynda
fólki sem kom alls staðar að af
landinu hvert með sína reynslu og
sjónarmið. Alltaf gátum við náð
niðurstöðu.
Tvísýnar kosningar
fram undan
I hádeginu héldum við fulltrúar
Reykjavíkur á flokksþinginu sam-
eiginlegan fund uppi í Grilli og
ræddum ýmis þingmál en fyrst og
fremst kosningar til miðstjómar
sem síðan urðu eftir hádegið.
Kjósa skyldi 25 miðstjómarfull-
trúa og þar af skyldu a.m.k. 7 vera
úr röðum ungra framsóknar-
manna til þess að tryggja hlut
þeirra ungu.
Að kosningum loknum hélt
nefndarstarfið áfram og ég náði að
hlýða stuttlega á umræður og
spjalla við ýmsa þingfulltrúa.
Glöggt mátti greina spenninginn
sem var í loftinu vegna kosninga
um varaformannssætið sem yrðu
daginn eftir en þar tækjust á Finn-
ur Ingólfsson og Siv Friðleifsdótt-
ir. Á þessari stundu gat enginn
sagt fyrir um úrslitin með vissu.
En nú boöaði Jón Kristjánsson aft-
ur til fundar um tillögu mína um
umhverfismat á Fljótsdalsvirkjun.
En það fór sem fyrr að hvorki
gekk né rak. Ákveðið var að fresta
málinu til næsta dags.
Fjör og Fouré
Klukkan var að ganga sex síð-
degis þegar ég hentist af Hótel
Sögu og heim til mín, fékk mér
mjög snöggt bað og dreif mig í
sparifótin því að nú var kvöldfagn-
aður flokksþingsins fram undan.
Við Sigrún, kona mín, stefndum út
úr húsinu en héldum áður hefð-
bundna uppeldisræðu yfir 15 ára
syni okkar, Hauki Steini, sem ætl-
aði að vera heima með félögum
sínum, horfa á myndband, borða
pitsu og popp. - Ja, ungdómurinn
nú til dags. - „Já, gleymið þið svo
ekki að slökkva á bakaraofninum
eftir pitsubaksturinn og gangið frá
öllu í eldhúsinu, við komum ekki
seint heim“ hljómuöu kveðjuorð
okkar foreldranna. „Já, já, já ...“
svaraði unglingurinn. Við ókum
upp í Grafarvog í boð hjá hjónun-
um Finni Ingólfssyni og Kristínu
Vigfúsdóttur en þar söfnuðust
flestir Reykjavíkurfulltrúamir
saman áður en við héldum öll á
Hótel Sögu þar sem vegleg veisla
og skemmtun beið allra þingfull-
trúa. Þama var borðað, sungið og
dansað fram eftir nóttu.
Þetta var feikna fiör en samt var
ég feginn að komast heim og
ganga inn í kyrrð heimilisins
blandaða popplyktinni frá mynd-
bandspartíi strákanna um kvöldið.
Haukur var enn á fótum. „Sæl ver-
ið þið,“ heilsaði hann okkur. „Var
garnan?" - Ég settist inn í stofu,
kveikti á kertum og setti á klass-
íska tónlist eftir Fouré. Ég var lú-
inn en mér leið vel. Ég leit yfir
daginn og fann hvað það er
ánægjulegt að vera í pólitík með
fólki sem bæði kann að vinna og
skemmta sér vel.