Dagblaðið Vísir - DV - 10.08.2002, Blaðsíða 21

Dagblaðið Vísir - DV - 10.08.2002, Blaðsíða 21
LAUGARDAGUR IO. AGÚST 2002 Helcjarblað I>V 21 Á Tofana-tindi (3.250 m), frá vinstri: Orri, Ari Trausti, Árni og Kurt. Minningarskildir neðan við norðurvegg Ortlers minna á að leiðin er hættuleg. Árni býr sig undir næstu atrennu á klettahrygg Ortlers. Úr lilíðum Ortlers. þurftum aldrei mannbrodda í mjúkan snjóinn, þar sem við fikruðum okkur framhjá sprungum, upp brattan jökulskallann á fjallinu. Við leituðum að brún til hægri til þess að leiða okkur eftir á tindinn. Það tókst og Slóvakarnir tveir sem eltu okkur gripu óðar farsimana til að segja fréttirnar heim til Brno og Bratislava. Til suðurs sáum við aðeins hamraflug hverfa ofan í þokusúpuna en ekkert af frábæru útsýn- inu. í norðri rann jökullinn saman við skýjabakkana. Hvað um það, ég hafði náð takmarkinu: Að standa í sömu sporum og sá gamli. Hinir áttu sér sínar ástæð- ur. 1 skálanum, þremur stundum síðar, var okkur tek- ið með kostum og kynjum og við spurðir spjörunum úr. Ánægjan leyndi sér ekki á andlitum okkar. Næstu tvo daga var ekki farið á Ortler en við snerum heim á leið snemma morguns, eftir tindadaginn. Neðri hluti klifurleiðarinnar á Tofana-tindinn. Jánileið á stríðsslóðum Ferðin hófst í Múnchen og fyrri hluta timans höfð- um við eytt í að ganga á Drei Zinnen-svæðinu (Tre Croci di Lavaredo) og klífa fallegan, 3.250 metra háan Dólómítatind nokkru vestar; tind sem heitir Tofana di Rozes eða Tofanaspitze; í S-Týról eru öll örnefni höfð bæði á týrólsku og ítölsku og nær allir eru tví- tyngdir. Við kynntum okkur þar klifurtækni sem kennd er við „járnleið“ það er via ferrata eða Klett- ersteig. Þá er komið fyrir litlum járnfleygum með stálkapli við leiðina og menn klífa án línu á milli sin, með tvo stutta spotta í klifurbeltinu sem tengdir eru í kapalinn en leika þó lausir í linulás (karabínu). Fall er í mesta lagi einn til fjórir metrar. Klifrað er til hliðar við kapalinn. Hallist kletturinn yfir sig eru víða hafðir járnstigar. Leiðin okkar - G. Lipella - er gráðuð II til IV+ sem klifurleið (af X) en meðalerfið í heild sem járnleið. Hún er nokkuð strembin enda nærri sjö hundruð hæðarmetrar (fjögurra til sex klukkustunda klifur) og mjög löng vegna þess að hún ■er afar hlykkjótt. Menn þræða sig eftir láréttum bergsyllum til þess að krækja fyrir erfiða klettaveggi. Fyrst þurftum við að fara um gamalt, lítið virki úr fyrri heimsstyrjöldinni og fimm hundruð metra löng göng sem hermenn höfðu sprengt og grafið í fjallið. Fúnar mannvistarleifar, saggalykt og dauðaþögn minnti óþyrmilega á hin hræðilegu átök Austurríkis- manna og ítala sem litlu þokuðu þótt S-Týról hafi að lokum verið úthlutað Ítalíu 1922 til 1923. Þetta voru daprir dagar þegar vinir börðust og fleiri hermenn dóu úr vosbúð, hröpuðu eöa fórust í snjóflóðum en þeir sem féllu fyrir stríðstólum. Hjá Drei Zinnen í Dólómítafjöllunum. Payer-skálinn gnæfir eins og kastali yfir umhverfið. Línionaði og púðluhundar Klettarnir reyndust erfiðastir þar sem leysingalæk- ir gerðu bergið sleipt. Við skröngluðumst áfram á stífu klifurskónum sem henta á hina hærri tinda. Upp komumst við loks á fortindinn og gengum svo sveitt- ir og móðir brattann upp að krossinum á hátindinum, heila tvö hundruð hæðarmetra í viðbót. Útsýnið var frábært, meðal annars yfir hina Tofana-tindana, Cort- ina d’Ampezzo, Cima di Civetta, Marmolada, hæsta tind Dólómíta; Sellaturnana og margt fleira. Hvassir tindar og djúpir dalir Dólómítana eiga fáa ef nokkra sína líka. „Gimsteinar Ítalíu", hafði Guðmundur skrifað í bókina sína Fjallamenn, sem kom út árið 1946. Við klöppuðum hver öðrum á bakið, karlarnir, og sögðum bergheil og svo var myndað. Þriggja klukku- stunda löng niðurferð eftir léttri aðalleiðinni á fjallið var eftir. Hún gekk að óskum og nokkrum tugum manna, sem á móti komu, þurfti að heilsa með virkt- um. í lúnum en stórum skálanum, sem er kenndur viö Locatelli, ítalskan flugforingja frá um 1930, kostar límonaðiglas álíka mikið og meðalmáltíð i dalnum - fimm evrur, og þarna uppi voru tveir púðluhundar með vel klæddum eiganda á sextugsaldri. Þá þegar var hugurinn bundinn við Ortler. Ari Trausti Guðmundsson Myndir eru eftir Árna Áriiason
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.