Dagblaðið Vísir - DV - 30.04.2001, Blaðsíða 15

MÁNUDAGUR 30. APRÍL 2000
15
DV
/
Astin og leiðinn
Leikgerðin af Platonof eftir Tsjekhov sem
Hafnarfjarðarleikhúsiö og Nemendaleikhús-
ið nota á nýrri sýningu á verkinu minnir á
Draum á Jónsmessunótt. Það er kurteis dag-
ur þegar gestir safnast að hershöfðingjaekkj-
unni Önnu Petrovnu sem er nýkomin i sveit-
ina eftir vetursetu í borginni; fólk ræðir
saman, teflir skák, syngur og spilar, bregður
á leik, snæðir, en þegar nóttin fellur á nær
óreiðan smám saman yfirhöndinni. í nótt-
inni erum við í skóginum þar sem ekkert er
sem sýnist, svik, tál og makaskipti eiga sér
stað og allt virðist ætla að fara á hinn
hörmulegasta veg. En þetta er gamanleikrit
eins og staðfestist þegar dagar á ný og allt
verður eins og áður: Veriði sæl og takk fyr-
ir komuna!
Platonof er dásamlegt verk. Hamsleysi
þess og þokki
eru gersamlega
ómótstæðileg,
og hjörtu áhorf-
enda á frum-
sýningu voru
auðunnin, eins
og viðbrögðin
báru með sér.
Það er svo heill-
andi í okkar
vinnupíndu til-
veru að fylgjast
með fólki sem
er þrúgað af
leiða af því það
hefur ekkert að
gera! Stundum
veit maður
varla hvort
maður á að
gráta eða hlæja,
svo átakanlegt
er lif þessa fólks
en um leið svo
ofboðslega fyndið.
Finnur Arnar Arnarsson fer fram úr sjálf-
um sér í sviðshönnun að þessu sinni. Á víðu
sviði Hafnarfjarðarleikhússins rís furðustór
skógur; gegnum hann rennur lækur með brú
yfir og var það merki um vaxandi óreiðu þeg-
meiri erótískan sveigjanleika
og girnd vantar í látbragðið. En
hann gat bæði verið vandlæt-
ingarfullur og sár eins og best
kom fram í sögunni af stúdent-
inum og svikulu stúlkunni sem
hann segir sinni gömlu vin-
konu Sofju, sem Elma Lísa
Gunnarsdóttir leikur af rögg-
semi. Björgvin Franz Gíslason
leikur mann hennar, kokkálinn
Sergei Vojnitsjéf, og bjó til
sannfærandi manngerð af ör-
yggi og innlifun.
Þriðja parið mynda dr. Trí-
letskí, hinn ómissandi læknir
Tsjekhovs, og María Grekova
sem líka girnist Platonof. Björn
Hlynur Haraldsson og Lára
Sveinsdóttir léku þetta ólánlega
fólk af afslappaðri snilld, eink-
um var Björn Hlynur háska-
lega sjarmerandi í hlutverki
læknisins.
Nína Dögg Filippusdóttir er í
hlutverki Söshu, eiginkonu
Platonofs, og gerði hana í senn
fyndna og tragíska persónu með djúpum og
skilningsríkum leik. Víkingur Kristjánsson er
Glagoléf, auðugur vonbiðill og í raun „eig-
andi“ Önnu Petrovnu. Hann gerir vel en er
nokkuð einhæfur í svip og hreyfingum. Loks
er svo gestaleikarinn, Erling Jóhannesson,
sem leikur hrossaþjófinn og skósvein Önnu
Petrovnu; hann gerði þessa aukapersónu
sprelllifandi og virkan þátttakanda í hruna-
dansinum.
Enn einn sigur fyrir tvö lifandi leikhús.
Leikurunum ungu er óskað velfarnaðar á
listabrautinni.
Silja Aðalsteinsdóttir
Nemendaleikhúsiö og Hafnarfjaröarleikhúsiö sýna:
Platonof eftir Anton Tjekhov. Leikgerö: Pétur Einars-
son, Kjartan Ragnarsson og Hafnarfjarðarleikhúsið.
Leikmynd: Finnur Arnar Arnarsson, Búningar: Þórunn
E. Sveinsdóttir. Lýsing: Egill Ingibergsson. Hljóö-
mynd: Margrét Örnólfsdóttir. Leikstjóri: Hilmar Jóns-
son.
DV-MYNDIR HARI
Þau eru bæði í ástarsorg
Nína Dögg Filippusdóttir og Eriing Jóhannesson í hlutverkum
sínum á hinni hagnýtu brú.
ar persónur hættu að nota brúna og fóru að
sulla í vatninu í staðinn. Hilmar Jónsson
leikstjóri færði sér vel í nyt hvað vatn er
kynferðislegt og það sagði sína sögu um per-
sónurnar hverjar bleyta sig í vatninu og
hverjar ekki - og jafnvel hversu mikið... Lýs-
ingin var töfrandi sem oftar í þessu húsi en
búningar og einkum höfuðskraut misjafnt.
Leiklist
Önnu Petrovnu leikur Kristjana Skúla-
dóttir og uppfyllir loforð úr fyrri sýningum
Um að gera að vera snöggur hópsins í vetur og meira til. Hún er glæsileg
Gisli Orn og Björn Hlynur á a sviði, hefur sterka nærveru og fór létt með
hlaupum um skóginn. ag úraga bæði persónur leiksins og áhorf-
endur á tálar. Hún fer allan skalann, frá
virðulegri drottningu í nautnasjúka gleðikonu
og var sannfærandi alla leið og aftur til baka.
Gísli Örn Garðarsson leikur Platonof, mann-
inn sem hún girnist. Hann er líka myndarleg-
ur á sviði en ekki jafnoki hennar í leik og táli.
Hreyfingar hans eru of stífar og einhæfar,
Tónlist
I minningu frumkvöðuls
Sérstæðir og glæsilegir tón-
leikar voru haldnir í Neskirkju
síðastliðinn laugardag. Þá flutti
Hátíðarkór Tónlistarskóla ísa-
fjarðar ásamt einsöngvurum og
hljómsveit eitt af merkustu og
vinsælustu tónverkum sögunn-
ar - Sálumessuna eftir Mozart.
Tónleikarnir voru helgaðir
minningu Jónasar Tómassonar
organista, tónskálds og kenn-
ara, en hann lyfti grettistaki í
uppbyggingu tónlistarkennslu
og þar með tónlistarlífs á ísa-
firði. Tónlistarhæfileikar hans
hafa þó orðið fleiri en ísfirðing-
um gleðiefni. Afkomendur hans
hafa margir lagt tónlistina fyrir
sig og nægir aö nefna nafna
hans og sonarson, Jónas Tóm-
asson tónskáld, og systkini
hans, þau Hauk Tómasson tón-
skáld og Guðrúnu Önnu Tóm-
asdóttur píanóleikara. Sonur
Jónasar, Ingvar Jónasson lág-
fiðluleikari, starfaði í Sinfóníu-
hljómsveit Islands en stjómaði
við þetta tækifæri Sinfóníu-
hljómsveit áhugamanna.
Þannig má vera ljóst að áhrifa
Jónasar Tómassonar gætir enn
og það um allt land og jafnvel
úti í heimi.
Fyrsti flutningur á Sálumess-
unni fór fram um páskana fyrir
vestan, i heimabyggð Jónasar. Það hafði
spurst hingað suður að þama hefði verið um
einstaka tónleika að ræða og því tilhlökkun í
mörgum þegar loks allur hópurinn var saman
kominn innst í kirkjuskipi Neskirkju. Um
Sálumessuna verða aldrei til nógu djúp orð.
Þó svo að þama séu hlutar sem aðrir unnu
upp úr skissum tónskáldsins að honum látn-
um og ekki hljóma eins ágengir þá er þetta
verk ógleymanlegt öllum sem því kynnast.
Með kórnum, sem Beáta Joó æfði og undirbjó
Kór og einsöngvarar í Sálumessu Mozarts
Kórinn var mjög góöur og einsöngur vel unninn.
svo stórkostlega vel, sungu þær Guðrún Jóns-
dóttir sópran og Ingunn Ósk Sturludóttir alt
en þær eru báðar búsettar fyrir vestan. Þeim
til fulltingis sungu svo þeir Snorri Wium ten-
ór og Ólafur Kjartan Sigurösson sem söng
bassahlutverkið.
Flutningurinn í Neskirkju var, eins og áður
sagði, sérstæður. Því það er með tónlist líkt
og trú að hún lyftist í æðra veldi þegar hún er
iðkuð og hennar notið í lifandi samfélagi fólks
sem sækir af einlægni og opnum hug þá nær-
ingu í verkin sem þar má
finna. Þannig geta flytjendur
og áheyrendur sameinast í eitt
afl í stað þeirrar sundrungar
sem oft ræður. Alltof oft er
hugarfar neyslunnar látið ráða
og áhorfendur koma til að láta
gæla við sálina og skemmta
sér og flytjendur bera utan á
sér þreytu og leiða vegna illa
borgaðrar vinnu sinnar. Tón-
leikagestir í Neskirkju líktust
meira góðum söfnuði. Þeir
voru komnir til að taka á ein-
hvern auðskynjanlegan hátt
mun virkari þátt í flutningn-
um en maður á orðið að venj-
ast hér. Og flytjendur lögðu
allt í flutninginn. Allir sem
einn voru þeir þarna til gefa,
deila með sér.
Flutningurinn gekk vel. Kór-
inn var mjög góður, raddimar
styrkar, opnar og litríkar. Vel
var farið með allan texta og
viðkvæmar endingar sérlega
vel pússaðar. Sum kóratriðin
hljómuðu ögn óróleg en það
var meira einkenni en galli.
Hljómsveitin lék að mestu af
dv-mynd einar öRN öryggi þó samhljómur strengja
hefði getað vérið ögn hreinni á
köflum. Leikurinn var oft
áhrifamikill og stundum sér-
lega vel samstilltur, t.d. þegar
kvartettinn söng Qui Mariam absolvisti á
undan confutatiskaflanum fræga. Einsöngur
var vel unninn, tenórtónn tilfinningaríkur,
bassi hljómmikill og kvenraddirnar tvær
hreinar og áferðarfallegar.
Að tónleikunum loknum samglöddust
menn yfir því hversu vel hafði gengið og
þakkar- og hamingjuóskir gengu á víxl. Svona
á að umgangast góða tónlist.
Sigfríður Bjömsdóttir
Meniiing
Rico Saccani, aöalstjórnandi Slnfóníuhljóm-
sveitar íslands.
Hvað er á seyði?
Jón Ásgeirsson kemur mn á það í gagnrýni
um sinfóníutónleika í Mogga á fóstudag sem
um hríð hefur verið skrafað í lágum hljóðum,
að fjarvera Ricos Saccani úr stjórnandapúlti í
Háskólabíó stafi ekki aðeins af veikindum.
Menningarsiða DV telur sig hafa vissu fyrir
því að Saccani sé veikur í hálsi og eigi að
hvíla raddböndin, en ef rétt er að gerð hafi
verið skoðanakönnun meðal hljómsveitar-
manna um hvort eigi að ráða hann eitt kjör-
tímabil í viðbót þá er miklu betra að niður-
staðan úr henni verði gerð heyrin kunn en að
hvíslað sé um hana í skotum. Það er satt að
segja einkennileg stjórnunaraðferð að gera
slíka leynikönnun og hefði verið eðlilegra að
ræða kosti hans og hugsanlega galla opinskátt
á fundi með öllum aðilum málsins og taka síð-
an ábyrga ákvörðun í framhaldi af því.
Heldur þykir ýmsum flugið hafa lækkað á
verkefnavali hljómsveitarinnar undir stjórn
Saccani, og hefur honum verið legið á hálsi
fyrir áhugaleysi á nútímatónlist og helst til
eindreginn áhuga á síðrómantískri tónlist.
„Mitt hlutverk er að setja saman matseðil
vetrarins," sagði hann i viðtali hér í DV, og
bætti við að ekki væri nóg að auka gæöin
stöðugt heldur yrði að huga að markaðssetn-
ingu: „Við framleiðum afurð sem er til dæmis
í harðri samkeppni við sjónvarpiö, máttug-
asta miðil samtímans, tölvur, net og aðra nú-
tímatækni sem heillar ungt fólk. Við keppum
við þessa miðla, ekki aðeins um peninga fólks
heldur tima og við verðum að sannfæra það
um að það hafi sérstaka ástæðu til að kjósa
okkur! Við verðum að ... vera handviss um að
hvert einasta verk höfði til sem flestra áheyr-
enda okkar.“
Þetta er vissulega gilt sjónarmið; spurning-
in er bara hvort ungt fólk lætur aðeins heill-
ast af gömlum verkum.
Fernir sinfóníutónleikar eru eftir í vor og á
Saccani samkvæmt dagskrá að stjóma einum
þeirra, lokatónleikunum 7. júní þar sem á að
flytja 6. sinfóníu Beethovens og Vorblót Stra-
vinskys.
Kynnir stelur senu
Ekki kemur oft fyrir
að kynnir á samkomum
steli senunni en það
gerðist á Beckett-hátíð í
Borgarleikhúsinu 22.
apríl. Þar voru fluttir
þrír lærðir fyrirlestrar,
sýnd kvikmynd eftir
handriti Becketts með
Buster Keaton í aðalhlut-
verki og Martin Tyghe
lék og söng írskt þjóðlag af sannri snilld.
Einnig léku Hilmir Snær og Benedikt Erlings-
son bút úr Beðið eftir Godot, sýningunni sem
við fáum að sjá þar á bæ í haust, og er
skemmst frá því að segja að sú sviösetning
var mun frjórri en í nýju kvikmyndinni sem
sjónvarpið sýndi um daginn.
En senuþjófurinn
var sem sagt kynnirinn
Illugi JökulsSon sem
sagði í fáeinum köflum
milli atriða söguna af
því þegar hann sem 21
árs gamall blaðamaður
á Helgar-Tímanum
skrifaði Samuel
Beckett og bað hann
um viðtal á þeirri for-
sendu að þeir ættu
sama afmælisdag, 13. apríl, og fékk það svar
frá þessari heimsþekktu mannafælu að hann
veitti að vísu ekki viðtöl en væri til í að hitta
hinn höfðingjadjarfa íslenska ungling „for a
strictly private talk“ eða algerlega undir fjög-
ur augu, á hóteli í París.
Saga Illuga var drepfyndin, hjartnæm og
átakanleg - og svo spennandi að áheyrendur
óskuðu öðrum dagskrárliðum út i hafsauga ef
það mætti flýta fyrir næsta kafla.