Dagblaðið Vísir - DV - 24.08.2002, Blaðsíða 26

26
Helqarblctcf DV LAUGARDAGUR 24. ÁGÚST 2002
„Ég fékk bæði þrjósku og
metnaðargirni í vöggugjiif frá
föður mínuni þannig að ég
stend mig vfirleitt í því sein
ég geri. Ef mér finnst ég ekki
standa mig þá legg ég enn
harðar að mér.“
DV-mvnd 1>ÖK
Valgerður
Guðnadóttir er
tuttugu og sex
ára gömul söng-
kona. Hún stóð
sig frábærlega í
Vildi verða
fomleifafræðingur
hlutuerki hirðmegjarinnar Belindu íóper-
unni Dido og Eneas sem Sumarópera
Regkjauíkur setti upp ísumar. Hún segir
DV frá ferlinum og togstreitunni á milli
framans og fjölskgldunnar.
Valgerður er alin upp í Langholtshverfinu og var
fjörugt barn að eigin sögn. Hún hafði gaman af því aö
gera alls kyns prakkarastrik en „gerði þó aldrei neitt
leiðinlegt", eins og hún kemst að orði, „ég var bara
lífsglöð og kát“.
Æskudraumarnir voru fjölbreytilegir: „Mig langaði
alltaf til að verða söngkona, leikkona, dansari eða
fornleifafræðingur," segir Valgerður og hlær er hún
rifjar þetta upp. „Ég las bækurnar um Beverly Gray
eftir Clair Blank, sem voru einu sinni vinsælar, og
þar voru einhverjar stelpur í fornleifauppgreftri og
mig langaði til að gera slíkt hið sama.“
Stefnan var þó snemma tekin á sönginn sem var
engin tilviljun því í fjölskyldu hennar er mikið af
söngfólki og skemmtikröftum, þó svo að enginn hafi
farið alla leið og lagt leiklist eða söng fyrir sig sem
ævistarf. „Það er mikið um það í fjölskyldu minni að
klæða sig upp í einhverja búninga eða vera með
skemmtiatriði. í fermingarveislum var fólkið mitt
alltaf með skemmtiatriði og við höfðum mjög gaman
af því að setja upp leikrit heima hjá okkur."
En hvenœr náói söngbakterían endanlega tökum á
þér? spyr ég.
„Líklega þegar ég var í Langholtsskóla. Ég tók þátt
í skólaleikritum og síðan gekk ég í kórskóla Lang-
holtskirkju hjá Jóni Stefánssyni og upp frá því var
þjálfaður lítUl kór. Honum hefur sennUega þótt ég
hafa of mikla rödd fyrir barnakór því fljótlega var ég
komin í stóra kórinn og þar fékk ég tækifæri tU að
syngja mín fyrstu einsöngshlutverk og upp frá þessu
fékk ég mikinn áhuga á klassískri tónlist," segir
söngkonan, en hún hefur líka rokkað. Hún söng í
uppfærslu Verzlunarskólans á rokkóperunni Tommy
og síðan söng hún hlutverk Maríu Magdalenu í Jesus
Christ Superstar nokkrum árum siðar sem Versló
setti líka upp. „Það hringdu einhverjir strákar í mig
og vUdu fá mig í rokkhljómsveit og mér leist bara vel
á þá hugmynd enda hafði mig aUtaf langað til að vera
í hljómsveit. En þegar á hólminn var komið fannst
mér þetta lítið spennandi."
Þegar hún var átján ára ákvað hún að leiklistin og
söngurinn yrði hennar ævistarf. Að vísu fyUtist hún
einhverjum efasemdum um hæfUeika sína í Englandi,
þar sem hún nam sönglist i hinum virta skóla GuUd-
haU School of Music and Drama. „Þetta var mjög
erfitt nám. Ég fór utan og var svona stjarna á íslandi
ef svo má segja en þarna var standardinn mun hærri
og samkeppnin mikil. Það kom einu sinni fyrir að ég
var tekin fyrir í tíma af kennaranum. Ég var að
syngja lag á frönsku og taldi mig nokkuð sleipa í því
tungumáli en þegar laginu lauk vatt söngkennarinn
sér að mér og sagði: „Ég skUdi ekki orð í textanum."
En mótlætið herti mig bara og kenndi mér mikið. Ég
æfði mig dag og nótt því þessi bransi er svo erfiður,
ég get ekki búist við því að fá aUt upp í hendumar."
Valgerður útskrifaðist úr skólanum í fyrra og eignað-
ist á sama tíma dóttur sína.
Auðvelt að leika Beliudu
Þegar hún kom heim síðastliöið vor bauðst henni
að taka þátt í óperunni Dido og Eneas sem Sumar-
ópera Reykjavíkur setti upp og fékk frábærar móttök-
ur eins og kunnugt er. ÖUum kom saman um að hlut-
verk Belindu, „hin trúðslega hirðdama", eins og ein-
hver gagnrýnandi lýsti hlutverkinu fyrir stuttu,
myndi henta Valgerði. Þær eiga ýmislegt sameigin-
legt að mati Valgerðar. „Belinda er mjög trygg og trú
vinkonu sinni, Dido, og líklega eigum við þetta trygg-
lyndi sameiginlegt,“ segir hún. „Við erum líka báðar
mjög rómantískar og kátar ef okkur tekst að koma
einhverjum saman, nema hvað þetta mistekst alltaf
hjá mér. Að vísu mistókst það líka hjá Belindu en það
var kannski ekki beint hægt að kenna henni um það,
þó svo að Dido hefði gert þaö. Og síðan erum við báð-
ar mjög viökvæmar og opnar. Það var mjög auðvelt
fyrir mig að leika Belindu en hún er auðvitað mun
ýktari persóna en ég.“
Er ekki viðkvœmnin óheppilegur eiginleiki í þessu
starfi? spyr ég.
„Ég er orðin miklu betri með það. Ég hef upplifað
mótlæti og lent í ýmsu. Þegar ég lék Maríu í West
Side Story var ég oft tekin í gegn og hélt stundum að
leikstjóranum væri illa við mig. Þá var oft erfitt aö
vera hörð og stundum fór ég heim og skældi svolítið.
En ég fékk bæði þrjósku og metnaðargimi í vöggugjöf §
frá fóður mínum þannig að ég stend mig yfirleitt í því
sem ég geri. Ef mér Finnst ég ekki standa mig þá legg
ég enn harðar að mér. En örlítil minnimáttarkennd
sakar ekki og hógværð er nokkuð sem ég met i fari
fólks. Hins vegar er nauðsynlegt að trúa á sjálfan
sig.“
Starf Valgerðar er þess eðlis að hún þarf að elta
verkefnin og hún er ekki enn komin á þann stað að
verkefnin komi til hennar. „Auðvitað væri það
draumastarfið að vera fastráðin hér heima og geta
síðan skroppiö til Þýskalands, Bretlands eða Frakk- ,
lands og tekið þátt í verkefnum þar. Mig langar samt
ekki til að flytja utan. Fjölskylda min er hérna og Is-
land á mjög sterk tök í mér. En þetta er það sem ég
vil gera,“ segir Valgerður og leggur áherslu á „ég“.
Siðan bætir hún við: „Svo verður maður að taka mið
af því sem aðrir i lifi manns vilja gera.“
Er þetta líf einmitt ekki eilíf togstreita á milli starfs-
frama og fjölskyldulífs?
„Jú, það er alveg rétt og það hefur gengið á ýmsu í
sambandinu. Þegar ég er að vinna mikið, eins og gerist
stundum, þá lendir uppeldið alfarið á Þorsteini, kærasta
mínum. Það hefur gerst að ég er að taka þátt í sýningum
um hverja helgi og það hefur reynt mikið á sambandið.
En það er kannski ekki bara þetta. Ég hef líka verið að
fást við vandamál í minni fjölskyldu sem hefur verið
mjög erfitt og reynt á mig.
En þrátt fyrir að í mér blundi þessi ósk um að allt sé
í fóstum skorðum þá yrði ég sennilega leið á slíku lífi til
lengdar. Vinnan mín er svo gefandi að ég er tilbúin tO
að fórna ýmsu fyrir hana. Að vinna á skrifstofu frá níu
til fimm er bara ekki ég. Mér finnst þessi fjölbreytni
nauðsynleg og vinnutarnirnar eru óskaplega skemmti-
legar. Þær geta reynt á fjölskylduna en ég reyni að hafa
það þannig að dóttir mín skynji ekki álagið. En svo kem-
ur langur tími sem ég get varið með fjölskyldu minni og
það bætir vonandi upp fjarveruna." -JKÁ