Dagblaðið Vísir - DV - 03.09.1999, Blaðsíða 11

Þegar hringt er í stofnun eða fyrirtæki
og símastúlkan er búin að segja „ég gef
þér sambancT er ekki ólíklegt að þú
þurfir að bíða í símanum í einhvern tíma.
Oftast er boðið upp á einhvers konar
tónlist en það er æði misjafnt hvað þér
er boðið upp á. Stundum færðu bara
einhverja útvarpsstöð en margir hafa
haft fyrir því að velja sérstakt lag eða
stef, svokallaða bið-tónlist. Fókus hékk
í símanum alla vikuna og fann út hverjir
bjóða best og hverjir verst.
istin
Aldrei vaxið upp úr
kúk- og pisshúmornum
Þú eignast barn en það er ekki kúl að hanga heima
og passa það. Þjóðfélagið gerir heldur ekki lengur ráð
fyrir því. Hvern er hringt í? Leikskólakennarann!
Pétur Magnússon er deildarstjóri á Grænumýri,
leikskóla á Seltjarnarnesi.
„Þetta er starf sem ég fæ kaup fyrir að leika mér í.
Ég get látið eins og fífl á launum," segir hann. „Það
skiptir mig miklu máli að mér finnist gaman í vinn-
unni og þar að auki hef ég aldrei vaxið upp úr kúk- og
pisshúmornum."
Pétur var einn af þrem körlum sem útskrifuðust úr
Fósturskólanum (eða Leikskólakennaraskori KHÍ,
eins og hann vill nefna það) í fyrra. Alls útskrifast um
65 manns árlega.
„Jú, jú, þetta telst vera kvennadjobb," segir hann.
„En ég get ekki sagt að okkur körlunum vegni eitt-
hvað betur en konunum. Þú getur komið þér áfram i
þessu starfí ef þú sækist eftir því.“
Það virðist vera landlæg óánægja í þessari starfs-
grein og Pétur tekur undir það.
„Það er mikil óánægja með launakjör og aðbúnað,
já. Það er líka skrýtið að þeir sem eru að vinna með
það sem fólki finnst yfirleitt dýrmætast í lífinu sé að
fá minna út úr því en fólk sem vinnur með dauða
hluti.“
Ættu foreldrar ekki bara að passa krakkana sjálfir?
„Ja, þjóðfélagsskipulagið biður nú bara ekki upp á
þaö. Með leikskólauppeldi er líka hægt að gera margt
sem ekki er hægt heima. Leikskólinn er náttúrlega
fyrsta skólastigið og margir þessara krakka eiga eftir
að vera í skóla næstu 20-25 árin.“
Pétur á von á sínu fyrsta bami á næstu vikum. Ætl-
ar hann að senda sitt barn í leikskóla?
„Já, tvímælalaust. En ég ætla ekki að leiðbeina því
sjálfur. Það kemur sjaldan vel út að vera með sitt eig-
ið bam á deild.“
Það er litið niður á þetta fólk
Á sólarströnd með Ikea
Best hefur Ikea leyst þetta því þar leika og syngja hjónakornin Astrud
og Joao Gilberto eðalsmellinn „Girl from Ipanema" frá 1963 í sífellu.
Laginu hefiur margoft verið útjaskað og sett í hrikalegustu lyftutónlist-
arform, en símaumsjónarmenn húsgagnafyrirtækisins eru það ferskir í
hugsun að þeir nota upprunalegu og langbestu útgáfu lagsins. Umsvifa-
laust svífa þeir sem bíða í símanum til draumakokkteilsbars í huganum.
Þeir em ekki lengur staddir í nepjunni á íslandi heldur á suðrænni
strönd. Þeir sem skilja ekkert í leiðarvísinum sem fylgdi með geisla-
diskarekkanum slappa af þegar þeir heyra þennan unað og jafnvel þeir
sem gleypt hafa stólfót.
Maki þinn er orðinn einrænn og farinn að hverfa
heilu dagana. Þú heyrir það loks frá kunningjum að
þeir hafi séð hann í fósturstellingu á bekk í Hljóm-
skálagarðinum. Þú ályktar að það sé eitthvaö geðrænt
í gangi. Hvem er hringt í? Klepp!
Vigdís Másdóttir er starfsmaður á deild 15 á
Kleppi. Sú deild sérhæfir sig í að sinna sjúklingum
með króníska skitsófreníu. „Flestir sjúklingarnir hér
era komnir til ára sinna og því er þetta mjög róleg
deild,“ segir Vigdís en svo þið vitið hvaða stúlka þetta
er þá tók hún þátt í Ford-keppninni á sínum tíma, át
sig út úr módelbransanum og frelsaðist frá fjötrum
fegurðargeðveikinnar. Nú er hún að feta í fótspor
mömmu en hún vinnur á geðdeild Landspítalans. Ann-
ars stefnir stúlkan á leiklistamám og segir að það sé
góður undirbúningur að vinna á Kleppi. „Það eru svo
margar merkilega týpur hérna.“
Ertu búin að vinna þarna lengi?
„Ég er búin að vinna héma síðan í október og líkar
það mjög vel. Það er góður starfsandi hérna og ekkert
nema gott um Klepp að segja,“ segir Vigdís og útskýr-
ir að starf hennar felist mest í andlegri umönnun. Að
veita vistmönnunum félagsskap og búa þeim félagslif.
Fara með þá í bíó og annað slíkt sem gerir líf þeirra
bærilegra.
Myndiröu segja að þú vœrir að halda frá okkur ein-
hverju sem við kœrum okkur ekki um að vita af?
„Þetta er náttúrlega ekkert sem þú sérð úti á götu.
En ég var einu sinni að vinna á bráðamóttöku geð-
deildar Landspítalans og þar sá maður hluti sem fólk
sér aldrei."
En þessir sem eru á þinni deild eru alveg útskúfaöir,
er það ekki? Jafnvel útskúfaðir frá fjölskyldum sínum?
„Það er mjög misjafnt. Það em nokkrir ungir menn
héma og fjölskyldur þeirra koma oft í heimsókn. En
þeir eldri fá sjaldnar heimsóknir og sumir þeirra eiga
hreinlega engan að. Við erum því eina fjölskyldan sem
þeir þekkja."
Hvernig bregst fólk við þegar það sér þig með sjúk-
lingunum í bió eða veit að þú vinnur á Kleppi?
„Það er ógeðslegt hversu margir líta niður á fólk
sem á við geðræn vandamál að stríða. Þegar fólk veit
hvar ég vinn hneykslast það og flestir era það fáfróð-
ir að þeir tala mjög niðrandi um vistmenn á Kleppi.
En það stafar auðvitað bara af fáfræði. Fólkið héma er
sjúklingar rétt eins og aðrir sem eru á sjúkrastofnun-
Versta biðtónlistin er hjá Ríkisútvarpinu - sjónvarp. Þar er notast við
gamla útvarpsstefið - „Du du du-du duuu, du du dududududuu“ - sem
var notað í gamla daga til að fylla upp í glufur í dagskránni hjá Gufunni.
Kannski fær einhver nostalgíu-kast þegar hann heyrir þetta stef, en ef
biðin er löng - eins og oft vill verða hjá ríkisfyrirtækjum - em flestir
orðnir geðvondir og komnir á fremsta hlunn með að skella á þegar loks
næst samband. Stefið er annars unnið upp úr gömlu íslensku þjóðlagi -
Ár vas alda - sem skrásett var í Kaupmannahöfn um 1780. Það er Magn-
ús Blöndal Jóhannsson sem sér um að hamra stefið inn í hlustir þeirra
sem bíða og er upptakan frá því um 1960.
3. september 1999 f ÓkllS
11