Dagblaðið Vísir - DV - 07.10.2000, Blaðsíða 18

18
LAUGARDAGUR 7. OKTÓBER 2000
Helgarblað
r>v

j
Donald Trump
Trump er afar óánægbur meö nýja
ævisögu sem sýnir hann og fjöl-
skylduna í óhagstæöu Ijósi.
Trump er
ekki
ánægður
Auðjöfurinn Donald Trump er
vel þekktur bæði innan og utan
Ameríku fyrir ríkidæmi sitt og til-
þrif í viðskiptum. Trump Tower í
New York, sem hýsir m.a. höfuð-
stöðvar viöskiptaveldis hans, er
álíka þekkt örnefni þar eins og
Hallgrímskirkja í Reykjavík.
Donald vasast í fleiru en við-
skiptum því hann hefur verið orð-
aður við óháð forsetaframboð í
Ameríku. Donald er ekki í góðu
skapi um þessar mundir og ástæð-
an er nýútkomin bók sem fjallar
um þrjár kynslóðir Trump-fjöl-
skyldunnar og veldi þeirra. Þar er
dregin upp fremur óhagstæð mynd
af Donald og t.d. sagt að hann hafi
smátt og smátt orðið afhuga Ivönu,
fyrrum konu sinni, þrátt fyrir ör-
væntingarfullar fegrunaraðgerðir
hennar til þess að endurheimta
hylli hans.
Það sem fer þó að sögn mest í
taugamar á Donald er að höfund-
ur bókarinnar, Gwenda nokkur
Blair, hefur graflð upp hið foma
ættarnafn fjölskyldunnar, sem er
Drump en ekki Trump, en því
mun hafa verið breytt snemma á
öldinni. Yfir þessu er Donald
Drump alveg æfur.
Skjaldbökur eru ótrúlega miklar persónur:
Skjaldbakan Trutla
- ekkert hrifin af henni til að byrja með en það átti eftir að breytast
Guðrún
Líneik Guð-
jónsdóttir og
Óðinn Bolli
Björgvinsson,
fallhlífar-
stökkvarar og
spennufíklar, eiga sérkennilegt
gæludýr. Það er skjaldbaka. Óð-
inn segir að konan hans hafi feng-
ið skjaldbökuna gefins fyrir
nokkrum árum og í fyrstu hafi
þau ekki verið neitt sérstaklega
hrifln af henni en það hafl fljót-
lega breyst. „Trutla, eins og við
köllum hana, hefur komið ótrú-
lega mikið á óvart, hún er svo
mikil persóna. Henni er til dæmis
alls ekki sama hver klappar henni
og dregur sig inn i skelina ef ein-
hver ókunnugur nálgast hana.“
Ótrúlega sterk
„Við vorum með Trutlu í búri
til að byrja með en það skemmdist
og eftir það var hún frjáls í ibúð-
inni. Meðan hún var i búrinu átti
hún það til að reyna að klifra upp
úr því og hanga á brúninni á því
tímunum saman.
Okkur flnnst mjög gaman að
fylgjast með henni þegar hún
ryðst áfram og hún getur hæglega
ýtt léttum húsgögnum, eins og
borðstofustólum og slíku, úr vegi.
Fyrst þegar við fengum Trutlu var
hún frekar slöpp og át bara eina
skinkusneið á dag. Við gerðum
alls konar tilraunir með að gefa
henni mat. Trutla var fljót að
venja sig á hrátt kjöt og rækjur en
vildi ekki sjá kálmeti og áður en
við vissum af var hún farin að
hlaupa út um allt.“
Óðinn segir að skjaldbakan hafi
heitið Trutles þegar þau fengu
hana en að þeim hafi ekki líkað
nafnið og breytt því í Trutla og
ekki sé annað að sjá en að henni
líki það vel.
Fengum leitarhund til aö
finna hana
„Einu sinni tókum við hana
með í helgarferð í sumarbústað og
fórum illa aö ráði okkar þegar við
Óðinn Bolli Björgvinsson og Guðrún Líneik Guðjónsdóttir með skjaldbökuna Trutlu
. Trutla vegur um þaö bil eitt kíló og er 28 sentímetra löng meö haus og hala.
gleymdum að loka útidyrahurð-
inni um kvöldið. Þegar ég vaknaði
um morguninn fann ég hana
hvergi og áttaði mig á því að hún
hefði skriðið út. Við vorum fjögur
í bústaðnum og hófum dauðaleit
sem stóð í fimm eða sex klukku-
tíma. Við leituðum út um allt og
ég skreið meira að segja undir bú-
staðinn. Að lokum datt Guðrúnu í
hug að fá leitarhund. Okkur
fannst hugmynd fráleit til að
byrja með en ákváðum að athuga
málið. Ég hringdi í nokkra hunda-
ræktendur og fékk að lokum nafn
á manni sem gæti hugsanlega
bjargað okkur. Maðurinn var
mjög hjálplegur þrátt fyrir að
hann væri nýkominn úr aðgerð og
kom með leitarhundinn Rex.
Hundurinn var látinn þefa af
handklæði sem Trutla hafði legið
á og var eldsnöggur að finna
hana. Hún var þá búin að skriða
eina fimmtán metra frá bústaðn-
um og grafa sig niður í jörðina
þannig að aðeins sást í lítinn
hluta af skelinni."
Leggst í dvala
„Einn af kostunum við að eiga
skjaldböku er að það er ekkert
mál að fara í frí. Það er einfald-
lega hægt að setja hana út í horn,
breiða yflr hana handklæði og
hætta að gefa henni að éta. Lík-
amsstarfsemin virðist stjórnast af
því hvað hún fær mikinn mat.
Þegar hún étur mikið æðir hún
um allt en þegar hún er lystarlaus
liggur hún bara og slappar af.
Við hjónin vorum að eignast
barn um daginn og urðum því að
setja Trutlu í fóstur og söknum
hennar alveg hræðilega mikið.
Það er ekki hægt að láta hana
vera lausa í íbúðinni eftir að
barnið kom, okkur vantar búr. Má
ég ekki nota tækifærið og biðja
einhvern sem á hentugt búr og er
hættur að nota það að hafa sam-
band við okkur í síma 5612744 og
gefa okkur það?“ segir Óðinn að
lokum.
-Kip

Skotveiðimenn
Margir halda að styrjaldarrekstur sé
óþekkt fyrirbrigði á íslandi en aðrir vita
betur.
Það er árviss uppákoma hérlendis á
haustmánuðum að landsmenn vígbúist þús-
undum saman, taki fram drápstól sin, fjalla-
dreka og fjórhjól, riffla, haglabyssur, hríð-
skotabyssur, pumpur og hvað það nú allt
heitir, klæðist að hætti illvirkja, hryðju-
verkamanna og morðsveita - í felulitum og
segi fuglum himinsins stríð á hendur.
Þetta vopnglaða lið heldur, með blóðbragð
í munninum, inní frjálsa fjallasalinn okkar
á haustin, þegar kyrrðin svifur yfir vötnun-
um og andblærinn er slíkur að líkast er því
að maður sé kominn á vit skapara síns eftir
skikkanlegt og guði þóknanlegt lífshlaup.
En Adam er ekki lengi í Paradís. Kyrrðin
er rofin af véladyn og vopnagný. Blóðbaöið
er að bresta á; skotmenn íslands eru mættir,
gráir fyrir jámum og i vígahug, enda með
bréf uppá vasann til staðfestu um það hvað
þeir megi drepa:
Frá 20. ágúst til 31. mars: grágæs og
heiðagæs.
Frá 1. september til 31. mars: fýl, díla-
skarf, toppskarf, blesugæs, helsingja, stokk-
önd, urtönd, rauðhöfðaönd, duggönd,
skúfónd, hávellu, toppönd, hvítmáf, hettu-
máf, ritu, skúm, kjóa.
Frá 1. september til 10. maí: álku, langviu,
stuttnefju, teistu, lunda.
Frá 15. október til 22. desember: rjúpu.
Það virðist semsagt af nógu að taka. En
það er nú eitthvað annað - að dómi skot-
veiðimanna.
Það er einsog skotveiöimenn séu orðnir
hugsjúkir yfir því hvað lítið er til að drepa
af fuglum himinsins. Óskiljanlegt eftir upp-
talninguna hér að framan. Og meiraösegja
leyfilegt að drepa hrafninn allan ársins
hring. Enda er hann kominn á válista sem
tegund í útrýmingarhættu.
Nú virðast skotveiðimenn eiga þá frómu
ósk heitasta að fá til gamans að skjóta ló-
una, spóann og hrossagaukinn.
Ég held ég hafi aldrei orðið jafn forviða
einsog þegar ég heyrði Sigmar vin minn B.
Hauksson, talsmann og gott ef ekki formann
skotveiðimanna, réttlæta það á dögunum í
sjónvarpinu að hrossagaukurinn væri rétt-
dræpur af því fuglinum væri svo skítsama
hvar hann væri drepinn.
Ég kaus að gleyma því að ég hefði heyrt
þetta, bæði af því að mér er fremur hlýtt til
Sigmars og eins vegna þess að mér er ljóst
að honum getur ekki verið sjálfrátt.
Þessi ljúfi sælkeri og sérfræðingur á krás-
ir og vín breytist augsýnilega í ófreskju þeg-
ar hann fær byssu í hönd og fuglar eru ann-
ars vegar.
Ég get ekki með nokkru móti hugsað mér
meiri fúlmennsku en þá að fara að hrossag-
auki með hríðskotabyssu og plaffa hann nið-
ur. Manni sem fremur slíkt ódæði ber að
fyrirgefa, því hann veit ekki hvað hann
gjörir.
Af þessum orðum má eftilvill geta sér
þess til að ég sé frekar á móti fjöldamorðum
á fuglum, skotveiðimönnum til gamans og
yndisauka. Og nokkuð til í því.
Þegar ég lít hérna útum gluggann minn
og fylgist með þröstunum sem eru að klára
síðustu reyniberin af trjánum á undurfógr-
um haustdegi, verð ég svolítið væminn og
hugurinn flökrar að þeim yndisauka sem
fuglar himinsins hafa fært mér á nokkuð
langri æfi.
Vorboðinn ljúfi sem kemur lofandi gæsku
gjafarans á hverju vori og heilsar öllum
heima rómi blíðum, einsog skáldin sögðu.
Koma farfugla, sem boðað hafa vonir um
unaðstíð frá því land byggðist, hefur alla tíð
verið þjóðinni hjartfólgnari en aðrar kurt-
eisisheimsóknir frá annarlegum heimshorn-
um.
Elsku bestu skotveiðimenn
Mig langar til að ljúka þessum hugleiðing-
um með ámaðaróskum til ykkar þegar þið
farið á vit fjallanna og kyrrðarinnar til að
drepa fugla himinsins ykkur til gleði og
yndisauka. Gætið ykkar að villast ekki í
þokunni því það er svo dýrt að leita ykkur
uppi. Og skjótiö nú ekki hver annan í mis-
gripum.
Þjóðin veit að þið eruö ekki fllmenni, að
minnsta kosti ekki nærri allir, og auðvitað
verður haldið áfram að fyrirgefa ykkur af
því „þið vitið ekki hvað þið gjörið“.
Hinsvegar heldur hrossagaukurinn áfram
að koma í opinbera heimsókn á hverju vori
landsins börnum til gleði og unaðar einsog
hann hefur gert í aldanna rás.
Og ef þið skjótið heiðursgest í opinberri
heimsókn, þá er nú kominn tími til að setja
ykkur - skotveiðimenn - einsog hrafninn - á
válist Flosi