Dagblaðið Vísir - DV - 24.08.2002, Qupperneq 20

20
He/ga rb la cf DV I-AUGARDAGIJU 24. ÁGÚST 2002
Ásgeir Óskarsson
hefursetið bak
við trommusettið í
Stuðmönnum si/o
lengi sem mið-
aldra menn muna.
Hann er fluttur í
sveitina með konu
sinni, Guðrúnu
Guðmundsdóttur,
en Guðrún tók i/ið
bústjórn á
kjúklingabúi Móa
á Þórustöðum II í
Ölfusi. Þar sitja
Asgeirog Guðrún
nú með tveimur
dætrum sínum,
átta hestum, tfk-
inni Táthildi
Thoroddsen, 9.500
hænum og 500
hönum.
Kjúklingabústjórinn Guðrún Guðmundsdóttir ásamt sínu fólki. Margréti, Ásgeiri og Karítas. „Ef fólk hlýðir bú-
stjóranum þá er allt í lagi.“ segir Guðrún.
Erfiðast
að þekkja hænuraar í sundur
Ásgeir og Guðrún hafa síðasta áratuginn búið í
Hafnarfirði þar sem þau hafa stundað sína vinnu;
Guðrún unnið í banka, Ásgeir í tónlist og hljóðfæra-
verslun og svo hafa þau riðið út þegar tækifæri hef-
ur gefist. Þau hafa alla sína ævi búið í bænum, fyrst
í Reykjavík og síðan í Hafnarfirði. í sumar ákváðu
þau hins vegar að skipta um umhverfi og fara í sveit-
ina.
„Það var ekki langur aðdragandi að þessum flutn-
ingi,“ segir Guðrún. „Ég var í girðingavinnu með
Móabóndanum sem hýr uppi á Kjalarnesi og vinkonu
minni sem er gæðastjóri hjá Móum. Það bar á góma
að bústjóra vantaði á Þórustöðum og vinkona min
sagði við mig að þetta væri eitthvað fyrir okkur. Ég
sagði nei þá en klukkan fjögur um nóttina vaknaði
ég og þeirri hugsun laust niður í mig að þetta væri
góð hugmynd. Ég beið til sjö með að vekja Ásgeir og
sagði honum frá þessu. Eftir því sem við hugsuðum
meira um þetta leist okkur betur á það. Það hefur
verið draumur minn frá því ég var barn að flytja í
sveit.“
Eruð þið ekki bæði úr bænum?
„Jú,“ segir Ásgeir, „en ég var í sveit þegar ég var
krakki.“
Og svo mikið á sueitaböllum, náttúrlega?
„Já, og svo sveitaböllin,“ svarar hann. „En það er
svo stutt í bæinn að þetta breytir engu í sambandi
við mitt spilirí. Það er ekkert mál að skjótast."
En hvernig varð þér við þegar Guðrún vakti þig
klukkan sjö og sagði þér hugmyndina?
„Ég er alltaf með hugmyndir!" segir Guðrún og Ás-
geir tekur undir: „Við spáðum í þetta i örfáa daga,
leist alltaf betur og betur á þetta og ákváðum að slá
til.“
Stórt stökk
„Ég er bústjórinn," tekur Guðrún fram og hlær,
„Ásgeir er í vinnu hjá mér. Okkur líkar vel hérna.
Þetta kemur eiginlega á óvart. Ég bjóst við að það
yrði mikil lykt, skepnuhald er oft þannig, en þetta er
mjög þrifalegt. Það er lögð mikil áhersla á þrifnað og
ég held að ég hafi á síðustu tveimur mánuðum þrifið
meira en ég gerði síðustu tíu árin.
Við erum með 10.000 hænur. Þetta eru hamingju-
samar hænur því við erum með 500 hana. Þetta er
svokallað stofnbú, við erum með hænur sem verpa
frjóvguðum eggjum sem síðan fara á útungunar-
stöðvar og þaðan koma kjúklingarnir. Héma er
grunnurinn."
Vannst þú ekki í banka? spyr ég Guðrúnu.
„Jú, ég vann í banka í tuttugu ár. En við höfum
verið með hesta og höfum því nokkra reynslu af
skepnuhaldi. Kjúklingabú em búskapur þó að sumu
leyti sé verksmiðjubragur yfir þeim.“
Ætlið þið að vera lengi hérna?
„Það verður að koma í ljós,“ segir Guðrún. „Mað-
ur tekur sig ekki svona upp fyrir minna en tvö ár.“
„Við getum droppað út þegar við viljum," segir Ás-
geir. „Hér er uppsagnarfrestur eins og í annarri
vinnu.“
„Það er auðvitað stórt stökk að segja upp vinnu og
taka bömin úr skóla en ég held við eigum alveg aft-
urkvæmt," segir Guðrún.
Æðislega gaman
„Þetta er náttúrlega eins og hver önnur vinna,“
segir Guðrún, „aðalviðbrigðin eru að núna vinnum
við saman.“
Og hvernig gengur það?
„Það gengur ágætlega, enn þá,“ segir Guðrún og
hlær. „Ef fólk hlýðir bústjóranum þá er allt í lagi.“
Er þetta kannski enginn munur frá því var með
heimilisstörfm? spyr ég Ásgeir sem gefur lítið út á
það: „Við skiptum okkur á hús og ef annað er búið á
undan kemur það til hins. Þegar hinum reglubundnu
bústörfum lýkur höfum við tint rusl og lagað í kring-
um bæinn og það er nóg eftir af því. Svo þurfum við
einnig að fylgjast með því hvort upp komi bilanir og
laga það ef eitthvað gerist. Við þurfum líka að taka á
móti fóðri, nýjum fugli og svo mætti lengi telja.“
„Þetta er æðislega garnan," segir Guörún. „Og það
besta viö þetta er að þetta er eins alla daga og við
þurfum aldrei að taka frí. Það er alltaf nóg að gera.“
Hefur gestagangtn: hjá ykkur aukist eða minnkað
eftir að þið fluttuð hingað?
„Fólk droppar hérna inn og það er notalegt þegar
fólk kemur. Maður sér þá hveijir eru vinir manns,“
segir Guörún og hlær. „Hingað kemur dálítið af
hestafólkinu og um daginn sturtaðist heil hljómsveit
út úr rútu hérna á hlaðinu. Hérna má auðvitað halda
útihátíðir, það er nóg pláss og hægt að hafa tjöld á
flötunum."
Það hefur væntanlega ekki dregið úr hestamennsk-
unni þegar þið fluttuð hingað?
„Nei, hestamennskan er allt önnur hér. Við forum
á hestbak á hverju kvöldi," segir Guðrún. „Hestarn-
ir eru hérna úti í garði, við göngum tvö skref, köll-
um og þeir koma hlaupandi."
Breytíngin gefur innblástur
Ég frétti að þú værir að vinna að sólóplötu, segi ég
við Ásgeir.
„Já, ég er að mixa hana núna,“ segir Ásgeir, „ég
geri það í bænum en legg síðustu hönd á hana i Stúd-
íó Stöðinni."
Eru Þórustaðir II betri staður til að semja lög en
Hafnarfjörður?
„Ég var búinn að semja allt efni á plötuna áður en
við fluttum," segir Ásgeir en Guðrún bendir á að það
hljóti að auka innblásturinn að hafa allar þessar
hænur.
Heldurðu að það sé kannski betra fyrir innblástur-
inn að vera í hringiðu borgarlifsins?
„Ég hugsa að breytingin muni örugglega hafa heil-
mikil áhrif og gefa mér innblástur. Aðstæðumar eru
gjörólíkar því sem ég hef búið við.“
Hefurðu orðið var við breytingar í tónsmíðunum
eftir að þú fluttir?
„Satt að segja hef ég ekki samið eitt lag síðan ég
kom hingað," segir Ásgeir, „það hefur ekki verið
tími til þess. Ég er nýbyrjaður i þessu starfi og er
auk þess að spila á kvöldin og ganga frá plötunni.
Vinnudagurinn er því langur flesta daga. Það kvikna
hugmyndir en þær gleymast aftur þegar ekki er tími
til að setjast niður og koma henni á band eða blað.“
Er fjölskyldan með þér i tónlistinni, Ásgeir?
„Margrét, næstelsta dóttir okkar, hefur lært á pí-
anó og syngur á plötunni minni. Allar dætur okkar
hafa verið í tónlistarnámi, elsta’dóttir okkar, Hrafn-
hildur, sem er flutt að heiman, lærði á píanó og líka
Margrét, Karítas, yngsta dóttirin, hefur lært á píanó
og byrjar í þverflautunámi í Tónlistarskóla Árnes-
inga í haust.“
„Ég syng ekki mikið,“ segir Guðrún, „það væri þá
helst að ég syngi í hænsnahúsunum."
Hænur eru ágætar
Það reynist mörgum erfítt að stíga skrefið úr póst-
númerum sem eru hundraðogeitthvað yfir í þótt ekki
væri nema tvö hundruð. Þið eruð komin i póstnúm-