Dagblaðið Vísir - DV - 28.11.1998, Page 22

4
LAUGARDAGUR 28. NÓVEMBER 1998 jL>"V
22 (hestafólk
Fjölskylda Kolbrúnar og Páturs er sannkölluð hestafjölskylda:
Við erum með voðalega dellu
„Eftir aó hafa veriö á
ferðalagi og kynnst
mörgum tegundum
hesta faömar maöur ís-
lenska hestinn sinn. “
íslenski hesturinn hefur farið
víða um heim en hann kom ekki til
Flórída fyrr en i haust en Flórída er
eitt mesta hestaríki Bandaríkjanna.
Það er íjölskylda í Mosfellsdal sem
stóð fyrir því en sú fjölskylda ber
einnig ábyrgð á flestum islenskum
hestum sem fluttir hafa verið út til
Ítalíu en sonurinn Hákon hefur
dvalist þar langdvölum við að mark-
aðssetja islenska hestinn og leið-
beina ítölum. Hann hefur meira að
segja keppt fyrir hönd Ítalíu á
heimsleikum. Þetta er hestafólk og
ævintýrafólk sem lætur sér fátt fyr-
ir brjósti brenna.
DV heimsótti Kolbrúnu Ólafsdótt-
ur, dóttur hennar Lindu Rún, son
hennar Guðmar Þór og Helgu Sigur-
rós Valgeirsdóttur, kærustu hans.
Faðirinn, Pétur Jökull Hákonarson,
og sonurinn Hákon voru enn í Am-
eríku en famir að huga að heim-
ferð.
í stjörnuhlutverkinu
Þau fóra með tíu hross út með
skipi til Kanada. Þaðan keyrðu Há-
kon og Guðmar 8000 kílómetra leið
suður til Flórída með viðkomu á all-
mörgum hestabúgörðum. Ferðalag-
ið tók þrjár vikur. Þar beið þeirra
Florida Horse and Agriculture
Festival í Tampa. Þar voru sýnd 60
hestakyn víðs vegar að og var ís-
lenski hesturinn mjög vel kynntur
og eftirsóttur.
Fjölskyldan hefur síðustu þrjú ár
tekið þátt í Equitana-sýningunni í
Kentucky og nú í sumar hittu þau
einn stjóraanda sýningarinnar í
Tampa þar. Hún vildi ólm fá þau
með íslenska hestinn til Tampa og
bauðst til að fella niður kostnað
vegna sýningarinnar til að auðvelda
þeim þátttökuna. Fjölskyldan ákvað
að slá til.
„Við eram náttúrlega léttklikkuð
að leggja út 1 þetta,“ segir Kolbrún.
„Þetta er stórt dæmi og ekki síst
fjárhagslega," ítrekar Guðmar.
En markaðurinn í Kentucky var
ekki mjög góður og þau vildu leita
annað.
„Við lögðum öll saman og dreifð-
um áhættunni og eram farin að sjá
það núna að þetta eigi allt að
sleppa,“ segir Guðmar. „Munurinn
á þessum sýningum er sá að í
Tampa kemur meira af hestafólki
en minna af almennum borguram.
Á Equitana er fólk meira að skoða.“
Stjóraandinn sér eflaust ekki eft-
ir þvi að hafa greitt götu þeirra því
að íslenski hesturinn vakti gífur-
lega athygli og dró að sér fjölmiðla.
íslenski hesturinn var líka í
stjörnuhlutverki í sýningunni i
lokaatriðinu. Þar kom Linda, 10 ára,
mikið við sögu.
„Hún vakti gífurlega athygli á
sýningunni. Við riðum í hóp en
stilltum því þannig upp að við skild-
um hana eina eftir. Hún reið sóló al-
veg eins og prinsessa undir
Macarena. Hún hleypti og sýndi
góða stjómun. Hún sló alveg í
gegn,“ segir Guðmar.
Fínt gæludýr
Fjöldi dagblaða og sjónvarps-
stöðva sóttist eftir viðtali við þau og
mikið var fjallað um hestinn.
„Það sem þeim þykir forvitnileg-
ast er umstangið í kringum hest-
inn,“ segir Guðmar. „Hann getur
ekki farið heim aftur. Einangran
hestsins og það að hann er eina kyn-
ið á íslandi flnnst Kananum spenn-
andi.“
„Það vilja allir vita hvað sé sér-
stakt við þennan hest. „Af hverju
kaupum við ekki bara þau kyn sem
era fyrir og kosta oft og tíðum
miklu minna,“ vorum við spurð.
Það kemur þó ekki fyrir að menn
fari á bak án þess að koma heillaðir
til baka,“ segir Helga.
„Fólk flykkist að okkur og dáist
að því hvað þessi litli hestur getur,“
segir Kolbrún. „Þeir geta borið Pét-
ur sem er stór maður og svo getur
Linda auðveldlega stjórnað þeim.
Þeir eru allir með fljúgandi tölt og
nokkrir með skeið. Fólk stóð á önd-
inni.“
„Þó að hann sé lægri er hann
miklu sterkbyggðari en flestir stóru
hestanna," segir Guðmar. „Hann er
með mun sterkari lappir. Það er
erfitt að sannfæra fólk um að þessi
litli hestur geti borið 150 kílóa
mann. Þegar þeir setjast á hestinn
segjast þeir ekki finna að þeir séu á
litlum hesti. Hann er þykkur,
vöðvamikill, með sterkar lappir og
viljugur. Þeim finnst ótrúlegt hvað
þessi litla skepna getur mikið.“
Útlendingar vilja gjaman kalla ís-
lenska hestinn „pony“ eða smáhest.
Kolbrún segir þau neita því. Hann
sé að mestu leyti yfir þeim mörkum
sem dregin eru milli hesta og smá-
hesta.
„Samkvæmt stöðlum mætti kalla
hluta af íslenska hestinum „pony“
en mikið af íslenska hestinum er
yfir þeim mörkum. Við segjum fólki
líka að þegar það hafi prófað hest-
inn vilji það ekki kalla hestinn
„pony“. Það era allir sammála því.
Þegar talað er um „pony“ sjá marg-
ir fyrir sér bamahest eða sláttuvél í
garðinum. Við viljum ekki fá þá
ímynd,“ segir Guðmar og Helga
bætir við: „Þetta er eins og munur-
inn á Lödu og Benz.“
„Sumir komu og sögðu að þetta
væru fín gæludýr,“ segir Kolbrún.
Þeir verða ekki betri
„Það sem hefur líka heillað út-
lendinga er karakter hestsins,
sterk lundin og geðið. Þegar ég
kom út var ég kannski hrædd um
að þar væru einhver önnur hesta-
kyn sem brytu niður trúna á ís-
lenska hestinn. En það var ekki.
Eftir að hafa verið á ferðalagi og
kynnst mörgum tegundum hesta
faðmar maður íslenska hestinn
sinn,“ segir Helga.
„Þegar við komum á bæi hafði
fólk útbúið þrjár eða fiórar girð-
ingar og sagði okkur að skipta
þeim upp eins og við vildum. Við
sögðumst ekki þurfa nema eina
girðingu. Fólk var mjög hissa á
þvl að hægt væri að hafa alla hest-
ana í einni girðingu. Það er yfir-
leitt ekki hægt með önnur hesta-
kyn.
Við viljum þakka góða lundina
hinni hreinu ræktun. Kynið er
ekki blandað og náttúran hefur
mótað hestinn í þúsund ár. Ef
hesturinn var ekki nógu góður þá
fékk hann ekki að lifa. Þetta þykir
fólkinu mjög merkilegt," segir
Guðmar.
Eins og margir islenskir hesta-
menn eru þau algjörlega á móti
því kynblöndun islenska hestsins
og annarra kynja.
„Við segjum einfaldlega að við
séum á móti því,“ segir Guðmar.
„Við segjum fólki að það bæti
þennan hest ekkert meira. Þá er
hlegið að okkur. En þegar fólk
skellir sér á bak þá segir það: „Ég
er nú eiginlega sammála því. Þeir
geta ekki orðið neitt betri.““
Þau segjast vera ryðja veginn í
Flórída og benda á mikla þýðingu
hestsins í landkynningu.
„Við erum að markaðssetja hest-
inn. Það var tekið vel á móti okk-
ur á Flórída. Við erum ekki að
vinna bara fyrir okkur. Við erum
að brjóta múrinn. Sumir hlæja að
okkur en aðrir líta upp til okkar.
Bændur virða það við okkur sem
DV-mynd Pjetur
næg aukavinna til að Helga og
Guðmar geti framfleytt sér með
skóla en þau eru bæði á síðasta
ári í Fiölbrautaskólanum í Breið-
holti. Þau era þakklát stjóm skól-
ans sem hefur tekið vel á málum
og gerði þeim kleift að fara í Am-
eríkuferðina án þess að þurfa að
seinka námi sínu.
Guðmar ætlar að vinna við
hestana þegar hann hættir í skóla.
„Ég hef ekki áhuga á að vera
einungis við tamningar og temja
fyrir aðra. Ég hef meiri áhuga á
að temja fyrir sjálfan mig og flytja
út. Þá er samkeppnin orðin svo
mikil að það getur borgað sig að
fara í nokkurra ára háskólanám
og læra markaðsfræði," segir Guð-
mar.
Hestabransinn er ekki dans á
rósum. Þau segja nokkuð vera um
að hestamenn með lélega hesta
séu að undirbjóða þá sem eru í
viðskiptum af heilindum. Þau
segja að það sé ekki auðvelt að
finna góð hross til útflutnings.
Það sé mikil vinna og vanda verði
til valsins svo markaðimir haldist
opnir. Eins og með aðra vöru þá
þarf líka að fylgja eftir til að lenda
ekki aftur á byrjunarreit.
En þau segja að það sé ekki
erfitt að selja vel tamda islenska
hesta. Það sé „varningur" sem
ekki þurfi að skammast sín fyrir
og engu þurfi að ljúga til um gæði
þeirra og hæfileika.
„Maður er alltaf stoltur af hest-
inum,“ segir Guðmar.
-sm
Guðmar Þór, Kolbrún, Helga og Linda Rún.
Við lifum ekki af þessu en höfum
verið að flytja svolítið út,“ segir
Kolbrún. „Ég fór fyrst á bak þegar
ég var 24 ára gömul. Ég var aldrei
í sveit og var algjört malarbarn en
alltaf laðast að hestum. Pétur var
úti á landi að byggja fiárhús og þar
voru hestar. Ég heimsótti hann
þangað með Hákon ársgamlan.
Pétur hafði verið töluvert í hest-
um áður og bændumir vora að ota
að honum meri. „Eigum við ekki
að kaupa hana?“ spurði Pétur og
ég svaraði: „Hestur? Endilega."
Þannig byrjaði þetta. Árið eftir
var önnur meri og þriðja árið var
kominn geldingur.
Við keyptum fimm hesta hús í
Hafnarfirði og fannst það myndi
duga okkur til æviloka. Síðan
keyptum við helminginn af næsta
húsi og stækkuðum upp í níu
hesta. Þá fluttum við hingað upp í
Mosfellsdal og byggðum tíu hesta
hús. Það sprakk um leið og nú er
það 26 hesta hús.“
Guðmar hefur alist upp á hest-
baki og riðið út óstuddur frá sex
ára aldri. Helga byrjaöi í hesta-
mennsku þegar hún var 13 ára en
hafði kynnst hestamennskunni
fyrr. Eftir að þau kynntust hefur
hestamennskan aukist jafnt og
þétt.
„Ég datt endanlega í það þegar
ég kom hingað,“ segir hún.
Alltaf stoltur
Þau hafa ekki nægar tekjur af
hestunmn til að geta einvörðungu
lifað af þeim. Hestamir eru þó
Þau fengu mikla athygli fjölmiðla og
þessi mynd af Guðmari birtist í
Local & State.
við erum að reyna að gera,“ segir
Guðmar og Helga bætir við: „Þetta
er ekki síður landkynning. Það
vaknar alltaf mikill áhugi á land-
inu þar sem hesturinn er kynntur.
Þeir sem hafa keypt hesta af okk-
ur hafa annaðhvort komið hingað
eða eru á leiðinni. Ég held að ég
geti fullyrt að það er fátt eða ekk-
ert sem auglýsir landið betur en
íslenski hesturinn.“
Hestur? Endilega
„Við erum með voðalega dellu.
-
hd
mdii